Είναι εκτός πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός μετά την σοκαριστική του ήττα από την Λαμία; Τα μαθηματικά λένε όχι. Υπάρχουν μπροστά τα play off τα οποία είναι γεμάτα ντέρμπι. Ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ παίζουν μεταξύ τους την επόμενη αγωνιστική και ο Παναθηναϊκός μπορεί να μειώσει την διαφορά από τον έναν από τους δύο ή και από τους δύο: αν προκύψει μια ισοπαλία στο ντέρμπι κορυφής η απόσταση του ΠΑΟ από την πρώτη θέση θα είναι μόλις 6 βαθμοί – πριν την Λαμία ήταν 5 κι ο Παναθηναϊκός θεωρούταν διεκδικητής του τίτλου. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι ο Παναθηναϊκός κάνει πρωταθλητισμό;

Το δεδομένο που ξεχνάμε

Υπάρχει ένα δεδομένο που όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό πρέπει να το έχουμε στα υπόψη μας: ότι δεν είναι καθόλου δεδομένο πως οι δικές μας κρίσεις για τον σύλλογο και τις δυνατότητές του είναι ίδιες με τις κρίσεις των παικτών, των προπονητών ίσως και των παραγόντων του για την ομάδα στην οποία βρίσκονται. Οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι τον Παναθηναϊκό τον έχουμε πάντα ψηλά και όταν αυτός δεν έχει προβλήματα οικονομικά ή διοικητικά στο μυαλό μας είναι πάντοτε διεκδικητής του πρωταθλήματος κι ας έχει χρόνια να το κερδίσει. Δεν ξέρω αν πιστεύουν το ίδιο όσοι ζουν την ομάδα από μέσα.

Φέτος η ομάδα του ΠΑΟ καλοκαιριάτικα ενισχύθηκε με καλούς παίκτες και ξεκίνησε τη σεζόν γνωρίζοντας έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τον Αγιαξ στα πέναλτι (με νίκη στην Ολλανδία…) κι αποκλείοντας την Λανς. Αυτά τα παιχνίδια από μόνα τους μαρτυρούσαν δυνατότητες. Αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτά τα αποτελέσματα δημιούργησαν εντός της ομάδας την απαραίτητη πίστη που χρειάζεται για να διεκδικήσεις το πρωτάθλημα: παραδόξως δεν δημιούργησαν καμία πίστη ούτε για τις ικανότητες του προπονητή με τον οποίο ο ΠΑΟ άρχισε την χρονιά! Ο Ντιέγκο Αλόνσο απολύθηκε και κάποιοι νοσταλγούν τον Μαουρίτσιο Σάρι που δεν έχει βρει ακόμα δουλειά καθώς στα 66 του μάλλον ο άνθρωπος έχει κουραστεί.

Οι δυο κατηγορίες παικτών

Εγώ μεταξύ των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟ διακρίνω δυο μεγάλες κατηγορίες. Βλέπω ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στον Παναθηναϊκό και πιστεύουν πραγματικά ότι η ομάδα στην οποία προσφέρουν τις υπηρεσίες τους έχει υποχρέωση κατάκτησης πρωταθλήματος: αυτό νομίζω το πιστεύουν οι Ελληνες παίκτες και ίσως και κάποιοι ξένοι με γνώση και της ομάδας (λόγω παλαιότητας) αλλά και του ελληνικού πρωταθλήματος – όλοι τους μάλλον με αυτό αγχώνονται. Άγχος τρομερό είχε πέρυσι ο ΠΑΟ όχι μόνο στο πρωτάθλημα αλλά και στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος με τον Αρη: νομίζω όλοι θυμούνται την δυσκολία με την οποία κέρδισε, τις αποβολές και το στείρο σε εκείνη την περίσταση επιθετικό του παιγνίδι.

Από την άλλη νομίζω πως υπάρχουν και αρκετοί - κυρίως ξένοι παίκτες – που δεν ξέρω τι πιστεύουν για τον ΠΑΟ.  Όλοι τους ξέρουν ότι ο Παναθηναϊκός έχει 15 χρόνια να κερδίσει το πρωτάθλημα αλλά δεν ξέρω αν αυτό τους αγχώνει. Μάλλον πιστεύουν πως και κάτι που δεν συμβαίνει 15 χρόνια είναι κομμάτι δύσκολο να συμβεί φέτος. Δεν ξέρω πόσοι στο μυαλό τους θεωρούν πως η συγκεκριμένη ομάδα έχει δυνατότητες να κάνει πρωταθλητισμό. Αν όντως το πιστεύουν δεν το διακρίνω.

Φταίνε για αυτό οι παίκτες; Όχι ακριβώς. Μια ομάδα θα ήταν ευχής έργο να έχει πρωταθλητές, δηλαδή παίκτες που ξέρουν από πρωταθλητισμό: ο ΠΑΟ τέτοιους έχει λίγους. Αλλά είναι δουλειά των προϊσταμένων τους αυτό να το εμφυσήσουν: να τους δώσουν να καταλάβουν που αγωνίζονται και γιατί αυτή η σεζόν είναι η ευκαιρία τους. Αλλά ποιος να το κάνει; Ενας παίκτης που ήρθε στον ΠΑΟ πέρυσι τον Δεκέμβριο έχει δει στην ομάδα τέσσερις διαφορετικούς προπονητές. Κι όσο για τα στελέχη, αν κρίνω από την εικόνα του πάγκου του ΠΑΟ αυτά άγχος και πίεση νιώθουν μεγαλύτερη κι από τους παίκτες! Καιρό τώρα μου κάνει εντύπωση η απερίγραπτη κατάσταση που επικρατεί στον πάγκο του Παναθηναϊκού σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας κ. Γιάννης Παπαδημητρίου, αυτός που θα πρεπε να είναι ο πιο ψύχραιμος διαχειριστής καταστάσεων, παίρνει κάρτες ή αποβάλλεται σχεδόν σε κάθε ματς. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ ο Βαγιαννίδης του είχε πει «σας παρακαλώ κύριε Γιάννη, μην διαμαρτύρεστε άλλο κι αφήστε μας να παίξουμε»!   

Τα πλέον απίθανα

Τα αποτελέσματα της πίεσης, του άγχους αλλά και ενός περίεργου ωχαδερφισμού φαίνονται. Φέτος στον Παναθηναϊκού έχουμε δει να συμβαίνουν απίθανα πράγματα. Ο Σπόραρ στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό πέτυχε  ένα γκολ νίκης στις καθυστερήσεις και δεν το πανηγύρισε καν. Ο Βιλένα αποδοκιμάστηκε σε ένα ματς που έγινε αλλαγή και μετά έχασε το κέφι του, λέει, για το ποδόσφαιρο.  Λίγες μέρες πριν ο Ρούμπεν Περεθ θεώρησε καλό με ανάρτηση του να επιτεθεί κατά πάντων σε μια στιγμή που το πρόγραμμα της ομάδας ήταν γεμάτο δύσκολα ματς. Είδαμε τον Ντραγκόφσκι στις Σέρρες να ρίχνει μια κουτουλιά στον Μπετανκόρ στα καλά καθούμενα και τέλος στη Λαμία είδαμε τον Μαντσίνι να παραχωρεί το πιο απίθανο πέναλτι στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Όλα αυτά αποτελούν μεμονωμένες αντιδράσεις ποδοσφαιριστών που πολύ φοβάμαι πως δεν έχουν καταλάβει που ακριβώς βρίσκονται. Και υπάρχουν προφανώς κι άλλα που δεν γίνονται γνωστά. Πρόσφατα πχ έμαθα πως όταν ανακοινώθηκε το περίφημο πρόστιμο ένας παίκτης που δεν είχε αγωνιστεί κόντρα στην Βίκινγκουρ έβαλε τα κλάματα (!) κι έλεγε πως δεν έφταιγε σε τίποτα αυτός.  

Η περίεργη εντύπωση

Φταίνε οι προπονητές; Στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια δεν κάνουν άλλο από το να αναφέρονται σε ευθύνες προπονητών. Επικρατεί μια περίεργη εντύπωση ότι μπορεί να βρεθεί ένας προπονητής που να τα κάνει όλα μόνος του και να τα κάνει όλα σωστά. Το εντυπωσιακό είναι ότι κανένας δε βλέπει πως οι τελευταίες σεζόν του Παναθηναϊκού είναι απολύτως ίδιες. Την δεύτερη χρονιά του Γιοβάνοβιτς ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με 12 νίκες σε 13 ματς. Κατάφερε να πετάξει στην πορεία το τεράστιο αβαντάζ που είχε στη βαθμολογία χάνοντας μεταξύ 14^ης και 20^ης αγωνιστικής 13 βαθμούς! Εχασε στην Τρίπολη και στην Opap Arena, αλλά και στην έδρα του από τον ΠΑΟΚ, ενώ έφερε ισοπαλίες με τον ΟΦΗ και τον Ιωνικό. Στα δε play off δεν πλήρωσε μόνο την ήττα από τον Ολυμπιακό με το περίφημο γκολ του Ρέαμτσουκ, αλλά και το ό,τι στην Λεωφόρο σε πέντε ματς κέρδισε μόνο ένα (!) φέρνοντας ισοπαλίες και με το Βόλο και με τον Αρη. Πέρσι με τον Τερίμ προπονητή ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει στις 2 Φεβρουαρίου τον Ολυμπιακό και μοιάζει έτοιμος για τίτλο. Η ίδια ομάδα ολοκληρώνει την σεζόν πετώντας βαθμούς στην Λεωφόρο με τη Λαμία και την Κηφισιά αλλά και στο Ηράκλειο με τον ΟΦΗ - φρενάροντας δηλαδή πάνω στο καλύτερο. Περίπου όπως και φέτος.

Το βάρος της υποχρέωσης

Ο ΠΑΟ σε όλα αυτά τα πρωταθλήματα τρέχει μεγάλα σερί βασισμένα σε νίκες συνήθως με 1-0 και όταν το πράγμα βαραίνει βραχυκυκλώνει: ο πιο βασικός λόγος είναι ότι οι δύσκολες νίκες του απλά μεγαλώνουν το βάρος της υποχρέωσης. Αεράτα, με ωραίο ποδόσφαιρο και ικανοποιώντας τον κόσμο που τον παρακολουθεί δεν κερδίζει σχεδόν ποτέ. Φέτος προσπαθεί να κάνει πρωταθλητισμό με την 8^η επίθεση στο πρωτάθλημα – έχει πετύχει λιγότερα γκολ κι από τον Ατρόμητο, τον Παναιτωλικό και τον Λεβαδειακό - ενώ οι καλύτεροι και οι ακριβότεροι παίκτες της ομάδας παίζουν σε αυτή. Είναι πρόβλημα του Ρουι Βιτόρια αυτό; Μπορεί. Αλλά το θέμα με τους προπονητές είναι τι τους ζητάς και τι για την ομάδα ακούν. Στο Βιτόρια ζήτησαν νίκες και σαφώς κάποιοι φίλοι του πρέπει να του είπαν πως στην Ελλάδα αν κερδίζεις με μισό μηδέν είσαι Θεός. Κι ο άνθρωπος αυτό προσπαθεί για να σώσει την δουλειά του: γνωρίζοντας πως ο προκάτοχός του δεν έβγαλε πεντάμηνο γιατί έχασε από την Τσέλσι.

Τα δυο λάθη

Ο Γιάννης Αλαφούζος στην όλη αυτή ιστορία παίζει το ρόλο του βολικού φταίχτη. Σε μια ομάδα που όλα επαναλαμβάνονται, επαναλαμβάνονται και τα ανάθεμα στον ίδιο: πρέπει να είναι από τους λίγους ιδιοκτήτες ομάδων που κατηγορείται γιατί βάζει λεφτά ή γιατί δεν πουλάει παίκτες! Δυο ευθύνες έχει για μένα. Η πρώτη ότι δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πυρήνα ικανών στελεχών που να μπορούν να δίνουν τον τόνο στην καθημερινότητα της ομάδας εξηγώντας στους παίκτες και στους προπονητές που βρίσκονται και ποιες είναι οι απαιτήσεις. Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι ενώ έχει δοκιμάσει πολλά, δεν έχει τολμήσει το πιο απλό και πιο σημαντικό: να φωνάξει ένα προπονητή δίνοντας του εντολή και χρόνο να φτιάξει μια ομάδα που να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο αφήνοντας στην άκρη τον πρωταθλητισμό. Ο Σάρι όταν έμαθε ότι του προτείνουν να δουλέψει σε μια ομάδα που πρέπει να κερδίσει το πρωτάθλημα αμέσως είπε ευχαριστώ πολύ: με την ανυπομονησία του «εδώ και τώρα» είναι τσακωμένος κι αυτός και πολλοί άλλοι καλοί προπονητές.

 Ένα τριετές πλάνο που θα ξεκινούσε με στόχο να προκύψει αρχικά μια ομάδα που να ικανοποιεί το κοινό του ΠΑΟ όταν κερδίζει θα έπρεπε να είναι ο στόχος: πρώτα χτίζεις και μετά κερδίζεις – ειδικά όταν έχεις δεκαπέντε χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Αλλά και για αυτό πρέπει να βρεις ανθρώπους να το πραγματοποιήσουν: δεν είναι απλό.  Τουλάχιστον όμως εγγυάται πως δεν θα ζεις κάθε χρόνο τα ίδια…