Η Λίβερπουλ απέκτησε το πρώτο εισιτήριο για το Παρίσι, όπου θα γίνει στα τέλη του Μαϊου ο τελικός του Τσάμπιονς λιγκ: απομένει να το σφραγίσει στην Ισπανία την επόμενη Τρίτη και θα το κάνει διότι η διαφορά της από την Βιγιαρεάλ αποδείχτηκε στο γήπεδο μεγάλη. Ο δεύτερος ημιτελικός του Τσάμπιονς λιγκ ήταν από τα ματς που ακόμα κι αν δεν τα έχεις δει καταλαβαίνεις από τις δηλώσεις των εμπλεκόμενων τι έγινε. Ο Γιούργκεν Κλοπ είπε ότι το πρώτο ημίχρονο της ομάδας του ήταν εξαιρετικό – ένα από τα καλύτερα της χρονιάς: το είπε μολονότι αυτό έληξε 0-0! Οι δε παίκτες της Βιγιαρεάλ, όπως ο ειλικρινής Τσουκουέζε, ο ήρωας του ματς με την Μπάγερν Μονάχου, τόνισαν ότι η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική – μολονότι η στατιστική καταγράφει μόνο μια τελική προσπάθεια των Ισπανών προς την αντίπαλη εστία. Είναι παράδοξα αυτά; Όχι. Είναι απλά η καλύτερη ανάλυση του ματς.

Τα κάνει άψογα

Γιατί ο Κλοπ δηλώνει ευχαριστημένος για ένα ημίχρονο που τελείωσε 0-0; Γιατί έχει δει την ομάδα του να κάνει για 45 λεπτά όσα της έχει ζητήσει και να τα κάνει άψογα. Η Λίβερπουλ στο διάστημα αυτό δεν έχει ούτε ένα ποδοσφαιριστή που να υστερεί. Παίζει την Βιγιαρεάλ άφοβα στο μισό γήπεδο και τα κάνει όλα όπως πρέπει. Οι ακραίοι της μπακ είναι πολύ ψηλά και δίνουν στην ομάδα όλο το απαραίτητο πλάτος. Οι τρεις χαφ βγάζουν από το ματς τον Λο Σέλσο και κερδίζουν κάθε μονομαχία επιτρέποντας στην ομάδα να στρατοπεδεύσει στην αντίπαλη περιοχή: επιπλέον γίνονται και απειλητικοί – ο Τιάγκο πχ έχει τα ωραιότερα σουτ της βραδιάς. Λείπει το γκολ αλλά δεν λείπουν οι προσπάθειες των κυνηγών και οι κινήσεις τους. Και παρόλο που το ματς μένει στο 0-0 (από συμπτώσεις…) η Λίβερπουλ δεν δείχνει κανένα σημάδι άγχους αφού διασκεδάζει επιβάλλοντας ένα έλεγχο απόλυτο. Πώς να μην είναι ευχαριστημένος ο προπονητής της;

Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο που δεν διαφεύγει της προσοχής του Γερμανού: στο δεύτερο ημίχρονο μπορεί η Λίβερπουλ να βρήκε δυο γκολ (και μάλιστα γρήγορα), πλην όμως η συνολική της πίεση κράτησε λιγότερο. Μετά το 70΄ρίχνει το ρυθμό, κοντρολάρει το ματς, ψάχνει το τρίτο γκολ σποραδικά, σηκώνει το πόδι από το γκάζι: βοήθησε για αυτό και ο ίδιος ο Κλοπ με τις αλλαγές του. Ο σκοπός έχει επιτευχθεί, η νίκη είναι άνετη, αλλά ο καλός προπονητής δηλώνει ευχαριστημένος για το πρώτο ημίχρονο – για αυτό στο οποίο είδε την ομάδα του να προσπαθεί παραπάνω.

Χωρίς τον Μορένο

Λογική βρήκα και την αποδοχή της ήττας από τους παίκτες της Βιγιαρεάλ: έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά δεν μπορούσαν πολλά απέναντι σε ένα αντίπαλο τόσο ποιοτικότερο. Χωρίς τον Μορένο η Βιγιαρεάλ δεν είχε το σημείο αναφοράς στο επιθετικό της παιγνίδι – αυτό που της είναι απαραίτητο έστω για να τρέξει στις αντεπιθέσεις. Ο Παρέχο και ο Καπού, το δίδυμο των μέσων που έτρεξε πιο πολύ από όλους στο Τσάμπιονς λιγκ φέτος, περιορίστηκαν στο να βοηθούν την άμυνα: η Βιγιαρεάλ κάνει στα μετόπισθεν ένα εξαιρετικό τακτικά παιγνίδι και ποτέ δεν χαρίζει στη Λίβερπουλ χώρους – για αυτό βοηθάνε όλοι. Το ότι η Βιγιαρεάλ γνωρίζει την ήττα δεν ακυρώνει την προσπάθεια όλων: αυτό που οι παίκτες της λένε είναι ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν. Εχω την βεβαιότητα ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν και την ερχόμενη Τρίτη, απλά δεν αρκεί. Η Λίβερπουλ είναι φτιαγμένη για να διεκδικήσει το Τσάμπιονς λιγκ: η Βιγιαρεάλ όχι.     

Θα τις κάνουν κομμάτια

Το παράδοξο με την εφετινή Λίβερπουλ ήταν ότι δεν είχαμε δει στο Τσάμπιονς λιγκ φέτος εντυπωσιακά της παιγνίδια στο Ανφιλντ. Αυτό έγινε γιατί τέτοια ματς δεν χρειάστηκε να κάνει: ίσως και γιατί το κυνηγητό της Μάντσεστερ Σίτυ στο πρωτάθλημα επέβαλε να γίνεται και κάποιου τύπου οικονομία δυνάμεων ακόμα και στα εντός έδρας ευρωπαϊκά ματς – θα λεγα κυρίως σε αυτά.  

Μετά τη φάση των ομίλων, στα περίφημα διπλά ματς, η ομάδα του Κλοπ αποκτούσε σημαντικό προβάδισμα στα πρώτα ματς (τα οποία κι έδωσε εκτός έδρας) και στις ρεβάνς που έδωσε στην έδρα της έκανε λίγα: κέρδισε την Ιντερ και την Μπενφίκα εκτός έδρας, αλλά στο Ανφιλντ από τους Ιταλούς έχασε κι από τους Πορτογάλους γλύτωσε την ήττα μάλλον χάρη στο VAR. Αλλά αυτά δεν προκάλεσαν κανενός είδος γκρίνια από το κοινό της: το κοινό καταλαβαίνει κι εκτιμά τη συνολική δουλειά. Χθες που η Λίβερπουλ χρειάστηκε το Ανφιλντ το κοινό της ήταν εκεί και την έσπρωξε: την υποδέχτηκε για παράδειγμα στο δεύτερο ημίχρονο σαν να την έχει δει να κερδίζει τους Ισπανούς με 3-0, μολονότι γκολ δεν είχε πανηγυρίσει. Μπροστά σε ένα τέτοιο κοινό πώς να μην λυγίσει ο καλός Ρούλι; Το 1-0 της Λίβερπουλ είναι του Ανφιλντ. Οσο για το 2-0 αυτό είναι ένα μεγάλο μήνυμα στη Ρεάλ και την Σίτυ που θα παλέψουν για να την συναντήσουν στο Παρίσι.

Η συνεργασία του Μανέ και του Σαλάχ είναι άψογη: ο Αιγύπτιος βγαίνει για να πάρει μπάλα, την κρατά όσο χρόνο χρειάζεται ο Μανέ για να κάνει κίνηση, του την περνά ξέροντας πως έχει φύγει κάθετα κι αυτός που ξέρει πως ο συμπαίκτης του θα τον βρει (ακόμα και χωρίς να τον κοιτάζει…) στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Στο μπάσκετ το λένε pick and roll, στο ποδόσφαιρο είναι απλά απόδειξη πως ο χρόνος δουλεύει πάντα υπέρ των επιθετικών που ξέρουν να συνεργάζονται. Εχοντας δει μια μέρα πριν πόσα προβλήματα είχαν στην άμυνα η Σίτυ και η Ρεάλ, η Λίβεπουλ είναι σαν να τους στέλνει ένα μήνυμα που να λέει πως οι κυνηγοί της, τις άμυνες που (δεν) έχουν, θα τις κάνουν κομμάτια.      

Μου μοιάζει φαβορί

Η Λίβερπουλ δεν κέρδισε στην πανίσχυρη έδρα της ούτε την Ρεάλ Μαδρίτης πέρυσι, αλλά ούτε και την Ατλέτικο Μαδρίτης πρόπερσι. Στον Κλοπ δεν αρέσουν ιδιαίτερα τα ματς με τους Ισπανούς: προτιμά αντιπάλους από άλλες χώρες που κάνουν μικρότερη κατοχή μπάλας, παίζουν πιο ελεύθερο ποδόσφαιρο, δεν έχουν ως στρατηγική άμυνας το κλειστό και «μαζεμένο» ποδόσφαιρο των λεπτομερειών που αρέσει στον Γιουνάι Εμερι. Πέρυσι για να κατακτήσει το Γιουρόπα λιγκ η Βιγιαρεάλ κατέστρεψε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στερώντας της ένα τίτλο που φαινόταν να έχει ήδη στην τροπαιοθήκη της: το έκανε παίζοντας άμυνα. Αλλά στο Ανφιλντ παίζοντας μόνο άμυνα δεν αντέχεις όσο σωστά κι αν αυτό το κάνεις: η Λίβερπουλ έδωσε ένα μάθημα στο πως οι κλειστές άμυνας ανοίγουν με υπομονή, στοχευμένο παιγνίδι και υποστήριξη από την εξέδρα. Όλα αυτά θα τα έχει και στο Παρίσι. Δεν λέω ότι θα πάρει σίγουρα το τρόπαιο. Σήμερα όμως μου μοιάζει φαβορί: είναι καλύτερη από πέρυσι (πράγμα που δεν είναι η Μάντσεστερ Σίτυ) και δεν εξαρτάται από μονάδες όσο η Ρεάλ. Και παίζει πλέον και πολύ καλό ποδόσφαιρο μακριά από το Ανφιλντ. Στο οποίο χθες θύμισε κάτι που έχω γράψει πριν χρόνια: ότι σε αυτό πάντα είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου…