Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: η επιστροφή του Κώστα Μανωλά στον Ολυμπιακό δεν  ήταν απλά αναγκαία, ήταν επιβεβλημένη. Διότι ο Σισέ και ο Μπα είναι έτοιμοι να ενσωματωθούν στις Εθνικές τους και να λείψουν για σαράντα μέρες κι ο Σεμέδο είναι με τη βαλίτσα στο χέρι. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα στόπερ που να ενσωματωθεί χωρίς προβλήματα προσαρμογής: ο Μανωλάς τέτοια δεν θα έχει. Κι ο Ολυμπιακός όφειλε να του δώσει ένα συμβόλαιο σεβόμενος την επιθυμία του να επιστρέψει. Γιατί μια ομάδα είναι μεγάλη κι όταν ξέρει να χτίζει σχέσεις με ποδοσφαιριστές – σχέσεις βασισμένες στον αμοιβαίο σεβασμό. Ο Μανωλάς θα πάρει από τον Ολυμπιακό πολύ λιγότερα χρήματα από όσα είχε εξασφαλίσει στη Νάπολι. Θα διεκδικήσει όχι μια θέση στην ενδεκάδα, αλλά ένα συμβόλαιο ζωής στην ομάδα. Δεν επιτρέπεται να είσαι Ολυμπιακός και να μην το σεβαστείς αυτό στους καιρούς που ζούμε, που οι παίκτες που γουστάρουν μια φανέλα είναι ελάχιστοι.  

 Λίγα ματς για να βρει ρυθμό

Οι πιο πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού χάρηκαν στο άκουσμα της επιστροφής  του Κώστα Μανωλά και είναι λογικό. Ο Μανωλάς έχει συνδέσει το όνομά του με μεγάλες βραδιές του Ολυμπιακού: ήταν πρωταγωνιστής στην τελευταία του πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ, σκόραρε με την Μπενφίκα και την Παρί, ωρίμασε παίζοντας στον Ολυμπιακό και κατακτώντας πρωταθλήματα. Στη συνέχεια πήγε στην Ιταλία κι εκτιμήθηκε τόσο πολύ ώστε η μεν Ρόμα, η οποία από τον Ολυμπιακό τον αγόρασε, του ανανέωσε το συμβόλαιο με σχεδόν διπλάσιες αποδοχές, η δε Νάπολι τον απέκτησε χωρίς δεύτερη σκέψη – ο Μανωλάς είναι ένας από τους ελάχιστους Ελληνες που αγωνίστηκαν στο εξωτερικό κι έφεραν χρήματα στο ταμείο της ομάδας για την οποία αρχικά υπέγραψαν. Ο Μανωλάς που γυρίζει στον Ολυμπιακό είναι γεμάτος εμπειρίες, έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά και θα χρειαστεί απλά να πάρει λίγα ματς για να βρει το ρυθμό του: μετά από ένα μικροτραυματισμό έχασε τη θέση του βασικού στη Νάπολι – ίσως και γιατί οι Ναπολιτάνοι είχαν από το καλοκαίρι καταλάβει πως θα έφευγε για τον Ολυμπιακό στην πρώτη ευκαιρία. Αν στη Νάπολι ήταν και φέτος βασικός δεν θα επέστρεφε: είναι μόλις 31 χρονών.

Η απομάκρυνση και οι ευθύνες

Όσοι έχουν αμφιβολίες για την δυνατότητα της προσφοράς τους μπερδεύονται με πάρα πολλά. Πρώτα από όλα στέκονται στις τελευταίες εμφανίσεις του στη Νάπολι. Ηταν λίγες (και μετά το καλοκαίρι όχι οι καλύτερες), αλλά το πράγμα έχει εξήγηση: ο Μανωλάς ήθελε να φύγει – δεν είχε πια κίνητρο. Κάποιοι άλλοι στέκονται στο γεγονός ότι έκανε κάποτε ένα κακό ματς με την Εθνική κόντρα στο Λιχτενστάιν, τσακώθηκε, λένε, με τους προπονητές του εκεί, κι έχασε τη θέση του. Πρώτα από όλα με το Λιχτενστάιν καλό ματς δεν είχε κάνει κανείς και για αυτό άλλωστε προέκυψε εκείνη η από κάθε άποψη απίστευτη ισοπαλία. Επειτα αν καυγάς του Μανωλά υπήρξε, δεν είναι βέβαιο ότι αυτός τον προκάλεσε: η δική μου εντύπωση είναι ότι η απομάκρυνσή του από την Εθνική έχει να κάνει και με την δηλωμένη αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Αλλά αν όλα αυτά σηκώνουν συζήτηση υπάρχει ένα δεδομένο: η άμυνα της Εθνικής μετά τον παραμερισμό του έγινε πολύ χειρότερη. Κι αυτό είναι απόδειξη πως ο Μανωλάς παραμένει ο καλύτερος Ελληνας αμυντικός του καιρού μας. Εκτός αν κάποιος θα προτιμούσε στη θέση του όσους στην Εθνική κλήθηκαν για να τον αντικαταστήσουν, δηλαδή τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον Χατζηδιάκο, τον Τζαβέλα, τον Σβάρνα, τον Μίτογλου κτλ.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση

Υπάρχει επίσης μια κατηγορία δύσπιστων που δεν θα ήθελαν τον Μανωλά γιατί δεν τους αρέσει ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και τον θεωρούν κάτι ανάλογο. Για τον Παπασταθόπουλο υπάρχει καιρό τώρα από μια μερίδα του κόσμου μια άδικη μουρμούρα. Σαφώς και ο Σωκράτης δεν είναι όσο τσακάλι ήταν στα 30 του, όταν έπαιρνε μεταγραφή για την Αρσεναλ. Σίγουρα έχει κάνει και λάθη κι έχει δείξει σε κάποια ματς (ειδικά ευρωπαϊκά) και αδυναμίες. Αλλά αν ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα, κάτι καλό κάνει κι ο Παπασταθόπουλος που τους κατευθύνει όλους. Και που τον έχουν στοχοποιήσει πρώτοι από όλους οι οπαδοί της ΑΕΚ: οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν χρειάζεται να τσιμπάνε με τα σχόλια των άλλων – και για τον Μανωλά είναι δεδομένο πως θα υπάρξουν ένα σωρό ασήμαντες κακίες. Το γαρ πολύ κτλ κτλ.  

Η αξιολόγηση των αμυντικών δεν είναι εύκολη υπόθεση: ο φορ αν βάζει γκολ είναι «κίλερ», ο τερματοφύλακας αν κάνει σωτήριες επεμβάσεις είναι «φύλακας άγγελος». Για να κρίνεις σωστά τον στόπερ πρέπει να ξέρεις την αποστολή του: στα ματς που έπαιξε με τον Μπα ο Σωκράτης είχε ως εντολή να μένει πιο πίσω από τον μικρό, ενώ ο Μπα θα πρεπε να μην αφήνει τον αντίπαλο στόπερ να γυρίσει – αν ο Μπα παίζει με ένστικτο και θέλει να φτάνει πρώτος στη μπάλα πάντα, δεν «κρατάει» ο Παπασταθόπουλος τον αντίπαλο φορ εντός παιγνιδιού: ο Μπα φταίει που βιάζεται να βγει στη μπάλα. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Μανωλάς στον Ολυμπιακό: για καμία μεταγραφή δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Αλλά κάτι μου λέει πως ο κερδισμένος της επιστροφής του θα είναι ο Παπασταθόπουλος: θα βρει κάποιον του οποίου το παιγνίδι βασίζεται στην γνώση της θέσης κι όχι απλά στην δύναμη και στην έκρηξη. Και δεν νομίζω πως θα έχει πρόβλημα μαζί του κι ο Σισέ: αυτός, ως αριστεροπόδαρος, έχει τη θέση κλισμένη, αρκεί να μην παίρνει κάρτες. Και ματς υπάρχουν για όλους: πέρυσι έπαιξε τρεις φορές στόπερ ο Εμβιλά, χειρουργήθηκε ο Μπα. Φέτος επιστρατεύθηκε σε ευρωπαϊκά ματς ο Μάρκοβιτς. Κι ο Σωκράτης έπαιξε ματς με ενέσεις. Και χωρίς να γίνει γνωστό.     

Μαθητές με όρεξη

Ο Ολυμπιακός έφερε στην Αθήνα τον Μανωλά νωρίς για να έχει χρόνο να προπονηθεί και να είναι έτοιμος όταν οι Αφρικάνοι φύγουν. Στον κόσμο αρέσουν τα γκολ και οι ντρίπλες, αλλά στον Ολυμπιακό δεν περνά απαρατήρητο ότι την εφετινή του πρωτιά στο πρωτάθλημα, για την ώρα, του τι δίνει η άμυνα: δεν είναι απλά η καλύτερη στο πρωτάθλημα γιατί έχει δεχτεί τα λιγότερα γκολ – είναι η καλύτερη γιατί κανένα από τα εννιά μόλις γκολ που έχει δεχτεί δεν έχει στοιχίσει ένα τουλάχιστον βαθμό. Η ΑΕΚ έκλεισε τον πρώτο γύρο έχοντας δεχτεί περισσότερα γκολ από πέρυσι, ο ΠΑΟΚ όταν κρατά το μηδέν είναι είδηση: ο Ολυμπιακός πήρε πολλά φέτος από την άμυνά του και σε αυτή πρόσθεσε ένα εξαιρετικό παίκτη. Οσοι επίσης μπερδεύονται νομίζοντας πως επειδή βλέπουν την Λίβερπουλ στην τηλεόραση μπορεί να δουν στον Ολυμπιακό τον Φαν Ντάικ, ας αναθεωρήσουν: οι κεντρικοί αμυντικοί που έρχονται στον Ολυμπιακό δεν λέγονται Μπονούτσι και Σέρχιο Ράμος. Για ένα Μέλμπεργκ κι ένα Σεμέδο που βοήθησαν πολύ έστω για λίγο, ήρθαν αρκετοί Μπερμούδες, Ουαντού, Μποτία, Μεντζανί, Μιράντα κτλ. Το να έχεις Ελληνες αμυντικούς είναι συνήθως μυστικό επιτυχίας: όλοι τέτοιους ψάχνουν. Η άμυνα άλλωστε διδάσκεται: αρκεί να έχεις μαθητές με όρεξη.        

Κόντρα σε όλους

Ο Ολυμπιακός από Ελληνες παίκτες που επέστρεψαν από το εξωτερικό έχει πάρει πολλά. Ο Τοροσίδης, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Χριστοδουλόπουλος είχαν σημαντική προσφορά και στα αποδυτήρια – κυρίως βοήθησαν μικρότερους να γίνουν καλύτεροι. Κάποιοι, όπως ο Τοροσίδης, έγιναν στελέχη πρώτης γραμμής: κι αυτά δυσεύρετα είναι. Ο Μαρινάκης του έχει του Μανωλά μια αδυναμία: την προηγούμενη φορά που τον απέκτησε το έκανε κόντρα σε όλους – δεν υπήρχε άνθρωπος που να του είχε πει ότι ο παίκτης κάνει για τον Ολυμπιακό, αλλά αυτός δεν άκουσε κανένα και δικαιώθηκε. Τώρα αντίρρηση για την επιστροφή του δεν υπήρχε: ίσα ίσα που όλοι τον ήθελαν από το περασμένο καλοκαίρι.    

Ο Μανωλάς έτυχε θερμής υποδοχής. Εδειξε να γουστάρει την αποθέωση, τραγούδησε συνθήματα, πέρασε ωραία με τον κόσμο. Ενοχλούν αυτά; Εγώ νομίζω πως απλά κομμάτι έχουν λείψει…