Οποιος ήταν χθες στο Καραϊσκάκη ένοιωσε αυτό που λέμε déjà vu – και που η ελληνική του απόδοση είναι η όμορφη λέξη «προμνησία»: είχε την αίσθηση ότι ό,τι είδε το χει ξαναδεί.  Ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός κέρδισε και τη Λαμία με 1-0 όπως είχε κερδίσει και τον Ιωνικό και τον Αρη. Το ίδιο déjà vu το νοιώθει κι όποιος διαβάζει τι γράφτηκε για το ματς δεξιά κι αριστερά: «η νίκη», λένε όλοι, «δεν ενθουσίασε, την πήρε όμως με τον τρόπο του και έχει κι αυτή ως αποτέλεσμα μια πρωτιά στη βαθμολογία που είναι εξαιρετική». Ας πούμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα κοινότυπα και για την νίκη του και για τις νίκες του ΠΑΟΚ και του ΠΑΟ, που επίσης κέρδισαν με τον τρόπο τους.  

Για πολλούς λόγους

Ο Ολυμπιακός κέρδισε και τη Λαμία εντός έδρας με 1-0 χάρη σε ένα γκολ του Ελ Αραμπί που αφού προηγουμένως έχασε το πρώτο του πέναλτι στο ελληνικό πρωτάθλημα, στη συνέχεια βρέθηκε εκεί που έπρεπε για να πάρει το ριμπάουντ και να μην πάει στράφι η ωραιότερη αντεπίθεση που έφτιαξε ο Ολυμπιακός στο ματς – εντός της οποίας υπάρχει μια τρομερή πάσα του Λαλά (πάλι), μια προσποίηση του Ελ Αραμπί και ένα μάλλον κακό τελείωμα του κατά τα άλλα κινητικού και φιλότιμου Αγκιμπού Καμαρά.  Το γκολ αυτό, που ξεκίνησε από μια εκτέλεση κόρνερ της Λαμίας, ήταν εύκολο για την κλάση του Γιουσέφ (έτσι τον αποκαλούν όλοι εντός της ομάδας) κι έδωσε τη δυνατότητα στον Ολυμπιακό να κερδίσει με τον τρόπο που κέρδισε τον Αρη, τον Ιωνικό, τον Βόλο και τον ΠΑΟΚ. Σε όλα αυτά τα ματς ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του και τουλάχιστον καταιγιστικός σε ένα κομμάτι του παιγνιδιού, όχι ωστόσο μεγάλο. Κυρίως έδωσε στη διάρκεια των αγώνων την εντύπωση ότι φρενάρει. Διότι όντως φρενάρει. Είτε γιατί θέλει να αφήσει τη μπάλα λίγο πιο πολύ στον αντίπαλο και να τον χτυπήσει με αντεπιθέσεις, είτε γιατί είναι κουρασμένος και δεν μπορεί να αντέξει το ρυθμό που ο ίδιος επιβάλει, είτε γιατί ως ομάδα έχει εμπιστοσύνη στην άμυνα της: όλα ισχύουν, και δεν επιτρέπουν εφησυχασμό.   

Η λύση δεν είναι απλή

Η Λαμία ήταν αρκετά οργανωμένη στα μετόπισθεν, βρήκε κουράγιο να ανεβεί και να πιέσει, στο δεύτερο ημίχρονο ο Γρηγορίου περιόρισε τον Αγκιμπού Καμαρά με τον έμπειρο Σάββα Γκέντζογλου, αλλά δεν έκανε ευκαιρίες παρά την όρεξη του Ρόμανιτς και του Ελευθεριάδη. Ωστόσο ανάγκασε τον Πέδρο Μαρτίνς να της πει μπράβο για την προσπάθεια, και να δηλώσει ότι οι βαθμοί που έχει στο πρωτάθλημα είναι λιγότεροι από αυτούς που αξίζει. Ομως το θέμα δεν είναι οι αντίπαλοι, είναι ο Ολυμπιακός.

Ο πρωτοπόρος όντως βασίζεται πολύ στην άμυνα του και δικαίως: έχει δεχτεί μόλις εννέα γκολ στο πρωτάθλημα, αλλά κανένα από αυτά δεν του στοίχισε ούτε ένα βαθμό – κάτι αντίστοιχο δεν πρέπει να υπάρχει στην Ευρώπη. Επίσης φέτος αγαπάει πιο πολύ το παιγνίδι των αντεπιθέσεων από την προσπάθεια να ανοίξει μια κλειστή άμυνα: τα καλύτερά του ματς (με την ΑΕΚ, τη Φενέρ, τον ΟΦΗ και τον Ατρόμητο) τα έκανε βρίσκοντας χώρους και παίζοντας πολύ στοχευμένα. Κι είναι λογικό ως ομάδα, ο Ολυμπιακός να είναι κουρασμένος: έχει παίξει 12 ματς περισσότερα από οποιαδήποτε ομάδα στο πρωτάθλημα, πλην του ΠΑΟΚ, που έπαιξε όμως ευρωπαϊκά ματς αρκετά χαμηλότερης έντασης. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν μπορεί να είναι πάντα δικαιολογία, διότι αν ο Ολυμπιακός είναι κουρασμένος ο προπονητής πρέπει να κάνει τη διάγνωση της κόπωσής του πριν το ματς – κι όχι μετά.

Ο Μαρτίνς έχει ένα ζήτημα μπροστά του που πρέπει να λύσει: κολλώντας σε μια και μόνη ενδεκάδα (χθες αγωνίστηκαν ακριβώς οι ίδιοι για τρίτο συνεχόμενο ματς) παραγκωνίζει παίκτες κι αυτό δεν είναι καλό: πόσο χειρότερος σε ένα ματς με τη Λαμία μπορεί να είναι ο ξεκούραστος Κουντέ από τον χθεσινό Μπουχαλάκη ή ο Ροντρίγκες από τον κουρασμένο Μασούρα ή ο Τικίνιο από τον υπερβολικά παρόντα στην αρχική ενδεκάδα τελευταία Ελ Αραμπί ή ο Βρουσάι από τον χθεσινό Ρόνι Λόπεζ; Από την άλλη ο προπονητής θα πει (και με το δίκιο του…) πως όλοι αυτοί οι παίκτες ευκαιρίες πήραν, αλλά έκαναν λίγα. Το ξέρω πως η λύση δεν είναι απλή. Αλλά ποιος είπε ότι ο Ολυμπιακός είναι μια απλή ομάδα;

Τι θα κάνει ο κόουτς; Δεν το ξέρω. Σίγουρα ελπίζει ότι το διάστημα της ξεκούρασης θα είναι ευεργετικό για το γκρουπ. Ο Μαρτίνς ωστόσο μοιάζει στο μυαλό του να έχει τη διαχείριση της κατάστασης αν φύγουν οι Αφρικανοί και η θεαματικότητα της ομάδας δεν τον απασχολεί. Όσο βλέπει τον Ολυμπιακό να βάζει τρία γκολ σε κάθε ματς εκτός έδρας (το χει κάνει στα τρία τελευταία) λογικά πιστεύει πως αυτό θα το δει και στο Καραϊσκάκη. Από την άλλη είναι δεδομένο πως οι δύσκολες εντός έδρας νίκες εντός έδρας μεγαλώνουν τον πήχη της δυσκολίας της κατάκτησης του πρωταθλήματος – μόνο απλή δεν θα είναι η συνέχεια αν δεν υπάρξει βελτίωση του παιγνιδιού. Και η επιστροφή του Φορτούνη, του μόνου που μπορεί να σε κάνει αυτό να το ελπίζεις, αργεί πολύ ακόμα .      

Με τον δικό τους τρόπο και οι δυο

Με τον δικό τους τρόπο κέρδισαν και ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα του Ρασβάν Λουτσέσκου τα χρειάστηκε κόντρα στον Αστέρα που στο τέλος αυτοκτόνησε. Ο Λουτσέσκου είχε την κακή ιδέα να ξεκινήσει με αμυντικό δίδυμο τους Κρέσπο – Μιχάι, να βάλει τον Τσιγγάρα δίπλα στον Κούτριτς και να δώσει ξανά θέση βασικού στον Μπίσεσβαρ που πλέον περπατάει. Οχι τυχαία για να φτάσει στη νίκη ο ΠΑΟΚ χρειάστηκε ο Ρουμάνος να κάνει μια τριπλή αλλαγή στο 71΄: έβαλε τον Ινγκασον στη θέση του Μιχάι και άλλαξε τους Μπίσεσβαρ και Τσιγγάρα με τον Σβαπ και τον Μουργκ. Ο Αστέρας που προηγήθηκε με τον Σόνι και ισοφάρισε με τον Χριστόπουλο στο 64΄ θα είχε πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία, αν απλά κρατούσε λίγο τη μπάλα και αν η άμυνα του δεν έκανε χριστουγεννιάτικα δυο πέναλτι δώρο στον ΠΑΟΚ: τα αξιοποίησε ο Κούρτις κάνοντας στο 48΄ το 2-1 με το πρώτο και διαμορφώνοντας στο 89΄το 3-2 με το δεύτερο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό γκολ ήταν αυτό με το οποίο ο Ακμπομ ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου. Ο Ράσταβατς ήταν στο τέλος απογοητευμένος – και πώς να μην είναι; Η ομάδα του έχασε με ένα πέναλτι που έχει κάνει ο Γκαρσία (μια από τις αλλαγές του) στον Κρέσπο (!) στη μοναδική ίσως φορά που αυτός κατέβηκε. Πρέπει να είναι ο ορισμός της ποδοσφαιρικής αυτοκτονίας.

Ανεβαίνει ο ΠΑΟ   

Αν ο ΠΑΟΚ συνέρχεται, αυτός που ανεβαίνει είναι ο ΠΑΟ: η χθεσινή του νίκη με τον ΠΑΣ ήταν απολύτως όμοια με τις νίκες κόντρα στον Ατρόμητο και τον Παναιτωλικό κι αυτό είναι καλό σημάδι για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο ΠΑΟ ήταν νευρικός στο πρώτο ημίχρονο (ίσως γιατί ο ΠΑΣ είναι ο κακός του δαίμονας), ήταν τυχερός γιατί στο σουτ-φάουλ του Σάλιαγκα στο 44΄η μπάλα βρήκε στο δοκάρι του εξουδετερωμένου Μπρινιόλι, αλλά ήταν και μεθοδικός και ψύχραιμος: έχτισε το παιγνίδι του χτυπώντας στα δεξιά κι αν ο παίκτης που βρήκε το γκολ του καθοριστικού 1-0 ήταν πάλι ο Μαουρίσιο, ο MVP της ομάδας ήταν ο δημιουργός Χουάνκαρ που προκάλεσε και τα δυο. Ο ΠΑΟ ανέβασε την απόδοσή του στο δεύτερο ημίχρονο και χάρη στις παρεμβάσεις του προπονητή του, αλλά και γιατί ο Γιοβάνοβιτς παίρνει σιγά σιγά ολοένα και πιο πολλά από διάφορους παίκτες που αρχικά δεν υπολογίζονταν τόσο: ο Αϊτόρ, ο Βιγιαφάνιες, ο Σάντσεθ είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Βέβαια για να τεστάρουμε την πρόοδο της ομάδας ας περιμένουμε τα εκτός έδρας ματς.

Σήμερα άλλα δυο        

Σήμερα θα δούμε το Αρης – Ιωνικός και το ΑΕΚ – ΟΦΗ. Η νίκη του Ολυμπιακού βάζει σήμερα την ΑΕΚ στην υποχρέωση να κερδίσει τον ΟΦΗ: το να κουβαλάς ένα πρέπει δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Ακόμα και ο Ολυμπιακός στα πιο πολλά ματς από αυτά που πρέπει να κερδίσει φέτος ζορίζεται. Μάλλον πρέπει για να κερδίσει να ζορίζεται.