Πριν μάθουμε την απάντηση στην ερώτηση αν ο Κώστας Σλούκας θα μείνει ή θα φύγει, αυτός κι ο προπονητής του στον Ολυμπιακό Γιώργος Μπαρτζώκας μοιάζουν να πρωταγωνιστούν σε μια εξ αποστάσεως συζήτηση που έχει μεγάλο ενδιαφέρον, άσχετο με το ποια θα είναι η τελική απόφαση του παίκτη. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Κι επειδή πολλά γράφονται μετά από κάθε τους δήλωση θέλω να πω τι ακριβώς εγώ καταλαβαίνω.

Ο Σλούκας και ο Μπαρτζώκας δεν καυγαδίζουν δημόσια και τους αδικεί όποιος βλέπει έτσι το πράγμα. Απλά είναι δυο πρωταγωνιστές που δεν αποφεύγουν τις δημόσιες τοποθετήσεις. Ως προπονητής ο Μπαρτζώκας μοιάζει να είναι πιο αναλυτικός – έτσι πρέπει. Αλλά το αν ο παίκτης θα μείνει ή θα φύγει δεν είναι νομίζω δική του απόφαση, οπότε και οι τοποθετήσεις του είναι ευκολότερες: αυτός που σίγουρα προβληματίζεται είναι ο Σλούκας. Αυτά που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι ο Μπαρτζώκας με όσα λέει απλά καθησυχάζει τον κόσμο: έχει στο μυαλό του ένα Ολυμπιακό με τον Σλούκα, αλλά κι ένα χωρίς αυτόν. Δεν του λέει «φύγε» - ίσα ίσα μοιάζει να τον νουθετεί να σκεφτεί σωστά, που σημαίνει να δει το πράγμα από την πλευρά του. Αλλά αντίθετα από τον Βεζένκοφ πχ, την παραμονή του οποίου επιθυμεί παράφορα, δεν δείχνει να έχει ανάλογα αισθήματα για τον Σλούκα. Κυρίως γιατί το ζήτημα του τρόπου χρησιμοποίησής του έβαλε δημοσίως στο τραπέζι ο παίκτης του Ολυμπιακού. Κι ένας προπονητής αυτά δύσκολα τα συγχωρεί.  

Απλή απάντηση, διαφορετική οπτική  

Η θέση του Μπαρτζώκα είναι μάλλον απλούστερη από αυτή του Σλούκα. Ο Μπαρτζώκας είπε ότι ο Σλούκας έχει τον ίδιο ρόλο που είχε και στην Φενέρ όταν ήταν 27 χρονών, μολονότι μάλιστα σήμερα είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος. Υπεραμύνθηκε του τρόπου χρησιμοποίησής του λέγοντας πως τον έχει σχεδόν πάντα στο παρκέ στα τελευταία λεπτά και πως τον θέλει με καθαρό μυαλό στο τελευταίο δεκάλεπτο. Είπε πως του παραχωρεί το δικαίωμα των αποφάσεων και του δίνει το τελευταίο σουτ και πως αυτό έχει αποδειχτεί πολλές φορές. Κι έχει δίκιο. Αλλά νομίζω πως ο κόουτς έχει μια τελείως διαφορετική οπτική από αυτή του Σλούκα.

Ο Σλούκας όταν έδωσε την γνωστή απάντηση που ξεκίνησε την συζήτηση («με είκοσι λεπτά συμμετοχής δεν είναι κανείς ηγέτης…») δεν έκανε μια αναλυτική αναφορά παραπόνων, ούτε εξήγησε τη θέση του: απάντησε στον Λαρεντζάκη που τον αποθέωνε. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί πιστεύω πως η αναφορά στα λεπτά συμμετοχής είναι μια υποσημείωση στην ιστορία: δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα του Σλούκα είναι το πόσο παίζει, αλλά το πότε παίζει. Και ίσως και με το ποιους παίζει. Ολα αυτά δεν θα τα πει ποτέ του. Κι έτσι πρέπει. Αλλά δεν αποτελούν κάποιου είδους παράλογο παράπονο. 

Δυο ομάδες κι όχι μία

Τι έχει συνέβη φέτος στον Ολυμπιακό, τουλάχιστον όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι; Κάτι απλό: ο Μπαρτζώκας έφτιαξε δυο ομάδες - μια με τον Σλούκα και μια χωρίς αυτόν. Η αίσθηση που δημιουργήθηκε στην διάρκεια της σεζόν είναι ότι η ομάδα χωρίς τον Σλούκα ήταν η ομάδα του προπονητή – τουλάχιστον αυτή που έπαιζε το μπάσκετ που αυτός ήθελε. Ολο αυτό έγινε ακόμα πιο ευδιάκριτο μετά την επιλογή του προπονητή να αντιμετωπίζει σχεδόν όλα τα ματς με τον ίδιο περίπου τρόπο. Υπήρχαν πέντε που πάντα ξεκινούσαν (Γουόκαπ, Κάναν, Παπανικολάου, Φαλ και Βεζένκοφ). Υπήρχε μια δεύτερη πεντάδα που έπαιζε στο δεύτερο δεκάλεπτο και την αποτελούσαν ο Σλούκας, ο Λαρεντζάκης, ο ΜακΚίσικ, ο Πίτερς κι αρχικά ο Μπολομπόι – στη συνέχεια ο Μπλακ. Οι βασικοί επέστρεφαν στο τρίτο δεκάλεπτο συνήθως ξεκούραστοι: σε αυτό το δεκάλεπτο συχνά χανόταν η μπάλα – αποκορύφωμα το τρίτο δεκάλεπτο με την Μονακό στο Κάουνας. Ακολουθούσε ένα τέταρτο δεκάλεπτο στο οποίο η πεντάδα δεν ήταν δεδομένη, όπως στα τρία πρώτα. Σε αυτό το δεκάλεπτο υπήρχαν δυο πιθανότητες: ή το ματς είχε τελειώσει, γιατί ο Ολυμπιακός είχε χτίσει μια μεγάλη διαφορά ή όλα ισορροπούσαν σε ένα τεντωμένο σχοινί.  Σε αυτή την διαδικασία του τέλους το ματς ο Σλούκας νομίζω πως ή ένιωθε ότι αγωνιζόταν σε ένα τελειωμένο παιγνίδι (αφού η δουλειά είχε γίνει) ή ένιωθε πως θα φορτωθεί την ήττα, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Κατά την γνώμη μου, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, μάλλον δεν χάρηκε πολύ και τα δεύτερα δεκάλεπτά κάθε ματς στα οποία αγωνιζόταν πάντα βασικός. Του έλειπαν συχνά ο Βεζένκοφ και ο Παπανικολάου με τους οποίους ξέρει να παίζει. Ο Μπλακ ήταν μάλλον χειρότερος από τον Μπολομπόι για το πικ εν ρολ παιγνίδι του. Ο Λαρεντζάκης, είχε μετά τον Φεβρουάριο μια πτώση στην απόδοσή του γιατί οι αντίπαλες άμυνες άρχισαν να ασχολούνται μαζί του. Κι ο Πίτερς με τον καιρό έμοιαζε να μην είναι καν «τεσσάρι». Συμμετέχοντας σε μια πεντάδα- ιδιοκατασκευή, όπου μόνο ο ΜακΚίσικ είχε μια κάποια σταθερότητα, ο Σλούκας έπρεπε να κάνει τα πάντα. Θα πει κάποιος πως αυτό του επέτρεπε να κρατά και τη μπάλα πιο πολύ όπως του αρέσει. Και να τα ακούει, όμως, από τον προπονητή του γιατί το κάνει, θα πρόσθετα. Ειδικά όταν χάνονταν διαφορές που είχαν χτιστεί στο πρώτο δεκάλεπτο και οι σχολιαστές επεσήμαναν τις δυσκολίες του Second Unit.   

Δεν είναι ο χρόνος το θέμα

Ο Σλούκας δεν είπε ποτέ «θέλω να παίζω πιο πολύ κτλ». Είπε, με τον τρόπο του, πως αν η παρουσία του είναι πρόβλημα (κι ως απόδειξη για αυτό αναφέρθηκε στο μειωμένο – κατά την γνώμη του – χρόνο συμμετοχής) τότε δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέται κανείς. Ο Σλούκας είναι παίκτης με άποψη: μια φορά έφυγε από τον Ολυμπιακό γιατί δεν του άρεσε ο ρόλος κι όχι για τα χρήματα. Όταν επέστρεψε, δεν επέστρεψε παρακαλώντας αλλά δικαιωμένος από τα αποτελέσματα για την τότε επιλογή του. Τρώγεται με τα ρούχα του; Μπορεί. Αλλά το μπάσκετ είναι έμπνευση, θέλει καλή ψυχολογία, θέλει χαρά. Κι ο παίκτης πρέπει να νοιώθει και σημαντικός κι όχι να αναρωτιέται τι κάνει λάθος. Φυσικά δεν κάνει κανένα λάθος και το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι δεν κάνει λάθος και ο Μπαρτζώκας: δεν τον αδικεί, ίσα ίσα νομίζω πως όταν τον βάζει να παίζει δεκάλεπτα με το Second Unit είναι γιατί πιστεύει πως αυτός μπορεί αυτή την ιδιότυπη πεντάδα να την κάνει παραγωγική και επιδραστική. Αλλά νομίζω πως ο Σλούκας δεν ονειρεύτηκε ποτέ του να γίνει ο ηγέτης μιας πεντάδας με ρολίστες – κι αυτό είναι το πρόβλημα. Από την άλλη σίγουρα δεν έπαιζε ως δυσαρεστημένος όλη τη σεζόν, και κανείς δεν νομίζω πως αμφισβητεί τον επαγγελματισμό του. Απλά τον τρώει το σαράκι ότι δεν τον βλέπει ο προπονητής του όπως θα θελε. Διότι ναι μεν στη Φενέρ έπαιζε όπως  στον Ολυμπιακό, αλλά εκεί είχε άλλους συμπαίκτες. Κι ο Σλούκας δεν θα έλεγε ποτέ στον Μπαρτζώκα προβλήματα είχες και με το Σπανούλη κι από τότε πέρασαν χρόνια και κάτι θα πρεπε κι εσύ να ξαναδείς.

Ποια είναι η λύση του; Να πειστεί ο Σλούκας ότι του χρόνου η ομάδα συνολικά θα είναι πιο δυνατή – πως δεν θα υπάρχουν βασικοί και Second Unit. Χωρίς ωστόσο αυτό να αποτελέσει κάποιου είδους δέσμευση του προπονητή γιατί δεν λειτουργούν οι ομάδες έτσι. Αν ο Σλούκας έχει ανάγκη από εμπιστοσύνη για να νοιώθει χρήσιμος, ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη από τέτοια έχει ο Μπαρτζώκας. Που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει με όρους και προϋποθέσεις: αυτός παίρνει την ευθύνη, αυτός και πληρώνει, αν οι επιλογές του δεν είναι οι καλύτερες.    

Ο Σλούκας δεν νομίζω πως θέλει να φύγει: αυτό που λέει είναι «αν σας στεναχωρώ κι αν νομίζετε πως αυτό που παίζω είναι το μπάσκετ του ντάμπα ντούμπα όπως λένε οι φίλοι σας, τότε να φύγω». Το ξέρει άλλωστε πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στεναχωρεί τον Γιώργο Μπαρτζώκα...