Ενας λόγος που αγαπάω τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι γιατί ξυπνάνε στον κόσμο την αγάπη για τα σπορ – αυτή την αγάπη που συχνά δηλητηριάζει ο οπαδισμός, η φανατίλα, η λατρεία της νίκης. Ο ημιτελικός του μπάσκετ ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Σερβία είναι το είδος του παιγνιδιού που ανανεώνει τους όρκους αγάπης του κόσμου για το μπάσκετ – όπως πχ η νίκη του Τζόκοβιτς κόντρα στον Αλκαράθ θύμισε γιατί το τένις είναι το ωραιότερο από τα ατομικά σπορ. Οι Αμερικάνοι προκρίθηκαν στον τελικό, αλλά στο απίθανο αυτό ματς ήταν όλοι νικητές.

Μετά την σύντριβή

Η ιστορία του χθεσινού ημιτελικού ξεκινά από το ακριβώς προηγούμενο παιγνίδι που έδωσαν οι δυο στη φάση των ομίλων: η συντριβή των Σέρβων με 84-110 αποδείχτηκε ότι έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο σενάριο του χθεσινού υπερθεάματος. Μπορείς να αγαπάς και να θαυμάζεις τους Σέρβους ή να μην τους αντέχεις: οφείλεις όμως να τους γνωρίζεις γιατί η προσέγγιση τους στα σπορ είναι τόσο ιδιαίτερη που συνιστά από μόνη της ένα είδος πανεπιστημιακής σχολής. Η συντριβή προκάλεσε προφανώς την ανάγκη για μια αντίδραση – αυτό θα ήταν λογικό να το περιμένεις από οποιαδήποτε καλή ομάδα. Αλλά  όταν μιλάμε για Σέρβους η αντίδραση δεν είναι ζήτημα αθλητικής υπερηφάνειας, αλλά τρόπος ζωής. Οι τύποι μπήκαν στο γήπεδο για να αποδείξουν πρώτα στον εαυτό τους και μετά σε όλη την οικουμένη πως κανείς, όσο καλός και ποιοτικός και προικισμένος κι αν είναι, δεν μπορεί να τους κάνει να φύγουν από το γήπεδο ταπεινωμένοι δυο συνεχόμενες φορές. Δεν έπαιξαν ένα ημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων: έπαιξαν για την εθνική τους υπερηφάνεια και την ιστορία τους. Και την ιστορία τους την τίμησαν.

Ο Κάρι από τους Γουόριορς του 2014

Το ματς θα μπορούσε να είναι κινηματογραφικό έπος ή μυθιστόρημα. Στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο οι Σέρβοι έχουν διαγράψει το προηγούμενο ματς κι όχι μόνο γιατί προηγούνται. Ο Στεφ Κάρι κάνει πράγματα που έκανε όταν οι Γουόριερς έπαιζαν στο ΝΒΑ μόνοι τους μετατρέποντας play off σε αγώνες επίδειξης κι όμως οι Σέρβοι είναι μπροστά με 31-23. Περιμένουμε μια απάντηση της Dream Team και βλέπουμε δυο λεπτά μετά το ξεκίνημα του δευτέρου δεκαλέπτου τον κόουτς Κέρ να καλεί τάιμ άουτ μετά από ένα καλάθι του Μιλουτίνοφ 39-25. Κι όμως παρόλο που ο Κερ χτυπά αυτό το καμπανάκι συναγερμού – πολύ σπάνιο για τις συνήθειες του – τίποτα δεν αλλάζει: με τον Γιόκιτς να σπέρνει τον πανικό οι Σέρβοι ξεφεύγουν με 17 πόντους και κλείνουν το ημίχρονο με +11 μόνο και μόνο γιατί ο εκνευρισμένος και αψύς ΛεΜπρον Τζέιμς βρήκε τρεις πόντους στην λήξη του.

Τα μαθήματα του γέρο Πέσιτς

Οι Σέρβοι είναι εξαιρετικοί για δυο λόγους. O πρώτος γιατί οι ΝΒΑερς τους (Γιόκιτς, Μπογκντάνοβιτς, Μίσιτς, Γιόβιτς) δεν φοβούνται τους Αμερικάνους – ειδικά οι δυο πρώτοι πιστεύουν πως θα μπορούσαν άνετα να είναι μέλη της Dream Team και το δείχνουν. Ο δεύτερος γιατί οι Ευρωπαίοι τους (αυτοί δηλαδή που δεν παίζουν στο ΝΒΑ) είναι για τον Κερ και τους παίκτες του κομμάτι άλυτα μυστήρια. Ετσι ο Αβράμοβιτς βάζει 15 πόντους, ο Μιλουτίνοφ παίρνει επιθετικά ριμπάουντ ως X factor, ο Γκούντουριτς σταματά με ένα τετράποντο την αντεπίθεση των Αμερικάνων στο τρίτο δεκάλεπτο ξαναστέλνοντας στο τέλος του την διαφορά στο + 11 κι ο Πέσιτς μπορεί με του κόσμου τις σύνθετες άμυνες ζώνης να δημιουργεί στην αμερικανική επίθεση προβλήματα δίχως λύση. Του δίνει το δικαίωμα η τακτική προσαρμογή σε οτιδήποτε προκύπτει μικρών καθηγητών του ευρωπαϊκού μπάσκετ όπως είναι ακόμα κι ο Ντόμπριτς κι ο Πετρούσεφ τον οποίον το μπάσκετ αμφιβάλω αν οι Αμερικάνοι καταλαβαίνουν. Αυτοί οι δυο είναι ο βασικός λόγος που ο Ντουρνατ που διέλυσε τους Σέρβους στο ματς της πρεμιέρας είναι για μεγάλο κομμάτι του ματς σχεδόν άσφαιρος και που παίκτες όπως ο Μπούκερ, ο Χόλιντεϊ, ο Εντουαρτς, ο Γουάιτ, ο Αντεμπάγιο ζουν ένα εφιάλτη. Οι Σέρβοι κλείνουν την τρίτη περίοδο στο 76-63. Κι ο Πέσιτς ζητά τα συμβόλαια της ιστορίας για να βάλει την υπογραφή του. Το 2010 η ομάδα του θα είχε κερδίσει το ματς και το τελευταίο δεκάλεπτο θα ήταν μια πασαρέλα. Αλλά το 2024 το μπάσκετ είναι στον αστερισμό του ΝΒΑ.

Βαριές υπογραφές

Οι Αμερικάνοι μένουν ζωντανοί για τρεις λόγους. Ο πρώτος γιατί ο Κάρι και ο ΛεΜπρόν έχουν αποφασίσει ότι μπορούν και μόνοι τους να γυρίσουν ακόμα κι ένα τέτοιο ματς: στο τέταρτο δεκάλεπτο η προσωπικότητα τους κάνει την διαφορά, ειδικά από την στιγμή που ξυπνά ο Ντουράντ. Οι τελευταίοι 13 πόντοι της αμερικάνικης ομάδας για το τελικό 95-91 έχουν τις βαριές υπογραφές αυτών των τριών. Ο δεύτερος λόγος είναι ο Εμπιντ που αποφασίζει να κάνει το καλύτερο παιγνίδι του στην διοργάνωση την πλέον απαραίτητη στιγμή, όταν δηλαδή υπάρχει απέναντι στην Dream team το τανκ  που λέγεται Γιόκιτς και απειλεί να την τσαλαπατήσει. Ο τρίτος λόγος είναι ότι το παιγνίδι γίνεται στον ρυθμό που θέλουν κι αυτό γιατί και στις κακές τους βραδιές αυτοί αυτό το επιβάλουν. Όταν ο Πέσιτς αποφασίζει να παίξει στο τέλος με το ρολόι (και με ένα πανύψηλο σχήμα με την ταυτόχρονη παρουσία του Γιόκιτς και του Μιλουτίνοφ) οι Αμερικάνοι πυροβολούν με επιθέσεις στα 10 δευτερόλεπτα γιατί δεν φοβούνται, ούτε σκέφτονται. Στο τέλος όλα κρίνονται από το τρίποντο: ο Ντόμπρις αστοχεί για το +5, o Κάρι δίνει το πρώτο και κρισιμότερο προβάδισμα στην ομάδα του. Ο Κάρι κρίνει το ματς με μια εμφάνιση που δεν μπορεί να κάνει κανείς Ευρωπαίος παίκτης: σκοράρει με κλειστά τα μάτια, υπενθυμίζει ότι το μπάσκετ είναι ένα σπορ στο οποίο όποιος βάζει την μπάλα στο καλάθι κάνει την διαφορά, «σκοτώνει» τους Σέρβους κάνοντας αυτό που οι ίδιοι αγαπούν – σουτ καμιά φορά κι εκτός λογικής. Τι να την κάνεις την λογική όταν μπορείς να παίζεις στην επίθεση αυτό το μπάσκετ;   

Δυο σουτ, δυο τίτλοι

Οι Σέρβοι χάνουν ένα ματς στις λεπτομέρειες και γκρινιάζουν και για την διαιτησία – δεν τους δίνω άδικο αλλά με ανάλογα σφυρίγματα κέρδισαν και οι ίδιοι τους μαχητικούς Αυστραλούς. Η γοητεία του ΝΒΑ επηρεάζει και τους διαιτητές που πάντως δεν κρίνουν το ματς: το ματς κρίνεται σε ένα σουτ. Οι Σέρβοι δεν το έβαλαν και πέρυσι κόντρα στους Γερμανούς: τότε την κρίσιμη στιγμή είχε αστοχήσει ο Γκούντουριτς – αν αυτός κι ο Ντόμπριτς έπαιζαν στο ΝΒΑ θα είχαν δυο παράσημα παραπάνω στη γεμάτη από μάχες ιστορία τους. Οι Αμερικάνοι για να κρατήσουν τα σκήπτρα πρέπει να κερδίσουν τους Γάλλους. Εχουν μάθει όμως στους ανταγωνιστές τους Ευρωπαίους όλα τους τα κόλπα. Και το μέλλον, χωρίς Τζέιμς, Ντουράντ και Κάρι δεν θα είναι απλό. Γιατί το μπάσκετ τους το ξέρουν όλοι πια: κι όποιος δεν φοβάται να παίξει στο μέλλον θα τους σκαρώσει πολλά. Που δεν τα φαντάζονται…