Η Ρεάλ Μαδρίτης θα είναι τελικά η ομάδα που θα παίξει με τον Ολυμπιακό στα play off της Ευρωλίγκας για μια θέση στο Final 4. H Βασίλισσα ήταν στην Ελλάδα καιρό τώρα στα χείλι όλων όσων παρακολουθούν την διοργάνωση: άλλοι τόνιζαν πως ο Ολυμπιακός θα είναι καλό να την αποφύγει «γιατί είναι πάντα η Ρεάλ», άλλοι πρόβλεπαν ότι τελικά με αυτή θα αγωνιστεί ο Ολυμπιακό «γιατί είναι άτυχος και βρίσκει δύσκολες ομάδες ακόμα κι όταν τερματίζει πρώτος» και άλλοι αναρωτιόντουσαν ποια είναι τελικά η εφετινή Ρεάλ, δηλαδή αν είναι μια καλή ομάδα ή αν απλά το μόνο που προκαλεί ανησυχία είναι το όνομά της – ας μην ξεχνάμε ότι τερμάτισε τελικά και όγδοη. Ολες αυτές τις συζητήσεις πριν τα μεγάλα ματς των play off αρχίσουν τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες – το ομολογώ. Και στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να τις προκαλέσει μόνο η Ρεάλ και καμία άλλη ομάδα: αν πχ η Μπαρτσελόνα (ό,τι πιο κοντινό της δηλαδή) ή ακόμα και η Μακάμπι (που κι αυτή έχει την δική της τεράστια μπασκετική ιστορία) ήταν στην όγδοη θέση δεν θα συζητούσα σοβαρά κανείς για το τι μέλει γενέσθαι στα play off: ο Ολυμπιακός θα ήταν και δικαίως ένα τεράστιο φαβορί. Όχι βέβαια πως τώρα δεν είναι.

Ισχύουν και δεν ισχύουν

Αν έβλεπε κανείς τα ματς των play in θα μπορούσε να πει πως μέσα σε λίγες μέρες είχαμε την εικόνα της Ρεάλ ολόκληρη την σεζόν, δηλαδή την ανισορροπία της. Η «Βασίλισσα» πέρασε από την σοκαριστική ήττα από την Παρί στην έδρα της στην άνετη επικράτηση με την Μπάγερν Μονάχου που κέρδισε χθες βράδυ με πάνω από είκοσι πόντους διαφορά. Πλην όμως αυτά ισχύουν και δεν ισχύουν. Δεν ισχύουν κυρίως γιατί η Μπάγερν έχασε πριν από το ματς τον Εντουαρτς και μαζί με αυτόν και κάθε ελπίδα να είναι στοιχειωδώς ανταγωνιστική. Η γερμανική ομάδα δεν έχει κανένα παίκτη που θα μπορούσε να κάνει τα μισά έστω από όσα ο δαιμονισμένος σκόρερ της. Το ματς αυτό που κέρδισε η Ρεάλ δείχνει μόνο ένα πράγμα: πως αν σε βρει σε δύσκολη θέση δεν θα σε λυπηθεί καθόλου, όμως απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ένα παιγνίδι που λέει κάτι για την αγωνιστική αξία της Ρεάλ. Από την άλλη αυτή η τραμπάλα των αποτελεσμάτων στην ίδια εβδομάδα όντως αποτελεί και σύνθεση της σεζόν της Ρεάλ. Που ξεκίνησε άσχημα, διορθώθηκε κομμάτι στην πορεία, πήρε στο τέλος τα ματς που ήθελε τρέχοντας ένα καλό σερί από νίκες, αλλά δεν κατάφερε να αποφύγει τελικά την συμμετοχή στο play in και σε αυτό, στο ματς με την Παρί θύμισε τον κακό εφετινό εαυτό της: σε όλες αυτές τις διαδικασίες τελικών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι νόμος να μην μπορείς να αποφύγεις τα μειονεκτήματα σου. Θα πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτά – η Ρεάλ δεν το έμαθε, τουλάχιστον για την ώρα.

Τα έκαναν όλα λάθος, αλλά…

Η εφετινή χρονιά της Ρεάλ είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Μετρήσαν λάθος τα προηγούμενα και αυτό τους οδήγησε στο να τερματίσουν στην καθόλου κολακευτική έβδομη θέση. Η Ρεάλ ερχόταν από μια σεζόν που είχε κάνει στην Ευρωλίγκα μόνο ένα λάθος παιγνίδι: τον τελικό με τον ΠΑΟ. Είχε κάνει περιπάτους στην κανονική περίοδο κι ανάμεσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και δυο νίκες στο πέρασμα της από την Ελλάδα με χαρακτηριστική ευκολία: και τον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό τους είχε κερδίσει χωρίς να ιδρώσει. Η ήττα στον τελικό θα έπρεπε να είναι καμπανάκι συναγερμού αλλά ομάδες συνηθισμένες να κερδίζουν πολύ αυτά δεν τα καταλαβαίνουν. Η Ρεάλ δεν κατάλαβε επίσης πόσο δυνάμωσαν το καλοκαίρι γνωστοί της αντίπαλοι όπως ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ, η Μονακό, η Φενέρ κτλ. Δεν κατάλαβε επίσης πως θα της ήταν πολύ δύσκολο να αντικαταστήσει δυο κολοσσούς όπως ο Ρούντι και κυρίως ο Τσάτσο Ροντρίγκεζ και κάπως έτσι προέκυψε μια ομάδα με ελάχιστους περιφερειακούς, αρκετούς βετεράνους, κανένα παίκτη πίσω από τον Καμπιάσο και πολλούς νεοφερμένους ή επιστρέψαντες σε αναζήτηση ρόλων. Προέκυψε δηλαδή μια κακοφτιαγμένη ομάδα το παράδοξο της οποίας είναι ότι οι ομάδες δεν της λείπουν: κανένας δεν δικαιούται να υποτιμήσει τον Καμπάτσο, τον Μούσα, τον Χεζόνια, τον Ταβάρεζ, τον Ντεκ, τον Ιμπάκα, τον Γιούλ, τον Καρούμπα. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να τους φοβάται μετά από μια τέτοια σεζόν που έκαναν.

Στο τέλος (και δεν αναφέρομαι στο ματς με την Μπάγερν που δεν αντέχει σε κριτική αλλά στα προηγούμενα) έσωσαν κάπως τα προσχήματα η άνοδος της απόδοσης του Ταβάρεζ, η επιστροφή του Ντεκ, ο εγωισμός του Χεζόνια και οι αντοχές του Καμπάτσο. Αλλά το θέμα στα ματς με τον Ολυμπιακό δεν είναι η Ρεάλ που η Παρί την έσκασε στο τρέξιμο σε ένα ματς που η Βασίλισσα ήθελε μόνο να κερδίσει: το θέμα είναι ο Ολυμπιακός και από αυτόν και την απόδοσή του όλα θα εξαρτηθούν. Γιατί όπως η βαθμολογία δείχνει είναι πρώτος. Και η μεν Ρεάλ με όλους τους καλούς παίκτες που της έχουν απομείνει και που ήταν πρωταθλητές Ευρώπης προ διετίας μπορεί να φτάσει σε ένα θρίαμβο της μιας βραδιάς, αλλά τρεις νίκες με τον Ολυμπιακό μοιάζουν απίθανες. Καλώς να μας έρθει. Αναλύσεις τεχνικές για πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα όταν ακόμα δεν ξέρουμε την κατάσταση των τραυματιών της ελληνικής ομάδας είναι δύσκολο να γίνουν: αλλά όπως και να χει για την εφετινή Ρεάλ μπορεί να υπάρχει μόνο σεβασμός και κανένα απολύτως φόβος.

Δεν υπάρχει τίποτα το εύκολο

Ακούω ότι είναι σκληρή η τύχη για τον Ολυμπιακό κτλ. Μεταξύ μας δεν βλέπω ποια από τις ομάδες που τερμάτισαν μεταξύ της 5^ης και της 8^ης θέσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολος αντίπαλος. Η Παρί είναι μια ομάδα που τα γρήγορα γκαρντ της, το παιγνίδι των πολλών κατοχών και την έλλειψη άγχους που την χαρακτηρίζει θα ήταν μεγαλύτερος μπελάς: τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ τον κέρδισε και στο Παρίσι έχασε από αυτόν στο τελευταίο σουτ. Με την Μπαρτσελόνα θα υπήρχε η ίδια ακριβώς συζήτηση που υπάρχει και για την Ρεάλ: οι Καταλανοί θα είχαν και το έξτρα κίνητρο της ρεβάνς για τον περσινό αποκλεισμό - τώρα το κίνητρο είναι όλο του Ολυμπιακού που στην βασίλισσα «χρωστάει πολλά» για τις ζημιές που του έκανε πέρσι και πρόπερσι. Η Εφές έκλεισε την κανονική περίοδο με ένα σερί από νίκες που δεν είχε άλλη ομάδα. Εκτός οκτάδας βρέθηκαν ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας και η Παρτιζάν που τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό τον ζόρισαν. Η φύση της εφετινής Ευρωλίγκας ήταν τέτοια που εύκολος αντίπαλος δεν θα υπήρχε: δείτε άλλωστε τα ζευγάρια – μοιάζουν και είναι ισορροπημένα.

Ούτε κατάρες υπάρχουν

Υπάρχει η «κατάρα της πρώτης θέσης» θα πει κάποιος. Δεν πιστεύω σε κατάρες, οπότε διαφωνώ με τέτοιες προσεγγίσεις. Πιστεύω ότι ο πρώτος πολλές φορές πληρώνει την έπαρση της πρωτιάς του ή χαλαρώνει προς το τέλος και κλίνει την κανονική περίοδο κάνοντας λίγο χειρότερα ματς από αυτά που έκανε στον πρώτο γύρο: συνέβησαν πέρυσι  στην Ρεάλ και τα δύο. Πιστεύω επίσης ότι η καταπόνηση για να βγεις πρώτος (κι όχι απλά για να είσαι στην πρώτη τετράδα) φέρνει καμιά φορά και τραυματισμούς και προβλήματα: συνέβη στον Ολυμπιακό φέτος στο φινάλε της κανονικής περιόδου. Αλλά η πρωτιά δεν είναι αμελητέα και δεν είναι απλώς κολακευτική: σημαίνει ότι όποιος την κατακτά είναι και καλύτερος. Υπεραναλύεται βέβαια ως πρώτος και δεν γίνεται να αιφνιδιάσει, αλλά δεν υπάρχει πρώτος που τερμάτισε τυχαία πρώτος.  

Ο Ολυμπιακός πρέπει να μπει στην διαδικασία με αυτή την βεβαιότητα: ότι είναι καλύτερος. Το μεγάλο όνομα της Ρεάλ δεν θα επιτρέψει την παραμικρή χαλαρότητα. Ο στόχος της πρόκρισης στο Final 4 ίσως σήμερα να μοιάζει ότι γίνεται λίγο πιο δύσκολος, αλλά που είναι το κακό; Οι μεγάλες ομάδες είναι για τα δύσκολα. Και αν ο Ολυμπιακός φτάσει στο Final 4 θα είναι και ο πρώτος στην κανονική διάρκεια και αυτός που απέκλεισε την πάντα φιλόδοξη Βασίλισσα. Με δυο παράσημα δηλαδή.