Ψάχνοντας για κάτι που δεν έχει σχέση με κρούσματα, ΜΕΘ, γκρίνιες κτλ το μάτι μου έπεσε στην είδηση ότι συνελήφθη ένα ράπερ (συγχωρείστε με που δεν θυμάμαι το όνομα…) γιατί ανέβαζε λέει στο Instagram φωτογραφίες του ενώ διασκέδαζε σε ένα κλαμπ και στις οποίες φαινόταν να κυκλοφορεί με πιστόλια! Λίγες μέρες πριν, ένας άλλος διάσημος της εποχής μας, του οποίου επίσης το όνομα δεν συγκράτησα, είχε ανεβάσει πάλι στο Instagram (που εξελίσσεται σε πινακοθήκη ατόφιας βλακώδους ματαιοδοξίας…) ένα βίντεο μιας κοπέλας, την οποία κορόιδευε για τα κιλά της και τα ρούχα της. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα στην επικαιρότητα της οποίας ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης εδώ και μέρες είναι οι περιπέτειες του «Στάθη των Αρβύλα» - με αυτό τον τίτλο ο τύπος έκανε καριέρα και βάζω στοίχημα ότι το επίθετό του («Παναγιωτόπουλος») πολύς κόσμος το άκουσε τώρα και ίσως και να μην το θυμάται.

Ο Στάθης είχε λέει την κακή συνήθεια να ανεβάζει σε διάφορα site βίντεο και φωτογραφίες των κοριτσιών με τα οποία είχε συναναστραφεί ερωτικά – χρειάστηκε τελικά να πάει στον ανακριτή να δώσει εξηγήσεις και μάλλον περνά γιορτές με κάμποση αγωνία για το πώς η ιστορία θα καταλήξει.

Οι τρεις αυτές ιστορίες έχουν κάποια κοινά. Σε όλες υπάρχει κάμποση βλακεία. Σε όλες υπάρχει μια παράξενη αλαζονεία από τη μεριά του πρωταγωνιστή τους. Σε όλες προκύπτουν ένα σωρό απορίες – η πιο συνηθισμένη είναι γιατί κάποιος να τα κάνει αυτά. Αλλά το βασικό κοινό όλων αυτών των ιστοριών είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ιστορίες «διάσημων». Χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά, γιατί, εν προκειμένου, η διασημότητα μου μοιάζει να είναι ένα είδος πάθησης κι όχι προνόμιο, όπως λογικά θα πρεπε.

Η υπερέκθεση και η προστασία

Καθώς το 2021 φεύγει αυτό που κρατάω είναι κυρίως η βεβαιότητα ότι στον νέο κόσμο που ζούμε η διασημότητα έχει πάψει να είναι ασπίδα – και δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριέμαι και πολύ για αυτό. Αλλωστε η διασημότητα σήμερα δεν έχει σχέση με όσα ξέραμε: σήμερα πλέον μπορεί να μεγαλώσει απερίγραπτα, όχι από κάποια επιτυχία ή αποτυχία του διάσημου (όπως παλιότερα), αλλά γιατί γίνεται ξαφνικά ο αγαπημένος των Social Media.

Πάντα το γιατί γίνεται κάποιος διάσημος καθόριζε την προσωπική του ιστορία: διάσημος μπορεί να είναι ένας καθηγητής που ανακάλυψε ένα φάρμακο, αλλά κι ένας δολοφόνος που σκόρπισε τρόπο. Πλέον εκτός από πράξεις και παραλήψεις, διασημότητα σου χάριζε πάντα και η υπερέκθεση στα ΜΜΕ: η διαφορά είναι ότι σήμερα αυτή η υπερέκθεση δεν προκύπτει πάντα με δική σου προσπάθεια. Ο «Στάθης των Αρβύλα», ο «ράπερ με τα πιστόλια», ο τυπάς που θεώρησε ωραίο να κάνει αστεία για εύσωμες, δεν νομίζω πως ήθελαν να γίνουν περισσότερο διάσημοι μπλέκοντας με το αγανακτισμένο κοινό του διαδικτύου: περισσότερο πιστεύω πως νόμιζαν πως δεν θα έχουν μπλεξίματα, γιατί θα τους προστάτευε η εικόνα της διασημότητας τους.

Ο Στάθης π.χ ήταν ένας τυπάς που έλεγε ανέκδοτα στην τηλεόραση. Προφανώς πίστευε πως είναι τόσο συμπαθητικός, ώστε κανείς δεν θα θύμωνε μαζί του αν γινόταν γνωστό ότι έχει και κάποια βίτσια – μάλλον νόμιζε πως ότι και κάτι ακουστεί, όλοι θα λέγανε ότι «για τον Στάθη μιλάμε κι όλα στον Στάθη επιτρέπονται». Κάπως έτσι πρέπει να το σκέφτηκαν και οι άλλοι: νόμιζαν ότι όποια χαζομάρα κι αν κάνουν αυτή δεν θα είναι παρεξηγήσιμη γιατί είναι συμβατή με την περσόνα τους. Ποιοι άλλοι είχαν φέτος τέτοιου τύπου βεβαιότητες; Μα ο Πέτρος Φιλίππιδης και ο Δημήτρης Λιγνάδης. Και ίσως κι άλλοι.

Το ελέγχουν ελπίζω

Βρίσκω ενδιαφέρον ότι ζούμε σε ένα κόσμο που η διασημότητα γίνεται ένα είδος τιμωρίας – ο διάσημος όχι απλά δεν είναι προστατευμένος, αλλά μπλέκει και πιο πολύ. Μην νομίζετε, ωστόσο, ότι αυτές οι ιστορίες θα δημιουργήσουν κάποιου είδους νέο κώδικα συμπεριφοράς κι ότι διάφορες ακρότητες θα σταματήσουν: όποιος αυτά τα πιστεύει δεν ξέρει το ναρκωτικό της διασημότητας! Σε αυτό εθίζονται όλο και περισσότερο όχι μόνο τηλεαστέρες και σταρ μιας εγχώριας trash σοούμπιζ, αλλά και Υπουργοί, και πολιτευτές που κάθε μέρα κάτι πρέπει να πουν, και δημοσιογράφοι και οι πάντες: είδατε νομίζω τι έγινε μέσα στη χρονιά με γιατρούς ή και με παππάδες, που για χάρη της δημοσιότητας έγιναν κήνσορες και θεράποντες. Ελπίζω για το καλό τους τον εθισμό τους να τον ελέγχουν.

 Παραισθήσεις μεγαλείου   

Επειδή η διασημότητα είναι κάτι σαν ναρκωτικό, πρώτα από όλα δημιουργεί παραισθήσεις: στις ιστορίες για τις οποίες μιλάμε δημιουργεί παραισθήσεις μεγαλείου. Ως γνωστόν όποιος είναι εθισμένος αργεί πολύ να το καταλάβει αυτό ως πρόβλημα και να ζητήσει βοήθεια. Γιατί; Γιατί ζει αυτό το τρυπάκι στον κόσμο της προσωπικής του ματαιοδοξίας ως απόδειξη ενός είδους τεράστιας επιτυχίας – σπάνιας επιτυχίας, δικής του. Νομίζει ότι η διασημότητα του είναι και η ασπίδα του: κούνια που τον κούναγε!

Πάρτε την περίπτωση του Στάθη. Το να έχεις ένα βίτσιο σαν το δικό του δεν είναι παράξενο: πολλοί έχουν χειρότερα. Πλην, όμως, όταν κατακτάς ένα είδος επιτυχίας, που σχετίζεται και με την αναγνώριση, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι το βίτσιο σου να το αφήσεις στην άκρη – σίγουρα δεν χρειάζεται να το κάνεις θέμα δημόσιας συζήτησης: αυτό λέει η λογική. Ο Στάθης πχ θα έπρεπε να σταματήσει να ανεβάζει βίντεο στο διαδίκτυο από τη στιγμή που έγινε «ο Στάθης των Αρβύλα» και θα πρεπε να καταστρέψει για το δικό του καλό και όσα βίντεο είχε πριν γίνει διάσημος – μετά βεβαιότητας λέω ότι η κακιά αυτή του συνήθεια ήταν παλιά. Το ίδιο ισχύει και για τον ράπερ με τα κουμπούρια. Αν σου αρέσουν τα όπλα βάλ’ τα στη ζώνη, πήγαινε σε μια ερημιά στον Ωρωπό και πυροβόλα τον αέρα. Αλλά η ιδιωτική απόλαυση του βίτσιου, μετά από ένα σημείο, φαίνεται ότι παύει να σε ικανοποιεί. Δεν χαίρεσαι να ικανοποιήσεις το βίτσιο σου μόνος σου – πρέπει να νοιώθεις ότι αυτό μπορείς να το κάνεις με την ανοχή των άλλων, γιατί είσαι αυτός που είσαι. Διότι στην προκειμένη περίπτωση το μεγάλο βίτσιο είναι η ίδια η διασημότητα,  δηλαδή η ψευδαίσθηση που σου δίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις γιατί θα σε συγχωρήσουν. Γιατί είσαι ο Στάθης. Ο Πέτρος. Ο Δημήτρης. Ο ράπερ. Γιατί πάντα πίστευες πως δεν σε αγγίζει τίποτα. Γιατί είσαι εσύ.

Τους λυπάμαι όλους

Αυτή είναι στα δικά μου τα μάτια η τραγική διάσταση όλων αυτών των ιστοριών που συζητήθηκαν μέσα στη χρονιά. Φοβάμαι ότι οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών (κι ο θόρυβος που λίγο ή πολύ ξεσηκώθηκε από τα κρίματα τους) δεν μας έχουν αφήσει να δούμε τις ιστορίες αυτές από αυτή την πλευρά, που κατά τη γνώμη μου είναι και η πιο προβληματική. Μιλάμε για ανθρώπους με προβλήματα: κάποιοι έκαναν κακό και πιθανότατα θα τιμωρηθούν, κάποιοι άλλοι πλήγωσαν ανθρώπους ή προκάλεσαν. Ολοι στάθηκαν αιτία ώστε να βγει στην επιφάνεια μια ζοφερή πραγματικότητα: τα επόμενα χρόνια θα δούμε από διάσημους ακόμα χειρότερα, διότι αν κάποτε ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολη η διαχείριση της διασημότητας του, τώρα αυτή η διασημότητα, υποδαυλιζόμενη η δαιμονοποιούμενη από τα Social Media μεταβάλλεται σε ψυχικό νόσημα. Και μπορεί και να σε οδηγήσει κατευθείαν στην τρέλα.

Το ξέρω ότι θα διαφωνήσετε, αλλά αυτούς τους κομμάτι αχαρακτήριστους τύπους τους λυπάμαι λίγο. Τους λυπάμαι για την ανικανότητα τους να μετρήσουν το μπόι τους, για την βλακεία που τους δέρνει, για την παράνοια που τελικά αποδείχτηκε ότι κουβαλάνε στο κεφάλι τους. Ελπίζω με όλους να ασχοληθούν γιατροί – οι δικαστές και οι αστυνόμοι με συγκινούν λιγότερο. Και δεν με νοιάζει π.χ αν οι άλλοι Αρβύλα γνώριζαν για τον Στάθη και τα βίτσια του. Το ότι δεν είχαν καταλάβει πόσο ανάγκη ψυχιατρικής υποστήριξης έχει ο κατά τα άλλα φίλος και άνθρωπός τους, με κάνει κομμάτι να τους λυπάμαι και δαύτους…