Ο ΠΑΟΚ ήταν ο μεγάλος νικητής στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Πέρυσι δεν είχε χάσει σε κανένα από τα έξι ματς που έδωσε με την Ενωση σε κύπελλο και πρωτάθλημα. Φέτος ξεκίνησε με μια νίκη πιο εύκολη από τις τέσσερις που πήρε απέναντι στην ΑΕΚ πέρυσι. Γιατί ήταν σοβαρός και δημιουργικός. Και γιατί και η εφετινή άμυνα της ΑΕΚ έχει προβλήματα τεράστια: τα μαρτυρούν τα πέντε γκολ που έχει δεχτεί σε δυο εκτός έδρας ματς. Το τι είχες ΑΕΚ, τι είχα πάντα, δυστυχώς ισχύει: χθες οι πισωπεταλιές των αμυντικών της μαρτυρούσαν ένα φόβο τεράστιο που ο ΠΑΟΚ εκμεταλλεύτηκε.  

Ματ με τρεις κινήσεις

Λένε ότι ο Ρασβάν Λουτσέσκου είναι τυχερός – βλέποντας τι έγινε στην Τρίπολη και στο Αγρίνιο δεν θα διαφωνήσω. Είναι όμως και ικανός – ειδικά στη διαχείριση των δυσκολιών και στα ζητήματα της ψυχολογίας. Η χθεσινή νίκη του ΠΑΟΚ είναι κυρίως δική του. Εχασε τον Βαρέλα πριν το ματς αρχίσει και δεν είχε τους Ινγκασον, Κρέσπο και Βιερίνια. Επαιξε με στόπερ τους Μιχάι και Μιχαηλίδη – άλλος θα τα βαζε με την κακιά του μοίρα. Αυτός φρόντισε πρώτα από όλα να προστατεύσει την άμυνα με τρεις κόφτες (τον Σβαπ, τον Κούρτιτς και τον Ντόουγκλας Αουγκούστο), κράτησε τους Τέιλορ και Σίντκλεϊ κοντά στους Λιβάι Γκαρσία και Τζούμπερ και ζήτησε από τον Μπίσεσβαρ να παίζει όλο το βράδυ πάνω στον Μισλέν. Κι επειδή στην ΑΕΚ κανείς δεν φρόντισε να βοηθήσει τον πανικόβλητο από τον Μπίσεσβαρ μετριότατο Γάλλο έγινε πάρτι!

Οι τρεις χαφ του Λουτσέσκου κατάπιαν χιλιόμετρα, έκλεβαν μπάλες και έβγαιναν στην επίθεση, ενώ οι αντίστοιχοι της ΑΕΚ περπατούσαν: παίκτες όπως ο Λεταλέκ κι ο Σιμάνσκι είναι παίκτες τέμπου (όχι ταχυδυναμικοί αλλά λίγο ντίζελ…), ο Γέφτιτς είναι χρήσιμος μόνο με τη μπάλα στα πόδια – κανείς τους δεν ασχολήθηκε με τον Μπίσεσβαρ ενώ τον Μισλέν τον άφησε ακάλυπτο και ο Λιβάι Γκαρσία. Ο Μπίσεσβαρ έκανε το 1-0 στο 42΄ ξεμοναχιάζοντας τον Γάλλο που του δωσε χρόνο όχι μόνο για να σουτάρει, αλλά και για να κάνει κι ένα τσιγάρο προηγουμένως. Από τον ίδιο πήρε και το πέναλτι με το οποίο ο Κούρτις έκανε το 2-0 στο 79΄. Ο ΠΑΟΚ είχε πέντε φάσεις για να σκοράρει πριν και μετά τα γκολ – η ΑΕΚ βρήκε ένα γκολ στο 86΄που ακυρώθηκε από το VAR και είχε δυο τρεις επικίνδυνες επισκέψεις στα καρέ του Πασχαλάκη που ωστόσο στην Τρίπολη και στο Αγρίνιο πιέστηκε πιο πολύ. Ο Λουτσέσκου έλαμπε στο τέλος από χαρά. Το μόνο κακό ότι μετά τον Βαρέλα έχασε και τον Μουργκ. Αλλά όχι και την αισιοδοξία του.

Το καταλυτικό γρήγορο γκολ

Πριν από ένα ματς μπορεί να γίνουν του κόσμου οι εκτιμήσεις και να αναλυθούν όλα. Αλλά ένα γρήγορο γκολ στην αρχή πάντα αλλάζει τα πάντα. Ένα γρήγορο γκολ δεν απλοποιεί απλά ένα ματς: το μετατρέπει σε κατηφόρα. Στην κατηφόρα μια ομάδα φαίνεται καταπληκτική γιατί τρέχει. Στο τέλος δε του αγώνα μοιάζει σχεδόν άψογη. Είναι η ιστορία του Αστέρας – Ολυμπιακός και του Παναθηναϊκός – Βόλος.

Ο Ολυμπιακός βρήκε ένα γκολ πολύ νωρίς στο ματς με την Τρίπολη, όπως και με τη Λαμία, όπως και με τον Απόλλωνα: αν συνυπολογίσεις και ότι στο στραβοπάτημα με τον Ατρόμητο είχε μπει επίσης πολύ δυνατά (με τον Τικίνιο τότε να αστοχεί σε μια μεγάλη ευκαιρία) μπορείς να πεις ότι το επιδιώκει συστηματικά. Χθες το βρήκε χάρη σε ένα εξαιρετικό άνοιγμα του Μαντί Καμαρά (που έκανε την ίδια σέντρα και στο ματς με την Αντβέρπ όταν σκόραρε ο Ελ Αραμπί). Αποδέκτης ήταν ο Μασούρας που γύρισε τη μπάλα στον Τικίνιο με κεφαλιά κι αυτός στο 8΄ πέτυχε το τρίτο του γκολ στο πρωτάθλημα – σκοράρει για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική.

Η περίπτωση του Βραζιλιάνου δείχνει και πόσο δύσκολες είναι οι κρίσεις για τον εφετινό Ολυμπιακό. Ο Τικίνιο μοιάζει ακόμα βαρύς – χθες δεν κατάφερε να ολοκληρώσει μια υποδειγματική αντεπίθεση του Ολυμπιακού γιατί τον πρόλαβε με τάκλιν ο Kαρμόνα. Ωστόσο έχει ήδη τρία γκολ, κι αν είχε σκοράρει με τον Ατρόμητο το πιο εύκολο γκολ της καριέρα του (δεν έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα σε μια φάση στο 80΄ ενώ δεν υπήρχε τερματοφύλακας) θα είχε τέσσερα. Κι αν ο Διαμαντόπουλος του έδινε το πέναλτι στο ματς με τη Λαμία, ως όφειλε, θα είχε πέντε. Και θα ψάχναμε, αν υπάρχει φορ του Ολυμπιακού με καλύτερο ξεκίνημα σε σεζόν τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Γιατί το λέω; Γιατί όσο περνάνε οι αγωνιστικές γίνεται κατανοητό (και από μένα που συνήθως είμαι σκληρά ακριβοδίκαιος) ότι οι όποιες κρίσεις για τον Ολυμπιακό, τους παίκτες του και τον προπονητή του πρέπει να είναι προσεκτικές: οι εμφανίσεις του στο ξεκίνημα είναι αυτό που λέμε «επαγγελματικές» - ο πρωταθλητής προσπαθεί να πάρει το μάξιμουμ παίζοντας «τόσο όσο». Ο,τι περίπου έκανε στη Λαμία το έκανε και στην Τρίπολη: φυσικά με τον ΠΑΟ την Κυριακή θα χρειαστούν πολλά περισσότερα. Χθες, μετά το 0-2 που πέτυχε ο Αγκιμπού Καμαρά χάρη σε ένα λάθος του τερματοφύλακα Παπαδόπουλου, ο πρωταθλητής περιορίστηκε στον έλεγχο της μπάλας, αλλά αυτή τη φορά δεν χτυποκάρδισε γιατί υπήρχαν στον πάγκο ο Κουντέ, ο Ελ Αραμπί, ο Βαλμπουενά και ο Εμβιλά, που, όταν χρησιμοποιήθηκαν, οι ίδιοι ξεμούδιασαν κι ο Αστέρας πήγε δεκαπέντε μέτρα πίσω αποδεχόμενος τη μοίρα του.

Το πράγμα είχε λίγο πλάκα διότι με την είσοδο αυτών των παικτών ο Ολυμπιακός ταχύτητα δεν ανέβασε (το είπε και ο Μαρτίνς) αλλά η παρουσία τους τρόμαξε τόσο πολύ το γηπεδούχο ώστε το ματς τελείωσε. Η ομάδα του Ράσταβατς είχε πετύχει ένα γκολ με το Σίτο (που ακυρώθηκε σωστά από το VAR ως οφσάιντ), έκανε σε κανά δυο περιπτώσεις (κυρίως στο πρώτο ημίχρονο) επικίνδυνες επισκέψεις στην περιοχή του πρωταθλητή, αλλά στην επανάληψη, ειδικά όταν είδε τους βασικούς του Μαρτίνς στο γήπεδο, φοβήθηκε να πάρει το παραμικρό ρίσκο για να μην διαλυθεί όπως πέρυσι, όταν και πάλι μετά τις αλλαγές του κόουτς ο Ολυμπιακός είχε μετατρέψει το ανεκτό (για τον Ράσταβατς) 0-2 σε θεματικά σκληρό 0-4. Αν ο Ολυμπιακός βάλει ομάδες τύπου Αστέρα στη λογική ότι αν ανοιχτούν και τον πιέσουν θα διαλυθούν, έχει κάνει τη μισή δουλειά προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος: διότι σε παρτίδες σκάκι, ομάδες διστακτικές και φοβισμένες, δεν τον κερδίζουν τον Ολυμπιακό. Απλά μπαίνουν στη λογική της αξιοπρεπούς ήττας. Και παραδίνονται όπως ο Αστέρας χθες.  

Οι σωστές απαντήσεις

Το γρήγορο γκολ στάθηκε λόγος για να ξαναδούμε στη Λεωφόρο και τον ΠΑΟ της πρεμιέρας – μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση τα γκολ ήταν δυο κι ο ΠΑΟ (με τον Καρλίτος και τον Ιωννίδη) τα σημείωσε στο πρώτο πεντάλεπτο τιμωρώντας απερίγραπτα λάθη. Το πρώτο του τερματοφύλακα του Βόλου (για δεύτερη φορά σε τέσσερα ματς ο Κλέιμαν πάει να ντριπλάρει και εκτίθεται – το χε κάνει και με τη Λαμία) και το δεύτερο των κεντρικών αμυντικών του φιλοξενούμενου. Με το 2-0 να διαμορφώνεται νωρίς νωρίς ο ΠΑΟ έκανε πάρτι γιατί οι γρήγοροι κυνηγοί του βρήκαν χώρους. Σκόραραν όλοι (μετά τους Καρλίτος και Ιωαννίδη και ο Χατζηζιοβάνης και ο Βιτάλ, αυτός με πέναλτι) και έχασαν κι άλλες ευκαιρίες απέναντι σε μια ομάδα που ναι μεν είχε μια μέρα λιγότερη για να προετοιμάσει το ματς, πλην όμως ήταν σαν να ξέχασε όσα καλά έδειξε στις πρώτες αγωνιστικές.

Η αγωνιστική μεταμόρφωση του ΠΑΟ δεν ήταν τυχαία, όπως τυχαίες δεν ήταν και οι ήττες από τον Αρη και τον ΠΑΟ. Ο Γιοβάνοβιτς απάντησε αυτή τη φορά σωστά (για τις ανάγκες του ματς) στα συνηθισμένα του διλλήματα. Ανάμεσα στον Αλεξανδρόπουλο και τον Μαουρίσιο προτίμησε τον πρώτο γιατί τρέχει. Ανάμεσα στον Καρλίτος και στον Ιωαννίδη αποφάσισε να βάλει και τους δυο στέλνοντας στην ομάδα ένα μήνυμα ότι δεν πρέπει να φοβάται. Και στη σκέψη ποιος μεταξύ του Λούντκβιστ και του Βιγιαφάνιες πρέπει να ξεκινήσει αποφάσισε ότι θέση δεν έχει κανένας. Και τώρα θα πάει στο Καραϊσκάκη με μια ομάδα με αναπτερωμένο ηθικό που πρέπει να δείξει την πρόοδό της.       

Απλά συμπεράσματα

Είναι νωρίς για κρίσεις, αλλά μερικά πράγματα γίνονται εύκολα αντιληπτά. Ο Ολυμπιακός, αν είναι πρώτος μετά το τέλος του ομίλου του Γιουρόπα λιγκ, θα είναι πάλι μεγάλο φαβορί για το πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ για να κερδίσει το πρωτάθλημα πρέπει να σταματήσει να χάνει παίκτες: οι μυϊκοί τραυματισμοί είναι ασταμάτητοι και θα επηρεάσουν και την ένταση του παιγνιδιού του. Και η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟ για να διεκδικήσουν τον τίτλο πρέπει να ελπίζουν ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός να χάσουν πολλούς βαθμούς. Γιατί αυτοί σε τέσσερις αγωνιστικές έχουν χάσει 5 και 6 αντίστοιχα και μάλιστα μολονότι έχουν κάνει και κάποιες εμφανίσεις που στον κόσμο τους άρεσαν…