Ακούω από χθες για εύκολες και δύσκολες κληρώσεις των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Βαριέμαι. Πρώτα από όλα οι σημερινές κρίσεις δεν ξέρεις αν θα υπάρχουν σε είκοσι μέρες που οι διοργανώσεις αρχίζουν και είναι βέβαιο πως θα αλλάξουν ριζικά όταν δούμε τα πρώτα έστω ματς.

Φωτογραφίες της στιγμής

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει διάθεση για σοβαρές κρίσεις, αλλά όλα αλλάζουν συνήθως με ένα αποτέλεσμα: όλες οι κρίσεις είναι φωτογραφίες της στιγμής. Ποιος πχ μιλούσε για προβλήματα της άμυνας της ΑΕΚ πριν από ένα μήνα; Κάνεις. Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού ο Ρέτσος ήταν κάποιος που έπρεπε να βρει ομάδα και σήμερα είναι η μετενσάρκωση του Μπεκενμπάουερ – αύριο δεν ξέρω. Ο,τι λέγεται σήμερα για τις κληρώσεις, αξίζει να το κρατήσει κανείς για να γελάει μετά το τέλος των ομίλων. Περιορίζουμε στα ευδιάκριτα. Ο Ολυμπιακός για να προκριθεί πρέπει να κερδίσει και τα τρία ματς στο Καραϊσκάκη: αν βρει 4 βαθμούς εκτός έδρας και να χάσει ένα στο Καραϊσκάκη μπορεί να είναι δεύτερος και θα ναι αποτυχία αν δεν είναι τρίτος. Ο ΠΑΟ, αν είναι όσο σοβαρός είδαμε το καλοκαίρι, μπορεί ρθει δεύτερος: όλα θα κριθούν στα δυο συνεχόμενα ματς με την καλή Ρεν, νομίζω. Και στη δική του περίπτωση η τρίτη θέση είναι ρεζερβέ. Ο ΠΑΟΚ δεν γίνεται να μην είναι δεύτερος στον όμιλο που βρίσκεται: πρέπει να διεκδικήσει την πρωτιά από την Αϊντραχτ που γνωρίζει τα ευρωπαϊκά μονοπάτια αλλά είναι ασταθής. Και η ΑΕΚ βρέθηκε σε έναν όμιλο που θα μπορούσε να είναι όμιλος Τσάμπιονς λιγκ: είναι σαν να παίζει στο Τσάμπιονς λιγκ χωρίς να πάρει τα λεφτά όμως. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πράγμα χωρίς άγχος: κάθε νίκη της θα είναι εποποιία και θα την γεμίσει σιγουριά, αρκεί να υπάρχει. Αυτό είναι το μόνο που μπορείς να πεις για τις κληρώσεις κοιτάζοντας κυρίως τους αντιπάλους. Για τις ελληνικές ομάδες πρέπει να αναρωτιέσαι τι θυμούνται από τους καιρούς που τους ομίλους τους περνούσανε.

Το τρίψιμο που χρειάζεται

Τωρα που ολοκληρώθηκαν τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ (που καμία σχέση δεν έχουν με τα προκριματικά των άλλων δυο ευρωπαϊκών διοργανώσεων) πρέπει να πω τι μου έκανε εντύπωση πιο πολύ στην αντιμετώπισή τους: η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ και όσοι τα κάλυψαν (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) ήταν σαν τελικά να έχουν ξεχάσει την δυσκολία τους, αλλά και το τι ακριβώς πρέπει μια ελληνική ομάδα να κάνει για να φτάσει στους ομίλους.

Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται. Για να φτάσεις στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ πρέπει να κερδίζεις. Πρέπει επίσης να εκμεταλλεύεσαι την έδρα σου. Για να τα κάνεις αυτά πρέπει ή η άμυνά σου να μην χαρίζει γκολ ή η επίθεσή σου να μπορεί να σκοράρει εύκολα ή ακόμα καλύτερα να κάνεις και τα δυο. Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ προσπάθησαν πολύ. Ο ΠΑΟ έκανε μεταγραφές για να ενισχυθεί κυρίως μεσοαμυντικά (με Γεντβάι, Μλαντένοβιτς, Μπράουν, Αράου, Βιλένα) και η ΑΕΚ πόνταρε στην επιθετική της  δυνατότητα κρατώντας τους Πινέδα και Λιβάι Γκαρσία και προσθέτοντας τον Πιζάρο, που αγωνίστηκε λίγο και τον Πόνσε που τα ματς με την Αντβέρπ που χρειάστηκε ήταν εκτός μηχανισμού. Καλές είναι οι προσθήκες αλλά δεν αρκούν πάντα: χρειάζονται εμπειρίες μεγάλων αγώνων κι αυτές δεν τις δίνει δυστυχώς το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός, δηλαδή η τελευταία ελληνική ομάδα που μπήκε σε ομίλους Τσάμπιονς λιγκ τα χρόνια του Πέδρο Μαρτίνς αντιμετώπισε τα προκριματικά του έχοντας την προηγούμενη χρονιά προκριθεί από ένα όμιλο του Γιουρόπα λιγκ στον οποίο υπήρχαν η Μίλαν και η Μπέτις. Εκανε προσθέσεις σε μια ομάδα που είχε «τριφτεί» στην Ευρώπη και τα κατάφερε. Αλλά το τρίψιμο δεν το αποκτάς με μεταγραφές. Απαιτεί ματς.    

Λείπει από όλη τη χώρα

Στην περίπτωση του ΠΑΟ και της ΑΕΚ, εν τέλει αυτή η έλλειψη εμπειριών, είναι που πληρώθηκε. Η Αντβέρπ αποδείχτηκε σκληραγωγημένη. Η Μπράγκα ανθεκτική και αποτελεσματική. Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ θα πρέπει να εκμεταλλευτούν την παρουσία τους στο Γιουρόπα λιγκ για να μάθουν την δυσκολία των ευρωπαϊκών παιγνιδιών. Με την Ολιμπίκ Μαρσέιγ και την Ντινάμο Ζάγκρεμπ έδωσαν τα πάντα. Αλλά το επίπεδο στα play off του Τσάμπιονς λιγκ αποδείχτηκε ακόμα πιο υψηλό. Κι ας ήταν η Μπράγκα και η Αντβέρπ ομάδες στα χαρτιά λιγότερο δυνατές από αυτές που απέκλεισαν: είναι η δοκιμασία συνολικά δυσκολότερη κι όχι ο αντίπαλος. Αυτό θα πρεπε να το έχουμε όλοι υπόψιν μας, αλλά το «τρίψιμο» με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα λείπει κι από μας: λείπει από όλη τη χώρα. Ετσι θεωρούμε πχ ότι ένα γεμάτο ΟΑΚΑ θα δώσει ώθηση ή θα τρομάξει ένα αντίπαλο κτλ, ενώ είναι πιο πιθανό να γεμίσει μια ελληνική ομάδα άγχος. Κι από την άλλη πιστεύουμε πως ένα καινούργιο γήπεδο αρκεί στην ΑΕΚ για να κάνει νίκες σε δυο εντός έδρας ματς, λες και στην Ευρώπη δεν υπάρχουν γήπεδα γεμάτα και όλοι αγωνίζονται σε αλάνες. Μας λείπει τόσο το μίνιμουμ των προϋποθέσεων που τις θεωρούμε μυστικό επιτυχίας. Ενώ πρόκειται για αυτονόητα πράγματα.   

Η χαμένη έδρα

Για να έχουν τύχη στους ομίλους οι ελληνικές ομάδες θα πρέπει να ξαναβρούν την χαμένη δύναμη της έδρας τους. Ειδικά στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ οι εντός έδρας αποτυχίες είναι ατελείωτες και τις έχουν όλοι: κι ο ΠΑΟΚ, κι ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ έχουν χρόνια να προκριθούν κερδίζοντας στην έδρα τους μια ρεβάνς στα play off του Τσάμπιονς λιγκ – στην καλύτερη κάποιες άγιες ισοπαλίες λειτουργούν ως θαύματα αλλά κι αυτές είναι όλο και πιο σπάνιες. Γιατί; Γιατί λείπει κυρίως ο ανταγωνισμός στο πρωτάθλημα.

Άλλο το κυνηγητό του πρωταθλήματος, άλλο τα ματς

Το επαναλαμβάνω σε σημείο παρεξήγησης. Το μεγάλο πρόβλημα των ελληνικών ομάδων είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας των παιγνιδιών του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο κόσμος μπερδεύεται ακούγοντας τον όρο «ανταγωνιστικότητα» - για την ακρίβεια μπερδεύει την προσπάθεια πολλών ομάδων να κατακτήσουν το πρωτάθλημα με την ανταγωνιστικότητα των ματς, που είναι κάτι άλλο. Το αν το πρωτάθλημα το διεκδικούν δυο, τρεις, ή πέντε ομάδες δεν βοηθά τις ομάδες να προοδεύουν όταν τα ματς που δίνουν δεν είναι ανταγωνιστικά. Ανταγωνιστικά είναι τα παιγνίδια που οι ομάδες προσπαθούν να κερδίσουν παίζοντας – όπως έκαναν η Μπράγκα και η Αντβέρπ. Οι ομάδες αυτές, ήρθαν στην Αθήνα κυνηγώντας ένα στόχο, «χτύπησαν» αδυναμίες, είχαν ένα σχέδιο, έπαιξαν για να κερδίσουν και να προκριθούν και τα κατάφεραν. Στο πρωτάθλημα μας οι πιο πολλές ομάδες, όταν αγωνίζονται με τους περίφημους μεγάλους, θεωρούν επιτυχία μια ισοπαλία εντός έδρας, διαλέγουν τα ματς στα οποία θα προσπαθήσουν κάτι να πάρουν και τα πιο πολλά τα παρατάνε και γρήγορα. Ποιος παίκτης πχ στην Ελλάδα θα χτυπούσε γρήγορα ένα πλάγιο γιατί είδε το κενό στην πλάτη του Ρότα; Νομίζω κανείς. Θα έπαιρνε τη μπάλα, θα έκανε δυο προσποιήσεις σαν μπασκετμπολίστας, θα την άφηνε σε ένα συμπαίκτη του, θα μιλούσε με τον τέταρτο διαιτητή που θα του έκανε παρατηρήσεις κτλ. Γιατί στην Ελλάδα το αργό ποδόσφαιρο είναι κανόνας. Ο τρόπος για να σπας τα νεύρα της εξέδρας. Για να δείχνεις έξυπνος. Κι όχι μόνο εκτός έδρας.   

Η καλή συνήθεια

Ολες οι όμιλοι των ελληνικών ομάδων είναι δύσκολοι. Όχι γιατί θα παίξουν με ομαδάρες, αλλά γιατί θα δώσουν ματς ανταγωνιστικά. Ματς στα οποία δεν είναι συνηθισμένες. Τουλάχιστον ας θυμηθούν την καλή συνήθεια που είχαν κάποτε να κερδίζουν εντός έδρας. Κι αυτή την χάσανε…