Ο τραυματισμός του Ματίας Λεσόρ είναι μια απολύτως σοκαριστική σκηνή. Υπάρχουν δυο λογιών τραυματισμοί αθλητών. Αυτοί που όταν συμβαίνουν δεν καταλαβαίνεις το πόσο μεγάλη είναι η ζημιά που ο αθλητής έχει πάθει κι αυτοί που το καταλαβαίνεις αμέσως. Η περί πτωση του Λεσόρ ανήκει στους δεύτερους που πάντα προκαλούν σοκ. Οσο υπεράνθρωποι κι αν είναι οι αθλητές, όποιος τον τραυματισμό τον είδε κατάλαβε αμέσως ότι ο παίκτης χτύπησε άσχημα. Κι αν ο Λεσόρ είναι παλικάρι και βγήκε από το γήπεδο όρθιος η εντύπωση που σχηματίστηκε δεν άλλαξε. Για αυτό το γήπεδο πάγωσε: ήταν σαν κατά κάποιο τρόπο μαζί με τον τραυματισμό όλοι να είχαν βγάλει και την διάγνωση.

Μια παγίδα την φορά

Οι τραυματισμοί αυτού του είδους συγκαταλέγονται στις στιγμές που όποιος παρακολουθεί τα σπορ δεν ξεχνά ποτέ. Σου μένει πάντα η στιγμή που τον τραυματισμό τον είδες, όπως ακριβώς σου μένει στο μυαλό κάθε καθοριστική φάση ενός παιγνιδιού. Ο τραυματισμός είναι απόδειξη ατυχίας, αλλά και στιγμή μεγαλείου συγχρόνως: ο παίκτης έχει τραυματιστεί και κάθε τραυματισμός είναι άδικος, αλλά η αίσθηση ότι το χει κάνει για σένα, παίζοντας δηλαδή για την ομάδα σου, δημιουργεί μια ξεχωριστή στιγμή δεσίματος.

Κάποιος που τραυματίζεται με αυτό τον τρόπο, και τίποτα να μην ξανακάνει ποτέ του, γίνεται στα μάτια σου ήρωας γιατί είναι ήρωας. Ο τραυματισμός του σου θυμίζει ότι είναι άνθρωπος και υπεράνθρωπος συγχρόνως. Ανθρωπος γιατί τελικά κι αυτός μπορεί να χτυπήσει (κι άσχημα) ενώ εσύ έχεις κάπου στο μυαλό σου πως είναι από σίδερο και δεν θα χτυπήσει ποτέ. Και είναι και υπεράνθρωπος γιατί την στιγμή που χτυπά μπροστά στα μάτια σου καταλαβαίνεις πόσες φορές αυτό το απέφυγε χάρη στα προσόντα του και την δύναμη του.

Κάθε παιγνίδι σε αυτό το επίπεδο είναι για ένα αθλητή, όσο δυνατός κι αν είναι, ένα είδος παγίδας που η μοίρα του στήνει κι από την οποία γλυτώνει. Ο αθλητής δεν είναι ένας περαστικός από το γήπεδο. Συγκρούεται, χτυπάει, τρέχει, πατάει – κι όλα πρέπει για να είναι χρήσιμος και αποδοτικός να τα κάνει με ένταση, δηλαδή σπρώχνοντας συχνά τον εαυτό του στα άκρα. Δεν μπορεί να φυλάγεται, δεν μπορεί να προσέχει – δεν έχει καν αυτό το δικαίωμα. Εχοντας συναναστραφεί κάμποσους αθλητές ξέρω πως όταν είναι μεταξύ τους εκφράζουν τον θαυμασμό τους για δυο λογιών συμπαίκτες: αυτούς που έχουν κερδίσει πολλά (διότι κάθε τίτλος είναι απόδειξη ικανότητας και η απόδειξη ικανότητας είναι η βάση κάθε σπορ) και αυτούς που είχαν στην καριέρα τους τραυματισμούς και τους αντιμετώπισαν. Για τον αθλητή ο τραυματίας συμπαίκτης είναι κάτι περισσότερο και από σεβαστός. Όταν ακούς από αθλητή να λέει για συμπαίκτη ότι «χτύπησε» είναι σαν να σου περιγράφει με μια λέξη μια στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε. Μετά τον τίτλο ο τραυματισμός είναι για τον αθλητή το πιο μεγάλο παράσημο – ένα παράσημο που φυσικά δεν θέλει, αλλά αυτό με τα παράσημα συμβαίνει πολλές φορές.

Το ήμουν εκεί

Ασυνείδητα καταλαβαίνουμε πως η στιγμή ενός τραυματισμού έχει κάτι το ιερό, όπως και το αθλητικό κατόρθωμα. Ενας άνθρωπος που αγαπάει τα σπορ, αγαπάει να λέει την φράση «ήμουν εκεί»: την χρησιμοποιεί για να δείξει πόσο κοντά στην ομάδα βρίσκεται. Αυτό το «ήμουν εκεί» το λες κι όταν έχεις δει ένα τραυματισμό. Η εικόνα ενός τραυματισμού δεν σβήνει ποτέ από το μυαλό κανενός. Προσωπικά πάντοτε ένοιωθα ένα δέος για δύο λογιών αθλητές: για αυτούς που επιστρέφουν σε πείσμα των προβλέψεων και κλείνουν στόματα και για εκείνους που σταματάνε την καριέρα τους εξαιτίας ενός τραυματισμού που αποδείχτηκε πολύ σοβαρότερος. Οι πρώτοι ήταν πάντα στα μάτια μου οι Σούπερμαν των γηπέδων –μυθικές και χαρισματικές προσωπικότητες που ξεπερνώντας ασυνήθιστα εμπόδια απέδειξαν στα γήπεδα το θεϊκό τους κύτταρο: σε κάθε ευκαιρία υπενθυμίζω ότι θεωρώ την ιστορία του βραζιλιάνου Ρονάλντο μια από τις μεγαλύτερες του αιώνα. Οι δεύτεροι, όσοι από τραυματισμούς δεν συνήρθαν ποτέ, είναι κάτι σαν ήρωες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης κερδίζοντας την αθανασία δια μέσου μιας υστεροφημίας, που συναντάς μόνο σε πολεμιστές και που προκαλούσε δέος στους ανθρώπους από τα χρόνια του Ομηρου: κι αυτοί είναι αξιοθαύμαστοι γιατί στα μάτια μου τα έβαλαν με την μοίρα τους που ως γνωστόν δεν χάνει ποτέ. Ο Λεσόρ φυσικά ανήκει στους πρώτους. Παρά το σοκαριστικό της εικόνας η διάγνωση λέει πως σε τρεις, βαριά τέσσερις μήνες, θα είναι πάλι στα γήπεδα. Πιο αγαπητός από πριν, με μεγαλύτερη θέληση για θαύματα και ίσως και λίγο πιο σοφός.

Θα είχε τρεις  

Στο μεταξύ όμως υπάρχει ο Παναθηναϊκός που βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση. Ακούω από χθες διάφορους να λένε πως φάνηκε μετά από αυτό τον τραυματισμό πόσο τελικά ημιτελές είναι το ρόστερ του ΠΑΟ που δεν έχει ένα παίκτη για την θέση του Λεσόρ και πρέπει να τον βρει τώρα. Συγνώμη αλλά πρόκειται για μπούρδα μεγάλη: παίκτες σαν τον Λεσόρ είναι δυσεύρετοι κι αν μια ομάδα μπορούσε να έχει δυο, θα είχε τρεις! Δεν θα είναι απλή η αντικατάστασή του γιατί ο Γάλος έχει μερικά πολύ σπάνια χαρακτηριστικά που δεν συναντάς εύκολα. Μπορεί να παίζει και 35 λεπτά αν χρειαστεί, σχεδόν πάντα κάνει την άμυνα να λειτουργεί γύρω του, μαρκάρει με άνεση και τους περιφερειακούς και τους ψηλούς και στην επίθεση ποστάρει υποδειγματικά χάρη στα προσόντα του – δεν περιμένει μόνο τα πικέ ν ρολ για να καρφώσει. Η αντικατάστασή του είναι ήδη για τον Αταμάν ένα δύσκολο στοίχημα, αλλά ένας οργανισμός όπως ο ΠΑΟ πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει και μια τέτοια δυσκολία. Η δυσκολία άλλωστε, σε αυτό το επίπεδο, είναι που κάνει κάθε χρονιά ωραιότερη.

Το νέο κίνητρο

Ο ΠΑΟ έκανε απέναντι στην Μπασκόνια το δεύτερο στην σειρά εντυπωσιακό φέτος παιγνίδι του. Καθάρισε επί της ουσίας την ομάδα του Λάσο σε ένα δεκάλεπτο, το πρώτο, όπως είχε κάνει και με την Αρμάνι. Ο Ναν είναι σε καταπληκτική κατάσταση, η ομάδα του Αταμάν έπαιξε και πάλι την άμυνα που φέτος περίμενε ο Τούρκος αυτή τη φορά με μπροστάρη τον Καλαϊτζάκη που επιστρατεύτηκε για να σταματήσει τους περιφερειακούς του Λάσο και το έκανε άριστα. Είναι σαν ο ΠΑΟ να έφτασε σε μια κορύφωση – στο πικ μια απόδοσης - και τώρα να πρέπει να αλλάξει επίπεδο. Οταν αυτό συμβαίνει, συμβαίνει αφενώς γιατί μια ομάδα είναι σε σπουδαία κατάσταση κι αφετέρου γιατί προκύπτει μια νέα δυσκολία. Ο Αταμάν έχει μπροστά του την ευκαιρία να δείξει ότι η ομάδα του μπορεί να ξεπεράσει κι ένα τέτοιο χτύπημα – ένα από τα χειρότερα στην σεζόν της. Τεράστια η δυσκολία, τεράστιο και το καινούργιο κίνητρο. Ολων.