Οσο κι αν στην Ευρωλίγκα έχουμε δει φέτος τα πάντα, ήταν δύσκολο για την Αλμπα να σταματήσει τον φορμαρισμένο Ολυμπιακό, έστω κι αν το μεταξύ τους ματς γινόταν χθες βράδυ στο Βερολίνο, έστω κι αν ο Ολυμπιακός πήγε κι εκεί χωρίς τον Σλούκα και τον Πίτερς. Το τελικό 60-93 μαρτυρά τη διαφορά των δύο ομάδων.

Αν υπήρχε κάποιο ερωτηματικό για το ποιος θα κερδίσει το ματς αυτό οφειλόταν σε πολλά, που δεν έχουν να κάνουν με την αντικειμενική διαφορά δυνατοτήτων των δυο ομάδων, αλλά με τη συγκυρία. Η Αλμπα παίζει ένα ελεύθερο, γρήγορο και χωρίς άγχος μπάσκετ και στην καλή της βραδιά μπορεί να κάνει ένα μεγάλο ματς κόντρα στον οποιοδήποτε – όχι τυχαία πέρυσι τον Ολυμπιακό τον κέρδισε σε μια στιγμή μάλιστα που αυτός καιγόταν για νίκες. Υπήρχε επίσης μια απορία για το αν ο λαβωμένος Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει στο ματς αυτό την ευστοχία στην επίθεση που είχε με την Φενέρ και την σκληρότητα στην άμυνα που είχε με την Εφές: με τις δυο δυνατές τουρκικές ομάδες το κίνητρό του ήταν μεγάλο – η Αλμπα δεν μπορεί να προκαλέσει πάθη. Οι απορίες απαντήθηκαν πολύ νωρίς. Ο Ολυμπιακός έκανε το συνηθισμένο του υπέροχο πρώτο δεκάλεπτο. Η Αλμπα βρέθηκε γρήγορα στην ανάγκη να ανεβεί μια ανηφόρα. Ο Ολυμπιακός έδειξε αμέσως την προσήλωσή του, την φόρμα του, την υπεροχή του. Θα κέρδιζε. Αλλά κι αυτό το ματς αντιμετωπίστηκε απο την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα ως μια ευκαιρία για να μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας. Δεν ήταν η πρώτη φορά, δεν θα είναι φέτος η τελευταία.

Να παίξει με «πεντάρι» τον Παπ

Είναι τόσο θεαματικά τα πράγματα που κάνει ο Ολυμπιακός, που βλέποντας τα παιγνίδια του αναρωτιέμαι συχνά τι άλλο θα σκεφτεί να κάνει ο Μπαρτζώκας για να εισπράξουν αυτός και η ομάδα του θαυμασμό και χειροκροτήματα. Χθες στο πρώτο δεκάλεπτο ο Φαλ, ο Μπλακ και ο Μπολομπόι έχουν από δυο φάουλ. Ο Φαλ κι ο Μπλακ είχαν δυο στο πρώτο δίλεπτο του ματς. Μου καρφώθηκε η παρανοϊκή (γιατί να το κρύψω…) ιδέα, πως ο Μπαρτζώκας για να τρελάνει τελείως τον κόσμο θα ζητήσει από τους τρεις ψηλούς να αποβληθούν ταυτόχρονα για να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο με πεντάρι τον Παπανικολάου (που κάνει τα πάντα) και αναπληρωματικό σέντερ τον Λαρεντζάκη – έτσι για να μπορεί να του κάνει παρατηρήσεις γιατί δεν πόσταρε σωστά τον Κουμάτζι, που είναι λίγο κοντότερος από τρία μέτρα! Είμαι τρελός; Δεν νομίζω. Τρελός είναι όποιος πίστευε ότι ο Ολυμπιακός θα διέλυε στο ΟΑΚΑ τον ΠΑΟ χωρίς τον Βεζένκοφ και με τον αναπληρωματικό του, τον τίμιο Πίτερς να βάζει ένα πόντο. Τρελός είναι όποιος περίμενε να δει τον Ολυμπιακό να φλερτάρει με το να ρίξει κατοστάρες χωρίς τον Σλούκα και τον Πίτερς στην Φενέρ στην Πόλη και στην Αλμπα στο Βερολίνο. Τρελός είναι όποιος πιστεύει πως ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κερδίσει την Ρεάλ Μαδρίτης με πρώτο σκόρερ τον Γουόκαπ – μακράν του δεύτερου. Τρελός είναι όποιος θεωρεί φυσιολογικό ότι μια ομάδα στην Ευρωλίγκα μπορεί να περνά τους 90 πόντους με τον βασικό της σουτινγκ γκάρντ, τον Κάναν, να έχει 4 μόλις πόντους παραπάνω από τον Παναγιώτη Τσάμη που έπαιξε 1 λεπτό και 18 δευτερόλεπτα. Τρελός είναι όποιος θα φανταζόταν (ή θα έβλεπε στον ύπνο του…) ότι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε στην Εφές με πρωταγωνιστή και σκόρερ τον Μιχάλη Λούντζη και την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ Μαδρίτης στην Ισπανία με Χ Factor τον Λαρεντζάκη. Όλα αυτά είναι πολύ λιγότερο λογικά από το να δεις τον Παπανικολάου και τον Λαρεντζάκη να παίζουν «πεντάρια», όπως περίμενα χθες μετά το πρώτο δεκάλεπτο.

Αγγίζει το τέλειο

Βέβαια, αν όλα αυτά συμβαίνουν, δεν είναι τυχαίο: είναι όλα αποτελέσματα ενός παιγνιδιού σμιλευμένο από το χρόνο που στιγμές στιγμές αγγίζει το τέλειο. Στην περίπτωση του εφετινού Ολυμπιακού δεν έχει σημασία ποιος είναι ο αντίπαλος – νομίζω το έχουμε καταλάβει: σημασία έχει η εφαρμογή του παιγνιδιού και μόνο. Χθες η ομάδα είχε 24 ασίστ χωρίς τον Σλούκα. Το χθεσινό τρίτο δεκάλεπτο είναι μια σύνθεση μπασκετικής τελειότητας που σε αφήνει άναυδο. Η πεισματάρα Αλμπα έχει μια τίμια αντίδραση και ρίχνει για πρώτη φορά μετά από την αρχή του ματς τη διαφορά κάτω από τους 10 πόντους: στο 23΄το ταμπλό δείχνει 41-50. Ακολουθεί ένας επιθετικός βομβαρδισμός και μια άμυνα σεμιναριακή – κι όλο αυτό απλά δεν περιγράφεται: οφείλεις μόνο να το δεις και να το χαρείς, αν αγαπάς το σπορ. Ο Ολυμπιακός τρέχει ένα επιμέρους 4-23 εντός του οποίου συντελούνται καταπληκτικά πράγματα. Ο Φαλ, που έχει επιστρέψει, παίρνει παραμάζωμα όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά του. Ο Γουόκαπ σκοράρει με δεμένα μάτια. Ο Παπανικολάου τιμά την πρωτιά του Λεμπρόν στον πίνακα των σκόρερς του ΝΒΑ καρφώνοντας όπως αυτός. Το σερί τρέχει με τον ασταμάτητο στο πρώτο ημίχρονο Βεζένκοφ να έχει για 7-8 λεπτά ένα μόνο εύστοχο σουτ, πριν ξαναπάρει την μπαγκέτα. Η κίνηση όλων είναι αρμονική – η έξτρα πάσα γλυκιά υποχρέωση. Στην άλλη μεριά του γηπέδου, όταν ο Ολυμπιακός αμύνεται, οι παίκτες της Αλμπα αναρωτιούνται φανερά αν η ομάδα του Μπαρτζώκα παίζει με παίκτη παραπάνω. Και το απολύτως εκτός λογικής; Όλα αυτά γίνονται χωρίς φάουλ – ο Παπανικολάου παραχωρεί το πρώτο 6 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του δεκάλεπτου! Και μετά κερδίζει ένα εσκεμμένο.

Τι σημαίνει ομαδικότητα

Στην πορεία του Ολυμπιακού στο χρόνο (όπως και στην αντίστοιχη όλων των μεγάλων ελληνικών ομάδων) υπάρχουν ομάδες που έχουν γράψει ιστορία με κατακτήσεις τίτλων ή με συμμετοχές τους σε τελικούς. Άλλες είχαν πολύ μεγάλες προσωπικότητες, άλλες έπαιζαν σκληρή άμυνα, άλλες είχαν νοοτροπία νικητή σφυρηλατημένη από σπουδαίους προπονητές, άλλες είχαν πολυτέλειες κι άλλες χαρισματικούς σκόρερς. Αυτός ο Ολυμπιακός μπορεί στο τέλος να μην κερδίσει τίποτα, μπορεί στα κρίσιμα να του λείψει αυτός ο σούτινγκ γκαρντ που θα βάλει το τελευταίο σουτ όπως ο Μίσιτς στο Βελιγράδι πχ ή μπορεί η ομάδα να κλείσει τη σεζόν κουρασμένη και να το πληρώσει. Αλλά κι όλα αυτά τα στραβά να συμβούν (κι άλλα χειρότερα) ένα πράγμα είναι δεδομένο και δεν αλλάζει: παρακολουθούμε ένα Ολυμπιακό που κάνει κατανοητό σε όλους τι σημαίνει ομαδικότητα, τι σημαίνει ομάδα με αρχές, τι σημαίνει παίζω για τον συμπαίκτη, τι σημαίνει διασκεδάζω κερδίζοντας πρώτος εγώ που είμαι στο παρκέ.

Θα μάθουν ελληνικά

Χθες όταν ο Παπανικολάου κάνει το κάρφωμα της αγωνιστικής ο Γουόκαπ τον κοιτάζει και μοιάζει να γελάει σαν να του λες «τι κάνεις ρε»: ο Γουόκαπ για να μπορεί να διασκεδάζει με τους Ελληνες συμπαίκτες του θα μάθει ελληνικά – ο ΜακΚίσικ πρέπει να μιλάει ήδη πειραιώτικα. Κι όλοι μετά θα μάθουν γαλλικά για να κάνουν πλάκα στο Φαλ – αν υποθέσουμε πως ο ΤRex κάτι τέτοιο το σηκώνει.

Η συζήτηση για το αν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν κάποιο γκαρντ παραπάνω θα είναι πάντα επίκαιρη – οι νίκες βοηθάνε ώστε να συζητάμε για άλλα, αλλά ο φόβος μιας έλλειψης, που μπορεί να πληρωθεί, θα υπάρχει φέτος σε πολλούς που την ομάδα την αγαπάνε και θα ‘θελαν να δουν τον κόπο και την πορεία της να δικαιώνεται. Αλλά υπάρχει παράλληλα και η αποθέωση της ομορφιάς του μπάσκετ. Υπάρχουν άνθρωποι που δυσφορούν, γιατί τώρα υπάρχει διακοπή και μετά ο Ολυμπιακός έχει άλλα δυο ματς στη σειρά μακριά από το ΣΕΦ. Ο Ολυμπιακός τους λείπει: η τηλεοπτική του εμφάνιση δεν τους αρκεί – τα ματς θα πρεπε να προβάλλονται τουλάχιστον στα σινεμά – όλοι μετράνε βασανιστικά να περάσουν οι μέρες για να γυρίσει η ομάδα στην έδρα της. Τους καταλαβαίνω. Για την ακρίβεια τους συμπονώ.