Το ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός έληξε για τρίτη φορά ισόπαλο φέτος. Αυτή τη φορά ωστόσο είδαμε ένα καλύτερο από τα προηγούμενα παιχνίδι, με κάμποσες φάσεις, πολύ VAR και πολλά θέματα για συζήτηση. Ό,τι γουστάρει το ελληνικό κοινό δηλαδή.

Ο Ολυμπιακός ήταν πιο ψυχωμένος

Ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ καλύτερα από τον Παναθηναϊκό στο ματς και στο δεκάλεπτο είχε κάνει περισσότερες ευκαιρίες από όσες στο προηγούμενο παιχνίδι του στο ΟΑΚΑ με τον ίδιο αντίπαλο. Όταν ο Κάρμο άνοιξε το σκορ στο 13΄με κεφαλιά, σκοράροντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά από σέντρα σε χτύπημα φάουλ του Ροντινέι, το αβαντάζ του έμοιαζε μεγαλύτερο από το 1-0 που έγραψε ο φωτεινός πίνακας. Ο Ολυμπιακός ήταν πιεστικότερος, πιο παραγωγικός χάρη στον Ζέλσον και στις πρωτοβουλίες του Ροντινέι κυρίως και πιο παθιασμένος σίγουρα. Αλλά μετά το εικοσάλεπτο αποφάσισε να αφήσει την μπάλα στον πελαγωμένο στο ξεκίνημα Παναθηναϊκό αντί να τελειώσει το ματς με ένα δεύτερο γκολ. Ο ΠΑΟ άρχισε να πιέζει, είχε τρεις επισκέψεις στην περιοχή του Τζολάκη και στο 44’ μπορεί να μην ισοφάρισε, αλλά βρήκε μια φάση που άλλαξε το ματς. Ο Τζούρισιτς έπεσε από ένα μαρκάρισμα του Κοστίνια στο ύψος της περιοχής, το VAR και ο Βίντσιτς  συμφώνησαν ότι υπάρχει κόκκινη κάρτα στον Πορτογάλο. Και το ματς άλλαξε έγινε δηλαδή πιο δύσκολο για τον Ολυμπιακό, που όμως στο δεύτερο ημίχρονο φάνηκε καλύτερος σε σχέση τουλάχιστον με το πως ολοκλήρωσε το πρώτο ημίχρονο. Όχι μόνο έπαιξε ψυχωμένη άμυνα αφήνοντας στον Παναθηναϊκό ελάχιστες φάσεις (ένα σουτ του Μπακασέτα στο ξεκίνημα και μια κεφαλιά του Ιωαννίδη στο τέλος),  αλλά έψαξε και το δεύτερο γκολ, στο οποίο πλησίασε με τον Μουζακίτη και τον Κωστούλα κι όχι μόνο: μέχρι κι αυτογκόλ παραλίγο να πετύχει ο επιπόλαιος Ουναϊ εξαιτίας της πίεσης που ο Ολυμπιακός ασκούσε.

Σε όλα λάθος

Αν στο πρώτο ημίχρονο το ματς σημαδεύτηκε από το καλό ξεκίνημα του Ολυμπιακού κυρίως στην επανάληψη είναι η ατολμία του ΠΑΟ αυτό που προκαλεί εντύπωση. Παρόλο που ο Ρουί Βιτόρια έριξε στο ματς τους Ουναί και Τέτε κι έβγαλε τον κιτρινισμένο και νευρικό Βαγιάννη  βάζοντας στη θέση του τον Κότσιρα, ο Παναθηναϊκός δυσκολευόταν να γίνει επικίνδυνός. Αλλά το κάρμα του Κάρμο ήθελε να είναι πάλι αυτός πρωταγωνιστής. Αυτή τη φορά πάτησε τον Ιωαννίδη στο 70΄ και ο φορ του Παναθηναϊκού που μπήκε στην περιοχή με το έτσι θέλω πήρε το πέναλτι, το χτύπησε ψύχραιμα και ισοφάρισε. Ακολούθησε ένα εικοσάλεπτο έντασης στο οποίο μπήκε ο Κωστούλας και με το κέφι του δημιούργησε δυο τρεις επικίνδυνες καταστάσεις στην εστία του Ντραγκόφσκι. Αλλά ο Παναθηναϊκός με παίκτη παραπάνω φρόντισε κυρίως να απορροφήσει την πίεση και στο τέλος φάνηκε ευχαριστημένος με την ισοπαλία. Κατά τη γνώμη του αυτή η συμπεριφορά του ήταν λάθος: έπρεπε να ψάξει το γκολ της νίκης που θα έβαζε τον Ολυμπιακό σε τεράστιες περιπέτειες κυρίως γιατί θα άρχιζε κι αυτός να φωνάζει για την διαιτησία - πράγμα που όποιος το ‘χει κάνει φέτος το έχει πληρώσει βαθμολογικά στο επόμενο ματς. Το τελικό 1-1, εκτός από τον Παναθηναϊκό μοιάζει να ευχαριστεί και τον Ολυμπιακό που όπως τόνισε ο Μεντιλίμπαρ στις δηλώσεις του κράτησε την διαφορά από τους διώκτες του παίζοντας ένα ημίχρονο με παίκτη λιγότερο. Αλλά αν σκεφτεί κανείς πως ξεκίνησε το ματς ούτε ο Βάσκος θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος. Ο Ολυμπιακός κέρδιζε με 1-0 είχε ακυρώσει τον ΠΑΟ, έδειχνε καλύτερος και έμπλεξε ως συνήθως μόνος του: οπισθοχωρώντας μετά το 25΄για να δώσει χώρο στον ΠΑΟ και να τον χτυπήσει στις αντεπιθέσεις, του επέτρεψε να πάρει αναπνοές. Θα ήταν τυχαίο, αν αυτό δεν το έκανε και στα ματς με την ΑΕΚ και την Ρέιτζερς στο γήπεδό του – για να μην θυμίσω τα παιγνίδια με τον Λεβαδειακό και την Καλλιθέα. Νομίζω πως ο Μεντιλίμπαρ είχε ένα απλό σχέδιο: να κρατήσει ο Ολυμπιακός το 1-0 και στο δεύτερο ημίχρονο να μπουν ο Κωστούλας και ένας από τους Βέλντε, Γιάρεμτσουκ για να του δώσουν νέα ορμή – το σχέδιο πήγε στην άκρη μετά την αποβολή του Κοστίνια. Ο Μεντιλίμπαρ έβαλε τον Ντάνι Γκαρθία μπροστά από την άμυνα, απελευθέρωσε τον πολύ καλό και χθες Μουζακίτη, έπαιξε κάτι σαν 4-1-3-1 κι ανέβασε λίγο πιο ψηλά τον Ολυμπιακό, αλλά υπήρχε πάντα στο γήπεδο ένας παίκτης λιγότερος κι αυτό μέτρησε.

Ο Ρουί Βιτόρια διαλέγοντας πάλι τον Πελίστρι αντί του Τετέ θέλησε εξ αρχής ο ΠΑΟ να μείνει πίσω και να περιμένει, όπως και στο ματς με την ΑΕΚ, αλλά και με τον Ολυμπιακό στο κύπελλο. Όταν ο ΠΑΟ βρέθηκε με παίκτη παραπάνω κι έπρεπε να παίξει επιθετικότερα έδειξε απλά σύγχυση γιατί είχε προετοιμαστεί να κάνει κάτι άλλο: δεν υπάρχει ένας διακόπτης να τον γυρίσει ένας προπονητής και να αλλάξει μια ομάδα τακτική συμπεριφορά. Ο Παναθηναϊκός σώθηκε από την μπούκα του Ιωαννίδη αλλά μπορεί πλέον να ατενίζει το μέλλον με μεγαλύτερη σιγουριά: μέχρι τα play off δεν έχει ντέρμπι να δώσει και μπορεί να μαζέψει πολύ την βαθμολογική διαφορά που τον χωρίζει από τον Ολυμπιακό από τον οποίο έχει χάσει ένα μόλις ματς στα τελευταία δεκαεπτά (!) που έχει δώσει κι αυτό κάτι λέει.

Φυσικά το ματς έβγαλε και πολλή συζήτηση για την διαιτησία. Εντυπωσιακό ότι ο έμπειρος Βίντσιτς έκανε λάθος σε όλες τις αποφάσεις του – αν υποθέσουμε πως το VAR έχει σε όλα δίκιο. Εχει; Το πράγμα σηκώνει συζήτηση κυρίως γιατί υπάρχουν δυο φάσεις που μοιάζουν να έχουν κριθεί διαφορετικά. Οι επαφές του Πάλμερ Μπράουν με τον ΕλΚαμπί και του Κοστίνια με τον Τζούρισιτς μοιάζουν όμοιες, αλλά αξιολογήθηκαν διαφορετικά. Δεν είναι ζήτημα σωστού ή λάθους, αλλά απόφασης. Ο Βίνσιτς (γιατί στο τέλος αυτός αποφάσισε) πήρε δυο που βόλεψαν τον ΠΑΟ. Όταν μιλάμε για αξιολογήσεις μετά από υποδείξεις του VAR μπορεί να συμβεί. Φυσικά στην Ελλάδα της υστερίας, όταν αυτό συμβεί, κάποιος φωνάζει. Δίκαια ή άδικα; Θα λεγα όπως προβλέπεται.          

Με το μυαλό στο ντέρμπι

Η ΑΕΚ κέρδισε το Σάββατο τον Παναιτωλικό με το φτωχό 1-0 και περίμενε ένα αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη που θα της επέτρεπε να περάσει δεύτερη: τελικά έπιασε τον ΠΑΟ στους 40 βαθμούς και πλησίασε τον Ολυμπιακό στους τέσσερις. Αλλά το ό,τι είχε το μυαλό της στο ντέρμπι της Κυριακής θα μπορούσε να της στοιχίσει. Η Ενωση ήταν μέτρια παρά τα πολλά χειροκροτήματα, όχι μόνο στον Ματίας Αλμέιδα, αλλά και στον Πινέδα (που δήλωσε συγκινημένος για την αποθέωση) και στον Ελίασον (που επέστρεψε μετά από καιρό): δεν είναι παράξενο που εκεί που πληθαίνουν οι αποθεώσεις πέφτει η απόδοση – όταν η προσοχή (και οι αποθεώσεις…) έχουν να κάνουν με μη αγωνιστικά θέματα κάπως έτσι συμβαίνει. Ο Παναιτωλικός ήταν ως συνήθως καλά οργανωμένος και σκληροτράχηλος: η ΑΕΚ πήρε το ματς χάρη στην εκτελεστική ικανότητα του Μαρσιάλ που σκόραρε στο 58΄(κι αφού προηγουμένως οι συμπαίκτες του άλλαξαν 14 φορές τη μπάλα!) πριν αρχίσει να μεγαλώνει το άγχος. Ο Αλμέιδα διατήρησε τον Στρακόσια βασικό και χρησιμοποίησε σε γενικές γραμμές την ίδια ενδεκάδα με αυτή που έπαιξε με τον  ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, σαν να ήθελε να δείξει ότι δεν έφταιγε η ενδεκάδα που διάλεξε για την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Μπορεί αυτό να ισχύει, αλλά αυτή η ενδεκάδα (με Λαμέλα στο πλάι, και Γιόνσον , Πινέδα, Περέιρα στην μεσαία γραμμή) δεν μου μοιάζει η καλύτερη της ΑΕΚ σε ματς που πρέπει να ανοίξει μια κλειστή άμυνα. Και είναι σαφώς εντυπωσιακό ότι στα τέλη Ιανουαρίου ο Αλμέιδα δείχνει ακόμα να ψάχνεται: τίποτα δεν μου λέει ότι όσοι ήταν βασικοί χθες θα είναι και στην Τούμπα στο επόμενο ματς.     

Πάλι ο Μαντί Καμαρά

Ο ΠΑΟΚ μάλλον υποτίμησε τον Λεβαδειακό και πήγε να μπλέξει. Πήρε την νίκη στο 82΄πάλι χάρη σε μια κεφαλιά του Μαντί Καμαρά: αν το καλοκαίρι δεν τον είχε αποκτήσει ο ΠΑΟΚ, είναι να απορείς τι είδους πρωτάθλημα θα έκανε. Ο Ρασβάν Λουτσέσκου είχε ένα  τρομερό σερί από καλά αποτελέσματα με την ομάδα της Λειβαδιάς, αλλά τα ρίσκα που πήρε ήταν πάρα πολλά. Ξεκίνησε στα χαφ ο Πένια δίπλα στον Καμαρά και στο κέντρο της άμυνας ο Βιετέσκα δίπλα στον Κεντζιόρα: και οι δυο μόλις κατέβηκαν από το αεροπλάνο – δεν έσκισαν. Ξεκίνησε βασικός ο Σορετίρε αντί του Τάισον κι ενώ έλειπε και ο Ζίφκοβιτς. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε πολύ από την πλευρά του Ντεσπότοφ, αλλά την καλύτερη ευκαιρία την είχε ο Τισουντάλι: και η δική του παρουσία στην αρχική ενδεκάδα ήταν μάλλον έκπληξη. Ο καθόλου παθητικός Λεβαδειακός στο πρώτο ημίχρονο, με τον Γιαννιώτα πρωταγωνιστή, έκανε τις επιθέσεις του κρατώντας τον Κοτάρσκι σε εγρήγορση. Στο δεύτερο ημίχρονο η βελτίωση του ΠΑΟΚ ήταν πολύ μικρή: ένα γκολ του Κεντζιόρα, μετά από χτύπημα φάουλ του Ντεσπότοφ, φάνηκε να είναι η λύση που ο ΠΑΟΚ έψαχνε, αλλά μετά από οκτώ λεπτά (!) εξέτασης της φάσης στο VAR το γκολ δεν μέτρησε. Ο Λεβαδειακός όμως τρόμαξε αρκετά καθώς μπήκαν κι ο Τάισον κι ο Τσάλοφ και σταμάτησε να παίζει με την μπάλα ποντάροντας αποκλειστικά στην άμυνα. Και στο 82΄ήρθε ο Μαντί Καμαρά να σκοράρει άλλη μια φορά.  

Το ματς ωστόσο έμεινε ανοιχτό μέχρι τέλος γιατί ο Ζίνι ταλαιπωρούσε τους πάντες: χρειάστηκε και ο Κοτάρσκι και κάποιες καίριες αμυντικές παρεμβάσεις για να μείνει το 1-0. Ο ΠΑΟΚ μείωσε την διαφορά από την κορυφή αλλά το ματς με την ΑΕΚ που ακολουθεί μοιάζει τελικός.   

Η μάχη της πέμπτης θέσης

Κατά τα άλλα έγινε φανερό πως η μάχη για την πέμπτη θέση θα κρατήσει καιρό και θα είναι μεγάλη. Ο Αρης, χάρη σε δυο γκολ του Μορόν ξόρκισε το φάντασμα της Λαμίας, που άλλαξε προπονητή αλλά μου φαίνεται κομμάτι δύσκολο ο καλός Στάικος να κάνει το θαύμα που περίμεναν από το Βόκολο: παρά τις απουσίες του Γκαρθία και του Σουλειμάνοφ, που πωλούνται, ο Αρης πέρασε εύκολα. Λιγότερο απλές, αλλά σημαντικές οι νίκες του Αστέρα στην Τρίπολη με την Καλλιθέα και του ΟΦΗ στο Ηράκλειο με τον Πανσεραϊκό. Ας υπολογίζουμε πια στη μάχη για μια θέση στην δεύτερη τετράδα και τον Ατρόμητο. Το πέρασμά του από το Βόλο, παίζοντας με παίκτη λιγότερο, δείχνει χαρακτήρα. Πολλές ομάδες αυτόν ψάχνουν.