Όταν είχε ξεκινήσει η Ευρωλίγκα με το νέο format είχα ρωτήσει τον Μάνο Μανουσέλη ποια θα είναι η ουσιαστική διαφορά της στη συνέχεια σε σχέση με τα προηγούμενα. Μου είπε ότι η γιγάντωση της κανονικής περιόδου θα έχει μια βασική συνέπεια: πολλές νίκες και πολλές ήττες. «Αλλά», πρόσθεσε ο σοφός Μάνος που για αυτό άλλωστε τον λέμε και καθηγητή «ούτε οι ήττες θα είναι όλες ίδιες, ούτε οι νίκες – θα υπάρχουν πάντα κάποιες μεγαλύτερες». Τον θυμήθηκα χθες βράδυ βλέποντας τον Ολυμπιακό να κερδίζει στο Βελιγράδι την Παρτιζάν με 69-74 στο πιο κομβικό παιγνίδι του στην κανονική περίοδο: η νίκη αυτή είναι σαν όλες τις άλλες, αλλά κομμάτι μεγαλύτερη. Για τρεις τουλάχιστον λόγους. Γιατί επιτρέπει στον Ολυμπιακό να τερματίσει στην εξάδα χωρίς καρδιοχτύπια: του χρειάζεται απλά μια νίκη στα δυο τελευταία ματς. Γιατί του αφήνει περιθώριο να πιστεύει πως μπορεί να βρεθεί ακόμα και στην τετράδα υπό προϋποθέσεις. Κυρίως όμως γιατί του δίνει την μεγάλη αυτοπεποίθηση που μια ομάδα χρειάζεται στα play off ειδικά αν βρεθεί σε αυτά χωρίς το πλεονέκτημα έδρας. Υπάρχει και κάτι ακόμα σημαντικό σε αυτή την νίκη με ανατροπή: δείχνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί στον ίδιο πάντα αγώνα να αναμετρηθεί με τον κακό του εαυτό και να τον κερδίσει. Αλλά αυτό το ξέρουν όλοι καλά.   

Σκεπτόμενα και στοχευμένα

Για την γεμάτη σκαμπανεβάσματα εφετινή Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς το ματς ήταν κάτι σαν τελικός: καιρό τώρα οι Σέρβοι κυνηγούν την έβδομη θέση μέσω του play in – θέση που θα τους επιτρέψει να αποφύγουν την Ρεάλ Μαδρίτης στην συνέχεια. Μετά την ήττα τους ούτε η συμμετοχή στα play in δεν είναι βέβαιη.

Ο Ομπράντοβιτς προετοίμασε και διαχειρίστηκε το ματς σαν να ήταν παιγνίδι των play off. Ουσιαστικά στηρίχτηκε σε έξι μόνο παίκτες κρατώντας τον Πάντερ 38 (!) λεπτά περίπου στο ματς και ζητώντας του να κάνει τα πάντα. Η Παρτιζάν δεν έχει play maker και ο Αμερικάνος πρέπει να παίζει σε δυο θέσεις ταυτόχρονα. Κυρίως όμως ο πανέξυπνος Σέρβος επιχείρησε να πάρει το ματς με τους ψηλούς του χτυπώντας δηλαδή τον Ολυμπιακό εκεί που θεωρητικά αυτός είναι πιο δυνατός, δηλαδή κοντά στο καλάθι. Η ταυτόχρονη και για πολύ ώρα χρησιμοποίηση, απόντος του ΛεΝτέι, τον Καμίνσκι και Καμπόκλο ήταν για τριάντα λεπτά για τον Ολυμπιακό ένα σχεδόν άλυτο πρόβλημα. Οι δύο (με την βοήθεια του πάντοτε χρήσιμου Σμάιλαγκιτς) πήραν 16 ριμπάουντ (!) και ήταν ο βασικός λόγος που η Παρτιζάν πήρε συνολικά 39 δηλαδή 13 περισσότερα από τον Ολυμπιακό.

Κυρίως η ταυτόχρονη παρουσία τους δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στην άμυνα με αλλαγές που παίζει ο Ολυμπιακός αφού κάθε φορά που ο Φαλ έπρεπε να βγει στον Πάντερ – ψηλά δηλαδή – η Παρτιζάν είχε όχι ένα, αλλά δύο παίκτες κοντά στην ρακέτα έτοιμους ή να εκτελέσουν ή να πάρουν το ριμπάουντ. Την ίδια στιγμή η καλή σχετικά περιφερειακή άμυνα του Ντοζιερ και του Πάντερ (αλλά και του Πονίτκα που για αυτό κυρίως έπαιξε πάρα πολύ) άφηναν τον Ολυμπιακό χωρίς τρίποντο: το 0/3 του Πίτερς και το συνολικό 6/20 του Ολυμπιακού μαρτυρούν ότι η άμυνα του Ομπράντοβιτς ήταν στοχευμένη όσο ποτέ ίσως άλλοτε φέτος.

Κάθε δεκάλεπτο και πρόβλημα

Ο Ολυμπιακός έβρισκε σε καθένα από τα πρώτα τρία δεκάλεπτα ένα νέο πρόβλημα. Ξεκίνησε άσχημα στο πρώτο δεκάλεπτο χάνοντας πολλά ριμπάουντ, αδυνατώντας να βρει λύση απέναντι στην ψηλή πεντάδα της Παρτιζάν. Στο δεύτερο δεκάλεπτο βελτίωσε την άμυνα του (κυρίως χάρη στον Ράιτ) χωρίς όμως επιθετική παραγωγή – η παρουσία του Σίκμα στην πεντάδα μετά από πολλά ματς ήταν ενδεικτικό του πόση ανάγκη είχε ο Ολυμπιακός να γεμίσει την ρακέτα του καλύτερα. Όμως με πρώτο σκόρερ τον Ράιτ (που είχε όλους κι όλους έξι πόντους) ήταν δύσκολο να αντέξει, πόσο μάλλον όταν όπως συνήθως συμβαίνει, το βραχυκύκλωμα του στην επίθεση γινόταν λόγος για γκρίνιες στους διαιτητές κτλ.

Στο τρίτο δεκάλεπτο, παρά το ξύπνημα του Γουόκαπ και του Κάναν που φάνηκαν στην επίθεση, υπήρξε ξαφνικά ένα νέο πρόβλημα που λεγόταν Πάντερ: ο Αμερικάνος σε ένα ακόμα ματς έπαιζε για να αποδείξει ότι στον Ολυμπιακό τον αδίκησαν. Η Παρτιζάν βρέθηκε στο 52-38 κι έκλεισε το δεκάλεπτο με ένα +13 που έμοιαζε ακόμα πιο μεγάλη διαφορά από αυτή που ήταν, καθώς ο Ολυμπιακός είχε πετύχει μόλις 46 πόντους με φθίνουσα μάλιστα παραγωγή: 17 στο πρώτο δεκάλεπτο, 15 στο δεύτερο και 14 στο τρίτο, που συνήθως είναι και το καλό του. Αλλά υπήρχε ένας αστερίσκος τεράστιος: ο Ολυμπιακός εδώ και πολύ καιρό κάνει τουλάχιστον ένα σπουδαίο δεκάλεπτο ακόμα και σε ματς που χάνει. Και η ελπίδα ήταν πως αυτό θα μπορούσε να το βρει και στο Βελιγράδι.

Υπογραφές Μπαρτζώκα και Γκος

Δυο πρωταγωνιστές του τον βοήθησαν καταλυτικά στο να τα καταφέρει: ο Γιώργος Μπαρτζώκας και Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος.

Ο Μπαρτζώκας έλυσε το γρίφο (δηλαδή βρήκε την κατάλληλη για την βραδιά άμυνα) επενδύοντας στην απλούστερη των λύσεων η οποία απαιτεί πάντα λίγη αυτοκριτική: αποφάσισε να αλλάξει όχι παίκτες (παίζει ένα δεκάλεπτο χωρίς να πειράξει κανένα), αλλά τρόπο άμυνας. Το δίδαγμα της βραδιάς είναι ότι όταν ο αντίπαλος τιμωρεί την άμυνα με αλλαγές, γιατί είναι προετοιμασμένος, σταματάς να παίζεις άμυνα με αλλαγές. Κι όταν δεν υπάρχει και δυνατότητα για τρίποντο το βγάζεις από το παιγνίδι: δεν χρειάζεται να ματαιοπονείς.

Με τον Παπανικολάου «τεσσάρι», τον Φαλ κοντά στο καλάθι χωρίς να κυνηγά κανένα, και τους Γκος, Γουόκαπ, Λαρεντζάκη παρόντες ο Μπαρτζώκας στο τελευταίο δεκάλεπτο εκμεταλλεύτηκε αυτό που είναι η μεγάλη εφετινή αδυναμία της Παρτιζάν το ό,τι δηλαδή δεν έχει παίκτη να μοιράσει τη μπάλα. Το κοντό σχήμα κατέστρεψε την όποια κυκλοφορία μπάλας έκαναν οι γηπεδούχοι: η κούραση του Πάντερ, του Καμπόκλο και του Καμίνσκι έφεραν τα υπόλοιπα. Η Παρτιζάν κατάρρευσε από την πίεση ενός Ολυμπιακού που είχε μείνει ζωντανός κόντρα στον κακό (ειδικά επιθετικά) εαυτό του.

Στις τεχνητές αναπνοές που χρειάστηκε για να μείνει ζωντανός, αλλά και στην μεγάλη προσπέραση του τέλους ο Γκος είναι καθοριστικός. Κάνει ρεκόρ καριέρας στα κλεψίματα με πέντε. Μπουκάρει όταν όλοι οι υπόλοιποι είναι στατικοί. Κερδίζει φάουλ ψάχνοντας τις επαφές. Φτάνει τους 17 πόντους και βρίσκει μάλιστα και δυο τρίποντα όταν όλοι οι υπόλοιποι μαζί έχουν τέσσερα. Και βάζει την υπογραφή του στο ματς με μια πάσα όνειρο στον Φάλ για το 69-71 τριάντα δευτερόλεπτα πριν το τέλος κι ενώ η μπάλα καίει. Πιθανότατα το παιγνίδι του είναι απάντηση στις φήμες ότι έρχεται του χρόνου ο Εβανς: προσωπικά θέλω να το δω για να το πιστέψω. Για την ώρα στο Βελιγράδι είδα τον Γκος, την βασική καλοκαιρινή επιλογή του Μπαρτζώκα στα γκαρντ. Και καταλαβαίνοντας τον Μπαρτζώκα πολύ περισσότερο από όσο όσοι δηλώνουν ότι τον αγαπούν, αλλά περιμένουν από αυτόν να πάρει παίκτες που δεν προκύπτει ότι είναι του γούστου του, λέω ότι την επιλογή του θα την στηρίξει όσο γίνεται. Πράγμα που δεν είναι κακό: διότι αν είναι καλά ο Γκος είναι πάρα πολύ καλά κι ο Ολυμπιακός. Τα ματς που έχει χάσει με αυτόν διακριθέντα είναι ελάχιστα.

Θα το θυμούνται για καιρό

Ο Ομπράντοβιτς ήταν στο τέλος περισσότερο στεναχωρημένος από ποτέ. Αυτή η ήττα ήταν η τέταρτη της Παρτιζάν στην έδρα της και ήρθε μετά από ένα ματς που ο ίδιος έπαιξε τα ρέστα του – και το έκανε και σωστά. Ο Ζέλικο παραμένει μεγάλος τζογαδόρος, αλλά χθες δεν είχε απαντήσεις: όταν το σενάριο έπαψε να είναι αυτό που είχε στο μυαλό του, έμεινε να παρακολουθεί τον Ολυμπιακό να καλπάζει προς την νίκη με ένα σερί 28-10. Ο μεγάλος Τόνι Κούκοτς στην εξέδρα χειροκρότησε. Κι αυτός, όπως και όλοι όσοι είδαν το ματς, είδαν κάτι που θα το θυμούνται για καιρό…