Η επιστροφή του Ολυμπιακού στα παιγνίδια στην Ευρωλίγκα έδειξε αυτό που υποστηρίζω μέρες τώρα ότι δηλαδή η νέα μεγάλη δυσκολία των ομάδων (πιστεύω σε όλα τα σπορ) θα έχει να κάνει με το πώς θα βρουν την φόρμα τους, μετά την αναταραχή που έχει δημιουργήσει στις τάξεις τους ο κορωνοϊός. Μετά το ματς με τον ΠΑΟ είχα γράψει ότι ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα μπορεί να κάνει φέτος σπουδαία πράγματα, αν δεν μπλέξει με τον ιό. Εγώ το κακό το έβλεπα να πλησιάζει: η εκτίμηση ήταν εύκολη. Η ερώτηση που κανείς αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να απαντήσει είναι πόσος χρόνος θα χρειαστεί στον Ολυμπιακό για να ξαναβρεί τον εαυτό του, δηλαδή τη φόρμα του. Είναι δύσκολο να το πεις γιατί δεν υπάρχουν δεδομένα.  

Σαν σε σχολικό πρωτάθλημα

Ο Ολυμπιακός γνώρισε μια συντριβή από την Φενέρ, που δεν είχε τον Ντε Κολό και τον Βέσελι, αλλά είχε λιγότερα προβλήματα με τον κορωνοϊό τις προηγούμενες μέρες κι έκανε κανονικές προπονήσεις εδώ και μια εβδομάδα. Αυτό ήταν που στο ματς φάνηκε. Εβλεπες στο παιγνίδι πράγματα που ήταν πραγματικά εκτός λογικής. Η τουρκική ομάδα πέρασε καμιά δεκαριά αιφνιδιασμούς, που σε έκαναν να πιστεύεις πως το ματς γινόταν όχι για την Ευρωλίγκα, αλλά για σχολικό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καθόλου επιστροφές: όποιος το πάλευε να επιστρέψει γρήγορα (ο Παπανικολάου πχ) κατέβαινε μετά ασθμαίνοντας. Οποιος βασίζει το παιγνίδι του στο γρήγορο τέμπο και στο σουτ, έμοιαζε να κινείται σε slow motion: ο Βεζένκοφ π.χ. Οποιος είναι εκρηκτικός έμοιαζε να έχει πάρει απόφαση να αλλάξει τρόπο παιγνιδιού και να πάει αργά: ο Ντόρσεϊ έκανε όλα του τα σουτ υπό πίεση. Οποιος έμπαινε στο παρκέ έμοιαζε να χρειάζεται τουλάχιστον ένα δίλεπτο για να πάρει μπροστά: οι μπάλες γλιστρούσαν από τα χέρια των περισσότερων σαν να είναι μαθητούδια και να έχουν λειώσει από το άγχος.

Το χειρότερο είναι ότι καταλάβαινες πως όλο αυτό δεν ήταν θέμα έλλειψης ρυθμού, αλλά έλλειψης αναπνοών. Οποιος μπορούσε να κάνει μια κάποια διαχείριση λόγω πείρας (ο Πρίντεζης πχ) χρησιμοποιούσε τη γνώση του για να επιβιώσει στο παρκέ. Αλλά η ενέργεια, που είναι το βασικό στοιχείο του παιγνιδιού του Ολυμπιακού, έλειπε από όλους. Κι η συντριβή ήταν απλά θέμα χρόνου: η Φένερ πέτυχε εξήντα πόντους στο δεύτερο ημίχρονο γιατί οι παίκτες της σούταραν μόνοι. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, που έβλεπε το κακό να πλησιάζει, είχε περισσότερα νεύρα από ό,τι συνήθως και για αυτό αποβλήθηκε νωρίς: δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για το χθεσινό ματς. Ο αντίπαλος του δεν ήταν η Φενέρ: ήταν ο Covid 19.

Ξεπερνά τα συνηθισμένα       

Κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει μια εκτίμηση για το πότε ακριβώς θα περάσει όλο αυτό το κακό, ούτε ξέρει κάποιος τι θα αφήσει. Θυμάμαι ότι όταν είχε αναβληθεί το ματς με την ΤΣΣΚΑ κάποιοι πανηγύριζαν. Ηταν μεγάλο λάθος. Καλύτερα να έχανε ο Ολυμπιακός από την ΤΣΣΚΑ, και να είχε μόνο τρεις παίκτες που να είχαν χτυπηθεί από τον ιό, παρά αυτό που έγινε. Το να έχεις εκτός προπονήσεων δώδεκα παίκτες για 16 μέρες είναι κάτι που ξεπερνά τα συνηθισμένα. Και το ότι αυτό έχει συμβεί και σε άλλες ομάδες στην Ευρωλίγκα δεν σημαίνει και πολλά. Διότι δεν το περνούν όλοι οι παίκτες με τον ίδιο τρόπο και δεν επιστρέφουν στη δουλειά όλες οι ομάδες την ίδια μέρα. Και είναι άλλο να είσαι η Ρεάλ Μαδρίτης ή η Αρμάνι και να έχεις 16 παίκτες κι άλλο ο Ολυμπιακός και να έχεις 11 και να τους θες και πάντα στα «κόκκινα» γιατί αυτό απαιτεί το παιγνίδι σου.

 Πελαγωμένη και χωρίς σχέδιο  

Το τι προβλήματα θα αφήσει ο κορωνοϊός στις ομάδες που από αυτόν χτυπήθηκαν είναι ένα τεράστιο θέμα. Η Ευρωλίγκα εν μέσω καταιγίδας μοιάζει κι αυτή πελαγωμένη. Κάθε τόσο μαζεύονται οι υπεύθυνοι των ομάδων και συζητούν για πρωτόκολλα σαν να είναι λοιμοξιολόγοι, αποφασίζοντας πότε οι παίκτες θα βγουν από την καραντίνα αν κολλήσουν, με πόσους παρόντες μια ομάδα μπορεί να αγωνιστεί κτλ. Ετσι βλέπουμε απίθανα πράγματα. Βλέπουμε πχ την Ρεάλ να παίζει χωρίς οκτώ παίκτες (και να κερδίζει την ΤΣΣΚΑ γιατί αυτοί ήταν απολύτως υγιείς και υπέροχοι) και στη συνέχεια να αναβάλλονται ματς γιατί κάποια ομάδα είχε έξι απουσίες.

Το πλέον περίεργο στην υπόθεση είναι ότι ενώ υπάρχει μια πρόβλεψη για την επιστροφή των αθλητών που νόσησαν, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη που να αφορά την επιστροφή των ίδιων των ομάδων στη διοργάνωση – ενώ θα πρεπε. Τι θα πρεπε; Να τους επιτρέπεται να αγωνιστούν, μόνο αφού συμπληρώσουν μια σειρά από προπονήσεις – το πόσες θα ήταν αυτές θα πρεπε να το αποφασίσουν γιατροί, γυμναστές και εργοφυσιολόγοι κι όχι φυσικά παράγοντες που συζητάνε μεταξύ τους για τα πρωτόκολλα με μόνη ανησυχία να μην λείψουν από την τηλεόραση τα ματς. Ο Ολυμπιακός στην Πόλη ήταν απροπόνητος και σταματημένος: το βασικό σε όλα τα σπορ είναι η προετοιμασία και η δουλειά πριν τα παιγνίδια. Αν δουλειά δεν έχει γίνει δεν υπάρχει και πιθανότητα αυτό που θα δεις να είναι ένα κανονικό ματς. Κι όταν υπάρχει διαφορά στην προετοιμασία αυτό θα φανεί: το αν παίζει ο Βέσελι ή ο Ντουβερίογλου, ο Μαχμούτογλου ή ο Ντε Κολό δεν έχει και τόση σημασία. Ποτέ μια ομάδα που περπατάει και βαριανασαίνει δεν κέρδισε μια ομάδα που τρέχει. Το ματς στην Πόλη ήταν παρωδία. Και η ερώτηση είναι αν θα δούμε κι άλλο τέτοιο. Για την ακρίβεια η ερώτηση είναι πόσα τέτοια θα δούμε.

Η κακή συγκυρία

Είναι δεδομένο πως σε αυτές τις εκτός λογικής συνθήκες όποιος έχει πολλούς παίκτες έχει αβαντάζ: είναι πιο πιθανό να βρει πέντε που να στέκονται στα πόδια τους. Χθες η Αρμάνι κέρδισε τη Μπαρτσελόνα χωρίς τον Σίλντς, τον Μίτογλου, τον Ντατόμε κτλ κι έχοντας βγει από την καραντίνα πρόσφατα. Κι αυτό το ματς έμοιαζε, όμως, γεμάτο παραδοξότητες: σίγουρα πριν τις υποχρεωτικές αναβολές των αγώνων δεν θα ήταν το ίδιο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η νέα συνθήκη, όπως έχει δημιουργηθεί, δεν αναστατώνει απλά τη διοργάνωση, αλλά δημιουργεί τυχερούς και άτυχους: η διακοπή άλλους τους βοηθά κι άλλους τους αποσυντονίζει, αλλά αυτό δεν προκύπτει γιατί κάποιοι δουλεύουν καλύτερα από κάποιους άλλους – οφείλεται στη συγκυρία.

Δεν κατηγορώ τις ευρωπαϊκές αρχές και τις λίγκες: ανάλογα προβλήματα έχει και το ΝΒΑ π.χ. Ολοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα ως ένα μεγάλο κακό που τους βρήκε, όλοι καταριούνται την κακιά την ώρα. Σχέδιο αντιμετώπισης μια τέτοιας κατάστασης, που να δημιουργεί μια αίσθηση αθλητικής δικαιοσύνης, δεν είχε κανένας. Στο ΝΒΑ πχ αποκτούν διάφορους γυρολόγους με συμβόλαια ενός μηνός μόνο για να μην αναβάλλονται ματς και να έχει η τηλεόραση κάτι να δείχνει. Παίκτες υπογράφουν και φεύγουν σε 15 μέρες σαν να είναι ρεπατζήδες: δεν θυμάμαι ξανά τέτοια κατάσταση.       

Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτές τις ξαφνικές διακοπές και τις απότομες επανενάρξεις εξαιτίας τους ιού θα τις πληρώσουν ακριβά οι ομάδες και δεν αναφέρομαι σε ήττες: θα βγουν τραυματισμοί πολλοί. Ας ευχηθούμε στον Μακ Κίσικ π.χ να μην έπαθε κάτι σοβαρό. Κι ας μην ξεχνάμε όταν κάνουμε κρίσεις πως αυτό που συμβαίνει είναι κάτι που δεν έχει προηγούμενο…