Ο Γκιγιέρμε είναι στο Κατάρ και διαπραγματεύεται την μεταγραφή του – έτσι τουλάχιστον γράφεται. Όταν ξεκίνησε η μεταγραφική περίοδος είχα γράψει εδώ ένα κομμάτι στο οποίο εξηγούσα γιατί ο Ολυμπιακός θα αλλάξει πολύ: κάποιες αποχωρήσεις ήταν δεδομένες και υποχρεωτικές. Από τα πολλά που κυκλοφορούσαν τότε ήμουν σίγουρος ότι θα φύγουν δυο τουλάχιστον παίκτες του, πλην του Ομάρ που είχε «φύγει» ήδη από τον Ιανουάριο: ο ένας ήταν ο Τσιμίκας, που έπρεπε να δοκιμάσει την τύχη του σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα με τις ευχές του Ολυμπιακού κι ο άλλος ήταν ο Γκιγιέρμε που ο Ολυμπιακός όφειλε να πουλήσει, αν και εφόσον αυτός αρνιόταν την πρόταση ανανέωσης του συμβολαίου του. Χωρίς χρήματα από διαρκείας εισιτήρια και με πεσμένα τα έσοδα από τις χορηγίες ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να χάνει παίκτες ως ελεύθερους: την πάτησε στην περίπτωση του Ελαμπντελαουί δείχνοντας του εμπιστοσύνη, αλλά μια φορά μπορεί να σε πιάσουν κορόιδο – δεύτερη απαγορεύεται.

Την βεβαιότητα μου ενίσχυσε η απόδοση του Γκιγιέρμε στο ματς με την Γούλβς: ο παίκτης έμοιαζε να παίζει με το μυαλό αλλού και δεν ήταν αυτός που είδαμε πέρυσι και φέτος. Αν σου προσφέρουν τέσσερις φορές περισσότερα χρήματα από αυτά που παίρνεις (!), είναι λογικό να σκέφτεσαι τα χρήματα που σε περιμένουν πιο πολύ από το ματς που έχεις μπροστά σου. Το κακό για τον Ολυμπιακό είναι ότι τη διαπραγμάτευση με τους Αραβες την έχει κάνει ο ίδιος ο παίκτης και οι μάνατζέρ του: ίσως τα χρήματα που θα πάρει αυτή τη φορά να είναι λιγότερα από όσα θα πρεπε. Αλλά τον πολύ κόσμο δεν τον προβληματίζουν τα χρήματα, τον προβληματίζει η ανταγωνιστικότητα της ομάδας, γιατί αυτή θα αλλάξει πολύ μετά από μια χρονιά εξαιρετική.

Είναι ανώφελο να συζητάμε για την υποχρεωτική πρακτική των πωλήσεων στα χρόνια του Financial Fair Play και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Είναι επίσης χωρίς αντικείμενο η συζήτηση για τα συμβόλαια και την όποια αξία τους: ο Μέσι ζητά να φύγει από την Μπαρτσελόνα ελεύθερος, μολονότι έχει ένα ακόμα χρόνο συμβόλαιο κι από αυτή του την απαίτηση καταλαβαίνει κανείς πως τα συμβόλαια μετράνε μόνο για τους παίκτες – οι ομάδες δεν έχουν καμία σχεδόν κάλυψη. Το να βάλεις τον Γκιγιέρμε π,χ ένα χρόνο να τρέχει με τις μπουλντόζες είναι εύκολο, αλλά δεν έχεις τις υπηρεσίες του, δεν έχεις τα χρήματα που θα σου φέρει για να τον αντικαταστήσεις και με τέτοιες ενέργειες καταστρέφεις και το όνομά σου – σε μια εποχή που όλα μαθαίνονται η αρνητική διαφήμιση είναι ό,τι χειρότερο. Αρα είσαι υποχρεωμένος να ζεις με την αβεβαιότητα και να είσαι κάθε καλοκαίρι όμηρος των ορέξεων των καλών σου παικτών; Δεν θα το λέγα. Θα λεγα ότι αρκεί να σου είναι ξεκάθαρο πως παίζεται σήμερα το παιγνίδι. Και να προσαρμόζεσαι.

Δεν χρειάζεται να κλαίει κανείς γιατί θα φύγει ο Γκιγιέρμε ή ο Σεμέδο ή όποιος άλλος. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει από την μεριά της ΠΑΕ ένα αδιάκοπο και διαρκές σκάουτινγκ – δηλαδή μια προετοιμασία αντικατάστασης κάθε ποδοσφαιριστή, όσο αγαπητός και σπουδαίος κι αν είναι αυτός. Είναι δύσκολο, αλλά είναι ο μόνος δρόμος.

Τι με προβληματίζει 

Θα σας πω τι με προβληματίζει στις περιπτώσεις των αποχωρήσεων των παικτών, ειδικά του Ολυμπιακού, που αντίθετα από όλους τους άλλους έχει μάθει και να πουλάει ακριβά. Με προβληματίζει ότι συχνά για να αντικατασταθεί ένας παίκτης που φεύγει χάνεται χρόνος. Κι ο χρόνος ούτε αγοράζεται, ούτε γυρνάει πίσω.

Θα φέρω ορισμένα παραδείγματα για να γίνει κατανοητό τι λέω. Ο πραγματικός αντικαταστάτης του Ρομπέρτο ήταν τελικά ο Σα. Για να φτάσει όμως ο Ολυμπιακός στον Σα είδαμε βασικούς τέσσερεις τουλάχιστον τερματοφύλακες (τον Καπίνο, τον Γιαννιώτη, τον Λεάλι και τον Προτό) που δεν άντεξαν το βάρος της προώθησής τους. Ο πραγματικός αντικαταστάτης του Μανωλά (και ίσως και του Ρέτσου…) ήταν ο Σεμέδο: στο μεταξύ πέρασαν από τη θέση αυτή όχι μόνο ο Βούκοβιτς και ο Μιράντα αλλά και Μποτία κι ο Αμπιντάλ. Ο ίδιος ο Γκιγιέρμε ήταν ο πραγματικός αντικαταστάτης του Μιλιβόγεβιτς – στο μεταξύ είχαμε δει στη θέση αυτή τον Ρομαό, τον Ταχτσίδη, τον Σιώπη, τον Ζιλέ κτλ. Το ίδιο συνέβη και παλιότερα. Π.χ για να βρεθεί ένα φορ μετά την πώληση του Μήτρογλου, δοκιμάστηκαν αρκετοί για τους οποίους ξοδεύτηκαν και ωραία χρήματα. Υπήρξαν φυσικά και περιπτώσεις που η αντικατάσταση έγινε αμέσως και ήταν και απολύτως επιτυχημένη: ο Μαζουακού (με όλες τις τρέλες του) κάλυψε αμέσως το κενό του Χολέμπας, αλλά μιλάμε για εξαιρέσεις. Ο κανόνας είναι ότι ο Ολυμπιακός για να αντικαταστήσει όσους πουλάει χρειάζεται χρόνο. Κυρίως γιατί οι παίκτες που πουλάει είναι εξαιρετικοί και δεν μπορείς εύκολα να βρίσκεις τέτοιους. Εκτός αν το σκάουτινγκ είναι υψηλού επιπέδου.

Φέτος ο Ολυμπιακός ξεκίνησε ποντάροντας σε έμπειρους παίκτες που θα του δώσουν χρόνο να βρει τα επόμενα αστέρια του: ο Ραφίνια και ο Χολέμπας π.χ δεν θα έχουν λογικά ανάγκη χρόνου προσαρμογής και θα του δώσουν λύσεις. Αλλά το σωστό θα ήταν κάποιοι νεότεροι από αυτούς τους δυο να έχουν ήδη εντοπισθεί και να έχουν το χρόνο να δουλέψουν και να γίνουν καλύτεροι έχοντας αρχικά αυτούς μπροστά τους. Προφανώς στην περίπτωση του Γκιγιέρμε το πράγμα είναι πολύ πιο δύσκολο: θυμίζω ότι για να καταλάβει ο Βραζιλιάνος τι ακριβώς θέλει από αυτόν ο Μαρτίνς χρειάστηκαν μήνες. Κι αν ο αντικαταστάτης του είναι ένας φέρελπης λατινοαμερικάνος είναι αρκετά πιθανό μήνες να χρειαστεί και αυτός. Ο Πορτογάλος θα χει τη λύση της τριάδας Μπουχαλάκης – Καμαρά – Φορτούνης. Αλλά η ταυτόχρονη παρουσία αυτών δεν εγγυάται την αμυντική κάλυψη που πέρυσι βλέπαμε. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Σίγουρα αλλάζεις.  

Υπομονή και στήριξη 

Η ιστορία μαρτυρά πως τελικά έρχεται κάποιος παίκτης που είναι καλύτερος από αυτούς που φεύγουν. Ο Σα είναι καλύτερος από τον Ρομπέρτο κι ας μην έχει να επιδείξει βραδιές που κράτησε αποτελέσματα μόνος του: είναι πιο σίγουρος, πιο σταθερός, πιο επαγγελματίας. Ο Τσιμίκας ήταν καλύτερος από τον Μαζουακού. Ο Γκιγιέρμε έκανε πολλά που δεν έκανε ο σπουδαίος Μίλι. Ο Σεμέδο είναι ένας από τους καλύτερους αμυντικούς που έχουμε δει στην Ελλάδα. Ο Καμαρά θα πουληθεί ακριβότερα από τον Σάμαρη – η δουλειά που έγινε μαζί του είναι άψογη. Αλλά στο μεταξύ υπάρχουν μπροστά τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ και ο Ολυμπιακός θα παίξει σε αυτά με μια ομάδα με πολλές αλλαγές: όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος δεν θα είναι τίποτα απλό. Από την άλλη η διοίκηση έχει κάνει καλή δουλειά: με τα χρήματα που εισπράχτηκαν από τις πωλήσεις, το μπόνους της παρουσίας στα play off του Τσάμπιονς λιγκ στο ταμείο και τα εξασφαλισμένα χρήματα του Γιουρόπα λιγκ, ο Ολυμπιακός έχει έσοδα Τσάμπιονς λιγκ πριν αγωνιστεί στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Κι αν υπάρχει υπομονή, στήριξη και ψυχραιμία θα έχει και πάλι μια καλή ομάδα και θα παίξει και ωραία μπάλα. Πράγμα που, όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό, πρέπει να είναι πάντα το βασικό ζητούμενο…