Εχω ξαναγράψει ότι τα ματς που γίνονται στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές ενός πρωταθλήματος οι Ιταλοί τα αποκαλούν «κλασικά παιγνίδια τέλους σεζόν». Δεν τα θεωρούν κανονικά ματς, τονίζουν ότι δεν επιτρέπεται να τα παίρνεις στα σοβαρά, μερικά τα ερευνούν με εισαγγελείς και ανακριτές, αλλά αποδέχονται ότι σε αυτά μπορεί να συμβούν τα πάντα. Δεν είναι ματς στα οποία γίνονται εκπλήξεις: έκπληξη είναι να προκύπτει ένα αποτέλεσμα που δεν το περιμένεις. Σε αυτά προκύπτουν αποτελέσματα που όλοι περιμένουν μολονότι αγωνιστικά δεν δικαιολογούνται.
Μεταμόρφωση σε τρεις αγωνιστικές
Φέτος συνέβη κάτι σπάνιο, ακόμα και για τα δικά μας δεδομένα. Οι ομάδες που εδώ και καιρό κινδυνεύουν είναι στην πραγματικότητα πέντε: ο Αστέρας, που σχεδόν σώθηκε, η ΑΕΛ, ο Ηρακλής, ο Λεβαδειακός, και η Βέροια, που υποβιβάστηκε χθες αι μαθηματικά. Την 22η αγωνιστική από όλες αυτές τις ομάδες κέρδισε μόνο μια: ο Λεβαδειακός τον ΠΑΣ. Ο Ηρακλής έφερε ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ – οι άλλοι έχασαν. Την 23η αγωνιστική δεν κέρδισε κανένας. Την 24η το ίδιο. Ξαφνικά εγένετω θαύμα! Την 25η έχασε μόνο ο Ηρακλής στον Πλατανιά: κέρδισαν η ΑΕΛ, η Βέροια, έφεραν ισοπαλίες ο Αστέρας και ο Λεβαδειακός – εκτός έδρας. Την 26η η ΑΕΛ έχασε στην Τούμπα, αλλά κέρδισαν ο Ηρακλής, ο Λεβαδειακός και έφερε ισοπαλία ο Αστέρας. Την 27η κέρδισε ο Ηρακλής, η Βέροια κι ο Αστέρας. Την 28η, χθες δηλαδή, έχασε μόνο η Βέροια και υποβιβάστηκε: οι άλλοι έκαναν όλοι βαθμό ή βαθμούς! Προσέξτε και μια ακόμα λεπτομέρεια που έχει πλάκα: χάνουν μόνο ομάδες όταν παίζουν με ομάδες που έχουν τον ίδιο στόχο. Η ΑΕΛ από τον Αστέρα. Ο Λεβαδειακός από τον Ηρακλή. Η Βέροια από τον Λεβαδειακό. Οποιος έχασε από αδιάφορο, η Βέροια π.χ, υποβιβάστηκε! Στατιστικά όλο αυτό είναι απίθανο. Αλλά μιλάμε για «κλασικά παιγνίδια τέλους σεζόν». Δεν μεταμορφώνονται άλλωστε μόνο εδώ οι ομάδες: δείτε τι γίνεται στην Αγγλία με τη Χαλ και την Κρίσταλ Πάλλας.
Η αδιαφορία στην εξίσωση
Με όρους κανονικού ποδοσφαίρου δεν εξηγείται τίποτα σχεδόν από όλα αυτά. Δυο είναι οι λόγοι που κάθε χρόνο τέτοια θαυμαστά και απίθανα αποτελέσματα προκύπτουν στο τέλος της περιόδου. Ο πρώτος είναι ότι πάντα υπάρχει ένα πρόγραμμα, χάρη στο οποίο στο τέλος της σεζόν προκύπτουν ματς μεταξύ ομάδων που καίγονται και ομάδων αδιάφορων. Επειδή το κίνητρο παίζει στα σπορ πολύ μεγάλο ρόλο, υπάρχουν ματς που η διαφορά της απόδοσης των δυο ομάδων είναι τεράστια, ακόμα κι αν η ποιότητα τους δεν συγκρίνεται. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού. Την αδιαφορία ή την έλλειψη κινήτρου πρέπει να την βάζουμε στην εξίσωση σε κάθε υπολογισμό κάθε διοργάνωσης στην οποία υπάρχουν βαθμοί. Όταν π.χ οι ομάδες μας παίζουν στο Τσάμπιονς λιγκ ή στους ομίλους του Γιουρόπα πάντα υπολογίζουμε να βρεθεί κάποιος αδιάφορος απέναντι τους στο φινάλε. Εχουμε δει κάμποσα κυριλέ φιλικά του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ π.χ, αλλά έχουμε δει και πανό με επιγραφές του τύπου «Αmicos para sempre» (το έβγαλαν κάποτε οι οπαδοί του ΠΑΟ υποδεχόμενοι την αδιάφορη Ρεάλ Μαδρίτης) κι έχουμε δει και ισοπαλίες που βόλευαν και τους δυο να έρχονται πριν καλά καλά αρχίσει το ματς: ακόμα θυμάμαι ένα 1-1 του ΠΑΟΚ με την Ρούμπιν Καζάν, που βόλευε και τους δυο και το περίμενε όλη η Ευρώπη. Από την άλλη, την αδιαφορία την έχουν πληρώσει και οι δικοί μας: το Ντόρτμουντ – Μαρσέιγ 2-3, εξαιτίας του οποίου αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός, ή τη νίκη της Λιλ στο Σαν Σίρο, κόντρα στη Μίλαν, που στάθηκε αιτία να αποκλειστεί η ΑΕΚ, τα θυμόμαστε όλοι. Όταν οι μεγάλες μας ομάδες στην Ευρώπη – και στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ– κερδίζουν αδιάφορους πανηγυρίζουμε. Όταν ανάλογα αποτελέσματα έχουμε στις τελευταίες αγωνιστικές του ελληνικού πρωταθλήματος, αυτά αντιμετωπίζονται με κατάρες και ειρωνείες γιατί πρωταγωνιστούν ομάδες όπως ο Λεβαδειακός, η Βέροια κτλ.
Χρόνο έχεις
Ο δεύτερος λόγος διάφορων περίεργων αποτελεσμάτων είναι και οι καλές σχέσεις μεταξύ ομάδων. Αυτό ξενίζει περισσότερο, αλλά είναι όσο παλιό είναι και το ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν αιώνιοι αντίπαλοι και μεγάλοι εχθροί, φίλοι που έγιναν εχθροί κι εχθροί που έγιναν φίλοι, αλλά υπάρχουν και μια χαρά σταθεροί φίλοι. Συνήθως φιλικές σχέσεις έχουν ομάδες που παίζουν χρόνια στην ίδια κατηγορία: πρόεδροι, παίκτες και προπονητές γνωρίζονται – δεν θέλουν να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο στο τέλος. Αυτό, όταν καλές σχέσεις δεν έχεις ή δεν θες να έχεις, πρέπει να το έχεις υπόψην σου όταν ξεκινάς το πρωτάθλημα: σε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών έχεις τουλάχιστον 27 για να βρεις τους βαθμούς που χρειάζεσαι και να είσαι στο τέλος άνετος, όπως π.χ έκανε φέτος ο Παναιτωλικός, που έμαθε από προηγούμενα παθήματά του. Χθες έριξε τη Βέροια: δεν θέλει φίλους και καλά κάνει. Αλλοι στα παρακάλια είναι περισσότερο επιρρεπείς. Στην Ξάνθη π.χ ή στο Περιστέρι έχουν σωθεί παραδοσιακά αρκετές ομάδες. Όχι πάντως φέτος.
Φίλοι που γίνονται εχθροί
Αν δεν έχεις καθαρίσει και είσαι και νέος στην κατηγορία, όπως ο Αλέξης Κούγιας π.χ, που δικαίως γκρινιάζει για πολλά, μπλέκεις. Συνήθως οι παλιοί έχουν και κάμποσα μεταξύ τους δανεικά: όταν κάποτε κινδύνεψε η Ξάνθη κι έπαιζε τελευταίο ματς με τον Ηρακλή, οι οπαδοί του Ηρακλή έλεγαν ότι δεν θέλουν να δουν την Ξάνθη να πέφτει γιατί στην Ξάνθη είχε σωθεί η ομάδα τους δυο χρόνια πριν: την πλήρωσε τότε ο Λεβαδειακός και ο τότε υποψήφιος Κύπριος αγοραστής του Ανδρέα Παντελή είχε πει ότι στο Καυτατζόγλειο έγινε ένα «ματς - νιάου». Κάπως έτσι γεννιούνται οι καλές σχέσεις, που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Στην Ιταλία η Λάτσιο και η Ιντερ έχουν μια χαρά σχέσεις, το ίδιο και η Ουντινέζε και η Μίλαν. Στην Αγγλία όσες ομάδες είχαν προπονητή που έχει υπάρξει παίκτης του Σερ Αλεξ τα είχαν μια χαρά με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στην Ισπανία είναι παλιά η φιλία της Εσπανιόλ με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και η Μπαρτσελόνα έχει υπέροχες σχέσεις με κάμποσες ομάδες. Στη βάση ενός fair play όλοι πρέπει να «σκοτώνονται» και να παίζουν για τη νίκη σε όλα τα ματς, αλλά όταν μιλάμε για ένα πρωτάθλημα αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Υπάρχουν ματς που πρέπει για αυτά να πεθάνεις και άλλα που δεν σημαίνουν και πολλά. Υπάρχουν ματς που παίζεις με όλους τους βασικούς και άλλα στα οποία τους ξεκουράζεις. Και υπάρχουν και καλές σχέσεις, που όμως δεν κρατάνε για πάντα. Ο Ολυμπιακός π.χ έχει υπάρξει πονόψυχος τελευταίες αγωνιστικές και με την Κέρκυρα (έχασε στο Καραϊσκάκη) και με τον Ατρόμητο (έχασε 3-1 στο Περιστέρι): στην πρώτη ευκαιρία του γύρισαν την πλάτη. Κι ο ΠΑΟΚ θυμάμαι είχε μια άριστη σχέση με το Λεβαδειακό: τον κέρδιζε μέσα - έξω με 3-0. Αλλά όταν έφυγε ο Γκαγκάτσης από την ΕΠΟ κι ο Λεβαδειακός παραλίγο να πάρει μια ισοπαλία στην Τούμπα με προπονητή τον Παράσχο, που τα χει με το Ζαγοράκη γιατί κάποτε τον απέλυσε άδικα, η σχέση χάλασε. Κι ο ΠΑΟ θυμάμαι είχε μια εξαιρετική σχέση με τον Αρη, μέχρι που ο Δαλούκας έδωσε εκείνο το ιστορικό πέναλτι. Οι σχέσεις έχουν πάθος, αλλά δεν κρατάνε για πάντα. Από την άλλη και οι άνθρωποι εύκολα αλλάζουν. Η ΑΕΚ π.χ τον καιρό του Νικολαϊδη είχε κάκιστες σχέσεις με την Κέρκυρα του Λιπάντζη. Σήμερα οι δυο ομάδες αγαπιούνται παράφορα.
Με χορηγό τη Σουρωτή χωνεύονται
Το πρωτάθλημα μας έχει κάμποσα προβλήματα κι ένα από αυτά είναι και τα ματς του τέλους της σεζόν, «κλασσικά» που λένε και οι Ιταλοί, συχνά προβλέψιμα και για αυτό αχώνευτα γιατί αυξάνουν την κακοπιστία – πράγμα στο οποίο βοηθά και ο ΟΠΑΠ που συχνά «κλειδώνει» παιγνίδια χωρίς να εξηγεί τίποτα. Επειδή ποτέ το Κράτος δεν έκανε σοβαρές εισαγγελικές έρευνες με αντικείμενο το ποδόσφαιρο, παρά μόνο στοχοποιεί ανθρώπους, συνεχίζουμε να έχουμε τέτοια. Ευτυχώς του χρόνου που χορηγός της Σούπερ Λίγκας θα είναι «η Σουρωτή» του Σαββίδη, θα τα χωνέψουμε ευκολότερα…
