Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Αρη χθες βράδυ στο Καραϊσκάκη πετυχαίνοντας φέτος την πρώτη του νίκη με ανατροπή. Ο Αρης, παρά τις απουσίες του, απέδειξε στο Καραϊσκάκη ότι έχει ένα αρκετά γεμάτο ρόστερ, στάθηκε εξαιρετικά στο πρώτο ημίχρονο, προηγήθηκε και άφησε στον Ολυμπιακό όλες κι όλες δυο μεγάλες ευκαιρίες σε 45 λεπτά. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης μας θύμισε γιατί οι ομάδες του κάνουν πάντα πολύ καλές εμφανίσεις κόντρα στον Ολυμπιακό, κι ο Μορόν, που σκόραρε την πρώτη φορά που πλησίασε με αξιώσεις την περιοχή του Τζολάκη, ξαναέδειξε γιατί είναι ένα από τα καλύτερα φορ του πρωταθλήματος. Και μετά μπήκε ο Μπάμπης Κωστούλας.

Επιβεβαιώνει όσα λέγανε

Ο Κωστούλας είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που σε χρόνο ρεκόρ επιβεβαιώνει όχι απλά τα καλά λόγια που έλεγαν για αυτόν οι προπονητές του στις μικρότερες κατηγορίες, αλλά τα στοιχεία του παιγνιδιού του για τα οποία μιλούσαν όλοι με θαυμασμό. Είναι επιθετικός που μπορεί να παίξει σε κάθε θέση, αν και μοιάζει γεννημένος φορ. Εχει επιτάχυνση, εξαιρετική τεχνική, γνώση της περιοχής και ένστικτο. Κυρίως έχει το σπάνιο για ποδοσφαιριστή χάρισμα να μοιάζει μεγαλύτερος από την ηλικία του.

Αν κάποιος έβλεπε το ματς χθες στο Καραϊσκάκη χωρίς να τον γνωρίζει θα αναρωτιόταν για δυο πράγματα. Το πρώτο πως γίνεται να μην έχει ξεκινήσει στο ματς. Το δεύτερο, αν όντως ακόμα δεν είναι 18 χρονών: η ωριμότητα του παιγνιδιού του είναι αυτό που βοηθά τον Ολυμπιακό να φτάσει στην ανατροπή. Στο διάστημα που αγωνίστηκε ο Κωστούλας έχει ισοφαρίσει με ένα προσωπικό γκολ στο 50΄ κάνοντας τον άτυχο Φρίντεκ να ψάχνεται, έχει πάρει την δεύτερη κίτρινη του Μοντόγια πρεσάροντας κι έχει πετύχει χάρη στο καθαρό μυαλό του το γκολ του 2-1 χτυπώντας την αδυναμία του Αρη στα δεξιά κι ενώ το Καραϊσκάκη έβραζε μετά την περιπετειώδη ακύρωση ενός γκολ του ΕλΚαμπί. Ο μικρός την δεδομένη στιγμή είναι ο παίκτης που κάνει την διαφορά για τον Ολυμπιακό για ένα απλό λόγο: γιατί είναι αυτός που εκτός του ΕλΚαμπί φτάνει σε τελικές προσπάθειες – δημιουργεί, σκοράρει και κερδίζει πέναλτι, ενώ οι υπόλοιποι επιθετικοί και μεσοεπιθετικοί του Ολυμπιακού υποφέρουν να φτάσουν σε θέση βολής προτιμώντας να ψάχνουν τον ΕλΚαμπί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του ματς.

Σε μια ομάδα με μέσους που σπανίως πατάνε περιοχή και εξτρέμ που κάνουν πολλές δουλειές (Ζέλσον), ή ψάχνονται (Βέλντε), ή απλά δεν παίζουν πια (Μασούρας), ο Κωστούλας λύνει προβλήματα συνεχώς και το κάνει μάλιστα σε μεγάλα ματς: σκόραρε με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, κέρδισε το πέναλτι που κατέστρεψε την τακτική της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη και γύρισε το ματς με τον Αρη σχεδόν μόνος του.        

Και πολύς Μεντιλίμπαρ

Για να είμαι δίκαιος μεγάλη ήταν στην ανατροπή και η συμμετοχή του Μεντιλίμπαρ. Ο Βάσκος επιβράβευσε τους παίκτες του για την νίκη στο Αγρίνιο στέλνοντας απλά στο γήπεδο τον Γκαρθία αντί του Μουζακίτη διότι περίμενε σκληρότητα από τον Αρη. Δεν είχε καταλάβει όμως ότι τα ματς αυτά ήταν διαφορετικά: στο πρώτο ημίχρονο η εργατική μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού (Εσε, Γκαρθία, Τσικίνιο) κέρδιζε τις δεύτερες μπάλες αλλά πέραν τούτου κανείς από τους τρείς δεν μπορούσε να γίνει απειλητικός. Ο Ολυμπιακός περίμενε τα πάντα (δηλαδή μια καλή πάσα στον ΕλΚαμπί) από τον Ζέλσον, ο Βέλντε χάθηκε όπως συμβαίνει όταν δεν βρίσκει χώρους, ο Ροντινέι ήταν σε μια από τις βραδιές που κάθε σέντρα του καταλήγει σε αντίπαλο κι έμεινε να βοηθά επιθετικά μόνο ο Ορτέγκα που όμως δεν έβρισκε παίκτη να συνεργαστεί ή κάποιον ελεύθερο εντός περιοχής να υποδεχτεί τις πάσες του. Ο Ολυμπιακός όπως πάντα αδυνατούσε να εκμεταλλευτεί τα κόρνερ και τα γεμίσματα ήταν πιο πολλά από τις συνεργασίες. Το λένε «άμεσο ποδόσφαιρο» - εγώ βλέπω απλά δημιουργική αδυναμία.

Ο Μεντιλίμπαρ διόρθωσε το πράμα με την είσοδο του Κωστούλα (που αποδείχτηκε η λύση για όλα), αλλά και του Μουζακίτη που τουλάχιστον πασάρει γρήγορα – έφτασε μάλιστα τρεις φορές και σε θέση βολής. Η έξοδος των Βέλντε, Γκαρθία βοήθησε τον πρωτοπόρο να βρεθεί με 11 παραγωγικούς παίκτες στο γήπεδο.  Όμως το καλύτερο ο Βάσκος το κράτησε για το τέλος. Το ρίσκο με την έξοδο του Εσε έκρινε στην σκακιέρα το ματς. Η μετατόπιση του Τσικίνιο στα χαφ (δίπλα στον Μουζακίτη) έκανε την κυκλοφορία της μπάλας καλύτερη. Η είσοδος του Κοστίνια, αλλά και το γεγονός ότι άρχισε να βγαίνει από τα δεξιά και ο Μπιανκόν, δημιούργησαν μια υπερφόρτωση στα δεξιά και για τον Αρη η άμυνα στην αριστερή του πλευρά έγινε δύσκολη υπόθεση. Από τα δεξιά βγαίνουν τρεις σέντρες που βοηθάνε τον Ολυμπιακό να βρει τρία γκολ – μέτρησε τελικά μόνο αυτό του Κωστούλα στις καθυστερήσεις, αλλά όλες οι φάσεις αυτές πανικοβάλαν πολύ τον Αρη.

Οι κινήσεις του Μεντιλίμπαρ έχουν ως αποτέλεσμα να ολοκληρώσει το ματς η ομάδα του με τους Κωστούλα, ΕλΚαμπί, Γιάρεμτσουκ στην επίθεση, τον Τσικίνιο και τον Μουζακίτη πίσω τους και τον Ροντινέι σαν δεξί εξτρέμ – ο Μεντιλίμπαρ ήταν τόσο πολύ σε αναμμένα κάρβουνα ώστε μετά το 2-1 έβγαλε τον Τσικίνιο για να βάλει τον Στάμενιτς αποκαθιστώντας μια κάποια ισορροπία.

Καταθέσεις ψυχής

Ο Ολυμπιακός με την συμπεριφορά του στο τέλος δίνει μια απάντηση στις περί διαιτησίας συζητήσεις: εξακολουθεί και παίζει ποδόσφαιρο, παρότι του έχουν ακυρωθεί δυο γκολ κι έχουν υπάρξει για δυο πέναλτι (ένα στον Ορτέγα κι ένα στο Ζέλσον) διαμαρτυρίες που άφησαν τον Σουηδό διαιτητή Νίμπεργκ αδιάφορο. Αν οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν σε αυτά σταθεί, δεν θα είχαν κερδίσει ποτέ το ματς. Δεν το έκαναν και κατάφεραν τελικά να λυγίσουν ένα Αρη που πάλεψε, πλήρωσε την κουταμάρα του Μοντόγια, αλλά κατέρρευσε τελικά στο δεύτερο ημίχρονο όπως και με τον Αστέρα στην Τρίπολη, αλλά και με τον ΟΦΗ στο Βικελίδης: δεν μπορεί τρία ματς να αποτελούν σύμπτωση.

Ο εφετινός Ολυμπιακός δεν είναι θεαματικός και δύσκολα θα γίνει λόγω του τρόπου που επιτίθεται. Ο κόσμος περιμένει εξτρέμ που θα ξεσηκώνουν το γήπεδο κτλ. Με τον Μεντιλίμπαρ που θέλει κυνηγητό, πίεση, στόχευση του ΕλΚαμπί και σέντρες στην αντίπαλη περιοχή όταν ο αντίπαλος κλείνεται, δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιοι είναι αυτοί που θα ρθουν και θα σολάρουν μοιράζοντας ντρίπλες. Αλλά το ό,τι χρειάζονται παίκτες είναι δεδομένο – στην επίθεση, εξαιτίας παρατεταμένων ντεφορμαρισμάτων, απουσιών και έλλειψης εμπιστοσύνης σε συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές, ο Ολυμπιακός έχει μετρημένες πλέον επιλογές κι έχει μπροστά του ένα πρόγραμμα βουνό. Θα έπρεπε ωστόσο ο εφετινός Ολυμπιακός να είναι για τους οπαδούς του μια αξιαγάπητη ομάδα. Οι καταθέσεις ψυχής είναι συνεχείς: πρώτοι από όλους δίνουν ό,τι έχουν οι μικροί που μεγαλώνουν. Αν δεν είχε χαθεί χρόνος με τους Ολιβέιρα, Γουίλαν κτλ και στο πρώτο μισό της χρονιάς, που υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα, είχαν πάρει παιγνίδια παίκτες όπως ο Μπακούλας κι ο Παππακανέλος θα υπήρχαν σίγουρα πιο πολλές λύσεις. Και σήμερα θα γίνονταν λιγότερες ερωτήσεις για το αν θα γίνουν μεταγραφές, πότε θα γίνουν κτλ κτλ. Ερωτήσεις που για τον ιδρώτα παιδιών που δίνουν τα πάντα είναι άδικες…