Μεταξύ των σημαντικών ειδήσεων των τελευταίων ημερών στο ποδόσφαιρό μας είναι και η  πώληση του Λιβάι Γκαρσία από την ΑΕΚ στην Σπάρτακ Μόσχας: πρέπει να είναι η ακριβότερη πώληση παίκτη από την ΑΕΚ, αν δεν κάνω λάθος.

Όλα έγιναν σωστά

Ο παίκτης υπήρξε πραγματικά ένα πολύ ωραίο project. Δεν ήταν ο πιο γνωστός παίκτης του κόσμου κι αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα του Ισραήλ. Η ΑΕΚ τον πίστεψε πιο πολύ από τις άλλες ελληνικές ομάδες στις οποίες προτάθηκε: ο ΠΑΟΚ ήταν διστακτικός, ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να αποκτήσει μόνο το 60% του παίκτη. Ο Λιβάι είχε την τύχη να βρει τον Ματίας Αλμέιδα που του άλλαξε και ρόλο κάνοντας τον από ακραίο κυνηγό φορ περιοχής: η ανταπόκρισή του στο ρόλο μεγάλωσε την αξία του και έτσι ήρθαν οι προτάσεις πέρυσι από την Λανς και φέτος από την Σπαρτάκ Μόσχας που τελικά τον αγόρασε. Όμως η ιστορία έχει ένα γενικότερο ενδιαφέρον που ξεπερνά το ίδιο το γεγονός της μεταγραφής. Ας θυμηθούμε τις λεπτομέρειες. Η ΑΕΚ είχε πέρυσι μια πρόταση από τη Λανς να πουλήσει τον παίκτη σε μια τιμή μεγαλύτερη από αυτή που τον πούλησε φέτος: είπε όχι. Τον έδωσε φέτος, μετά μάλιστα το τέλος των μεταγραφών – χωρίς δηλαδή δυνατότητα να αποκτήσει κάποιον στη θέση του και το έκανε γιατί η πρόταση των Ρώσων ήταν κι αυτή αληθινά καλή.  Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ ο κ. Δημήτρης Μελισσανίδης είπε πέρυσι όχι στις προτάσεις, ο κ. Μάριος Ηλιόπουλος είπε φέτος ναι. Ενώ λογικά θα πρεπε να συμβεί το αντίθετο για ένα λόγο: διότι ο Μελισσανίδης είχε πέρυσι αποφασίσει να φύγει στο τέλος της χρονιάς από την ΑΕ, ενώ ο Ηλιόπουλος μόλις ήρθε στην Ενωση. Κανονικά όποιος φεύγει πουλάει τα ασημικά, κι όποιος έρχεται δύσκολα συζητά για πωλήσεις. Στην ΑΕΚ συνέβη το αντίθετο.

Ο παλιός και ο καινούργιος

Ενας ιδιοκτήτης ομάδας αν έχει αποφασίσει να βρει τον επόμενο αγοραστή της εταιρίας δύσκολα αρνείται την πώληση ενός ποδοσφαιριστή. Όταν ένας παράγοντας νοιώθει ότι ο κύκλος κλείνει συνήθως αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η εταιρία να τρέξει με «έσοδα – έξοδα»: τα επιπλέον χρήματα που θα χρειαστούν θα τα βάλει ο επόμενος – είναι κανόνας. Αλλά ο Μελισσανίδης, παρόλο που τις αποφάσεις του τις είχε πάρει, αποδείχτηκε πως δεν σκεφτόταν έτσι: ήθελε να κρατήσει τον Γκαρσία πιστεύοντας πως μπορεί να βοηθήσει την ΑΕΚ να κερδίσει το πρωτάθλημα κι αυτό και μόνο το κριτήριο καθόρισε την τελική του απόφαση. Μέχρι το τέλος της παρουσίας του στην Ενωση το κριτήριό του ήταν απλό: οι χρήσιμοι παίκτες δεν φεύγουν.

Όταν ένας νέος παράγοντας αναλαμβάνει μια ομάδα συνήθως δεν πουλάει: το κάνει και για να δείξει ότι θέλει να κρατήσει τους καλύτερους της ομάδας και ότι κρατώντας τους ο στόχος του είναι την ομάδα  να την βελτιώσει. Ο Ηλιόπουλος το καλοκαίρι πούλησε τον Πόνσε και τώρα τον Γκαρσία – βέβαια επί των ημερών του το περασμένο καλοκαίρι ήρθαν και πολλοί παίκτες, αλλά αυτό είναι μάλλον σύνηθες: όταν κάποιος μπαίνει σε μια ομάδα δείχνει τις καλές του προθέσεις αγοράζοντας. Ο Ηλιόπουλος έφερε καλούς παίκτες, αλλά έδειξε κι αμέσως ότι πουλάει. Βλέποντας τον Λιβάι Γκαρσία να φεύγει μεσούσης της περιόδου απορείς πως και δεν έφυγε κι ο Ελίασον πχ.

Τους μάθαμε καλύτερα

Η άρνηση του Μελισσανίδη να πουλήσει και η όρεξη του Ηλιόπουλου να το κάνει βοηθάνε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα του δυο. Τα κριτήρια του Μελισσανίδη ήταν πάντα πιο πολύ αγωνιστικά: όπως συνήθιζε να λέει κάθε καλός παίκτης ήταν κι ένας λόγος για να πηγαίνει ο ίδιος στο γήπεδο και να χαίρεται - «αν πουλήσω τον Γκαρσία ποιον θα βλέπω να τα καρφώνει;» είχε πει πρόσφατα. Ο Ηλιόπουλος, από την άλλη, μπορεί να τραγουδά καψουροτράγουδα στα μπουζούκια και να ψάχνει τρόπους να μιλήσει συναισθηματικά στους οπαδούς της Ενωσης, αλλά η διαχείριση της ΑΕΚ που γίνεται σήμερα μαρτυρά αυτή που κάνει ένας μάνατζερ. Που δεν μπορεί εύκολα να πει όχι σε μια καλή πρόταση.

Ηθελε κι ο ίδιος να φύγει

Βέβαια στην υπόθεση αυτή (όπως σε όλες τις υποθέσεις πωλήσεων ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στην Ελλάδα) αυτό που μέτρησε καθοριστικά ήταν και η θέληση του παίκτη. Πέρυσι ο Γκαρσία δεν ενθουσιαζόταν στην ιδέα να φύγει από την ΑΕΚ. Όταν τελείωσαν ανεπιτυχώς οι διαπραγματεύσεις με τους Γάλλους είχε πει πως η καρδιά του ήταν πάντα στην ΑΕΚ, σε όλο το διάστημα των συζητήσεων – είχε μάλιστα τονίσει πως στην ΑΕΚ χρωστάει πολλά. Αλλά άλλο το πέρυσι κι άλλο το τώρα.

Πέρυσι η ΑΕΚ διεκδικούσε με καλές πιθανότητες την συμμετοχή της στο Τσάμπιονς λιγκ – ο παίκτης που είχε αρχίσει την σεζόν κάνοντας πολύ καλές εμφανίσεις ονειρευόταν να παίξει σε αυτό και να εκτοξεύσει την αξία του. Φέτος η ΑΕΚ αποκλείστηκε από την Νόα – ένας λόγος ήταν και η απουσία του Λιβάι στην ρεβάνς. Ο παίκτης, όταν έμαθε ότι οι Ρώσοι του προσφέρουν τα διπλά χρήματα από αυτά που παίρνει στην ΑΕΚ δεν κρατιόταν. Και οι περσινοί όρκοι αγάπης; Εντάξει αυτά αλλάζουν. Καλός είναι ο έρωτας αλλά ένα συμβόλαιο μαζί του καμιά φορά φέρνει μόνο σκοτούρες.

Πιο απλή η δουλειά

Πολλοί πιστεύουν πως η φυγή του Λιβάι Γκαρσία θα έχει ως αποτέλεσμα την άμεση αποδυνάμωση της ΑΕΚ. Ετσι μοιάζει το πράγμα: στο ρόστερ της ΑΕΚ υπάρχει μόνο ένας σέντερ φορ, ο Πιερό, και ίσως στην θέση μπορεί να αγωνιστεί υπό προϋποθέσεις και ο  Αντονι Μαρσιάλ. Αλλά δεν είναι και δεδομένο ότι ο Γκαρσία θα λείψει: οι δυο αυτοί μπορεί να δώσουν κάτι παραπάνω από όσα μέχρι τώρα – ειδικά ο Πιερό αν νοιώσει βασικός μπορεί να είναι καλύτερος στην συνέχεια. Επίσης υπάρχει κι ένα ευδιάκριτο όφελος που έχει να κάνει με τον Ματίας Αλμέιδα: ο προπονητής της ΑΕΚ μπορεί στην συνέχεια να αισθανθεί πιο άνετα. Μέχρι τώρα οι απαιτήσεις και η πίεση ήταν μεγάλη – τώρα θα είναι λίγο μικρότερη. Στον Αλμέιδα νομίζω θα αναγνωρίσουν όλοι (ακόμα κι αυτοί που δηλώνουν κουρασμένοι μαζί του…) πως η αποστολή του να κερδίσει το πρωτάθλημα έγινε λίγο πιο δύσκολη κι άρα και η στήριξη του πρέπει να είναι μεγαλύτερη. Και η στήριξη στον προπονητή πάντα είναι απαραίτητη. Και συχνά αποδίδει.