Ο Ολυμπιακός πέρασε και από την Βαρκελώνη επαναλαμβάνοντας το καταπληκτικό να κάνει δύο νίκες σε δύο εκτός έδρας ματς την ίδια εβδομάδα: το είχε κάνει λίγες εβδομάδες πριν όταν κέρδισε στην Ισπανία την Μπασκόνια και την Ρεάλ Μαδρίτης, το έκανε και τώρα λυγίζοντας και την Μπαρτσελόνα μετά την Παρί – απλά ο βαθμός του τελευταίου του κατορθώματος ήταν μεγαλύτερος γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είχε τους Γουόκαπ και Βιλντόζα. Ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ, επιβάλλοντας το νόμο του, μετά την Φενέρ κέρδισε και την Εφές, περίπου με τον ίδιο τρόπο: στον Αταμάν αρκούσε η προσφορά επτά παικτών με διακριτούς ρόλους και προσωπικότητα. Αλλά και η νίκη του Ολυμπιακού στην Βαρκελώνη, και η νίκη του ΠΑΟ με την Εφές ήταν κυρίως αυτό που λέμε «νίκες με υπογραφές». Και οι δυο ελληνικές ομάδες είχαν πολλούς διακριθέντες – στον Ολυμπιακό κάνει το απαραίτητο σπουδαίο ματς ο Βεζένκοφ, τον ΠΑΟ τον έχει πάρει πάλι από το χέρι ο Σλούκας – αλλά τα ματς περνάνε στην ιστορία γιατί το ένα το κρίνει με μια τερατώδη άνεση και ψυχραιμία ο Φουρνιέ και το άλλο μετατρέποντάς το σε one man show ο Ναν.

Ευρωπαίος Αμερικάνος

Ο Φουρνιέ κι ο Ναν έχουν πολλές διαφορές, αλλά ένα κοινό στοιχείο: ήρθαν από το ΝΒΑ σε μια στιγμή που το ευρωπαϊκό μπάσκετ τους περίμενε κι έφεραν πολύ από το ΝΒΑ μαζί τους. Ο Γάλλος είναι η κλασσική περίπτωση Ευρωπαίου παίκτη που επειδή βρέθηκε στην Αμερική μικρός (ήταν 20 χρονών όταν πήγε στο Ντένβερ), μπόλιασε το ευρωπαϊκό παιγνίδι του με πολλές καλές αμερικάνικες συνήθεις. Είναι Ευρωπαίος στην διαχείριση των αισθημάτων, στον τρόπο που επικοινωνεί με την εξέδρα, στη σχέση του με τον προπονητή και τους συμπαίκτες του, αλλά Αμερικάνος σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του μπάσκετ. Δεν το θεωρεί πόλεμο, αλλά παιγνίδι δεξιότητας. Δεν μένει σε καμία απολύτως φάση γιατί σημασία έχει η επόμενη. Και ξέρει πως η ανάληψη της ευθύνης είναι κάτι σημαντικότερο από το «σχήμα»: καλές είναι και οι προσχεδιασμένες φάσεις που βγαίνουν από τα ντοσιέ των προπονητών, αλλά αυτό που μετρά πιο πολύ είναι να μην κρύβεσαι. Ο Φουρνιέ θα έπαιρνε την τελική προσπάθεια στην Βαρκελώνη ψάχνοντας το καλάθι της νίκης ακόμα κι αν δεν είχε βάλει σουτ σε όλο το ματς: θα το έκανε γιατί αισθάνεται πως αυτό απαιτεί η ομάδα από αυτόν – είναι ο ρόλος του. Στη Βαρκελώνη πριν το καλάθι στη λήξη με το οποίο διαμορφώνει το τελικό 90-88 έχει αστοχήσει σε τέσσερις προσπάθειες στη σειρά κι έχει ξοδέψει κάπως επιπόλαια το τέταρτο φάουλ του στον Πάντερ χαρίζοντας του δυο βολές – ε και; Στο τέλος είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτός θα πάρει την προσπάθεια: σκοράρει σαν να μην έχει ιδρώσει καθόλου ενώ είναι τόσο κουρασμένος που δεν πανηγυρίζει καν. Δεν είναι άψογο το κοντρόλ της μπάλας μετά την χέρι χέρι αλλαγή μπάλας με τον Βεζένκοφ, αλλά όταν βλέπει το σκριν του Μιλουτίνοφ χτυπά τον Πάρκερ, τον ξεφορτώνεται και πετά υπογείως την μπάλα σαν σε προπόνηση: δεν υπάρχει τίποτα εντυπωσιακό – εντυπωσιακός είναι ο ίδιος ο Φουρνιέ.

Αμερικάνος κανονικός

Όπως εντυπωσιακός είναι κι ο Ναν την Πέμπτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ. Ο Ναν όπως έχω ξαναγράψει ανήκει στην κατηγορία των παικτών που ο τρόπος που παίζουν δεν έχει να κάνει με το που παίζουν, ούτε καν με ποιους συμπαίκτες παίζουν. Αυτό που στην περίπτωσή του έχει σημασία είναι να αισθάνεται ο ίδιος σημαντικός – να τον κάνει η ομάδα του να πιστεύει πως θα τον ακολουθήσει χωρίς κανείς να τολμήσει να προβάλει την παραμικρή ένσταση στην περίπτωση που αυτός θα κάνει κάτι παραπάνω. Ο Ναν μοιάζει με τον μεγάλο σολίστα που υπάρχει σε κάθε ροκ συγκρότημα: όλοι πρέπει να παίζουν για να υπάρξει η καλύτερη δυνατή εκτέλεση, αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει ένας που θα σολάρει για να ξεσηκώσει το πλήθος. Συχνά νομίζουμε πως αυτό είναι αυτοσχεδιασμός: δεν είναι – είναι μέρος του σόου, οι πρώτοι που το περιμένουν είναι όσοι βρίσκονται γύρω από τον σολίστα. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του παιγνιδιού του ΠΑΟ με την Εφές που παίζει στην επίθεση μόνος του εντελώς. Ο κόουτς Μπάνκι δεν στέλνει βοήθειες στο μαρκάρισμα του κι ο Ναν εκδηλώνει όλο του το εκτελεστικό ρεπερτόριο δίνοντας την εντύπωση πως αν χρειαστεί  θα βάλει 50-60 πόντους! Σε αυτό το σημείο του παιγνιδιού ο ΠΑΟ χτίζει την νίκη του κι ας παίζει με λίγους παίκτες απέναντι σε μια ομάδα που χρησιμοποιεί πολλούς: οι παίκτες της Εφές δεν έχουν καμία βεβαιότητα στο ότι ο Ναν θα σταματήσει, παρασύρονται από τον ρυθμό του, χάνουν τον μπούσουλα που είχαν στο πρώτο ημίχρονο όταν δυσκόλεψαν τον ΠΑΟ φέρνοντας την μπάλα κοντά στο καλάθι. Ο Ναν είναι τυχερός γιατί έχει τον Αταμάν που πιστεύει πως όταν έχεις ένα τέτοιο σκόρερ τον ενθαρρύνεις: η ψυχολογική του παρότρυνση είναι το γκάζι που ο Ναν χρειάζεται για την αυτοπεποίθηση του. Ο Αταμάν το έχει κάνει και με τον Λάρκιν και με τον Μίσιτς: η ζωή και των δυο χωρίς αυτόν δεν ήταν εξίσου καλή. Παίζοντας για αυτόν είχαν το δικαίωμα στην υπερβολή: οι σκόρερς στο μπάσκετ αυτό το λατρεύουν.  

Δεν υπάρχει μια λύση για όλα

Ο Πεναρόγια δεν προσπάθησε να παγιδεύσει τον Φουρνιέ στην τελευταία φάση και το πλήρωσε. Ο προπονητής της Μπαρτσελόνα φοβήθηκε ότι αν κάποιος έβγαινε για βοήθεια ο Φουρνιέ θα πάσαρε – ο Ολυμπιακός που είχε κολλήσει επιθετικά στο τέλος είχε πάντα στο παρκέ παίκτες που μπορούσαν να σκοράρουν ή να πάρουν ένα φάουλ που θα έκρινε το ματς. Ο Πεναρόγια δεν κάνει λάθος: προσπαθεί να μην προκύψει η παραμικρή κίνηση της επίθεσης του Ολυμπιακού, το καταφέρνει, αλλά ο Γάλλος έχει κλάση και ποιότητα και τα κάνει όλα στο τέλος να μοιάζουν απλά. Για να φτάσει η στιγμή του έχει προηγηθεί μια ακόμα ραψωδία του Βεζένκοφ κι ένα ακόμα συγκινητικό ματς του Γκος που δεν βγαίνει λεπτό στο δεύτερο ημίχρονο. Χρειάζεται επίσης η καλή δουλειά του Φαλ στην αρχή και του Μιλουτίνοφ στο τέλος και η θεαματική επανεμφάνιση του ΜακΚίσικ που στο Παρίσι νόμιζες πως έχει άδεια. Και χρειάζεται πάντα σε βραδιές όπως αυτές όταν πρέπει να αντιμετωπισθεί μια έκτακτη ανάγκη η εγρήγορση του κόουτς Μπαρτζώκα που βρίσκει τρόπο να σταματήσει τον Μούσα στο τελευταίο δεκάλεπτο κουράζοντας τον και να κάνει χρήσιμο για ένα βράδυ τον ΜητρουΛονγκ που δίνει οκτώ λεπτά πολύτιμης ξεκούρασης στον Γκος βρίσκοντας και 4 ασίστ.

Ο Μπάνκι παίζει τον Ναν χωρίς βοήθειες γιατί οι προπονητές πιστεύουν καμιά φορά πως όταν βρίσκουν μια ομάδα με ένα μεγάλο σκόρερ αρκεί οι παίκτες τους να σταματήσουν τους υπόλοιπους παίκτες για να κερδίσουν. Ο Ιταλός δεν πιστεύει πως ο Ναν θα βάλει 50 πόντους, αλλά ο Αμερικάνος με 36, δυο ασίστ και δυο κλεψίματα τους πλησίασε! Στο τέλος το σχέδιο του Ιταλού καταρρέει γιατί ο ΠΑΟ αποδεικνύει πως έχει κι άλλους ικανούς να μπουν στην επιθετική εξίσωση: ο Σλούκας των 9 ασίστ κάνει επιθετικά χρήσιμους πολλούς, ο Οσμάν κάνει το καλύτερο παιγνίδι του, ο Γκραντ και ο Χουάντσο είναι παρόντες όταν χρειάζονται.         

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα ξεκουραστούν καθώς η Ευρωλίγκα έχει διακοπή. Αλλά λογικά σε μια εβδομάδα θα ξαναδούμε τον Φουρνιε και τον Ναν. Αυτή τη φορά τον ένα απέναντι από τον άλλο: ποιος στη  χάρη μας…