Στον δρόμο του για την κατάληψη μιας θέσης στην πρώτη τετράδα της Ευρωλίγκας ο ΠΑΟ κέρδισε στο ΟΑΚΑ και την Εφές, που προερχόταν από το τρομερό ματς με την Ρεάλ Μαδρίτης που δικαίως χαρακτηρίστηκε ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών στην διοργάνωση και φυσικά το καλύτερο εφετινό. Ο τρόπος που έχασε η Εφές στην Μαδρίτη, το ξόδεμα των δυνάμεων των όλων κι όλων οκτώ διαθέσιμων παικτών της και η φόρμα του ΠΑΟ που χθες πέτυχε την έκτη του νίκη στα επτά τελευταία ματς ήταν σημάδια που έδειχναν ότι η ομάδα του Αταμάν θα κέρδιζε το χθεσινό ματς. Το έκανε κομμάτι πιο δύσκολα από ό,τι περίμενα γιατί είχε ένα μπλακ άουτ στο τέλος. Ο ΠΑΟ που προηγήθηκε με μεγάλες διαφορές, χάρη στο καταπληκτικό παιγνίδι του Γκριγκόνις και τις ασίστ του ξεκούραστου Σλούκου, πήρε τελικά το ματς χάρη στο ένα από τα δυο εύστοχα σουτ που βρήκε σε ένα ολόκληρο βράδυ ο Γκραντ, αλλά και γιατί δεν πλήρωσε να αφήσει στον καλό σουτέρ Πλάις ένα τρίποντο που θα έδινε την δυνατότητα στην Εφές να ισοφαρίσει ενάμισι λεπτό πριν το τέλος του ματς. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες που μπορείτε να διαβάσετε αλλού και θα τις βρείτε γραμμές καλύτερα και με όλες τις αμερικανιές που τραβά η ψυχή σας. Εγώ θα σας πω κάποια πράγματα για την μεγάλη εικόνα του ΠΑΟ που πορεύεται ως ομάδα προς την ολοκλήρωσή της με το μικρότερο δυνατό κόστος χάρη στον πολύ πρακτικό προπονητή της.
Βήμα βήμα και με προτεραιότητες
Ο Αταμάν, χωρίς να ξεχνάει ότι ο βασικός σκοπός είναι πάντα η νίκη, έχει βάλει τον Παναθηναϊκό σιγά σιγά στην δεύτερη φάση της εξέλιξής του ως ομάδα. Ο ΠΑΟ από τον Τούρκο χτίζεται βήμα βήμα και με σεβασμό σε προτεραιότητες. Στην πρώτη φάση το ζητούμενο ήταν πιο απλό: ο προπονητής έπρεπε να δει πόσοι από τους νεοφερμένους παίκτες μπορεί να αντέξουν την πίεση για νίκες που υπάρχει στον ΠΑΟ και να του το δείξουν όχι με όρκους αλλά με το παιγνίδι τους. Ο Αταμάν έκανε πολύ φανερό για όποιον καταλαβαίνει ότι η παρουσία του στο παρκέ θα είναι επιβράβευση της προσπάθειάς του: όπως έχω ξαναγράψει το έκανε με μαστίγιο και καρότο – ακόμα το κάνει. Χθες πχ άφησε τον Χουάντσο στον πάγκο για όλο το ματς για να του δείξει ότι είναι δυσαρεστημένος από την απόδοσή του. Ωστόσο αυτού του είδους η φάση της δοκιμασίας, όπου οι παίκτες έπρεπε να αποδείξουν τι μπορούν, σιγά σιγά ολοκληρώνεται: στη δεύτερη φάση ο ΠΑΟ πρέπει να δείχνει ότι έχει ένα σχέδιο διαχείρισης του παιγνιδιού που έχει να κάνει με την δική του απόδοση αποκλειστικά.
Μέχρι τώρα ο ΠΑΟ προσαρμοζόταν στο ρυθμό των αντιπάλων και έδειχνε πως μπορεί να τους κερδίσει στο δικό τους παιγνίδι κάνοντας λίγο καλύτερα όσα αυτοί έκαναν. Αν ο αντίπαλος έπαιζε άμυνα, η δική του άμυνα έπρεπε να είναι καλύτερη – το έκανε με τον Ερυθρό Αστέρα, τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ στο πρωτάθλημα, την Βαλένθια στο ΟΑΚΑ. Αν από την άλλη ο αντίπαλος ήθελε να τρέξει και πάλι δεν υπήρχε πρόβλημα: για να κερδίσει την Μονακό εκτός έδρας ο ΠΑΟ έβαλε 90 πόντους και το ίδιο έκανε και με την Αλμπα μολονότι τότε ήταν ακόμα άγουρος, αλλά και με την Μπασκόνια στο ματς στο ΣΕΦ. Αν πάλι ο Αταμάν έβρισκε μπροστά του κάποιον με έφεση στο σκάκι των τελευταίων λεπτών και για αυτό θα έπρεπε οι παίκτες του να είναι προετοιμασμένοι: το έκαναν σωστά με την Αρμάνι πχ. Φυσικά αυτή η προσαρμογή είχε και κόστος, διότι κάθε φορά που δεν γινόταν σωστά ο ΠΑΟ έμοιαζε χωρίς εναλλακτικό σχέδιο – για αυτό πχ έχει χάσει ματς στην παράταση, όπου η κούραση των παικτών του δεν βοηθούσε τις ατομικές τους ενέργειες, δηλαδή τον τρόπο τους να απαντάνε στο ρυθμό που ο αντίπαλος όριζε εξ αρχής. Κάπως έτσι, χωρίς δηλαδή την δυνατότητα της επιβολής του δικού του παιγνιδιού (που μια ομάδα που δημιουργήθηκε στα τέλη Αυγούστου με δώδεκα παίκτες είναι δύσκολο να αποκτήσει γρήγορα) ο ΠΑΟ έχασε και ματς με κάτω τα χέρια όπως αυτά με την Μακάμπι, την Φενέρ, την Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ, την Μπαρτσελόνα. Δεν χωρά αμφιβολία πως υπό αυτό το πρίσμα η πιο σκληρή του ήττα ήταν αυτή από την αποδεκατισμένη Εφές στην Πόλη. Εκείνο το βράδυ ο ΠΑΟ, ακριβώς επειδή δεν γνώριζε τι αντίπαλο θα βρει και πως αυτός θα παίξει, κατάφερε να χάσει από μια ομάδα που επιθετικά βασιζόταν για όλο το ματς μόνο στις εμπνεύσεις του Λάρκιν. Η Εφές δεν είχε παίκτες ούτε για να παίξει άμυνα (δηλαδή αργά και υποχρεώνοντας τον ΠΑΟ σε λίγες κατοχές) αλλά ούτε και την γνωστή πολυφωνική της επίθεση που για να λειτουργήσει χρειάζεται ο ρυθμός να είναι γρήγορος. Κι αυτή της την αδυναμία την πλήρωσε τότε ο ΠΑΟ που έμοιαζε να μην ξέρει τι παίζει κι ο ίδιος.
Περιορισμός σε παίκτες κλειδιά
Χθες βράδυ το πράγμα ήταν αλλιώς. Στο παιγνίδι υπήρχε μια βασική ιδέα, αλλά και πολλή και μεγάλη προσοχή σε κάποιους «παίκτες κλειδιά» των Τούρκων που έπρεπε να περιοριστούν μέσα από μια δουλειά στην άμυνα ολοένα και περισσότερο ομαδική: αυτή είναι η περίφημη φάση δυο στην οποία αναφέρομαι. Ο ΠΑΟ κυνήγησε πολύ τον Λάρκιν – θα λεγα όσο δεν έχει κυνηγήσει παίκτη φέτος. Για να περιορίσει όσο γίνεται τον μεγάλο αυτό Αμερικάνο δημιουργό και σκόρερ ο Αταμάν θυσίασε το επιθετικό παιγνίδι του Γκραντ αλλά ζήτησε και είδε και πολλές παγίδες πάνω του. Δεν έκανε όμως μόνο αυτό: στο καλό του διάστημα που ήταν τα 33-34 λεπτά του συνολικού παιγνιδιού ο ΠΑΟ πολύ στοχευμένα έβγαλε από το ματς και τον Οτούρου και τον Ντάριους Τόμσον και τον Ντάουμ που τόση ζημιά του έκαναν στην Πόλη. Φυσικά η στόχευση αυτή επέτρεψε σε άλλους παίκτες της Εφές να κάνουν πολλά και ωραία: οι γερόλυκοι Μπουμπουά και Πλάις, που είναι και ξεκούραστοι γιατί έλειπαν καιρό ήταν αρκετά καλοί κι ο Γουίλις έδειξε ότι έχει καλό σουτ. Όμως αυτές ήταν οι δύσκολες απαντήσεις της Εφές απέναντι στο στοχευμένο παιγνίδι του ΠΑΟ, που δεν ήταν το πρώτο (το είχαμε δει και με τον Ερυθρό Αστέρα πχ) αλλά τακτικά ήταν το καλύτερο.
Κάποιο βολεύονται, κάποιοι όχι
Ο ΠΑΟ έχει πολλά να μάθει και πολλά να δείξει στη φάση δύο, δηλαδή στο διάστημα που θα πρέπει να κερδίζει πλέον και με στοχευμένες τακτικές επιλογές. Θα πρέπει πλέον να κερδίζει λίγο διαφορετικά, δηλαδή με περισσότερη τακτική. Ο Αταμάν το ξέρει για αυτό και κλείνει το ροτέισον: ο δεύτερος κύκλος μαθημάτων κάποιους θα τους ζορίσουν, αλλά για ένα Ναν, που βλέπει όλο αυτό με απορία, θα υπάρχει πάντα ένας Γκριγκόνις κι ένας Σλούκας που σε ποιο τακτικά συμμαζωμένες ομάδες παίζουν καλύτερα.
Πολλοί βλέπουν απλά μια βαθμολογία και μια σειρά από νίκες. Εγώ λέω ότι αυτά έχουν μικρή σημασία όταν δεν υπάρχει εξελικτική διαδικασία: στον ΠΑΟ υπάρχει. Τώρα έχει μπροστά του ένα επόμενο ματς, με την Μονακό, που θα πρέπει να περιορίσει τον Μάικ Τζέιμς: στο πρώτο ματς με τους Μονδεγάσκους απλά ήθελε να κερδίσει βάζοντας ένα σουτ παραπάνω. Μπορεί να το κάνει κι αυτό, όμως η Ευρωλίγκα απαιτεί πιο πολύ ομαδικότητα. Εστω κι αν αγωνίζονται μόνο επτά παίκτες. Μαθαίνοντας θα βοηθήσουν κι άλλοι. Αλλά μαθαίνοντας πλέον κι ένα παιγνίδι με μια βασική ιδέα. Αυτό δηλαδή που αρχικά έλειπε κι έκανε πολλούς να απορούν.
