Ο Ολυμπιακός έχασε το τρίτο του στην σειρά παιγνίδι στην Ευρωλίγκα – αυτή την φορά τον κέρδισε στο ΣΕΦ η Μονακό του Βασίλη Σπανούλη με 77-80. Ο Παναθηναϊκός έχασε το τρίτο του εντός έδρας ματς στην σεζόν: η Παρί άντεξε στην πίεσή του στο τέλος και δραπέτευσε κερδίζοντας 101-98. Όσοι παρακολουθούν όσα γράφω για τις δυο ομάδες γνωρίζουν ότι οι ήττες αυτές δεν μου προκαλούν καμία έκπληξη. Οι δυο ελληνικές ομάδες δεν κλείνουν την κανονική περίοδο προοδεύοντας: το χω επισημάνει και σε προηγούμενες νίκες τους και σε προηγούμενες ήττες τους.

Η επιτομή της κρίσης 

Το ματς του Ολυμπιακού με την Μονακό είναι κατά κάποιο τρόπο η επιτομή της αγωνιστικής κρίσης του. Υπάρχουν σε αυτό όλα του τα προβλήματα, οι δυσκολίες και τα λάθη του. Ο Ολυμπιακός είχε απουσίες ξανά – οι ελλείψεις του ο Μιλουτίνοφ και του Βιλντόζα είναι φανερά δύσκολο να αντιμετωπιστούν, ενώ ο Γουόκαπ που λείπει καιρό θα πρεπε προφανώς να αντικατασταθεί από ένα παίκτη που να μπορεί να παίξει στην θέση του αφού ο κόουτς Γιώργος Μπαρτζώκας δεν κρίνει τον ΜητρουΛόνγκ ικανό για να πατήσει έστω στο παρκέ. Αλλά πάντα σε μια ομάδα μετράνε οι παρόντες και όχι οι απόντες: απόντες και σημαντικούς (αφού ο Μπράουν και ο Λόιντ είναι καλοί παίκτες) είχε και η Μονακό άλλωστε.

Ο τρόπος που ο Μπαρτζώκας αντιμετωπίζει αυτές τις απουσίες ομολογώ ότι μου δημιουργεί απορίες. Το να μην έχεις τον Γουόκαπ είναι πρόβλημα: το να ζητάς από τον Φουρνιέ και τον Σέιμπεν Λι να κάνουν τον Γουόκαπ μου μοιάζει παράδοξο. Το να μην έχεις τον Μιλουτίνοφ προφανώς και δημιουργεί μια δυσκολία (ακόμα κι αν έχει επιστρέψει ο Ράιτ που δηλώνει πανέτοιμος αλλά παίζει λίγο), αλλά το να καταργήσει την θέση του σέντερ απέναντι σε μια ομάδα που έχει τον Μοντεγιούνας, τον Ζαϊτέ και τον Τάις είναι αυτοκαταστροφικό. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε 29 πόντους από τα «πεντάρια» του Σπανούλη με τον Τζέιμς να πασάρει σχεδόν ανενόχλητος όλο το βράδυ και τον Μονεγιούνας να βρίσκει σουτ από μακριά καθώς κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του. Το επισημαίνω αυτό γιατί όλοι μιλάνε για τις χαμένες επιθέσεις: ο Ολυμπιακός παρόλο που δέχτηκε μόνο 80 πόντους δεν έπαιξε ούτε άμυνα της προκοπής. Μάλιστα για δεύτερο συνεχόμενο ματς το «τεσσάρι» του αντιπάλου, αυτή την φορά ο Μπλόσονγκέιμ κάνει ρεκόρ σεζόν στο σκοράρισμα – ο Αμερικάνος έβαλε 18 πόντους, ο προηγούμενος ήταν ο Γκεντράιτις στη νίκη του Ερυθρού Αστέρα που έβαλε 20. Τίποτα από αυτά δεν είναι τυχαίο: οι περίφημες «αλλαγές» πληρώνονται όταν υπάρχουν παίκτες που ξέρουν να βγαίνουν μακριά για να πάρουν την μπάλα και είναι έτοιμοι να εκθέσουν αντιπάλους πιο κοντούς ή με αργά πόδια.

Φυσικά για ένα ακόμα ματς χτυπήσανε στο μάτι οι επιθετικές αδυναμίες: έχω επισημάνει νωρίς τα λάθη. Η ακύρωση της όποιας δουλειάς του σέντερ δημιουργεί ένα επιπλέον πρόβλημα: όταν έχεις ένα παίκτη σαν τον Φαλ που πλέον μόνο πασάρει είναι σαν να παίζεις επίθεση με ένα λιγότερο. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως η λύση είναι το «γύρω γύρω όλοι μπάσκετ» που έπαιζε ο Ολυμπιακός, που τελείωσε το ματς χωρίς πόντους σε ανοιχτό γήπεδο. Επειδή αυτό το «γύρω γύρω όλοι» δεν αποδίδει (και γιατί οι περιφερειακοί είναι μέτριοι σουτέρ) το μπλάκ άουτ είναι πάντα θέμα χρόνου αρκεί ο αντίπαλός απλά να περιορίσει τον Φουρνιέ. Ο Σπανούλης το ήξερε. Όπως άλλωστε το ξέρουν όλοι.

Οι βολές και τα τρίποντα

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για την αστοχία στις βολές και στα τρίποντα. Η συζήτηση για τα ποσοστά στα τρίποντα θεωρώ ότι απλά άργησε: πλην του Βεζένκοφ, του Πίτερς και του Φουρνιέ κανείς άλλος από αυτούς που παίζουν πολύ δεν είναι αξιόπιστος σουτέρ πίσω από την γραμμή. Κάθε αντίπαλος αφήνει σουτ στον ΜακΚίσικ, στον Παπανικολάου, στον Σέιμπεν Λι, στον Γκος: ο Ολυμπιακός έμοιαζε να ξέρει να ζει με αυτό ενώ θα ήταν μάλλον προτιμότερο να το αντιμετώπιζε με μια μεταγραφή. Όταν αποφάσισε να πάρει τον Σέιμπεν Λι πχ ήξερε πως το σουτ δεν είναι το μεγάλο του όπλο: κακώς για αυτό δεν προβληματίστηκε. Οσο για τις χαμένες βολές εξαρτάται πάντα από το ποιος σουτάρει. Αν πχ σουτάρει ο Φαλ παράξενο είναι όταν ευστοχεί, ενώ και ο καλός ΜακΚίσικ δεν έχει την σιγουριά του εκτελεστή – παράξενο είναι ότι έχασαν βολές ο Βεζένκοφ, ο Παπανικολάου, ο Φουρνιέ. Είναι όμως και ενδεικτικό της πίεσης: οι συνεχόμενες ήττες το προκαλούν. Όπως οι ήττες προκαλούν και τα απερίγραπτα νεύρα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η ανεκδιήγητη συμπεριφορά του στο φινάλε στον καυγά με κάποιον από την εξέδρα που ούτε καν τον έβρισε δείχνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται: προφανώς δεν είναι καλό σημάδι. Και είναι και μια απάντηση σε όσους λένε ότι «δεν τρέχει τίποτα», ότι «η ομάδα κάνει μια προβλεπόμενη κοιλιά», ότι «καλύτερα να χαθεί η πρώτη θέση που είναι γρουσούζικη» και άλλα τέτοια. Ο Μπαρτζώκας είναι στρεσαρισμένος και αγχωμένος γιατί βλέπει πως πριν τα play off εμφανίζονται νέα προβλήματα.

Το τρέξιμο της Παρί

Ο ΠΑΟ τουλάχιστον έχει πάντα τα ίδια προβλήματα – είναι κακό ότι δυσκολεύεται να τα λύσει, αλλά δεν έχει προκύψει κάτι που ξαφνιάζει. Ο,τι υποφέρει τις ομάδες που παίζουν γρήγορο και επιθετικό μπάσκετ το βλέπουμε από την αρχή της σεζόν. Το πρόβλημα έγινε λίγο πιο μεγάλο μετά τον τραυματισμό του ΛεΣορ, αλλά ήταν έτσι κι αλλιώς υπαρκτό. Μόνο στα τρία τελευταία του ματς ο ΠΑΟ έχει δεχτεί 81 πόντους από την Αλμπα, 92 από την Μακάμπι και χθες 101 από την Παρί. Τα ματς αυτά – όπως και το παιγνίδι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ που προηγήθηκε – μοιάζουν αρκετά. Και στα τρία ο ΠΑΟ έκανε την αντεπίθεσή του στο αγαπημένο του τέταρτο δεκάλεπτο ανατρέποντας διαφορές – αλλά οι ανατροπές, είναι όπως το τανγκό: χρειάζονται δυο. Ο Ολυμπιακός που σε εκείνο το ματς είχε χάσει τον Γκος κατά την διάρκεια του αγώνα φρέναρε στο τέλος γιατί δεν είχε περιφερειακούς που μπορεί να διαχειριστούν συνθήκες πίεσης. Η Αλμπα τρόμαξε την πίεση του ΟΑΚΑ – επίσης της λείπει προσωπικότητα. Η Μακάμπι έπαιζε με τον χρόνο – προσπαθούσε δηλαδή να κάνει κάτι που δεν ξέρει και πανικοβλήθηκε: όχι τυχαία με ανάλογο τρόπο έχασε χθες και από την Εφές. Και η Παρί πανικοβλήθηκε. Όμως σε σχέση με την Αλμπα και την Μακάμπι είχε πιο μεγάλο κίνητρο και θα ήταν δύσκολο να χάσει δεύτερο σερί ματς με ένα σουτ στο τέλος.

Τρία δεκάλεπτα κυνηγώντας

Το πρόβλημα του ΠΑΟ προφανώς και δεν ήταν ότι στο χαώδες φινάλε μια δυο επιλογές στην επίθεση δεν ήταν οι καλύτερες: το πρόβλημα ήταν τα τρία προηγούμενα δεκάλεπτά. Ο ΠΑΟ ήταν πάλι χαλαρός και μαλθακός, ενώ με τέσσερις παίκτες (Χουάντσο, Γκραντ, Σλούκα και Ναν) να παίζουν από 30 λεπτά και πάνω ήταν και προβλέψιμος. Ο Αταμάν που έβλεπε το κακό να πλησιάζει κράτησε για 38 λεπτά (!) στο ματς τον Ναν και η κόπωσή του στο τέλος ήταν μεγάλη: είχε 7 συνεχόμενους πόντους στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου αλλά έμεινε άποντος στα έξι τελευταία λεπτά κι αυτό μέτρησε. Κουρασμένος φάνηκε επίσης ο Γκραντ, ενώ ο Μπράουν σε ένα ματς ξέφρενου ρυθμού είναι δύσκολο να βοηθήσει. Κάπως έτσι πήγε στράφι το σπουδαίο παιγνίδι του Σλούκα, που κράτησε τον ΠΑΟ στο ματς όταν δεν υπήρχε κανείς ικανός να ακολουθήσει τον ρυθμό της Παρί, ένα ρυθμό που ο ΠΑΟ κατάφερε να σταματήσει μόνο στο τέλος αλλά χωρίς αυτή τη φορά να προλάβει την ανατροπή: ουσιαστικά το ματς κρίθηκε σε ένα τρίποντο του Χίφι και το πράγμα θύμισε πολύ την νίκη της Παρί στο ΣΕΦ όταν και τότε ο Ολυμπιακός είχε φέρει τα πάνω κάτω πριν ο απών χθες Μαντάο Λο τιμωρήσει μια έλλειψη προσοχής.

Το λάθος του Αταμάν

Ο Αταμάν ήταν έξαλλος στο τέλος και τα είχε με όλους, αλλά ένα λάθος έκανε κι αυτός: δεν μπορείς να περιορίσεις την Παρί ειδικά παίζοντας επί της ουσίας με 6 παίκτες. Η Παρί είναι μια ομάδα που θα σε σκάσει στο τρέξιμο: παρόλο που την έμαθαν όλοι μετά τον καταπληκτικό της πρώτο γύρο θα είναι δύσκολη για όποιον την βρει στα play off. Ο Αταμάν ξέρει επίσης ότι ο εφετινός ΠΑΟ δεν χτίστηκε για να κερδίζει ματς στα οποία χαρίζει στον αντίπαλο 80-85 πόντους: αυτή είναι μια σημαντική διαφορά σε σχέση με πέρυσι. Πέρυσι, επειδή ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε από την αρχή, ακολουθούσε τον ρυθμό των αντιπάλων του – φέτος θέλει να τον επιβάλει, αλλά δυσκολεύεται. Και τα χαμηλά σχήματα, χωρίς τον Γκριγκόνις, δεν είναι πάντα η  λύση για όλα. Ο Αταμάν περιμένει τον Λεσόρ. Αλλά δεν κρύβει την ανησυχία του γιατί τα προβλήματα που βλέπει δεν θα διορθωθούν απλά με την επιστροφή του σπουδαίου σέντερ.