Αν έβλεπε κανείς τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής των play off θα πίστευε πως ο Αρης έχει την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ελλάδα, ο ΠΑΟ έχει τεράστια αμυντικά προβλήματα κι ο Ελ Αραμπί είναι μια θεότητα που μπορεί να κάνει χατ τρικ περπατώντας. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Τα χθεσινά ήταν παιγνίδια που έγιναν για να γίνουν και κανένα συμπέρασμα δεν επιτρέπεται. Εκτός από ένα: η ΑΕΚ είναι τρομερά άρρωστη. Είναι άρρωστη γιατί επαναλαμβάνει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια νομίζοντας πως μπορεί να υπάρξει διαφορετικό αποτέλεσμα – αυτό είναι η αρχή της τρέλας. Ας δούμε ψύχραιμα τι συμβαίνει.      

Επανέλαβε το περσινό πρωτάθλημα

Η ΑΕΚ έκανε στο περσινό πρωτάθλημα (αυτό του 2020-21) 60 βαθμούς. Φέτος έκανε ανάλογους. Πέρυσι βγήκε στην Ευρώπη. Φέτος δεν βγήκε γιατί ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε και πέρασε τους 60. Πέρυσι σε γενικές γραμμές στο τέλος της σεζόν ήταν όλοι στην ΑΕΚ (διοικητικοί παράγοντες, ποδοσφαιριστές, οπαδοί κτλ) ανακουφισμένοι, αν όχι και ευχαριστημένοι. Φέτος γίνεται χαμός: μέχρι και επιδρομή οπαδών είχαμε την Δευτέρα το πρωϊ στα γραφεία. Προφανώς την αντίδραση την καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν πήρε εισιτήριο για τα προκριματικά του Conference League. Όμως – το λέω κυνικά – οι οπαδοί της ΑΕΚ θα έπρεπε να πάνε στα γραφεία του Παναθηναϊκού να διαμαρτυρηθούν: εξαιτίας του η ΑΕΚ έμεινε εκτός Ευρώπης. Η ίδια η ΑΕΚ έκανε το ίδιο πρωτάθλημα με πέρυσι, δείχνοντας τις ίδιες ακριβώς αδυναμίες, τις οποίες σε γενικές γραμμές προσπάθησε να αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή αλλάζοντας προπονητές. Πέρυσι έδιωξε τον Μάσιμο Καρέρα κι έφερε τον Χιμένεθ. Φέτος άλλαξε τον Μιλόγεβιτς με τον Γιαννίκη και τελείωσε με τον υπηρεσιακό Σωκράτη Οφρυδόπουλο. Τώρα όλοι ζητάνε μεταγραφές. Πέρυσι έκανε 14 και έγινε χειρότερη. Φέτος αν κάνει 15, δεν παίρνω όρκο ότι θα γίνει καλύτερη. Αντιθέτως υποπτεύομαι ότι τον Μιλόγεβιτς θα τον λένε Αλμέιδα. Αν οι συνθήκες δεν αλλάξουν, δεν αλλάζει το αποτέλεσμα: είναι νόμος της φυσικής.

Η επάρκεια των προπονητών  

Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος κατά τη διάρκεια της χρονιάς όλοι συζητούσαν για την επάρκεια των προπονητών, τις ικανότητες των στελεχών και τις επιλογές του κ. Δημήτρη Μελισσανίδη που έχει την ευθύνη των αποφάσεων. Ξεχνώντας (;) ότι πέρα από αυτά υπάρχει κάτι σημαντικότερο: οι παίκτες.

Είναι ωραίο να είσαι ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ. Εντός της ομάδας υπάρχουν κάποιοι που γενικώς θεωρούνται «καλοί» (και δεν πρέπει κανείς να τους πιάνει στο στόμα του για να μην τους κακοκαρδίσει) και κάποιοι που γενικώς θεωρούνται «κακοί» (κι ο κόσμος έχει βαρεθεί να ασχολείται μαζί τους). Αλλά κι αυτό ακόμα, ενώ ισχύει, δεν μαρτυρά ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα των ποδοσφαιριστών που κατά τη γνώμη μου είναι άλλο. Στην ΑΕΚ είναι δύσκολο να καταλάβεις πως αυτοί οι ποδοσφαιριστές προέκυψαν, ποιος τους έφερε και εν τέλει ποιος τους αξιολογεί.

Είναι όλοι καλοί;

Διακινείται μια θεωρία που λέει ότι ποδοσφαιριστές όπως ο Αραούχο, ο Λιβάι Γκαρσία, ο Τζούμπερ, ο Αμραμπατ, ο Κρικόβιακ, ο Ανσαριφάρτ, ο Σιμόες, ο Σιμάνσκι, ο Στάνκοβιτς κτλ είναι σπουδαίοι. Ας το δεχτώ: εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι από αυτούς τους σπουδαίους δεν υπάρχει καμία σχεδόν απαίτηση να κάνουν τη διαφορά. Για όλους αναζητούνται δικαιολογίες που συνήθως έχουν να κάνουν με τους προπονητές που δεν τους αξιοποιούν κτλ κτλ. Στο μεταξύ αυτοί μπορεί να μην έχουν κερδίσει ένα ντέρμπι, να τσακώνονται για το ποιος θα εκτελέσει ένα πέναλτι, να κάνουν μούτρα όταν γίνονται αλλαγή, να μην πανηγυρίζουν ούτε τα γκολ τους με τους υπόλοιπους.  

Το ακόμα όμως πιο παράξενο είναι αυτό που συμβαίνει με τους υπόλοιπους, αυτούς δηλαδή που κανείς δεν τολμά να πει ότι είναι καλοί. Αυτό που εγώ παρατηρώ είναι ότι εδώ και χρόνια κι αυτοί καλοί είναι (!), ανάλογα με το με ποιον μιλάς. Για τον Μελισσανίδη πχ είναι πολύ καλός ο Μάνταλος, ενώ για άλλους δεν είναι. Αλλοι φρόντισαν να κληθούν στην Εθνική παίκτες όπως ο Μίτογλου, ο Σβάρνας, ο Ρότα – πως είναι δυνατόν να μην είναι καλοί κι αυτοί; Αλλοι εντός της ΑΕΚ σου θυμίζουν πως παίκτης της Εθνικής είναι και ο Τζαβέλας, άρα καλός κι αυτός. Αλλοι σου λένε ότι αδικήθηκαν ο Γέφτιτς κι ο Μισελέν και πως με ένα άλλο προπονητή θα είχαν δώσει πολλά. Κι άλλοι σου θυμίζουν ότι ο Βράνιες ήταν το καλύτερο σέντερ μπακ του πρωταθλήματος ή ότι ο Τάνκοβιτς έκανε στη Σουηδία τρομερά πράγματα ή ότι ο Σακόφ κέρδισε με τον ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα, αλλά τώρα δεν παίζει όσο καλά μπορεί γιατί είναι επηρεασμένος από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Προσοχή: όλα αυτά δεν τα λένε (μόνο) απλοί οπαδοί που μιλάνε στα ραδιόφωνα – λέγονται εντός της ΑΕΚ και λέγονται συνεχώς. Γιατί; Γιατί βολεύουν ώστε να προκύπτουν δυο συμπεράσματα: το πρώτο ότι οι παίκτες είναι όλοι καλοί και ότι στην ΑΕΚ λάθη δεν γίνονται και το δεύτερο ότι απλά είναι όλα υπόθεση ενός προπονητή που θα αξιοποιήσει τους παίκτες και πρέπει η ΑΕΚ να τον βρει. Και πάνω σε αυτές τις λάθος βεβαιότητες επαναλαμβάνονται διαρκώς ίδιες σεζόν.    

Μόνο τεράστιες τρύπες

Δεν είναι αστροφυσική το ποδόσφαιρο, παρόλο που έχει τη δυσκολία του. Η ΑΕΚ πρώτα από όλα αυτά τα δυο τελευταία χρόνια είχε τεράστιες τρύπες σε όλες της τις γραμμές. Είχε κυνηγούς που συνεργάζονται ελάχιστα, είχε πολύ αργά χαφ και κυρίως δεν είχε καθόλου αμυντικούς της προκοπής: το ότι κάποιοι έφτασαν μέχρι την Εθνική δείχνει γιατί η Εθνική μας έχει πάρει την κάτω βόλτα. Πέρυσι η ΑΕΚ είχε μια άμυνα αποτελούμενη από τους Μπακάκη, Χουλτ (ή Ινσούα), Νεντελτσιάρου και Τσιγκρίνσκι. Η ΑΕΚ δέχτηκε χάρη στην παρουσία όλων αυτών πάνω από 40 γκολ.  Τους αντικατέστησε με τους Ρότα, Χατζισαφί, Τζαβέλα και Μίτογλου – υπήρχαν κι έπαιξαν και ο Βράνιες, ο Μισελέν, ο Μοχαμαντί. Η ΑΕΚ δέχτηκε μόνο στο πρωτάθλημα πάνω από 30 γκολ κι αν αγωνιζόταν στην Ευρώπη θα είχε δεχτεί περισσότερα. Πώς να μην δεχτεί; Μήπως προκύπτει από κάπου πως οι εφετινοί της αμυντικοί είναι καλύτεροι από τους περσινούς; Ολοι μοιάζει να βρέθηκαν στην ομάδα γιατί αυτοί έπρεπε να έχει και κάποιους που δηλώνουν αμυντικοί. Ποιος τους έχει διαλέξει; Σίγουρα όχι οι προπονητές. Οι τεχνικοί διευθυντές; Κι αυτοί αμφιβάλω αν έχουν λόγο για όλους. Αλλοι προκύπτουν από υποδείξεις φίλων, άλλοι γιατί έχουν καλούς αντζέντηδες, άλλοι πάνε κι έρχονται, όπως ο Βράνιες πχ κι άλλοι αποκτούνται γιατί εξ εντυπώσεως πιστεύουν πως σε άλλες ελληνικές ομάδες ήταν καλοί. Αλλά γίνεται να φτιάξεις με τους σκάρτους των άλλων μια καλή ομάδα; Δύσκολο.  

Προσδοκίες και πίεση

Τι άλλο χρειάζεται εκτός από παίκτες ικανούς να υπηρετήσουν ένα τεχνικό σχέδιο; Χρειάζεται χρόνος. Ο ΠΑΟ πχ έδωσε φέτος χρόνο στον Γιοβάνοβιτς κι αυτός τον σουλούπωσε αξιοποιώντας κυρίως παίκτες που βρήκε. Αλλά θα μπορούσε ο εφετινός ΠΑΟ που τερμάτισε τέταρτος με πάνω από 20 βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό να είναι παράδειγμα για την ΑΕΚ του Μελισσανίδη; Μου φαίνεται απίθανο. Ο Μελισσανίδης είναι στην προκειμένη περίπτωση λίγο θύμα του εαυτού του: η παρουσία του στην ΑΕΚ είναι αυτό που ανεβάζει τις απαιτήσεις, τις οποίες φυσικά συντηρεί και με τα δικά του «θέλω». Αν δεν ήταν στην ΑΕΚ ο Μελισσανίδης κανείς πιστεύω δεν θα περίμενε τίποτα από την Ενωση με αυτό το υλικό. Μόνο που κι ο Μελισσανίδης, μετά από όλες αυτές τις μαζεμένες αποτυχίες, κάπου έχει χαθεί και το μόνο που κάνει είναι ν ακούει και να πληρώνει: για τον Κρικόβιακ πχ πλήρωσε 60 χιλιάδες ευρώ για κάθε παιγνίδι του! Το πρόβλημα δεν είναι τα χρήματα, είναι η στρατηγική. Ο Μελισσανίδης ήθελε τον Λουτσέσκου και δεν τον πήρε γιατί κάποιοι γκρίνιαζαν. Δεν θέλει τον Νικολαϊδη μάλλον γιατί άλλοι τον θέλουν. Αλλάζει προπονητές πυροσβεστικά. Μιλάει με ανθρώπους για να στελεχώσουν την ΠΑΕ, αλλά αυτό γίνεται κομμάτι ακατάπαυστα. Πιέζει χωρίς να δίνει χρόνο σε κανένα γιατί η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα. Είναι. Αλλά για τις ομάδες ισχύει ότι και για τα καράβια: μεγάλες ομάδες, μεγάλες φουρτούνες. Και με τις φουρτούνες ποτέ δεν πας μακριά.

Ενώ γίνεται χαμός για τα στελέχη της ΑΕΚ, εγώ λέω πως η ΑΕΚ χρειάζεται παίκτες, πολλούς παίκτες και παίκτες που να τους διαλέξει ένας προπονητής για να παίξουν το ποδόσφαιρο που θέλει. Και χρειάζεται και χρόνος, πολύς χρόνος για να γίνει ομάδα. Αν αυτά δεν υπάρξουν, το μόνο βέβαιο είναι ότι του χρόνου θα συζητάμε τα ίδια.