Το πέναλτι που κέρδισε ο Στέρλνιγκ κι έδωσε τους Αγγλους την πρόκριση στον τελικό δημιούργησε παντού συζήτηση. Εχει πλάκα κάτι που γράφτηκε στην Εκίπ χθες: οι Γάλλοι γράψανε πως «κάθε μέρα που περνάει μοιάζει ολοένα και μεγαλύτερο σκάνδαλο». Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει χώρα στον κόσμο που προκάλεσε μεγαλύτερες αντιδράσεις από αυτές που είδα στην Ελλάδα. Εριξα μια ματιά χθες δεξιά κι αριστερά στα ελληνικά social media κι έβαλα πραγματικά τα γέλια με όσα διάβασα. Ότι τα social media είναι το «μετερίζι της αγανάκτησης» είναι γνωστό: πολύς κόσμος έχει βρει ένα τρόπο να αισθάνεται σημαντικός βρίζοντας ή κοροϊδεύοντας – περνά και τη μέρα του. Αλλά όλη αυτή η απίθανη οργή και η διαδικτυακή φασαρία για την υπόδειξη ενός πέναλτι σε ένα ματς των Αγγλων με την Δανία δεν έχει νόημα, ειδικά αν σκεφτείς ότι οι Αγγλοι ήταν καλύτεροι στο παιγνίδι κι έχουν κάνει ένα εξαιρετικό τουρνουά γενικότερα.

Όλα αποκτούν νόημα μόνο αν γνωρίζεις την αιώνια κόντρα που υπάρχει στην Ελλάδα ανάμεσα στους Αγγλόφιλους και στους μη Αγγλόφιλους. Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως όλοι αυτοί που φωνάζουν εναντίον του διαιτητή Μακελι, της UEFA, του Μπόρις Τζόνσον, του Χάρι Κέιν και της βασιλικής οικογένειας το κάνουν γιατί δεν αντέχουν τους Ελληνες Αγγλόφιλους: αν το πέναλτι αυτό είχε δοθεί υπέρ των Δανών ή των Ισπανών σε ένα ημιτελικό με την Γερμανία ή την Πορτογαλία π.χ δεν θα υπήρχε καμία αγανάκτηση. Μόνο λίγη πλάκα.

Είναι πολλοί, πάρα πολλοί

Γιατί στην Ελλάδα δεν αντέχονται οι Αγγλόφιλοι; Πρώτα πρώτα γιατί είναι πολλοί, πάρα πολλοί: εξαιρετικά περισσότεροι από τις άλλες χώρες. Στις ηλικίες πάνω από 50 – 55 χρονών Αγγλόφιλος είναι ο ένας στους τρεις πιστεύω. Αλλά και στις μικρές ηλικίες το ποσοστό είναι σημαντικό: τα παιδιά που μεγαλώνουν με την βεβαιότητα ότι η Πρέμιερ λιγκ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη παίρνουν τη σκυτάλη της αγγλοφιλίας από παππούδες, πατεράδες και θείους. Κι όσο το Τσάμπιονς λιγκ γίνεται ολοένα και περισσότερο αγγλική υπόθεση, θα γίνεται όλο και πιο πολύ αυτό.

Είναι ο λόγος της αντιπάθειας των Αγγλόφιλων ο μεγάλος τους όγκος; Κατά βάση ναι. Όταν θες με κάποιον να διαφωνείς, ψάχνεις πολλούς για να θρέφεται η αντίδρασή σου. Δεν ξέρω κανένα που να είναι κόντρα στους Πορτογάλους πχ, που ήταν και πρωταθλητές Ευρώπης, όπως δεν ξέρω και κανένα που να είναι υπέρ των Πορτογάλων. Ξέρω πολλούς που είναι κόντρα στον Κριστιάνο γιατί υπάρχουν πολλοί που είναι μαζί του. Ωστόσο παρόλο που και οι φίλοι των Βραζιλιάνων ή των Ολλανδών ή των Γάλλων είναι πολλοί στην Ελλάδα και πάλι δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα διάβαζα τόσες κατάρες για τις ομάδες αυτές, αν κέρδιζαν ένα πέναλτι. Ενώ η Αγγλία προκαλεί εντάσεις: στην Ελλάδα πιστεύω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που έχει πανηγυρίσει περισσότερο το γκολ που έχει βάλει στους Αγγλους ο Μαραντόνα, παρά το άλλο στο οποίο διέλυσε την άμυνα τους.   

Κάπου στη μέση η αλήθεια

Στην περίπτωση των Αγγλόφιλων έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν διάφορα που προκαλούν το είδος της αντίδρασης που βλέπουμε. Πρώτα από όλα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που πιστεύει πως η αγγλοφιλία επιβλήθηκε και δεν προέκυψε. Πολλοί θυμούνται ότι τη δεκαετία του ‘70 και του ’80, στην τότε κρατική τηλεόραση, μεταδιδόταν μόνο το αγγλικό πρωτάθλημα και μάλιστα σαν ένα είδος θείας λειτουργίας, δηλαδή χωρίς καμία απολύτως κρίση για αυτό ως θέαμα. Ολη εκείνη η περίοδος είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός είδος θρησκείας με πιστούς και αρνητές της. Από τη μια προέκυψαν όσοι πίστευαν ότι ο Τζο Τζόρνταν ήταν ο μεγαλύτερος φορ όλων των εποχών (ίσως και ο μοναδικός…) και από την άλλη υπήρξαν όσοι έβλεπαν σε όλο αυτό μόνο μια υπερβολή και μάλιστα χωρίς τίποτα το αληθινά θεαματικό: βλέπανε κάτι κοκκινοτρίχηδες που κάνανε σέντρες. Η αλήθεια, όπως πάντα, ήταν κάπου στα μέση, αλλά η υπερβολή δίνει πάντα λαβή για ακραίες τοποθετήσεις.

Για όποιον με όλη αυτή τη λατρεία του αγγλικού πρωταθλήματος διαφωνούσε οι αποτυχίες των Αγγλων σε Euro και μουντιάλ ήταν απλά η απόδειξη πως στην Ελλάδα, χάρη στην τηλεόραση, επιχειρήθηκε μια απόλυτη πλύση εγκεφάλων από την οποία οι ίδιοι γλύτωσαν κι ως εκ τούτου μπορεί να γελοιοποιούν όσους την είχαν υποστεί. Επιπλέον υπήρξε για χρόνια, πάντα από τους κήνσορες και θεράποντες της αθλητικογραφίας μας μια προσπάθεια αγιοποίησης του αγγλικού ποδοσφαίρου που έφτανε στα όρια του παραλογισμού. Ο χουλιγκανισμός π.χ για κάποιους δεν είχε σχέση με το αγγλικό ποδόσφαιρο – ενώ είναι πτυχή του και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα. Κόσμος και κοσμάκης έχει επιτεθεί στη Μάργκαρετ Θάτσερ για τον αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων ή έχει προσπαθήσει αργότερα να αποδείξει ότι η Θάτσερ δεν έκανε τίποτα, αλλά αυτοεξορίστηκαν από μόνοι τους οι καλοί Αγγλοι που και σε αυτό είναι πρωτοπόροι: μιλάμε για ιδεοληπτικές κουταμάρες. Οι πιο πολλοί Ελληνες αγγλόφιλοι αντιμετωπίζουν τις αγγλικές ομάδες σαν να είναι ελληνικές ομάδες – φυσικά αντιμετωπίζουν έτσι και την Εθνική Αγγλίας. Κι από άλλους, που ελληνικές ομάδες υποστηρίζουν, εισπράττουν αντιδράσεις ανάλογες.

Είναι αδύνατο να συζητήσεις     

Αυτή η όντως υπερβολική προβολή της αγάπης για το αγγλικό ποδόσφαιρο από όσους συμβαίνει να το αγαπάνε γίνεται συχνά ένας λόγος που όποιος δεν αγαπάει αυτό το ποδόσφαιρο αντιδρά υπερβολικά. Είναι μάλλον αδύνατο να συζητήσεις σοβαρά για ποδόσφαιρο με όποιον δηλώνει, όχι οπαδός, αλλά έστω φίλος αγγλικής ομάδας. Τα τελευταία χρόνια π.χ δεν χωρά αμφιβολία πως η πρόοδος της Πρέμιερ λιγκ βασίζεται σε ρωσικά, αραβικά, αμερικάνικα και ένας Θεός ξέρει τι είδους ξενόφερτα κεφάλαια. Κι όμως ακούς κόσμο να πιστεύει πως αυτό που δίνει στις αγγλικές ομάδες δυνατότητες για ευρωπαϊκές διακρίσεις δεν είναι το άφθονο χρήμα, αλλά ένα είδος αιώνιας γοητείας της φανέλας των ομάδων, της εξέδρας, των γηπέδων (που είναι όλα καινούργια και ανακαινισμένα) κτλ.

Παλαβομάρες που τρελαίνουν

Το αγγλικό πρωτάθλημα είναι το πλέον αλλοιωμένο στην Ευρώπη: αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία τα τελευταία 20 - 30 χρόνια είναι καταπληκτικό διότι βλέπεις πως ένα πρωτάθλημα που παρέμεινε ιστορικά αναλλοίωτο για δεκαετίες, έχει γίνει σήμερα ένα διεθνές παλκοσένικο με ομάδες που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το παρελθόν τους, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε επίπεδο οργάνωσης, διοίκησης και στόχευσης. Ακόμα και η διοργάνωση των αγώνων είναι ολότελα διαφορετική κι όμως στην Ελλάδα οι άνθρωποι μιλάνε για αυτό σαν τα αγγλικά γήπεδα να γεμίζουν ακόμα από παιδιά της εργατικής τάξης, ο αγωνιστικός χώρος να είναι γεμάτος λάσπη και στα «πέταλα» να είναι όλοι όρθιοι. Οι παλαβομάρες αυτές σαφώς και τρελαίνουν όσους βλέπουν τι συμβαίνει στην Αγγλία χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες: και κάπου είναι και κατανοητό όλοι αυτοί να παρακαλούν σε κάθε διοργάνωση οι Αγγλοι να αποκλειστούν για να μην ακούσουν τους εδώ υποστηρικτές τους να μιλάνε για τη δικαίωση του Χόντλ, του Κίγκαν, του Σίλτον και του Στιβ Κόπελ, που ήταν εκπρόσωποι ενός άλλου αγγλικού ποδοσφαίρου, που δεν υπάρχει πια. Αλλά ας μην μπλέκουμε τις ιδεοληψίες των Ελλήνων αγγλόφιλων με την Εθνική Αγγλίας. Που είναι μια συμπαθέστατη ομάδα κι αν αύριο γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης θα το χει καταφέρει δίκαια. Χάρη στην τακτική της προσαρμογή στο ποδόσφαιρο του σήμερα και τη δύναμη της ομοσπονδίας της.

Πως τα κατάφεραν

Διαβάζω τις υπερβολές που γράφονται και γελάω με ένα πράγμα: για την ικανότητα μας να τα κάνουμε όλα ελληνικά! Οι Αγγλοι πιστεύω θα έκαναν το σταυρό τους αν διάβαζαν όσα έχουν γραφτεί εναντίον της ομάδας του Σαουθγκέιτ στην Ελλάδα. Αλλά θα απορούσαν και με όσα  έχουν πει για την Αγγλία οι εδώ Αγγλόφιλοι. Που έχουν καταφέρει κόσμος και κοσμάκης στην Ελλάδα να σιχαίνεται μια από τις πιο συμπαθητικές Εθνικές ομάδες του κόσμου…