O Παναθηναϊκός έκανε το 1-0 κόντρα στην Εφές και η νίκη του με το τελικό 87-83 είναι σαφώς πιο μεγάλη από αυτό που φαίνεται: αν ο ΠΑΟ, εύκολα ή δύσκολα, κερδίσει την Πέμπτη και το δεύτερο ματς στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ομάδα της Πόλης μπορεί να ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Αμπου Ντάμπι όπου στον ημιτελικό όλα δείχνουν πως θα βρει πάλι την Φενέρ, που κέρδισε κι αυτή σε ένα ματς με όμοια πλοκή την Παρί με 83-78. Και για την ομάδα του Γιασκεβίτσιους ισχύει ό,τι και για τον ΠΑΟ: αφού κέρδισε χθες, αν κάνει το 2-0, το πλεονέκτημα της στην συνέχεια είναι πολύ μεγάλο. Όπως και η Εφές έτσι και η Παρί μοιάζει αδύνατο να κάνουν τρεις νίκες στην σειρά κόντρα στον ΠΑΟ και στην Φενέρ αντίστοιχα. Την Πέμπτη Εφές και Παρί παίζουν τα ρέστα τους.

Οσα έγιναν, δύσκολα ξαναγίνονται

Ο εκνευρισμένος στο τέλος του ματς Λούκα Μπάνκι θα κοιτάζει την στατιστική και δεν θα καταλαβαίνει πως η ομάδα του έχασε το ματς. Η Εφές κράτησε τον MVP της Ευρωλίγκας Κέντρικ Ναν στους 15 πόντους (με μόλις 4 στα 15 σουτ). Δυο από αυτούς τους πόντους ο Αμερικάνος τους βρήκε στο τέλος όταν το ματς είχε κριθεί κι αφού προηγουμένως η Εφές τον υποχρέωσε και σε 4 λάθη στα οποία δεν συγκαταλέγεται και μια τεχνική ποινή που δέχτηκε για διαμαρτυρίες. Η Εφές έχασε κάθε ελπίδα όταν στα 29 δευτερόλεπτα πριν το τέλος ο Γκραντ ευστόχησε για τρεις πόντους στο μοναδικό του εύστοχο σουτ στο ματς. Η Εφές κράτησε πολύ χαμηλά και τον Μπράουν, που είχε τυπική παρουσία στο παιγνίδι παίζοντας μόλις 9 λεπτά, αλλά και τους Μήτογλου και Γκέμπριελ που πέρασαν και δεν ακούμπησαν: όλη η επιθετική προσφορά του Γκέμπριελ ήταν δυο εύστοχες βολές στο τελευταίο λεπτό του ματς, ενώ ο Ελληνας ψηλός δεν έδωσε αυτή την φορά παρά μόνο ένα καλάθι. Η Εφές προηγήθηκε με 12 πόντους (60-72) ένα λεπτό και κάτι πριν το τέλος της τρίτης περιόδου και έχασε στο τέλος: αλλά αυτό μάλλον είναι για τον Ιταλό προπονητή εξηγήσιμο, καθώς ελάχιστες ομάδες έχουν αντέξει στις αντεπιθέσεις του ΠΑΟ στο τέλος. Όλα τα άλλα θα πρέπει μάλλον να τον προβληματίσουν αφού είναι κομμάτι δύσκολο να ξαναγίνουν την Πέμπτη. Κι αν δεν ξαναγίνουν η Εφές δεν έχει καμία τύχη.

Γιατί κέρδισε ο ΠΑΟ; Ενας βασικός λόγος είναι γιατί παρά τις δικές του δυσκολίες η Εφές δεν είχε ένα παίκτη να την πάρει από το χέρι στο τέλος. Ο Λάρκιν που έπρεπε να το κάνει είχε απλά αναλαμπές. Ο Ντάριους Τόμσον χάθηκε όσο τα λεπτά περνούσαν. Ο Ντόζιερ επίσης ήταν στο τέλος διστακτικός. Ο Γουίλις που για τρία δεκάλεπτα έκανε ζημιές, πήρε ένα μόλις σουτ στο τέταρτο δεκάλεπτο – το ‘χασε. Οι 17 πόντοι του Πουαριέ είναι οφθαλμαπάτη καθώς οι 10 ήρθαν στο πρώτο δεκάλεπτο. Με 9 στα 31 τρίποντα και 16 λάθη είναι δύσκολο να κερδίσεις τον ΠΑΟ ειδικά όταν στο τέταρτο δεκάλεπτο αυτός σε υποχρεώσει να κάνεις μόνο σετ επιθέσεις. Αλλά δεν ήταν ήττα το ματς της Εφές το παιγνίδι: ήταν μάλλον μια κομμάτι συνηθισμένη νίκη του ΠΑΟ που έμοιαζε με πολλές από αυτές που πήρε στην κανονική περίοδο.

Κρίσεις μόνο στο τέλος

Παρακολουθώ κατά την διάρκεια των αγώνων διάφορες κρίσεις που συνοδεύουν τις εμφανίσεις του ΠΑΟ και πρέπει να πω πως απορώ, όχι γιατί αυτές είναι βιαστικές, αλλά γιατί πολλοί (ακόμα και πολύ καλοί επαγγελματίες του χώρου…) δεν καταλαβαίνουν πως κρίσεις για κάθε ματς του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να γίνουν κατά την διάρκεια ενός παιγνιδιού, αλλά μόνο στο τέλος του. Ο βασικός λόγος για αυτό είναι γιατί ο Αταμάν μπορεί να βρει στην διάρκεια του αγώνα (σχεδόν πάντα στο τελευταίο δεκάλεπτο) μια πεντάδα τόσο απρόβλεπτη που να λειτουργήσει ως σφουγγάρι σε όλα τα προηγούμενα. Χθες στο τελευταίο δεκάλεπτο γύρισε το ματς χρησιμοποιώντας για ένα δίλεπτο μια σούπερ αμυντική πεντάδα στην οποία συνυπήρξαν ο Γκραντ, ο Καλαϊτζάκης, ο Χουάντσο, ο Οσμάν κι ο Γκέμπριελ κι ενώ η Εφές ήταν μπροστά με 72-76. Μόνο όταν ένα παιγνίδι ολοκληρωθεί μπορείς να έχεις την πλήρη εικόνα του τι ήθελε ο Τούρκος προπονητής, που τραβά άσους από το μανίκι συνεχώς: όσο πιο περίπλοκο είναι το ματς τόσο πιο περίπλοκες είναι συχνά οι απαντήσεις του. Όταν το παιγνίδι ολοκληρωθεί καταλαβαίνεις ότι ο ΠΑΟ κερδίζει πάντα τα παιγνίδια στα οποία κι όταν ακόμα είναι πίσω στο σκορ, το τέμπο του ματς είναι αυτό που θέλει. Ο ΠΑΟ είναι σαν μονοθέσιο της F1 που ακολουθεί συνεχώς τον πρωτοπόρο περιμένοντας την στιγμή που θα αρχίσει να κάνει τον ένα ταχύτερο γύρο μετά τον άλλο. Η σούπερ αμυντική πεντάδα του χθες δεν του στέρησε την δυνατότητα να φτάσει τους 87 πόντους κι αν αυτό συμβεί είναι δύσκολο να χάσει.

Πως τους έφτασε; Πρώτα από όλα γιατί είδε τον Χουάντσο να κάνει το παιγνίδι της ζωής του με 20 πόντους, 16 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 3 κοψίματα και 0 λάθη κι όλα αυτά σε 39 λεπτά παιγνιδιού και κάτι! Έπειτα γιατί στην πάνω από άριστη δουλειά του Ισπανού προστέθηκε η αθόρυβη δουλειά του Σλούκα (με 14 υπερχρήσιμους πόντους) αλλά και του Γιούρτσεβεν που βρήκε 14 πόντους ταλαιπωρώντας κυρίως τον Οτούρου. Ωστόσο ο πραγματικός λόγος που ο ΠΑΟ κέρδισε (κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο να γίνει κατανοητό) είναι γιατί ακόμα κι όταν ακολουθούσε στο σκορ μέχρι τα μισά του τέταρτου δεκαλέπτου το ματς γινόταν στον δικό του ρυθμό. Αν ο ΠΑΟ φαίνεται πως θα ξεπεράσει τους 85 πόντους δεν έχει πρόβλημα ακόμα κι αν είναι 12 πόντους πίσω στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου. Πρόβλημα θα έχει αν βρεθεί στην ανάγκη να ανατρέψει μια τέτοια διαφορά και η επιθετική του παραγωγή είναι μικρή: αν χάνει όπως χθες μετά από 28 λεπτά 60-72 δεν τρέχει τίποτα. Ο Αταμάν ξέρει ότι σε αυτή την περίσταση πέντε λεπτά σκληρής άμυνας - ειδικά στο ΟΑΚΑ - αρκούν για να δώσουν νίκες απέναντι σε ομάδες όπως η Εφές που στο σετ παιγνίδι υποφέρει. Αν μετά από 28 λεπτά ο ΠΑΟ έχανε 49-61 δύσκολα θα γύριζε το ματς γιατί δεν θα έφτανε ποτέ τους 87 πόντους. Αλλά πώς να κρατήσεις μια ομάδα όπως ο ΠΑΟ κάτω από τους 75-80 πόντους; Είναι σχεδόν απίθανο.  

Μάθημα χωρίς κόστος   

Το 1-0 δεν ήρθε εύκολα – ήρθε όμως. Ο ΠΑΟ κατάλαβε πως η Εφές δεν είναι ένας βολικός αντίπαλος όπως πολλοί νόμιζαν: η χθεσινή ήττα των Τούρκων ήταν μάλλον η δυσκολότερη στο ΟΑΚΑ τα τελευταία χρόνια. Ο Μπάνκι είχε τα νεύρα του γιατί μάλλον δεν κατάλαβε πως έχασε. Νομίζει ακόμα πως η ομάδα του τα έκανε όλα τέλεια. Είναι δύσκολο να το καταλάβει αλλά για να κερδίσει η ομάδα του τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ το τέλειο μπορεί και να μην φτάνει: χρειάζεται κάτι πιο πολύ. Αλλά αυτό είναι σχήμα λόγου: απλά για τον Ιταλό η πραγματικότητα είναι σκληρή…