Οι πρώτες μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων έχουν πολλά, μολονότι είμαστε μακριά από μεγάλους τελικούς ακόμα. Η ελληνική αποστολή πήρε νωρίς γεύση από την δυσκολία: το επίπεδο δυσκολίας είναι τεράστιο. Δεν ξέρω πόσα μετάλλια θα κερδίσει τελικά η ελληνική αποστολή: όποιος τα καταφέρει θα είναι σούπερ ήρωας. Ελπίζω να έχουμε προετοιμαστεί για να δούμε τεράστιες προσπάθειες κι αυτή τη φορά και πολλά δάκρυα. Όχι απαραίτητα δάκρυα χαράς, αλλά εξίσου σεβαστά. Ισως και περισσότερο.

Κλάσαματα δευτερολέπτου βασανιστικά 

Ο Απόστολος Χρήστου είναι για την ώρα ο ήρωας της ελληνικής αποστολής – ήρωας με την αρχική και σπάνια χρήση του όρου: ένας μεγάλος μαχητής με αντίπαλο τη μοίρα. Ηρθε τέταρτος στα 100 μέτρα ύπτιο: ποτέ Ελληνας κολυμβητής δεν έφτασε τόσο κοντά σε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο με την εξαίρεση του απίστευτου Σπύρου Γιαννιώτη που τα κατάφερε στην ανοιχτή θάλασσα. Ο Γιαννιώτης, όχι τυχαία, ήταν ο πρώτος που του ζήτησε να κρατήσει το κεφάλι ψηλά.   

Ο Χρήστου δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος όμως για αυτό του το κατόρθωμα. Είπε πως το μόνο που θα θυμάται είναι πως έχασε το μετάλλιο κι ότι μπορεί να ήταν καλύτερα να τερμάτιζε έβδομος ή όγδοος: το πράγμα θα πονούσε λιγότερο. «Στεναχωρήθηκα γιατί ήταν πάρα πολύ κοντά. Ήξερα ότι υπήρχαν τέσσερεις αθλητές για τρία μετάλλια, μεταξύ μας θα κρινόταν η κούρσα. Είναι κρίμα γιατί ήταν πάρα πολύ κοντά. Ήταν πραγματικά στο νήμα και αυτό με στεναχωρεί μόνο. Ίσως κόλλησα λίγο παραπάνω χρόνο στη στροφή μου. Μετά άλλαξα ρυθμό πιο καλά από χθες και γι’ αυτό κολύμπησα πιο γρήγορα. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Ήδη στα τελευταία μέτρα είχα αρχίσει να χάνω την επαφή με το γρήγορο κολύμπι, οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Τα μέτρα ήταν ακριβώς με τις δυνάμεις μου. Δεν μπορούσα να πάω πιο δυνατά, δεν είχα παραπάνω δύναμη. Δεν μου αρκεί η 4η θέση, ήρθα εδώ με στόχο να κατακτήσω ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και πίστευα ότι το έχω. Πραγματικά το έχασα για πολύ λίγο, οπότε δεν μου λέει κάτι η 4η θέση. Καλώς ή κακώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι σε τέσσερα χρόνια. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι το 2028. Δεν ξέρω πραγματικά, θα κάνω ένα διάλλειμα να ηρεμήσω και θα δω» ανέφερε ο μετά το τέλος της συγκλονιστικής κούρσας του στους ανθρώπους της ΕΡΤ. Ο Χρήστου είναι πρωταθλητής Ευρώπης, έχει μετάλλιο στο παγκόσμιο, έφτασε  κοντά. Οσοι είδαμε την κούρσα του πονέσαμε μαζί του. Εμεινε μακριά από το βάθρο για κάτι ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, που μετράνε ως χρόνια ολόκληρα. Αξίζει πολλά μπράβο, που ως αληθινός πρωταθλητής όμως θα τα ακούει σαν μικρή παρηγοριά. Δεν δάκρυσε πάντως – ίσως να του έκανε και καλό.

Συγνώμη γιατί;

Με δάκρυα ολοκληρώθηκε το όνειρο της πρωταθλήτριας μας στην ξιφασκία Δώρας Γκουντούρα. Μια ήττα στον προημιτελικό για δυο μόλις πόντους από την Γαλλίδα Απίτι Μπρουνιέ της στοίχισε την δυνατότητα να φτάσει μέχρι το τέλος διεκδικώντας αυτή ένα μετάλλιο. Ο προπονητής της διαμαρτυρήθηκε για την διαιτησία – η ίδια έκλαψε. Τα δάκρια της είπε δεν είναι δάκρια στεναχώριας αλλά συγκίνησης. «Εμένα το μετάλλιο μου δεν είναι εδώ, είναι κάθε μέρα στην προπόνηση» ψέλλισε ζητώντας συγνώμη. Συγνώμη όμως γιατί; Και από ποιόν; Και μόνο τα δάκρια της είναι η απόδειξη πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε.

Επιλογοι και αδυναμίες

Η Γκουντούρα είναι η τρίτη μας αθλήτρια που είχε αυτή τη συναισθηματική έκρηξη στο φινάλε της προσπάθειάς της. Είχαν προηγηθεί η κολυμβήτρια Αννα Ντουντουνάκη και η ολυμπιονίκης Αννα Κορακάκη που δάκρυσαν για διαφορετικούς λόγους την πρώτη μέρα. Η Ντουντουνάκη, πρωταθλήτρια Ευρώπης κι απόφοιτος της νομικής ήθελε μια συμμετοχή σε ένα τελικό Ολυμπιακών Αγώνων ως επίλογο μιας καριέρας που και να την πεις τεράστια λίγο είναι. «Λένε ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Και ποιος είναι λοιπόν αυτός ο λόγος; Δυσκολεύομαι πολύ να τον εντοπίσω! Τελευταία δυσκολεύτηκα πολύ να πείσω τον εαυτό μου ότι μου αρέσει ακόμη αυτό που κάνω» είπε δακρυσμένη. Η Κορακάκη πήγε στους Αγώνες με προβλήματα που γνωρίζουν καλά μόνο οι πολλοί δικοί της άνθρωποι. Εκλαψε γιατί ένιωσε πως δεν αρκούσε τελικά η θέληση και η προσπάθειά της να τα ξεπεράσει. Η Γκουντούρα δάκρυσε γιατί πιστεύει πως αδικήθηκε, η Ντουντουνάκη γιατί τα πράγματα αποδείχτηκαν σκληρότερα από όσο περίμενε, η Κορακάκη γιατί γνωρίζει τι σημαίνει να κερδίζεις μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και η αίσθηση της ευθύνης την τσάκισε συναισθηματικά. Τα δάκρυα αυτά είναι αξιοσέβαστα: είναι μεγάλες αθλητικές ιστορίες που ίσως κανείς ποτέ δεν θα διηγηθεί αλλά που οι συγκεκριμένες αθλήτριες ποτέ δεν θα ξεχάσουν. Αλλοι από τους Αγώνες γυρνάνε με μετάλλια κι άλλοι με τα δάκρια τους.

Μια πληγωμένη Γιαπωνέζα

Δεν είναι προνόμιο των Ελλήνων αθλητών το ακράτητο δάκρυ. Η πιο συγκλονιστική στιγμή των αγώνων ήταν το κλάμα της γιαπωνέζας πρωταθλήτριας του Τζούντο Ούτα Αμπε. Εχοντας πάρει το χρυσό στο Τόκιο, ο Άμπε ήξερε ότι όλη η Ιαπωνία θεωρούσε δεδομένο το δεύτερό της στη σειρά του στο Παρίσι στο τζούντο. Όχι απλά δεν ανταποκρίθηκε στην προσδοκία της χώρας για ένα χρυσό στο εθνικό της άθλημα, αλλά έχασε σχεδόν αμέσως: στον δεύτερο γύρο, και μάλιστα από μια άγνωστη αθλήτρια από το Ουζμπεκιστάν. Πριν καν κατέβει από το τατάμι η Γιαπωνέζα άρχισε να κλαίει με λυγμούς, κυριολεκτικά κατέρρευσε. Η ήττα θα πει κάποιος είναι ίδια για όλους τους αθλητές. Είναι αλήθεια, αλλά δεν έχουν όλοι μια ολόκληρη χώρα στους ώμους τους. Γι' αυτό ο Άμπε δεν μπορούσε πλέον να σταθεί όρθιος, έκλαιγε από τους ώμους απελπισμένα ενώ το κοινό στο Champ-de-Mars Arena, αποτελούμενο κυρίως από Γιαπωνέζους, φώναζε το όνομά της. Ο προπονητής της χρειάστηκε να την κρατήσει για να φτάσει στα αποδυτήρια. Εψαξα δηλώσεις της. Δεν βρήκα τίποτα. Το κλάμα της τα είπε όλα.