H Παρτιζάν ήρθε στην Αθήνα να παίξει με τον Ολυμπιακό έχοντας 10 νίκες στα τελευταία 12 ματς και καιγόταν να κερδίσει διότι ψάχνει αυτή την μεγάλη νίκη εκτός έδρας που θα της δώσει την βεβαιότητα πως θα είναι τουλάχιστον στο play in. Μια τέτοια νίκη κυνηγούσε στο ΟΑΚΑ απέναντι στον ΠΑΟ και η Ρεάλ Μαδρίτης που κινδυνεύει σοβαρά να αποκλειστεί νωρίς και γρήγορα. Και οι δυο φιλόδοξες αυτές ομάδες έχασαν από τις ελληνικές ομάδες με κάτω τα χέρια. Χωρίς μάλιστα ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ να κάνουν τα καλύτερα εφετινά παιγνίδια τους: τους κέρδισαν στο ρελαντί – για να θυμηθώ μια παλιά ξεχασμένη έκφραση από αυτές που λέγαμε πριν αρχίσουμε να μιλάμε όλοι ελληνοαμερικάνικα κοπιάροντας τους σπορκάστερς που νομίζουν πως η επόμενη δουλειά τους θα είναι το ΝΒΑ. Οσο οι αγωνιστικές περνούν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ δείχνουν αυτό που ξέραμε από την αρχή: πως ο αντίπαλός τους στην Ευρωλίγκα είναι μόνο ένας, δηλαδή ο κακός εαυτός τους.   

Ένα δεκάλεπτο αρκούσε

Γκαζωμένοι από τα καταπληκτικά πράγματα που οι οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν στο ΣΕΦ ξεκινώντας το πρόγραμμα εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια του συλλόγου οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα έκαναν ένα καταπληκτικό πρώτο δεκάλεπτο και τελείωσαν το ματς πριν αρχίσει: το 27-18 με το οποίο ο Ολυμπιακός προηγήθηκε (έχοντας χάρη στους Παπανικολάου – Βεζένκοφ ξεφύγει από νωρίς με 13-5) δεν άφηνε περιθώρια στην Παρτιζάν παρά μόνο για μια αξιοπρεπέστατη ήττα. Δεν ήταν ούτε οι 27 πόντοι που είχε δεχτεί η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβις το μεγάλο της  πρόβλημα, ούτε η πολλή στοχευμένη και αποτελεσματική άμυνα στον Τζόουνς και στον Μπράουν, στους δυο παίκτες που τελευταία έχουν σηκώσει το βάρος της αντεπίθεσής της: ήταν η πολυφωνία του Ολυμπιακού που έδειξε αμέσως πως δεν υπάρχει ματς. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο οκτώ παίκτες κι αυτοί ήταν όλοι διακριθέντες. Στην συνέχεια ο Ολυμπιακός απλά έλεγξε το ματς χωρίς να ιδρώσει ιδιαίτερα: η διαφορά των 12 πόντων (82-70) με την οποία το ματς ολοκληρώθηκε ήταν από τις μικρότερες στην βραδιά και προέκυψε απλά γιατί στο τέλος ο Ολυμπιακός χαλάρωσε κάνοντας κάμποσα άσχημα σουτ (είχε μόλις 9/29 τρίποντα) αλλά και κατάχρηση πάσας – ωραίες είναι οι 25 ασίστ, αλλά όταν η πάσα γίνεται αυτοσκοπός η επίθεση μπορεί να κολλήσει. Οι Σέρβοι μάζεψαν το σκορ όταν ο Κάρλικ Τζόουνς ανέπνευσε και ο Μαρίνκοβιτς θυμήθηκε πόσο καλός σουτέρ είναι – οι άλλοι άφησαν τον Ντέιβις να παλεύει μόνος του.

Σε καλό δρόμο

Ο Ολυμπιακός είχε με μέτριο βράδυ τον Βεζένκοφ ενώ κι ο Φουρνιέ από το Final 4 του κυπέλλου Ελλάδος κι έπειτα είναι λίγο πεσμένος: δεν είναι παράξενο γιατί οι δυο τους κουβάλησαν τον Ολυμπιακό από την αρχή της σεζόν και κανείς δεν μπορεί να είναι στο απόλυτο της φόρμας του για 8 μήνες – ο Γάλλος πληρώνει και την απουσία του Γουόκαπ που τον υποχρεώνει σε υπερωρίες στην άμυνα. Μέτριος ήταν κι ο ΜακΚίσικ, ενώ ο νεοφερμένος Σέιμπεν Λι αγωνίστηκε 8 λεπτά (όλα στο δεύτερο δεκάλεπτο) χωρίς να πάρει τελική προσπάθεια, σαν να ήθελε να δείξει στον Μπαρτζώκα ότι κι αυτός μπορεί να πασάρει και να παίξει άμυνα. Οι 25 ασίστ μαρτυρούν πως η δουλειά μοιράστηκε σε πολλούς κι έτσι σούταραν και σκόραραν και ο Παπανικολάου, κι ο Πίτερς κι ο Βιλντόζα και κυρίως ο Μιλουτίνοφ που με 10 πόντους και 9 ριμπάουντ ήταν ο καλύτερος. Ο Μπαρτζώκας είπε πως δεν είδε από την ομάδα του ένα πολύ καλό παιγνίδι, αλλά σωστά επεσήμανε πως όταν κερδίζεις φορμαρισμένες ομάδες τόσο εύκολα χωρίς να φορτσάρεις είσαι σε καλό δρόμο. Θυμίζω πως πέρσι ο Ολυμπιακός είχε λυγίσει την Παρτιζάν στο ΣΕΦ στην παράταση, ενώ στο πρώτο εφετινό ματς μαζί της στο Βελιγράδι είχε χάσει.

Φτιαγμένος για την Βασίλισσα

Κι ο Παναθηναϊκός είχε χάσει πέρυσι στο ΟΑΚΑ από την Ρεάλ Μαδρίτης αλλά στην συνέχεια έγινε ο κακός της δαίμονας. Την κέρδισε και την Πέμπτη πολύ εύκολα στο ΟΑΚΑ παίζοντας με πολύ καθαρό μυαλό στην επίθεση αλλά κυρίως με πολλή προσήλωση στην άμυνα: οι μόλις 4 πόντοι του Καμπάτσο και το 3/26 τρίποντα της Ρεάλ Μαδρίτης μαρτυρούν πόσο καλή δουλειά έκανε ο ΠΑΟ στην περιφερειακή άμυνα με τον Γκραντ μπροστάρη – ο καταπληκτικός αυτός παίκτης που συνήθως είναι στην σκιά του Ναν και του Σλούκα πέτυχε και 11 πόντους μένοντας 33 λεπτά στο παρκέ.

Ο ΠΑΟ είναι νομίζεις φτιαγμένος για να κερδίζει την Ρεάλ και μάλιστα με άνεση: οι περιφερειακοί της Βασίλισσας (παίκτες όπως ο Αντρες Φελιζ που ένας Θεός ξέρει πως βρέθηκαν εκεί, αλλά και τα κουρασμένα παλικάρια που λέγονται Γιούλ και Αμπάλδε) είναι αδύνατον να ακολουθήσουν τους αντίστοιχους του Αταμάν ενώ αναπληρωματικός του Καμπάτσο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Ο Ναν σταμάτησε στους 18 πόντους, όντας κομμάτι άστοχος (2/7 τρίποντα και 6/11 δίποντα) αλλά είχε 5 ασίστ κι αν σε αυτές προσθέσουμε και τις 7 του Σλούκα γίνεται κατανοητό το γιατί οι ψηλοί του ΠΑΟ (δηλαδή ο Γκέμπριελ, ο Χουάντσο και ο Μήτογλου) έβαλαν μαζί 35 πόντους, παρά το καλό παιγνίδι του Ταβάρεζ, που ήταν ο μόνος που με την παρουσία του θύμιζε την περσινή ομάδα. Ο δυναμισμός του Οσμάν (9 πόντοι σε 21 λεπτά) ήταν χρήσιμος ενώ ο Αταμάν δεν πήρε πάλι σχεδόν τίποτα από τους Μπράουν, Παπαπέτρου και Πλάις, αλλά δεν έχει πρόβλημα να στηριχθεί σε 7 παίκτες και να στείλει μήνυμα σε αυτούς ειδικά πως αν δεν γίνουν περισσότερο χρήσιμοι θα παίζουν και λιγότερο. Ο ΠΑΟ δεν κινδύνεψε σχεδόν ποτέ μετατρέποντας το ματς σταδιακά σε περίπατο: έκλεισε με 40-33 το ημίχρονο, όταν όμως ο Ταβάρεζ βγήκε πάτησε γκάζι και τελείωσε την δουλειά νωρίς. Ηταν στο +13 δυο λεπτά πριν το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, αντέδρασε ψύχραιμα όταν η Βασίλισσα πλησίασε στους 6 πόντους (63-57) επτά λεπτά πριν το τέλος, και σιγά σιγά έχτισε διαφορές φτάνοντας στο 79-68 δυόμισι λεπτά πριν το τέλος και στο τελικό 85-70. Η πεντάδα Σλούκας, Ναν, Γκραντ, Χουάντσο, Μήτογλου ήταν για τον Ματέο άλυτο πρόβλημα.   

Δυο παραδείγματα

Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Παρτιζάν είναι καλά παραδείγματα για το πόσο δύσκολη είναι η Ευρωλίγκα. Η Ρεάλ μέσα σε ένα μόλις χρόνο μοιάζει να δυαλύθηκε. Το περασμένο καλοκαίρι η μόνη της σοβαρή απώλεια έμοιαζε να είναι ο Γιαμπουζέλε – οι Κοζέρ, Ρούντι, Τσάτσο έμοιαζαν βετεράνοι που δικαίως αποστρατεύτηκαν ενώ την δουλειά του Πουαριέ έπρεπε να την κάνουν ο Ιμπάκα και ο Γκαρούμπα που επέστρεψαν – την Πέμπτη ήταν άποντοι και οι δυο. Είναι φανερό πως η απουσία των βετεράνων και οι κακές επιλογές περιφερειακών κατέστρεψαν την ομάδα του Ματέο που έχει χάσει την πυξίδα της. Ο Ομπράντοβις, πέρα από σεβασμό μου προκαλεί και συμπόνοια. Ξέρει ποια είναι η τάση του μπάσκετ και για αυτό προσπαθεί να φτιάξει μια Παρτιζάν αμερικάνικη, με δυναμικούς περιφερειακούς και πολλές λύσεις. Αλλά είναι δύσκολο να μάθεις νέα κόλπα σε γέρικα σκυλιά. Κι αυτό το αμερικάνικο αξίωμα ισχύει ακόμα και για πολύ καλούς προπονητές.