Τα εκατοστά γενέθλια του Ολυμπιακού έρχονται να υπενθυμίσουν πως στην ιστορία του συλλόγου η λατρεία για τον μεγάλο παίκτη έβαλε την ομάδα μπροστά σε μια πολύ ενδιαφέρουσα υποχρέωση: την υποχρέωση να κερδίζει παίζοντας και επιθετικό ποδόσφαιρο. Η τραγωδία της Θύρας 7, η πιο πικρή βραδιά στην ιστορία του Ολυμπιακού, ήρθε μετά από ένα σούπερ επιθετικό παιγνίδι και μια νίκη με 6-0 κόντρα στην ΑΕΚ: η μοίρα σκηνοθέτησε μια ιστορία δακρύων και πόνου ως συνέπεια μιας εμφάνισης καταπληκτικής – προκαλεί πάντα ανατριχίλα η σκέψη ότι κάποιοι είδαν τον Ολυμπιακό που φαντάζονταν στα όνειρά τους κι έφυγαν με αυτή του την εικόνα από τη ζωή - έφυγαν μετά από μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας. Αδικα σύγουρα, αλλά με την ευτυχία στα μάτια.
Οι μεγάλες ομάδες του Ολυμπιακού διέφεραν σε πολλά, αλλά έμοιαζαν σε ένα: ήταν όλες ομάδες παικτών, ομάδες με μεγάλες πριμαντόνες και μεγάλες ντίβες που «μεγάλωναν τους μικρούς οπαδούς του Ολυμπιακού με τα γκολ τους» - για να θυμηθώ μια φράση του Νίκου Αναστόπουλου που περιγράφει πολύ γλαφυρά ποιος είναι ο σκοπός του κυνηγού που φοράει τα ερυθρόλευκα.
Η αιώνια πλέον σκυταλοδρομία
Αυτή η αγάπη για τους μεγάλους παίκτες καθιστά την ιστορία του Ολυμπιακού μια ιστορία μοναδικών προσωπικοτήτων και μεγάλων στιγμών. Η ιστορική σκυταλοδρομία θέλει τους Ανδριανόπουλους να κληρονομούν την υποχρέωση της κατάκτησης τίτλων στον Σάββα Θεοδωρίδη, στον Ανδρέα Μουράτη, στον Ηλία Ρωσίδη, στον Θανάση Μπέμπη. Τους διαδέχονται ο Γιώργος Σιδέρης, ο Νίκος Γιούτσος, και οι άλλοι σούπερ ήρωες του Ολυμπιακού του Μπούκοβι. Με την σειρά τους αυτοί θα αφήσουν την ευθύνη της συνέχισης της δυναστείας στον Ιβ Τριαντάφυλλο, τον Γιώργο Δεληκάρη, τον Παναγιώτη Κελεσίδη, τον Μάικ Γαλάκο, τον Μιχάλη Κρητικόπουλο. Στην έναρξη της εποχής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου θα πάρουν τα ηνία της ομάδας ο Νίκος Αναστόπουλος, ο Τάσος Μητρόπουλος, ο Βαγγέλης Κουσουλάκης. Θα βγάλουν την ομάδα από τα «πέτρινα» χρόνια της ο Αλέκος Αλεξανδρής, ο Γρηγόρης Γεωργάτος, ο Σέρβος αλλά δικός μας Πέντραγκ Τζόρτζεβιτς, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος κι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος και μετά ο Κώστας Μήτρογλου, ο Κώστας Μανωλάς, ο Κώστας Φορτούνης θα της ανοίξουν τον δρόμο για ευρωπαϊκές επιτυχίες. Όταν στο χορό μπήκαν και οι ξένοι ποδοσφαιριστές ο Ολυμπιακός μπορεί να υπερηφανεύεται, όχι γιατί είχε τους πιο πολλούς από τους καλύτερους που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα αλλά γιατί τους έκανε σχεδόν όλους οπαδούς της ομάδας του: ο Βιέρα και ο Λοσάντα, ο Χόρχε Μπάριος και ο Σέστιτς, ο Λάγιος Ντέταρι και ο μακαρίτης ο Φούνες, ο Σίνισα Γκόγκιτς και ο Ζιοβάνι, ο Γκαλέτι και ο Καρεμπέ που τιμά τον σύλλογο και ως παράγοντας όπως και ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς, ο Μιράλας και ο Ιμπαγάσα, αλλά και ο Βαλμπουενά κι ο ΕλΑραμπί και όσοι στην ομάδα αγωνίζονται σήμερα νομίζεις ότι έχουν μεγαλώσεις στις ακαδημίες του Ρέντη, όπως ο Ρέτσος, ο Τζολάκης, ο Μουζακίτης, ο Κωστούλας. Τέτοιο είναι το πάθος τους. Την ημέρα των γενεθλίων της ομάδας το διαδίκτυο πλημμύρισε από αναρτήσεις ξένων ποδοσφαιριστών που δήλωναν την υπερηφάνεια τους γιατί φόρεσαν την φανέλα του συλλόγου πρώτα από όλα στους ίδιους τους ανθρώπους της χώρας τους: ο Φουστέρ, ο Ρομπέρτο, ο Τσόρι, ο Ελαμπντελαουί, ο Ζοζέ Σα κι άλλοι δεκάδες δηλώνουν οπαδοί της ομάδας σαν από την Ελλάδα να μην έφυγαν ποτέ τους.
Πάθος και κυρίως υπερηφάνεια για τον σύλλογο συναντάς και όταν διηγείσαι τα κατορθώματα των αθλητών των άλλων σπορ του συλλόγου. Ο Στιβ Γιαντζόγλου, ο Γιώργος Καστρινάκης, ο Αργύρης Καμπούρης σκόρερ των δυο σημαντικότερων βολών στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ (αυτών που έβγαλαν την Εθνική ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1987) αλλά και ο Ζάρκο Πάσπαλιε, ο Ντέιβιντ Ρίβερς, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Γιώργος Πρίντεζης, ο Κώστας Παπανικολάου έχουν γράψει τις χρυσές σελίδες του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Ο Λάιος, ο Τριανταφυλλίδης, ο Μουστακίδης, ο Φάκας, ο Γκουντάκος, ο Θεοδωρίδης, ο Ντράγκοβιτς, ο Αμαριανάκης, ο Γκιούρδας, ο Καζάζης, ο Πολύζος, ο Τερζάκης, αλλά κι ο Γκούσταφσον, ο Ουρμπάνοβιτς, ο Βίλντε, ο Μπρντζόβιτς και άλλοι πολλοί είναι τα χρυσά παιδιά του Ολυμπιακού στο βόλεϊ. Στο πόλο η ομάδα έχει Ολυμπιονίκες και πρωταθλητές Ευρώπης όπως ο Βλάχος, ο Γενηδουνιάς, ο Φουντούλης, ο Νικολαΐδης, ο Δερβίσης, ο Γούνας, ο Αργυρόπουλος, ο Χατζηθεοδώρου, ο Πάβιτς που έχουν πάρει την σκυτάλη από τους Αφρουδάκηδες, τον Βλοντάκη, τον Δελακά, τον Κολόμβο, τον Ντούσκα κι άλλους πάρα πολλούς άξιους. Στη σκυταλοδρομία των επιτυχιών φυσικά συμμετέχουν και προπονητές που σφράγισαν την ιστορία του συλλόγου. Ο Μπούκοβι και ο Μπάγεβιτς. Ο Βαλβέρδε και ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο Τάκης Λεμονής και ο Λάκης Πετρόπουλος. Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς και ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο Γιάννης Λάιος και ο Μοντάλι. Ο Στάμενιτς, ο Κάσας, ο Πάτερος και ο Βλάχος. Κι άλλοι πάρα πολλοί που θα χρειαζόταν η συγγραφή μιας ολόκληρης εγκυκλοπαίδειας για να φανεί η σημαντικότητα της προσφοράς τους.
Ο Ολυμπιακός είναι όλα
Όλα αυτά τα αστέρια, και άλλα πολλά που φώτισαν τον δρόμο του συλλόγου στον δρόμο προς τα εκατό του χρόνια και που δεν μπόρεσα να αναφέρω, είναι αθλητές παραγωγοί μεγάλων στιγμών – μοναδικοί πρωταγωνιστές σε μια σκυταλοδρομία που οδηγεί σε πρωταθλήματα και κύπελλα, ευρωπαϊκούς θριάμβους και απολαυστικές νίκες σε ντέρμπι, αλλά και ήττες που βοήθησαν στο να προκύψει ο σκληρός χαρακτήρας του πρωταθλητή και πόνους που έδεσαν τον κόσμο που αγαπά το σύλλογο ακόμα πιο πολύ. Ο Ολυμπιακός είναι όλα γιατί δεν υπάρχουν διακρίσεις στα έντονα συναισθήματα που προκαλεί. Είναι ο θρίαμβος στο UEFA Conference League και η τραγωδία της Θύρας 7. Είναι η κατάκτηση του Youth League από τους θαυματουργούς μικρούς του πέρυσι, αλλά κι εκείνη η καταραμένη βραδιά στο ΟΑΚΑ που ο άνεμος μπέρδεψε τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο κι ο Ολυμπιακός έχασε την δυνατότητα να αποκλείσει την Γιουβέντους. Είναι οι νίκες στο Καραϊσκάκη με την Λίβερπουλ, την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Μίλαν, αλλά και οι χαμένες προκρίσεις από την Χέρενφέιν, την Λιόν, την Κραϊόβα και την Ντιναμό Κιέβου. Είναι τα γκολ του Αναστόπουλου με τον Αγιαξ, αλλά και το «χέρι-πέναλτι» του Ρομπέρτο Κάρλος κόντρα στην Ρεάλ στο Μπερναμπέου που δεν δόθηκε. Είναι οι εποποιΐες με την Αρσεναλ, αλλά κι ο άδικος αποκλεισμός με την Γούλβς ή την Αντερλεχτ. Είναι η μαύρη νύχτα στο Τορίνο κόντρα στην Γιούβε και η νίκη στην Βρέμη. Είναι μια ήττα με την Ρεάλ με παίκτη λιγότερο και χαμένες ευκαιρίες απίστευτες και μια ήττα από την Ρόζενμποργκ στο Καραϊσκάκη με κάτω τα χέρια. Είναι τα τρίποντα του Σπανούλη στον τελικό της Ευρωλίγκας με την Ρεάλ Μαδρίτης στο Λονδίνο, αλλά και τα χαμένα Final 4 για ένα άστοχο σουτ. Είναι το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στην Πόλη και το σουτ μαχαιριά του Γιουλ. Είναι ο τελικός στο Τσάμπιον λιγκ του πόλο και η απόλυτη επικράτηση κόντρα στην Προ Ρέκο, αλλά και το εξόφθαλμο διαιτητικό λάθος του Σλοβένου διαιτητή Μαργκέτα, ο οποίος ακύρωσε πεντακάθαρο γκολ για ανύπαρκτο επιθετικό φάουλ του Χατζηθεοδώρου 4 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ενός τελικού με την Γιούνγκ στο Ντουμπρόβνικ που θα έδινε στην ομάδα τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Είναι ο τραυματισμός του Βίλντε στον ευρωπαϊκό τελικό της ομάδας βόλεϊ στο ΣΕΦ με την Ραβένα, αλλά κι ο αποκλεισμός του ΠΑΟ στον ημιτελικό του CEV Τσάλεντζ Καπ που ο Ολυμπιακός κατέκτησε μετά από ήττα στο πρώτο ματς εντός έδρας. Είναι 48 πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο που κερδήθηκαν και άλλα τόσα που υπάρχουν ευθύνες γιατί χάθηκαν: ο κόσμος του τα ήθελε όλα.
Ο Ολυμπιακός είναι η ιστορία ενός αιώνιος έφηβου εκατό χρονών που θα συνεχίσει να εκπλήσσει γιατί παραμένει Σύνδεσμος Φιλάθλων, δηλαδή προορισμός ζωής ανθρώπων που πάντα θα τον αγαπούν και θα τον νοιάζονται…
(Νέα Σαββατοκύριακο, Μάρτιος 2025, μέρος Β)
