Το έγραφα και στην Sday το έλεγα και χθες βράδυ στο ράδιο. Στο πρώτο ματς, που έδωσαν ο Ολυμπιακός και η Σπόρτινγκ στο Καραϊσκάκη, ο πρωταθλητής είχε δεχτεί τρία γκολ στα πρώτα είκοσι λεπτά. Χθες στη Λισαβόνα δέχτηκε δυο γκολ στα πέντε τελευταία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου. Η Σπόρτινγκ είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό: του το έδειξε κερδίζοντας τον με δυο διαφορετικούς τρόπους αξιοποιώντας το ίδιο πάντα ημίχρονο. Στο πρώτο ματς σαφώς οι Πορτογάλοι διευκολύνθηκαν από τις επιλογές του Χάσι. Και στο δεύτερο υπήρξαν κάμποσες συζητήσιμες αποφάσεις του Τάκη Λεμονή, όμως η Σπόρτινγκ ήταν συνολικά καλύτερη – παρά τις απουσίες της. Ειδικά οι μέσοι και οι επιθετικοί της, που κοστίζουν και πάρα πολλά, είναι μονάδες αξιοζήλευτες.
Να μην επαναλάβει λάθη
Ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε ένα πολύ δύσκολο όμιλο και νομίζω ότι πλέον όλοι το κατάλαβαν ότι η υπέρβαση που έπρεπε να κάνει για να προκριθεί ήταν από αυτές που δεν είναι εύκολο να γίνουν: η Σπόρτινγκ αξίζει να περάσει στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς λιγκ, όχι γιατί κέρδισε δυο φορές τον Ολυμπιακό, αλλά γιατί ήταν αξιόμαχη και στα ματς με την Γιουβέντους και την Μπαρτσελόνα, χωρίς να παίξει παθητικό ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός περιορίστηκε στο να συλλέξει κάποιες αξιοπρεπείς ήττες: πήρε μια ισοπαλία από την Μπαρτσελόνα και πρέπει να παίξει στα ίσια με την Γιούβε για το γόητρο. Κυρίως όμως πρέπει να καταλάβει πως για να έχει τύχη την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ πρέπει να μην επαναλάβει τα εφετινά του λάθη. Πρέπει, δηλαδή, να ξοδέψει καλύτερα τα χρήματα που έχει για την μεταγραφική του ενίσχυση.
Ο μεγάλος στόχος
Επειδή αγαπάμε τις υπεραπλουστεύσεις επαναλαμβάνουμε διαρκώς ότι ο Ολυμπιακός φέτος έφτιαξε μια ομάδα για να προκριθεί από τα καλοκαιρινά προκριματικά και να πάει στους ομίλους. Δεν συμφωνώ. Προφανώς ήταν μεγάλος στόχος να βρεθεί στους ομίλους και για κάποιες επιλογές, όπως εκείνη του Χάσι, μέτρησε η γνώση της διαδικασίας των προκριματικών. Σίγουρα το καλοκαίρι όλοι δούλεψαν με ορίζοντα την πρόκριση: αλλά κανείς δεν «έφτιαξε» μια ομάδα μόνο για τα προκριματικά. Ισα ίσα.
Αν το καλοκαίρι χρήματα ξοδεύτηκαν (και για τα ελληνικά δεδομένα πολλά μάλιστα) αυτό έγινε για να προκύψει μια καινούργια ομάδα, ικανή πρώτα πρώτα να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο από την περσινή, που λίγοι αγαπούσαν. Ο στόχος ήταν μια ομάδα πιο γεμάτη σε λύσεις, που να μπορεί και το ευρωπαϊκό βάρος να σηκώσει και πρωταθλητισμό να κάνει. Ο Ολυμπιακός π.χ απέκτησε τέσσερα στόπερ, δυο αριστερά μπακ και έχει τέσσερις παίκτες που μπορεί να παίξουν ως φορ: δεν τους πήρε όλους αυτούς για να αγωνιστούν στα τέσσερα καλοκαιρινά ματς, αλλά τους διάλεξε για να δυναμώσει το ρόστερ του. Απλά όλα έγιναν με την πίεση των προκριματικών και από ανθρώπους που τελικώς αγνοούσαν ακόμα και την ελληνική πραγματικότητα. Και που ασχολήθηκαν ελάχιστα με τα μυαλά των παικτών, τις ιδιοτροπίες τους και τις ιδιαιτερότητές τους: είδαν κυρίως βιογραφικά και βασίστηκαν στις μνήμες του Χάσι.
Εκτός λίστας Σισέ και Καρίμ
Ο Χάσι ήταν σίγουρα πρόβλημα και το χειρότερο δεν ήταν η στρατηγική των παιγνιδιών του, αλλά οι επιλογές του: ανασφαλής, όπως αποδείχτηκε, γέμισε τον Ολυμπιακό με παίκτες που μπορούσαν να συνεννοηθούν μαζί του – αυτό ήταν το βασικό του κριτήριο. Ο Ολυμπιακός πήγε στη Λισσαβόνα έχοντας εκτός ευρωπαϊκής λίστας τον Σισέ και τον Ανσαριφάρντ – κι αυτό νομίζω τα λέει όλα για την προχειρότητα των επιλογών. Πολύ φοβάμαι, από αυτά που βλέπω, πως δεν υπήρξε καμία ιδιαίτερη ανάλυση της προηγούμενης σεζόν και κανένα σχέδιο δημιουργίας μιας καινούργιας ομάδας. Απλά ο προπονητής ήθελε παίκτες που γνωρίζει – με όσους μάλιστα δεν γνώριζε ασχολήθηκε ελάχιστα, με αποτέλεσμα ο Ρισβάνης και ο Γιαννιώτης π.χ να παίζουν στον Ατρόμητο και ο Σιώπης, βασικός στο πρώτο ματς της χρονιάς στο Βελιγράδι, να βρίσκεται σήμερα πάλι στον Πανιώνιο. Για τους ξένους δεν μιλάω καν: θυμίζω απλά ότι ο Ανσαριφάρντ τον Σεπτέμβριο παραλίγο να βρεθεί στην Τουρκία.
Η διοίκηση του Ολυμπιακού βλέποντας την κακή παρουσία της ομάδας στο Τσάμπιονς λιγκ πρέπει απλά να θυμηθεί τι έκανε τα χρόνια που στην διοργάνωση η ομάδα τα πήγε καλύτερα. Δεν ήταν πιο ακριβός ο Ολυμπιακός το 2011, όταν έπαιξε στα ίσια με την Ντόρτμουντ, ούτε ποιοτικότερος όταν το 2014 κέρδισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν ήταν επίσης περισσότερο γεμάτος, όταν κέρδισε την Αρσεναλ στο Λονδίνο το 2015. Ηταν απλά καλύτερη ομάδα, γιατί η διοίκησή του έκανε κάτι απλό: επένδυε στις ιδέες και το σχέδιο ενός προπονητή. Δεν είναι θαυματοποιοί οι προπονητές και ορθώς κριτικάρονται. Αλλά δεν μπορούμε και να τους καταργήσουμε: τους καλούς τους έχουμε ανάγκη.
Είχε μια ομάδα στο μυαλό του
Τα χρόνια των διακρίσεων ο Ολυμπιακός διάλεγε ένα προπονητή, που πριν οι όμιλοι ξεκινήσουν είχε μια ομάδα στο μυαλό του, δηλαδή βάσιζε τις επιλογές του σε ένα τεχνικό σχέδιο. Όταν ο Βαλβέρδε επέστρεψε, βρήκε τον Ολυμπιακό εκτός Ευρώπης και είχε ένα χρόνο να δουλέψει και να κάνει τις μεταγραφικές εισηγήσεις του: για αυτόν ήταν εύκολο. Όταν ήρθε ο Μίτσελ, παρέλαβε την ομάδα στη μέση του πρωταθλήματος και είχε χρόνο να δει τι ακριβώς του χρειάζεται: χάρη στον Ισπανό ήρθαν σε δυο καλοκαίρια παίκτες όπως ο Ρομπέρτο, ο Τσόρι, ο Κάμπελ, ο Μιλιβόγεβιτς, ο Αφελάι, ο Σαλίνο, ο Εντινγκά, ο Βάις, ο Ντουρμάζ, ο Μαζουακού και άλλοι πολλοί που, ανεξάρτητα από το πόσο καλά έπαιξαν, ήταν ακριβές και καλές επιλογές. Όταν ήρθε ο Σίλβα, του χρειάστηκε λίγος καιρός για να δει την ομάδα επί τω έργω και να προσθέσει σε αυτή παίκτες όπως ο Ιντέγιε, ο Καμπιάσο, ο Φινμπόγκασον, ο Σεμπά, ο Πάρντο: όλοι αυτοί οι προπονητές είχαν την δυνατότητα να δημιουργήσουν ομάδες χωρίς βιασύνη – ο Βαλβέρδε κι ο Μίτσελ γιατί είχαν χρόνο στη διάθεσή τους κι ο Ζαρντίμ κι ο Σίλβα γιατί δεν υπήρχαν προκριματικά. Τώρα, επειδή τα προκριματικά δεν γίνεται μια ομάδα να τα αποφύγει, ο προπονητής χρειάζεται χρόνο για να δει και να αποφασίσει – ο Χάσι αυτή την πολυτέλεια δεν την είχε. Χρειάζεται επίσης ή να πιστεύεις το σχέδιο του προπονητή πολύ και να του κάνεις όλα τα γούστα (ελπίζοντας να μην αποδειχτεί αυτό λάθος) ή ο προπονητής να είναι κάποιος που έρχεται από ένα πολύ καλό πρωτάθλημα και έχει και πείρα μάνατζερ, ώστε να ξοδέψει, όσο καλύτερα γίνεται τα λεφτά σου. Αυτό το δεύτερο, έχοντας δει τον Βαλβέρδε, τον Μίτσελ, τον Ζαρντίμ, τον Σίλβα, μου φαίνεται και καλύτερη λύση.
Οι κατάλληλοι άνθρωποι
Στο ποδόσφαιρο ισχύει το ότι «πληρώνεις παίρνεις»: στην Ευρώπη κυκλοφορούν τόσα πολλά χρήματα, ώστε οι top ομάδες γίνονται ολοένα και δυνατότερες και ο ανταγωνισμός στο Τσάμπιονς λιγκ αφορά στην πραγματικότητα λίγους. Υπάρχει όμως και η πιθανότητα να πληρώνεις και απλά να πετάς τα χρήματα σου: αυτό συμβαίνει, συνήθως, όταν κινείσαι βιαστικά κι όταν εμπιστεύεσαι λάθος ανθρώπους. Ακούω πολλούς που λένε ότι ο Ολυμπιακός πήρε πολλούς παίκτες φέτος, ότι αλλάζει την ομάδα συχνά και πολύ και άλλα τέτοια. Η Σπόρτινγκ απέκτησε δέκα παίκτες πέρυσι το καλοκαίρι: δεν είδα να έχει προβλήματα ομοιογένειας, γιατί όλους τους παίκτες τους διάλεξε ο Χεσούς, που είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και μάνατζερ. Το καλοκαίρι, μολονότι ξόδεψε σαράντα εκατομμύρια ευρώ, έφερε στα ταμία της ομάδας 15 παραπάνω, χάρη σε αυτούς που πούλησε. Θέλω να πω ότι όλα γίνονται. Αρκεί να έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους…
