Το γεγονός συνέβη πριν από μέρες – το είχα σημειώσει. αλλά μετά προέκυψαν άλλα και παραλίγο να το ξεχάσω. Δεν είναι κάτι τρομερό, αλλά δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο: αναφέρομαι σε κάποιες δηλώσεις του Πεπ Γκουαρντιόλα μετά την πρόκριση της Μάντσεστερ Σίτυ στο κύπελο Αγγλίας. Η Σίτυ έχανε με 2-0 από την Σουόνσι, αλλά στο ημίχρονο ανασυντάχθηκε και γύρισε το ματς. Μόνο που για να το καταφέρει έβαλε το χέρι του και ο διάβολος: η ομάδα του Γκουαρντιόλα ισοφάρισε με ένα πέναλτι που είδε μόνο ο διαιτητής και πήρε τη νίκη με ένα γκολ, στα τηλεοπτικά ριπλέι του οποίου αποδείχτηκε πως ο σκόρερ Αγκουέρο ήταν σε θέση οφσάιντ.

Στην συνέντευξη Τύπου μετά το ματς, όταν ο Γκουαρντιόλα ρωτήθηκε για αυτά τα δυο επεισόδια, είπε ότι λυπάται για την Σουόνσι, πως ο ίδιος δεν θέλει η ομάδα του να κερδίζει έτσι και πως ακόμα περιμένει να δει στα αγγλικά γήπεδα το VAR, που δεν θα επέτρεπε τέτοιου είδους διαιτητικά λάθη. Πρέπει να πω πως ο άνθρωπος δεν ζήτησε συγνώμη: εξήγησε μάλιστα και το γιατί κατά την γνώμη του η ομάδα του γύρισε το ματς. Δεν ντρίπλαρε, όμως, και τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων: πήρε θέση χωρίς υπεκφυγές και δεν νομίζω πως για αυτή του τη θέση χάρηκε ιδιαίτερα η ομάδα του ή οι οπαδοί της.

Πολλές και διάφορες απόψεις

Εκανα ένα μικρό γκάλοπ μεταξύ των φίλων μου που γνώριζαν αυτή την ιστορία και συμβαίνει να είναι και άνθρωποι του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα. Τους ρώτησα αν κατά την γνώμη τους ο Γκουαρντιόλα (και όποιος άλλος στη θέση του λέει τέτοια πράγματα…) λυπάται πραγματικά.

Πρέπει να πω ότι οι θέσεις τους ήταν μοιρασμένες και δεν είχαν να κάνουν με την συμπάθεια στον προπονητή. Αλλοι μου είπαν ότι ο Γκουαρντιόλα μίλησε σοβαρά διότι ανάλογα πράγματα τα έχει ξαναπεί. Αλλοι είπαν ότι θέλησε να τα πει αυτά γιατί καιρό τώρα ζητάει το VAR στο αγγλικό πρωτάθλημα: έχει μάλιστα υποστηρίξει ότι η ομάδα του, επειδή παίζει περισσότερο από τις άλλες, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και θα έχει κέρδη από την χρήση του. Αλλοι θυμήθηκαν παλιότερες σιωπές του για λάθος αποφάσεις διαιτητών (ειδικά τον καιρό που ήταν στην Μπαρτσελόνα) και τον κατηγόρησαν για υποκρισία. Οι πιο κυνικοί επισήμαναν ότι όλα αυτά ειπώθηκαν μετά από ένα κερδισμένο ματς στο οποίο μπορείς άνετα να λες ό,τι θες – ακόμα και να είσαι και γαλαντόμος με τον ηττημένο, διότι την δουλειά την έκανες.

Στο τέλος όλης αυτής της συζήτησης κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: ότι ανεξάρτητα από το αν ο Πεπ αυτά που είπε τα πίστευε, μετράει ότι τα είπε. Και τα είπε γιατί έχει προσωπικότητα: δεν τον καταπιέζει η διοίκηση της ομάδας, δεν την νοιώθει πιο μεγάλη από τον ίδιο ώστε να την κολακεύει και δεν χρειάζεται και να της δείχνει διαρκώς ότι είναι πιστός στρατιώτης και ότι πρέπει να λαμβάνει υπόψην του τι θέλουν να ακούν οι οπαδοί της. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι η δουλειά του είναι το γήπεδο – δεν κάνει διαγγέλματα. Είναι επίσης φανερό ότι προσέχει την δημόσια εικόνα του – με απλά λόγια θέλει και τα λέει γιατί θέλει να τον αναγνωρίζουμε ως άνθρωπο που έχει τη δύναμη να βάζει το παιγνίδι πιο ψηλά από την ίδια την  ομάδα του . Κι αυτό νομίζω ότι έχει τη σημασία του.

Μια μέρα μετά

Οι δηλώσεις αυτές έγιναν μια μέρα μετά τις αθωωτικές αποφάσεις του αθλητικού δικαστή για τον Ρασβάν Λουτσέσκου και τα βρισίδια του μετά το ΠΑΟΚ - Πανιώνιος και τον Γουάρντα και τις αναρτήσεις του μετά το ΑΕΚ – Ατρόμητος. Το ξέρω ότι μιλάμε για διαφορετικές πραγματικότητες που δεν συγκρίνονται: στη δική μας την περίπτωση όλοι πάντα κάνουν μια προσπάθεια να μας θυμίσουν ότι ζούμε σε μια Μπανανία (στην οποία μάλιστα δεν υπάρχουν ούτε καν μπανάνες), ενώ στην ποδοσφαιρική Αγγλία υπάρχει πολιτισμός. Τι όμως διαμορφώνει τον πολιτισμό, ειδικά στο ποδόσφαιρο; Νομίζω πρώτα από όλα οι συμπεριφορές των ανθρώπων. Αν οι δικαστές έχουν το κουράγιο να βγάλουν μια τέτοια απόφαση για τον Λουτσέσκου και τον Γουάρντα είναι γιατί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να λες ό,τι θες – ακόμα και τα χειρότερα - διότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να το μολύνει: είναι τόσο μεγάλη η διαφθορά του που ο καθένας μπορεί ακόμα και να βρίζει, γιατί δεν μπορεί να του κάνει μεγαλύτερη ζημιά.

Φυσικά ακριβώς επειδή κάποιος μπορεί να λέει ό,τι θέλει, μπορεί και να κάνει ό,τι θέλει και το είδαμε λίγες μέρες αργότερα στο ΟΑΚΑ: η μόνη διαφορά είναι ότι η λεκτική βία είναι ατιμώρητη (ειδικά όταν προέρχεται από τον Λουτσέσκου), ενώ για την άλλη βία θα πληρώσει ο Παναθηναϊκός – επι της ουσίας σε κάθε περίπτωση η παραγωγή βίας διευκολύνεται, δεν μοιάζει να ενοχλεί γιατί είναι ταιριαστή με το περιβάλλον. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τον Γκουαρντιόλα μετά το τέλος του ματς Σουόνσι – Μάντσεστερ Σίτι να μιλάει όπως ο Λουτσέσκου μετά το ΠΑΟΚ – Πανιώνιος; Θα μπορούσε να τον φανταστεί κάποιος να λέει ότι στο πρώτο ημίχρονο οι διαιτητές έδωσαν ένα ανάποδο φάουλ, όταν του επεσήμαναν ότι η ομάδα του κέρδισε με δυο γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσουν; Νομίζω κανείς δεν έχει τόση φαντασία και γιατί ο Πεπ είναι σοβαρός άνθρωπος (και καταλαβαίνει ότι το σημαντικό στη δουλειά του είναι πάντα το ποδόσφαιρο), αλλά και γιατί το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται τον υποχρεώνει, όχι απλά να προσέχει, αλλά και να δίνει τον καλύτερό του εαυτό.

Ολοι οι τρελοί εδώ

Πλαίσιο δεν έχουμε και δύσκολα θα αποκτήσουμε: το οπαδίστικο ποδόσφαιρό μας δύσκολα θα αλλάξει προς το καλύτερο, διότι οι οπαδικές συμπεριφορές των προπονητών και των παικτών «πουλάνε» και πουλάνε πολύ – το πιο σημαντικό είναι ότι δίνουν και καλά συμβόλαια. Δεν φτάνει όμως μόνο ότι μας λείπει το πλαίσιο: δεν έχουμε και προσωπικότητες σαν τον Πεπ. Δεν έχουμε δηλαδή ανθρώπους που να λένε αυτά που πρέπει διότι, είτε τα πιστεύουν είτε όχι, έτσι πρέπει να κάνουν. Στη Μπανανία μας νομίζεις ότι έχουν δώσει ραντεβού όλοι οι τρελοί του κόσμου…