Οι Ιταλοί και οι Τούρκοι άνοιξαν το Euro – το ματς ομολογώ πως ήταν αρκετά διαφορετικό από όσο περίμενα. Κυρίως γιατί ενώ είδα τους Ιταλούς, απογοητεύτηκα από τους Τούρκους, τους οποίους ποδοσφαιρικά έχω σε μεγάλη υπόληψη αφού όταν φτάνουν στα τελικά διοργανώσεων είναι πάντα σκληρά καρύδια. Χθες έπαιξαν άμυνα συντεταγμένα και σοβαρά για ένα ημίχρονο, αλλά δεν απείλησαν ποτέ και κατέρρευσαν μετά το αυτογκόλ του Νταμιρέλ. Κι άφησαν στους Ιταλούς το ματς και τις εντυπώσεις.     

Υπερβολικός αέρας στα πανιά

Η Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι έφτασε στα τελικά του Euro με ούριο άνεμο στα πανιά της κι επειδή τους Ιταλούς τους γνωρίζω τους ψιλοφοβάμαι για αυτό κυρίως. Η μεγάλη τους ικανότητα ήταν πάντα η αντοχή τους και η αντοχή έρχεται όταν υπάρχουν δυσκολίες κι όχι όταν ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέρταλα. Στο Μαντσίνι τα πράγματα πάνε πολύ καλά κυρίως γιατί ξεκίνησε χωρίς πίεση – όχι τώρα, το 2018 όταν ανέλαβε την ομάδα μετά το καταστροφικό πέρασμα του Βεντούρα. Ο Μαντσίνι έχει δυο αβαντάζ: πρώτον δεν είναι πια ο Ιταλός προπονητής που ήταν προπονητής ήδη από τον καιρό που φορούσε τη φανέλα της Σαμπντόρια, αλλά είναι ένας κοσμοπολίτης που έχει γυρίσει τον κόσμο. Και δεύτερον έχει εις γνώση του μια καλή συνταγή που έχει αποδώσει καρπούς στη Σκουάντρα Ατζούρα: μιλάω για τη συνταγή του Μαρτσέλο Λίπι.

Το πέρασμα του Μαντσίνι από τη Γαλατά, με την οποία κάποτε απέκλεισε τη Γιουβέντους, υπήρξε ευεργετικό: οι Τούρκοι ψάρωσαν και από την παρουσία του καθώς ο Γιουνέζ δεν έκανε άλλο από το να μιλάει στους Τούρκους δημοσιογράφους για τη γνωστή στην Τουρκία αξία του αντιπάλου του. Οι Ιταλοί καθάρισαν το ματς με τους τρεις κυνηγούς τους (ο Μπεράρντι ήταν ο πραγματικός MVP, o Ιμόμπιλε σκόραρε και ο Ινσίνιε ζωγράφισε), δεν δέχτηκαν γκολ (για την ακρίβεια δεν δέχτηκαν καμία σχεδόν φάση), και δεν πανικοβλήθηκαν μετά από ένα μάλλον μέτριο πρώτο ημίχρονο στο οποίο ζητούσαν πέναλτι κι έπαιζαν διαρκώς με τον Σπινατσόλα στον οποίο οι Τούρκοι έδιναν μέτρα. Η άνοδος της απόδοσης στο δεύτερο ημίχρονο είναι καλό σημάδι – ιδιαίτερα σε ένα τουρνουά κουρασμένων ομάδων. Στα πιτς υπάρχουν ο Βεράτι, ο Εμερσον και ο Κιέζα που μπορούν να βοηθήσουν και όλα μοιάζουν πολύ καλά, αλλά όχι πολύ ιταλικά! Οι Ατζούρι κινδυνεύουν από τα καλά λόγια και τις υπερβολές του Τύπου της που σήμερα τους αποθεώνει. Ο Μαντσίνι πατά στο έδαφος, αλλά η διαχείριση του πράγματος δεν θα είναι εύκολη: το εμπόδιο της αργής, κουραστικής και παλιομοδίτικης Τουρκίας ήταν χαμηλό. Ανυπομονώ για το ματς με την Ελβετία, που θα ναι σίγουρα δυσκολότερο.        

Βέλγιο με υποσχέσεις και προβλήματα

To Βέλγιο που μπαίνει απόψε στη μάχη αντιμετωπίζοντας στην Αγία Πετρούπολη τη Ρωσία είναι από τις ομάδες που θα ήθελαν η διοργάνωση να έχει γίνει πέρυσι και να μην έχει αναβληθεί. Πέρυσι οι Ρώσσοι θα είχαν στο μυαλό τους τις δυο ήττες από τους Βέλγους στα προκριματικά της διοργάνωσης: οι ομάδες ήταν στον ίδιο όμιλο και οι Βέλγοι έκαναν πάρτι κερδίζοντας 4-1 εκτός έδρας και 3-1 στις Βρυξέλλες. Στο εντός έδρας ματς κορυφαίος παίκτης τους ήταν ο Εντιν Αζάρ που κουβαλούσε τότε τα γαλόνια που απέκτησε ως ηγέτης της ομάδας του Μαρτίνεζ στο μουντιάλ του 2018. Τώρα μοιάζει υπέρβαρος, έρχεται από ένα παρατεταμένο διάστημα απραξίας, δύσκολα θα είναι βασικός. Κι επιπλέον λείπει και το άλλο καταπληκτικά προικισμένο παιδί: ο Κέβιν Ντε Μπρόιν, καλύτερος παίκτης της Μάντσεστερ Σίτυ (και) φέτος. Εσπασε τη μύτη του στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ και δύσκολα θα αγωνιστεί (παρόλο που κατασκευάστηκε ειδική κάσκα για χάρη του): οι Βέλγοι έχουν πολλούς και σπουδαίους, αλλά όχι ένα δεύτερο Ντε Μπρόιν γιατί δεύτερος δεν υπάρχει.

Η ομάδα του Μαρτίνεζ κατεβαίνει στο ματς με το βάρος του φαβορί. Όμως το Βέλγιο που είναι πρώτο στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA είναι το Βέλγιο του Εντιν Αζάρ και του Ντε Μπρόιν . Για να το δούμε χωρίς αυτούς.

Ρωσία χωρίς αμυντικούς

Οι Ρώσοι; Οι Ρώσοι είναι ελαφρώς καλύτεροι από αυτό που μας είχαν δείξει στο μουντιάλ που διοργάνωσαν, κυρίως γιατί ο προπονητής τους, ο Στανισλάβ Τσερτσέσοφ, έχει πιο ξεκάθαρες ιδέες. Το αστέρι της ομάδας παραμένει ο Γκολοβίν αλλά αυτός είναι κομμάτι ασταθέστατος όπως η Μονακό που τον χρυσοπληρώνει και ο Τσερτσέσοφ αποφάσισε να παίξει τα ρέστα του στον Ντζούμπα, φορ παλιάς κοπής, αλλά τουλάχιστον αποτελεσματικός: όχι τυχαία εμπλέκεται στα μισά από τα γκολ που πέτυχαν οι Ρώσσοι στους προκριματικούς καθώς είτε σκόραρε είτε έδωσε το γκολ στον συμπαίκτη του. Το Βέλγιο μοιάζει καλύτερο παρά τις ελλείψεις. Υπάρχει πάντα ο πολύπειρος 34χρονος Μέρτενς, υπάρχει η γνωστή σπουδαία μεσαία γραμμή (με Τίλεμανς, Ντεντόνκερ έτοιμους να γράψουν χιλιόμετρα), υπάρχει ο Κορτουά που είναι εγγύηση κάτω από τα δοκάρια, αλλά κανείς δεν έχει τα χαρακτηριστικά του Ντε Μπρόιν και το τάισμα του πάντα αχόρταγου Λουκάκου δεν είναι δεδομένο. Η διαφορά του τωρινού Βελγίου με αυτό που είδαμε το 2018 στο Μουντιάλ είναι οι Αζάρ. Τότε ο Εντίν πετούσε, τώρα ο Τόργκαν, ο καλός μικρός του αδερφός πρέπει να γίνει ηγέτης. Εκανε ωραία πράγματα φέτος με την Ντόρτμουντ, αλλά στην ερώτηση αν μπορεί να σηκώσει το βάρος της αποστολής απάντηση δεν έχω. Το βράδυ θα δούμε

Οι Ρώσοι από την άλλη στο μουντιάλ που διοργάνωσαν απέδειξαν χωρίς να μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας ότι έχουν το πατριωτικό φρόνιμα που είναι απαραίτητο: το λέω γιατί θα παίξουν πάλι στην έδρα τους. Το πρόβλημα τους βέβαια είναι ποιος θα ασχοληθεί με το Λουκάκου. Ο Μπαρίνοφ που παίζει κεντρικός αμυντικός συνήθως στην Εθνική, στην Λοκομοτιβ Μόσχας αγωνίζεται ως αμυντικό χαφ. Ο Ντζίκια είναι μετρίως μέτριος και όχι πάντα μετρημένος. Ο Σεμένοφ παίζει στην Αλκμαρ, στην οποία η άμυνα είναι κάτι σπάνιο. Ολοι πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Εκτός αν ο Λουκάκου από την κούραση των 60 ματς με την Ιντερ είναι σβηστός.

Πολλά μυστήρια στα υπόλοιπα

Δυο μεγάλα μυστήρια υπάρχουν στα άλλα δυο ματς: τι είναι αυτή η Ουαλλία και τι σκοπό έχει; Δεν είναι σίγουρα η ομάδα που αναστάτωσε το τουρνουά το 2016 και μιλώντας για αναστατώσεις σίγουρα η περιπέτεια του Γκιγκς την αναστάτωσε πολύ. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι ο Γκάρεθ Μπέιλ δεν σχεδιάζει πάλι ένα προσωπικό σόου; Και τι ακριβώς έχουν σκοπό να κάνουν στο τουρνουά οι Φινλανδοί; Με τον Πούκι μπροστάρη και μια τεράστια ακόρεστη όρεξη για τρέξιμο έχουν τα τέσσερα τελευταία χρόνια μια τρομακτική σταθερότητα και στην Ελλάδα το ξέρουμε. Αλλά φτάνουν αυτά για να κάνει μια πρωτάρα μια καλή πορεία; Θα λεγα «όχι», αλλά στην εποχή της πανδημίας δεν το λέω. Τι λέω; Ότι οι Δανοί και οι Ελβετοί έχουν ωραίες ομάδες που αξίζει τον κόπο να καθίσει κανείς να τις δει. Οι Ελβετοί που έχουν χρόνια τώρα προπονητή τον καλό Πέτκοβιτς έχουν πάντα ως ηγέτη τον Σακίρι, αλλά γύρω του υπάρχουν πια ποδοσφαιριστές που υπόσχονται πολλά με τη μπάλα στα πόδια. Ζακαρία, Εμπολό, Τσάκα δεν θυμάμαι να είχαν ποτέ τους και ο Σεφέροβιτς τη μπάλα ξέρει να τη βάζει στα δίχτυα. Και οι Δανοί, που θα είναι και γηπεδούχοι έχουν τον Ερικσεν. Που θα προσπαθήσει να μας θυμίσει γιατί κάποτε κόστιζε όσο όλη Εθνική Φινλανδίας μαζί.

Η πρώτη βραδιά του Euro είναι απόψε. Δεν θα πλήξουμε.