H ιστορία της δεύτερης νίκης του Ολυμπιακού κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης στα εφετινά play off είναι η ιστορία της νίκης μιας ομάδας που αποτελείται από παίκτες που είναι χαρούμενοι να παίζουν μαζί και που καταλαβαίνουν την ευθύνη αλλά και την δυσκολία της αποστολής τους. Ο προπονητής τους Γιώργος Μπαρτζώκας έχει κάθε λόγο να καμαρώνει για την διάθεσή τους και την νοοτροπία τους: να κερδίζεις όταν παίζεις καλά είναι απλό, να κερδίζεις αναγκάζοντας τον αντίπαλο να παίξει χειρότερα από εσένα σε ένα ματς που δεν είσαι όσο καλός μπορείς δείχνει πάντα μεγάλη θέληση. Με όπλο αυτή την θέληση κέρδισε ο Ολυμπιακός αυτή την φορά την Βασίλισσα: την θέληση των παικτών του να επιβάλουν τον νόμο του ΣΕΦ. Μπροστά στον κόσμο που τους αγαπάει οι παίκτες ένιωθες πως καταλάβαιναν πως έπρεπε να πάρουν το ματς - ένιωθες ακόμα και το άγχος τους. Και το ματς το πήραν.

Η Βασίλισσα θα ήταν καλύτερη και νομίζω το περίμεναν όλοι. Ο Τσουζ Ματέο άλλαξε πολύ την βασική του ενδεκάδα και εμπιστεύθηκε αυτή την φορά τους περιφερειακούς του και τους παλιότερους. Και τα δυο ήταν αναμενόμενα, σχεδόν όσο και η ζώνη που επιστράτευσε σε ένα σημαντικό κομμάτι του ματς. Η Ρεάλ ξεκίνησε με τον Ταβάρεζ να μοιράζει τάπες, τον Γιούλ παρόντα από την αρχή, τον Αμπάλδε και τον Ντεκ να κάνουν ζημιές και τον Φελίζ και τον Ιμπάκα να έρχονται από τον πάγκο και να δίνουν ταχύτητα και δύναμη. Το πρώτο δεκάλεπτό της ήταν υποδειγματικό: το 15-25 ήταν κολακευτικό για τον Ολυμπιακό, που δεν βρέθηκε πιο πολλούς από 10 πόντους πίσω, γιατί ο Βεζένκοφ είχε καθαρό μυαλό – ήταν ο μόνος. Ήταν ωστόσο αυτό το σκληρό δεκάλεπτο και μάθημα για την συνέχεια: η συνταγή του πρώτου ματς δεν μπορούσε να είναι αποδοτική γιατί έλειπαν κοψίματα, κλεψίματα και ριμπάουντ στην άμυνα και κατά συνέπεια πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο. Αυτή τη φορά η αγία άμυνα θα έπρεπε να γίνει, αρχικά τουλάχιστον, τρόπος επιβίωσης, κι όχι επιβολής: η επιβολή είναι κάτι άλλο. 

Το συνεχές ροκάνισμα

Ο Ολυμπιακός, που δεν μπορούσε να επιβάλει το παιγνίδι του παίζοντας με βραχυκυκλωμένα γκαρντ, έπρεπε να αρχίσει να ροκανίζει το σκορ και στον κλεφτοπόλεμο αποδείχτηκε καλός. Το ματς απαιτούσε ξεκούραστους μαχητές και από τον πάγκο ήρθαν ο Μιλουτίνοφ, ο Πίτερς και ο Σέιμπεν Λι που βρήκαν 18(!) από τους 23 πόντους του Ολυμπιακού στο δεύτερο δεκάλεπτο. Το πρώτο καλάθι του Φουρνιέ, ένα τρίποντο από την γωνία, έδωσε το πρώτο προβάδισμα κι ένα δίποντο του Βεζένκοφ ήταν η απάντηση του Ολυμπιακού σε συνεχόμενες βολές που κέρδιζε ο μάστρο Γιούλ. Η ισοπαλία με 38-38 ήταν καλό σημάδι αλλά ο Ολυμπιακός είχε 13 πόντους από βολές και 13 από τον Βεζένκοφ κι αυτό ήταν ανησυχητικό δεδομένου ότι ο Ματέο έπαιρνε λίγα, αλλά από όλους όσους χρησιμοποίησε. Μάλιστα η Βασίλισσα ήταν μάλλον κομμάτι καλύτερη χωρίς τον Καμπάτσο και τον Ταβάρεζ που έπαιξαν λιγότερο από τα στάνταρ τους: ο Αργεντίνος μόλις 7 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο. Η βεβαιότητα στο ΣΕΦ ήταν ότι θα χρειαζόταν στο δεύτερο ημίχρονο γενναίες επιλογές από τον Μπαρτζώκα και γερά νεύρα από τους πολεμιστές που θα διάλεγε. Τα είδαμε και τα δυο.

Σερί 19-2 από τα παλιά  

Για τον προπονητή του Ολυμπιακού το πρώτο ημίχρονο ήταν κάτι σαν υπόθεση εργασίας, ένα case study για γρήγορα συμπεράσματα. Η βραδιά απαιτούσε δύσκολες αποφάσεις και τέτοιες υπήρξαν: ο κόουτς κράτησε εκτός παιγνιδιού στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου τους Παπανικολάου και ΜακΚίσικ και πήρε την δύσκολη απόφαση να μην ξεκινήσει αυτούς που γύρισαν το ματς, δηλαδή τον Πίτερς, τον Λι και τον Μιλουτίνοφ για να τους έχει στην τελική ευθεία. Η πεντάδα Γκος, Γουόκαπ, Φουρνιέ, Φαλ, Βεζένκοφ ήταν στατική στην επίθεση και ευτυχώς που στο δύσκολο αυτό διάστημα ο Φουρνιέ κέρδιζε και ευστοχούσε σε βολές: όλη η άμυνα του Ματέο, όταν οι ζώνες πήγαιναν στην άκρη, ήταν πάνω του. Η Ρεάλ με ένα ξέσπασμα του Χεζόνια ξέφυγε στο +7 (45-52) – κυρίως όμως φαινόταν η στρατηγική της στην επίθεση. Αυτή τη φορά η μπάλα πήγαινε λίγο στους ψηλούς, καθώς ο Ματέο είχε αποφασίσει να πάρουν όλες σχεδόν τις προσπάθειες οι περιφερειακοί του – ο Χεζόνια πήρε 15 σουτ, ο Γιούλ 5 και δεν έβαλε κανένα, ο Μούσα 7, ο Ντεκ 4, ο Φελίζ 4 ενώ οι ψηλοί που χρησιμοποιήθηκαν (Ταβάρεζ, Μπρούνο, Ιμπάκα και Γκαρούμπα) είχαν μόλις 11 σουτ όλοι μαζί – 4 μόλις στο δεύτερο ημίχρονο.

 Ο Μπαρτζώκας το είδε και κράτησε στο ματς τον Γουόκαπ, που όταν πρέπει να κυνηγάει περιφερειακούς είναι χρήσιμος ακόμα κι όταν είναι φανερά χωρίς επιθετικό ρυθμό. Ο Ολυμπιακός χάλασε πολλά σουτ της Ρεάλ, την κράτησε μεταξύ τρίτου και τέταρτου δεκαλέπτου για 11 λεπτά σχεδόν χωρίς πόντο. Επιστρέφοντας από το -7 ο Ολυμπιακός, βρήκε τρόπο στην επίθεση για να γράψει ένα επιμέρους 19-2 με μπροστάρηδες τους Βεζένκοφ και Φουρνιέ, αν και την τελική προσπέραση έδωσε το μοναδικό τρίποντο του Βιλντόζα στο ματς. Αλλά η πίεση είχε κόστος. Ο Γουόκαπ πέρα από το ότι ήταν άτολμος επιθετικά κουράστηκε και γρήγορα. Ο Φουρνιέ έπαιζε πάρα πολύ με την μπάλα πάντα περικυκλωμένος. Ο Βεζένκοφ βρήκε ένα μεγάλο τρίποντο 5 λεπτά πριν το τέλος για το 64-54 αλλά αυτό ήταν το τελευταίο του εύστοχο σουτ.

Και κάπου εκεί ήρθε ο Πίτερς

Η Ρεάλ ξεκόλλησε από τους 54 πόντους, δεν είχε πολλά να φοβηθεί στην άμυνα, αναθάρρησε και έφτασε στο -3 (67-64) μπαίνοντας στην τελική ευθεία με φόρα. Και κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Πίτερς για να μας θυμίσει τι σημαίνει ομάδα: αδίκως ξεχασμένος για 18 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο στον πάγκο, ο Πίτερς μπήκε χωρίς παράπονο για να βάλει το σουτ της βραδιάς για το 70-64– ένα τρίποντο σπάνιας δυσκολίας στην λήξη μια βραχυκυκλωμένης επίθεσης. Όταν δευτερόλεπτά αργότερα ο Γκος τον μιμήθηκε με ένα σουτ όχι ίδιας δυσκολίας, αλλά που κι αυτό προέκυψε μάλλον από το πουθενά (από ένα γύρισμα που έκανε ο παγιδευμένος Φουρνιέ στον Μιλουτίνοφ καλά καλά χωρίς να βλέπει) η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Στο φινάλε τα μάτια πέφτουν στους 22 πόντους του Βεζένκοφ, στους 17 του Φουρνιέ, στους 10 του Μιλουτίνοφ που είχε και 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ και είπε εμμέσως πλην σαφώς πως περιμένει πρόταση ανανέωσης συμβολαίου. Αλλά ο Ολυμπιακός πήρε το ματς με τους αφανείς του ήρωες: τον Πίτερς που σήκωσε το ΣΕΦ στο πόδι βρίσκοντας το σουτ της βραδιάς, τον Γκος που στο δεύτερο ημίχρονο έγινε λιγότερο διστακτικός, τον Αμερικάνο με το κινέζικο όνομα Σέι Μπεν Λι, που ήρθε ως σκόρερ και «σκοτώνει» στην άμυνα: η τάπα του στον Φελίζ, που πανηγυρίστηκε σαν τρίποντο, είναι το χάι λάιτ του ματς. Μια ομάδα κερδίζει αυτά τα ματς των play off όταν έχει και απροσδόκητους ήρωες: ο Ολυμπιακός είναι γεμάτος τέτοιους.

Πολύ εύκολα η Μονακό

Η δουλειά δεν τελείωσε: το αβαντάζ είναι μεγάλο, αλλά η πρόσφατη ιστορία διδάσκει πως καμία σειρά πέντε αγώνων δεν τελειώνει στο 2-0. Ο Ολυμπιακός θα πάει στην Μαδρίτη χωρίς μεγάλο άγχος: θα το έχει όλο η Ρεάλ. Βέβαια θα είναι δύσκολο εκεί να παίξει την άμυνα που είδαμε στο ΣΕΦ και αν δεν βελτιωθεί επιθετικά όλα θα γίνουν πιο δύσκολα. Αλλά η θέληση της ομάδας είναι τεράστια: ο Ολυμπιακός δεν θα χαρίσει τίποτα για να είναι συνεπής στο ραντεβού με τον Σπανούλη στην μακρινή Αραβία.

Η Μονακό του Ελληνα προπονητή πρέπει να κλείσει εισιτήρια για το Αμπου Ντάμπι. Στο δεύτερο ματς με την Μπαρτσελόνα έκανε επίδειξη δύναμης κερδίζοντας πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό 92-79. Το πιο σπουδαίο είναι ότι το έκανε με διαφορετικούς πρωταγωνιστές σε σχέση με το πρώτο ματς. Η πρώτη της νίκη ήταν μια επίδειξη ικανοτήτων του Τάις, του Οκόμπο και του Τζέιμς, στο δεύτερο έδωσαν ρεσιτάλ ο Ντιαλό, ο Τζαϊτέ, ο Στραζέλ και ο Λόιντ. Ο Σπανούλης τρίβει τα χέρια του…