Πριν το δεύτερο ματς του ΠΑΟ με την Εφές έμοιαζε βέβαιο ότι η ομάδα του Αταμάν δεν μπορεί να παίξει χειρότερα από όσο στο πρώτο το οποίο και κέρδισε δύσκολα. Αποδείχτηκε πως μπορούσε. Όχι γιατί πάλι δεν είχε περισσότερους από δυο - τρεις διακριθέντες, αλλά γιατί αυτή τη φορά ξέμεινε στο τέλος από ενέργεια. Η Εφές εκμεταλλεύτηκε την κούραση του ΠΑΟ – κάποιος θα έλεγε ότι χθες τον έσκασε στο τρέξιμο. Όπως και να έχει τον κέρδισε 76-79 χάρη σε ένα καταπληκτικό τέταρτο δεκάλεπτο στο οποίο επικράτησε με 16-29. Εχω μερικές εξηγήσεις γιατί έμπλεξε ο ΠΑΟ, που δεν θα είναι απλό να ξαναφέρει την σειρά στο ΟΑΚΑ: στην Πόλη με την Εφές έχει κακή παράδοση παρόλο που η τουρκική ομάδα δεν έχει κάποιου τύπου καυτή έδρα όπως όλες οι ομάδες μπάσκετ που δεν έχουν στις εξέδρες τους φανατικούς που προέρχονται από το ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟ θα χρειαστεί να αλλάξει πολλά: χθες πέταξε ένα πραγματικό ματς – μπολ. Αν είχε πάει την σειρά στο 2-0 θα έφτιαχνε βαλίτσες για το Αμπου Ντάμπι καθώς η Εφές είναι αδύνατο να τον κέρδιζε τρεις φορές στη σειρά για να γυρίσει από δυο ήττες. Δυο φορές όμως στην έδρα της δεν είναι τόσο απίθανο να τον κερδίσει. Χρειάζεται προσοχή.

Οι καλοί και οι κακοί ψηλοί  

Ας πούμε πρώτα τα προφανή. Ο ΠΑΟ είχε πάλι προβλήματα με τους ψηλούς της Εφές. Δίπλα στον Πουαριέ, που ήταν και πάλι σταθερότατος, εμφανίστηκε κι ο Οτούρου που στο πρώτο ματς ήταν σαν να μην υπάρχει. Οι δυο τους με 27 πόντους (16 ο Γάλλος και 11 ο Αμερικάνος) κρατήσανε ζωντανή την Εφές στα τρία δεκάλεπτα που αυτή υπέφερε από τον ΠΑΟ. Οι ψηλοί δύσκολα βέβαια κερδίζουν ματς – αλλά χάνουν ματς. Οι ψηλοί του ΠΑΟ χθες πχ ήταν μια κινητή καταστροφή. Ο Γκέμπριελ, που έχει και ενοχλήσεις, δεν υπήρχε. Ο Μήτογλου για ένα ακόμα ματς δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην δύναμη των σέντερ του Μπάνκι. Ο Γιούρτσεβεν δέχεται σχεδόν πάντα πιο πολλούς πόντους από όσους πετυχαίνει. Κι ο Χουάντσο, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, είναι άνθρωπος: έδωσε τα πάντα στο πρώτο ματς και χθες έμεινε από δυνάμεις προσφέροντας επιθετικά ελάχιστα. Το πρόβλημα του ΠΑΟ στο τελευταίο δεκάλεπτο ειδικά ήταν η επίθεσή του. Ο Αταμάν πήγε στην αγαπημένη του λογική των τριών γκαρντ, αλλά για αυτό θυσίασε τον Οσμαν που ήταν ο πιο σταθερός του παίκτης. Η ελπίδα του Τούρκου ήταν ότι ο Ναν θα μιλούσε στο τέλος. Αλλά ο Αμερικάνος στα δυο τελευταία ματς έχει πρόβλημα με αυτό που αποκαλώ «η κατάρα του ΜVP». Που στον ΠΑΟ δεν στοίχισε στο πρώτο ματς, αλλά τον έμπλεξε στο δεύτερο.

Με το μυαλό στο βραβείο

Μέχρι την ανάδειξή του σε MVP ο Ναν κυνηγούσε αυτό τον τίτλο: μπήκε στο τρυπάκι, έκανε δηλώσεις, απόλαυσε την βράβευση. Ο Ναν είναι ένας καταπληκτικός παίκτης που όμως δεν έχει στο βιογραφικό του ατομικές διακρίσεις. Περνά ωραία στην Ευρώπη, γιατί νιώθει πρωταγωνιστής: το βραβείο αποτελεί για τον ίδιο πιστοποίηση της καλής του δουλειάς– όταν βραβεία δεν έχεις τα θες, τα χαίρεσαι και τους δίνεις τεράστια σημασία. Μόνο που η κατάκτηση του σχετικού βραβείου του έχει κάνει φανερά κακό: στα δυο ματς κόντρα στην Εφές παίζει πιο πολύ για να  δικαιολογήσει τον τίτλο– με όσες τραβηγμένες προσπάθειες αυτό συνεπάγεται. Χθες ήταν χειρότερος από το πρώτο ματς μολονότι η άμυνα που έπαιξαν πάνω του οι παίκτες του Μπάνκι δεν ήταν αυτή τη φορά υποδειγματική: ο Ναν έδειχνε απλά να έχει στο μυαλό του πολλά, που αφορούσαν τον ίδιο και όχι το παιγνίδι. Ακόμα και οι ασίστ του, έξι τον αριθμό, είναι μαγική εικόνα: οι δυο από αυτές είναι απλά ανοίγματα στον Γιούρτσεβεν και στον Οσμάν για σουτ τριών πόντων που μπήκαν μεν, πλην όμως δεν ήταν και οι καλύτερες επιλογές.

Η αληθινή ζημιά που προκάλεσε ο Ναν ήταν άλλη: στο τέταρτο δεκάλεπτο ουσιαστικά ακύρωσε τον Σλούκα. Δεν του άφησε την μπάλα, δεν του την πάσαρε στο τέλος όταν προτίμησε να σουτάρει υπό την πίεση του Πουαριέ ενώ είναι μόνος, δεν του επέτρεψε να οργανώσει αυτός τις επιθέσεις στο κλειστό αυτό ματς: ο Σλούκας ξέρει να στήνει μια επίθεση – ο Ναν ξέρει απλά να την τελειώνει. Όταν αναλαμβάνει και την καθοδήγησή της πεντάδας ο Σλούκας μένει, όπως χθες, χωρίς ρόλο. Χθες τελείωσε το ματς υποφέροντας στην άμυνα από τον Ντόζιερ που τον σημάδευε και χωρίς ουσιαστική προσφορά στην επίθεση, όπως άλλωστε και ο Γκραντ που πήρε ένα μόνο σουτ και το έβαλε μάλιστα. Στο τέλος όλοι είχαν γίνει κομπάρσοι στο σόου του Ναν που έκανε ό,τι ήθελε έχοντας 5/11 δίποντα, 1/6 τρίποντα και 4 βαριά λάθη.

Ο Αταμάν είχε πει πως ο τίτλος του MVP πριν το Final 4 δεν σημαίνει τίποτα: συμφωνώ μαζί του και το είχα γράψει και όταν γινόταν συζήτηση για το ποιος τον αξίζει – τον αξίζει όποιος παίρνει την κούπα βάζοντας την υπογραφή του. Ο Ολυμπιακός είχε αντιμετωπίσει ένα ανάλογο πρόβλημα όταν προ διετίας βγήκε MVP ο Βεζένκοφ: ο κόουτς Μπαρτζώκας στον τελικό του Βελιγραδίου τον άφησε 39 λεπτά στο γήπεδο κόντρα στην Ρεάλ γιατί ήταν ο καλύτερος της χρονιάς κι ο Σάσα τελείωσε το ματς χωρίς ανάσες. Πώς να βγάλεις όμως από το γήπεδο κάποιον που έχει ψηφιστεί ως ο καλύτερος; Πέρυσι ο MVP Μάικ Τζέιμς δεν πήγε καν στο Final 4 – δεν είναι τυχαίο. Πριν τέσσερα χρόνια ο MVP Μίροτιτς κατέστρεψε την Μπάρτσα στον ημιτελικό με την Ρεάλ. Έχω δε την υποψία πως η βράβευση του Ναν ήταν το έξτρα κίνητρο του Λάρκιν. Ο Αμερικάνος της Εφές έδωσε στο τέταρτο δεκάλεπτο ένα ρεσιτάλ θυμίζοντας ποιος είναι. Ειδικά μετά την ήττα της Τρίτης ήθελε να αποδείξει πως, όταν είναι καλά, δεν είναι πίσω από κανένα.

Το σφύριγμα στο τέλος

Κακά τα ψέματα: από το κατά πόσο θα ξαναβρεί το μυαλό του ο Ναν εξαρτάται και η τύχη του ΠΑΟ στα ματς της Πόλης την άλλη εβδομάδα. Η Εφές έχει πολλούς περιφερειακούς, είναι πιο δυνατή στην ρακέτα από τον ΠΑΟ, μπορεί να τον κρατήσει κάτω από τους 80 πόντους και ο προπονητής της είναι πολύ έτοιμος για τα ματς αυτά: δεν είναι τυχαίο ότι όταν η ομάδα του έχασε το πρώτο παιγνίδι, όλοι είπαν πως πέταξε μια ευκαιρία για μπρέικ – μπρέικ που ήρθε στο δεύτερο.

Προφανώς δεν υπάρχει λόγος πανικού: τίποτα δεν κρίθηκε. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ποτέ του ξεκινήσει σειρά play off φτάνοντας στο 2-0, αλλά έχει κερδίσει επτά φορές την Ευρωλίγκα. Ο ΠΑΟ έχασε στην Πόλη στην κανονική διάρκεια εύκολα από την Εφές, αλλά χωρίς τον Ναν που ήταν τότε τιμωρημένος: τώρα για να κερδίσει εκεί χρειάζεται ό,τι δεν έχουμε δει στα δυο πρώτα ματς, δηλαδή ένα κανονικό Ναν. Όχι τον MVP, αλλά αυτόν που προσπαθούσε MVP να γίνει.

Ενας άλλος που θα μπορούσε να γίνει MVP αλλά δεν έγινε, ο σπουδαίος Χάις Ντέιβις, πήρε από το χέρι την Φενέρ και την οδήγησε στη νίκη με την Παρί έχοντας ως συμπαραστάτες τον Μπιμπέροβιτς, τον Γκούντουριστς και τον Μπάλντγουιν. Ο Γιασκεβίτσιους είναι ο πρώτος που βγάζει εισιτήρια για Αμπου Ντάμπι: λογικά η ομάδα του θα γυρίσει από το Παρίσι με την πρόκριση καθώς πάει εκεί με αέρα υπεροχής: στο δεύτερο ματς έκανε περίπατο με τους Γάλους. Ο Σάρας λογικά θα εύχεται η Εφές να πετάξει έξω τον ΠΑΟ: από αυτόν στην Ευρωλίγκα έχει χάσει φέτος δυο φορές, ενώ την Εφές την έχει κερδίσει δυο φορές. Μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, μπορεί να σημαίνει πολλά.

Δεν θέλω να αποφύγω να πάρω θέση και για το περίφημο non call στο τέλος μολονότι δεν αντέχω τα παράπονα των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα: τα πιο πολλά είναι δικαιολογίες άχαρες. Ο Πουαριέ νομίζω ότι κάνει φάουλ στο σουτ του Ναν, αν και όπως συνήθως συμβαίνει στο μπάσκετ ο κανονισμός για αυτό που οι Αμερικάνοι λένε «high five» είναι περίπλοκος. Αλλά αν περιμένεις να φέρεις ένα ματς play off στα ίσια με τρεις βολές χάρη σε ένα σφύριγμα διαιτητή μάλλον έχεις κάνει του κόσμου τα λάθη…