Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ υποδέχτηκε ένα ακόμα ψηλό: ο Μόιζες Ράιτ ήρθε από την Τουρκία και να του ευχηθούμε να μακροημερεύσει στην ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Το γεγονός ότι είναι η τρίτη προσθήκη που γίνεται μετά το ξεκίνημα της σεζόν (είχαν προηγηθεί ο Πετρούσεφ και ο Μητρολόνγκ) έγινε αιτία για συζητήσεις περί προγραμματισμού, καλοκαιρινών λαθών κτλ. Θα σας πω την γνώμη μου γιατί είναι κομμάτι διαφορετική από όσα γράφονται.   

Δεν είναι παράξενοι οι τραυματισμοί

Είναι παράξενο που στον Ολυμπιακό εμφανίστηκαν ξαφνικά ένα πλήθος από προβλήματα; Όχι δεν είναι. Πρώτα από όλα γιατί το πρόγραμμα της Ευρωλίγκας τον τελευταίο μήνα ήταν πολύ σκληρό και οι τραυματισμοί συνεχείς σε πολλές ομάδες. Και δεύτερον γιατί ο Ολυμπιακός είχε μερικούς παίκτες με ευπάθειες που κουβαλάνε και δύσκολα προηγούμενα – ο Γκος πχ είναι ένας. Ο τραυματισμός του Μιλουτίνοφ είναι καθαρή ατυχία αφού προέκυψε από σύγκρουση με τον Παπανικολάου. Αυτός του Φαλ ήρθε από επιβάρυνση. Αλλά τέτοιους τραυματισμούς, όπως του Γκος και του Φαλ (και του Λαρεντζάκη βέβαια) έχουν να αντιμετωπίσουν όλες οι ομάδες καθώς παντού υπάρχουν παίκτες με ευπάθειες ή απλά φορτωμένοι. Η Ρεάλ έχει τον ευπαθή  Γιουμπουζέλε (που έλειπε καιρό), και τον φορτωμένο Ταβάρεζ (που λείπει εδώ και δέκα μέρες). Στους ευπαθείς είναι ο Λόιντ, που πάντα χάνει ματς της Μονακό, ο Σλούκας που θυμάμαι να ταλαιπωρείται από μυϊκά προβλήματα και πέρυσι, ο Σιλντς που συχνά χάνεται πάνω στο καλύτερο, ο Ντε Κολό, ο Λούσιτς. Πλήρωσαν ή πληρώνουν επιβαρύνσεις ο Μίροτις (που λείπει καιρό), ο Μπράουν (που επίσης έμεινε ξαφνικά εκτός δωδεκάδας της Μακάμπι πριν το ματς με τον Ολυμπιακό), ο Τεόντοσιτς (που δεν αγωνίστηκε στα τελευταία παιγνίδια του Αστέρα), ο Σενγκέλια κι ο Μπιλινέλι (που ξαφνικά πόνεσαν), ο Βιλντόσα και ο Μπαλτσερόφσκι (που κάνουν αποθεραπεία) κι άλλοι φυσικά. Κι αν βάλεις και τις ιώσεις που επίσης ταλαιπωρούν και αθλητές τίποτα δεν είναι παράξενο από όσα συμβαίνουν. Πριν τρεις μήνες η Εφές δεν συμπλήρωνε δεκάδα.

Θεωρία και πράξη

Το ό,τι στον Ολυμπιακό πολλά προέκυψαν ξαφνικά επανάφερε τις συζητήσεις για προγραμματισμούς κτλ. Πολλοί και καλοί γνώστες του αθλήματος λένε ότι είναι τόσο σκληρή η Ευρωλίγκα που αν στο ρόστερ υπάρχει μια «τρύπα», αυτή θα γίνει σίγουρα πρόβλημα που θα  βρεις μπροστά σου καθώς τίποτα δεν αντιμετωπίζεται τελικά με επιμερισμό των ρόλων: άντε να γίνει σε ένα δυο ματς. Όμως, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, στο ρόστερ του Ολυμπιακού δεν υπήρχαν τρύπες – κι αν υπήρξαν με τις προσθήκες του Πετρούσεφ και του Μήτρουλονγκ αυτές έκλεισαν τουλάχιστον θεωρητικά. Ποιο είναι το κακό; Πως άλλο είναι η θεωρία κι άλλο η πράξη. Κι άλλο είναι οι παίκτες κι άλλο η απόδοσή τους ή η αξιοποίησή τους. 

Ομάδα στα μέτρα του κόουτς

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, αν το σκεφτείτε, το περασμένο καλοκαίρι έφτιαξε για τα γούστα του ένα άψογο ρόστερ. Τον Γουίλαμς Γκος τον διάλεξε όπως αποδείχτηκε για να αντικαταστήσει τον Σλούκα κι όχι για να προστεθεί στο πακέτο των περσινών γκαρντ. Αν ήθελε ένα επιπλέον γκαρντ θα έπαιρνε. Όταν αποφάσισε να πάρει ένα περιφερειακό, το έκανε εξαιτίας των απουσιών του Γκος και πήρε τον Μήτρουλόνγκ γιατί είναι εργάτης κι έχει ελληνικό διαβατήριο. Αμφιβάλω πολύ αν όντως ήθελε τον Ναν, δεν μου μοιάζει λογικό να ήθελε τον Τζέιμς – και το λέω γιατί αν ήθελε τέτοιου τύπου περιφερειακούς θα έψαχνε ένα τέτοιο και δεν θα ήταν κριτήριο επιλογής κάποιου η εργατικότητα ή το διαβατήριό του. Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα να ήθελε πχ τον Ναν για να τον κάνει εξολοθρευτή στην άμυνα και δαιμόνιο πασέρ, αλλά αμφιβάλω. Δεν αμφιβάλω ότι ο Μπαρτζώκας πίστευε και στον Λούντζη – και γιατί όχι; Είναι Ελληνας και είχε κάνει και καλό μουντομπάσκετ. Για την θέση «δύο» έχει και τους Κάναν – Λαρεντζάκη και βάζει εκεί και τον ΜακΚίσικ. Εχαχνε κάποιον να παίζει στην θέση του Σακίλ, αλλά και του Παπανικολάου, γιατί ένας τέτοιος παίκτης του έλειπε και πέρυσι, αφού δεν «κατέβαζε» τον Πίτερς στο «τρία»: έτσι πήρε τον Μπραζντέκις. Στο «τέσσερα» είχε στο μυαλό του, όπως λέγεται. ότι θα έπαιζε πολύ ο Πίτερς (αυτός θα ήταν ο αντιΒεζένκοφ κι ας γράφονταν ιστορίες για Μίροτις καλοκαιριάτικα) κι ο Σίκμα θα ήταν στο ρόστερ, όχι απλά ένα δεύτερο «τεσσάρι» αλλά κι ένας τρίτο πεντάρι: απο το φιλικό προετοιμασίας με την Μακάμπι στην Κρήτη εκεί τον χρησιμοποιούσε. Όταν προστέθηκε κι ο Πετρούσεφ η γραμμή των ψηλών είχε υπεράριθμους. Και για να αντέξει τραυματισμούς.

Το θέμα είναι η απόδοση

Ο Ολυμπιακός ο εφετινός είναι άρτια φτιαγμένος με βάση το μπάσκετ που θέλει να παίζει η ομάδα ο προπονητής της. Ισως είναι και ο καλύτερος Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα που θυμάμαι καθώς δεν χρειάζεται να ανέχεται κανένα. Πόνταρε στην επιλογή των δύο θηρίων (πιστεύοντας πως με εικοσάλεπτες παρουσίες γεμάτες ένταση ο Φαλ και ο Μιλουτίνοφ μπορούν να κάνουν την διαφορά), έχει δυο γκαρντ που παίζουν την άμυνα που αυτός θέλει (ο Γουόκαπ κι ο Γκος είναι ιδανικοί για το παιγνίδι του γιατί μοιράζουν και την μπάλα), έχει τρεις παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά για τη θέση «δυο», τον Παπανικολάου και τον Μπραζντέκις «τριάρια», έχει δυο παίκτες που μπορούν να παίξουν στο «τέσσερα» (τον Πετρούσεφ και τον Σίκμα) πίσω από τον Πίτερς που είναι ο MVP της ομάδας.    

Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι οι τραυματισμοί των παικτών, ούτε ο σχεδιασμός: είναι η απόδοση. Αν ο Σίκμα έκανε όσα στην Αλμπα δεν θα χρειαζόταν ψηλός ακόμα κι αν ο Μίλου δεν ξαναέπαιζε μέχρι το τέλος της χρονιάς: Πετρούσεφ, Σίκμα, Πίτερς και λίγο από Παπανικολάου στο τέσσερα μια χαρά θα έκαναν τη δουλειά με αντιπάλους την Αλμπα και την Μπάγερν μέχρι να επιστρέψει ο Φαλ - οι μέρες περνούν γρήγορα. Αν ο Μπραζντέκις έδινε 10 με 15 πόντους αεράτα ή ο ΜακΚίσικ ήταν στην περσινή του κατάσταση, ο Πάπ θα ανέβαινε εύκολα στο «τέσσερα» και θα έπαιζε και πιο λίγο. Αν ο Σακίλ είχε την περσινή του σταθερότητα κανείς δεν θα ανησυχούσε αν λείπει και γιατί ο Γκος σε ένα δυο ματς. Κι αν ο Λούντζης έκανε την απαραίτητη πρόοδο, ο Γουόκαπ δεν θα χρειαζόταν να παίζει 30 λεπτά και βάλε. Κι ο Μήτρουλονγκ δεν θα είχε άγχος: θα έπαιζε στο ελληνικό πρωτάθλημα και θα περίμενε τις ευκαιρίες του. Επειδή όμως όλα αυτά δεν συνέβησαν, δημιουργήθηκε μέσα στη σεζόν μια ασταμάτητη συζήτηση με το θέμα των ενισχύσεων. Και σήμερα πολλοί πιστεύουν πως ο Μόιζες Ράιτ μπορεί να αλλάξει τη σεζόν της ομάδας: μακάρι αλλά δεν είναι απλό.

Ιδιο παιγνίδι, διαφορετική απόδοση

Η απόδοση των παικτών είναι το μυστικό των ομάδων: τα υπόλοιπα έπονται. Φέτος οι παίκτες του Ολυμπιακού που παίζουν σταθερά καλύτερα από πέρυσι είναι δυο: ο Πίτερς και ο Φαλ. Ο Κάναν έχει τα πάνω του και τα κάτω του, ο Γουόκαπ είναι κουρασμένος, ο ΜακΚίσικ φαίνεται πως επέστρεψε από τραυματισμό, ο Λαρεντζάκης δεν κάνει τα ματς που έκανε στον περσινό πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας παρά την χρησιμότητα του. Ο Παπανικολάου είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση: στη Μαδρίτη σουτάροντας απίστευτα παραλίγο να γυρίσει το ματς, ενώ είχαν προηγηθεί παιγνίδια που ήταν άποντος. Σε κάθε περίπτωση το μπάσκετ του Μπαρτζώκα που έπαιζε η ομάδα ήταν ίδιο. Η απόδοση του αρχηγού ήταν διαφορετική.

Οι καινούργιοι στον Ολυμπιακό έχουν δυσκολίες, όπως όσοι έφυγαν μοιάζουν αναντικατάστατοι. Όχι τυχαία ο Μιλουτίνοφ και ο Γκος υπήρξαν σε κάποια ματς εξαιρετικοί: συνέβη γιατί γνωρίζουν που ήρθαν. Ο Μπραζντέκις, ο Σίκμα, ο Μητρουλονγκ, ο Πετρούσεφ έπρεπε να μάθουν πολλά – δεν ήταν ποτέ δεδομένο πως θα τα καταφέρουν όλοι. Τα μαθήματα και τα πολλά συνεχόμενα ματς είναι δύσκολη υπόθεση. Χρειάζονται και παίκτες που δεν χρειάζονται να μάθουν, αλλά χρειάζεται να ξέρουν. Να έχουν δηλαδή προσωπικότητα και χαρακτήρα για να τραβήξουν μια ομάδα βασισμένοι στην αυτοπεποίθησή τους, στην κλάση τους και στο άστρο τους.

Αντε να δούμε και τον Μόιζες Ράιτ. Ελπίζοντας πως δεν θα συζητάμε και για αυτόν…