Βλέπω και ξαναβλέπω το γκολ του Ελ Αραμπί στο Λαμία – Ολυμπιακός. Μετά την επαναφορά του Τζολάκη τύπος ο μοιάζει να έχει καταλάβει ότι ο Κορνέζος θα επιχειρήσει να γυρίσει την μπάλα στον τερματοφύλακα Κοσέλεφ, πριν καν ο στόπερ της Λαμίας το σκεφτεί. Εχει αρχίσει να τρέχει προς αυτόν αμέσως μόλις η μπάλα έχει φύγει από τα πόδια του συμπαίκτη του τερματοφύλακα. Μετά το γύρισμα της μπάλας του Κορνέζου συνεχίζει να τρέχει κάθετα σαν μπασκετμπολίστας που έχει φύγει στον αιφνιδιασμό αφήνοντας πίσω τον στόπερ που τον χάνει τελείως. Φτάνει μπροστά στον αντίπαλο τερματοφύλακα που έχει βγει στο ύψος της περιοχής για να διώξει την μπάλα και τον περνά κι αυτόν με την φούρια του και «τσιμπώντας» την μπάλα όσο χρειάζεται προλαβαίνει την προβολή του Παπαδόπουλου και την στέλνει στα δίχτυα. Ο Ελ Αραμπί έχει ακουμπήσει την μπάλα μια φορά κι έχει εξουδετερώσει τρεις παίκτες! Τον δε Κοσέλεφ τον έχει ντριπλάρει με τα μάτια, απλά γνωρίζοντας που θα σκάσει και που θα σηκωθεί η μπάλα της οποίας την φορά ακολουθεί σαν να περπατάνε χέρι χέρι. Πόσα σέντερ φορ που παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να το κάνουν αυτό; Δεν ξέρω. Ο Ολυμπιακός θα είναι τυχερός αν μετά το αντίο του Ελ Αραμπί βρεθεί κάποιος που μπορεί να φορέσει τα παπούτσια του και απλά να το σκεφτεί.

Και σε μια καρέκλα καθισμένος

Ο Ελ Αραμπί ήρθε το καλοκαίρι του 2019 χωρίς τυμπανοκρουσίες, πρωτοσέλιδα, ειδικά αφιερώματα, υποδοχές στο αεροδρόμιο κτλ. Ο Ολυμπιακός έψαχνε ένα φορ να μοιραστεί την δουλειά με τον Γκερέρο που είχε κάνει ένα σπουδαίο πρωτάθλημα τρέχοντας και πρεσάροντας για να μπορεί ο Φορτούνης να κάνει την διαφορά. Είχε μιλήσει με τον Μπεργκ αλλά ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν διστακτικός: στο τέλος δίστασε και ο Μπεργκ. Στον Πορτογάλο προπονητή είχε πει το όνομα του Ελ Αραμπί ένας συμπατριώτες του που τον είχε δει στο πρωτάθλημα του Κατάρ. Είχα κι εγώ ένα συμπατριώτη στο Κατάρ, τον Σάκη τον Μπατσίλα, μέλος της διοργανωτικής επιτροπής του μουντιάλ. Τον πήρα τηλέφωνο να τον ρωτήσω τι είναι ο νεοφερμένος. Μου είπε ότι θα αφήσει εποχή. Τον ρώτησα πόσο χρόνο θα χρειαστεί γιατί ο Ολυμπιακός είχε να δώσει καλοκαιριάτικα προκριματικά Τσάμπιονς λιγκ. Μου είπε δεν θα χρειαστεί ούτε μια μέρα προσαρμογής. «Μπορεί να καθίσει σε μια καρέκλα μέσα στην περιοχή. Αν σηκωθεί θα βάλει γκολ» μου είπε. «Κι αν αρχίσει να τρέχει με την μπάλα θα βάλουν πάνω από δέκα γκολ οι άλλοι» πρόσθεσε. Ο Μαρτίνς δεν το έβλεπε ακριβώς έτσι. Ηθελε να τον δει να ιδροκοπάει στην προπόνηση πρώτα, να χάσει κάποια κιλά, να μάθει το παιγνίδι, τους συμπαίκτες, να μην πιστέψει ποτέ ότι ο Ολυμπιακός έχει εξάρτηση από αυτόν κτλ. Τον έβαλε βασικό στο Κρασνοντάρ γιατί ο Γκερέρο χτύπησε στο ζέσταμα. Ο Ελ Αραμπί πέτυχε δυο γκολ. Κι έκτοτε δεν ξαναβγήκε ποτέ.

Στα μάτια όλων

Το βιογραφικό του ήταν ένα μυστήριο. Η ερώτηση που τον ακολουθούσε είναι πως γίνεται ένας Μαροκινός από την Καέν να έχει βάλει του κόσμου τα γκολ στο γαλλικό και στο ισπανικό πρωτάθλημα, να είναι πάντα στην Εθνική ομάδα του Μαρόκου και την ίδια στιγμή να έχει πάει δυο φορές στην Αραβία σε ηλικία μάλιστα που θα έπρεπε να κάνει την διαφορά σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Η απάντηση προφανώς είχε να κάνει με τα χρήματα και τα συμβόλαια που υπέγραψε εκεί, αλλά αυτή η απάντηση δημιουργούσε νέες απορίες. Κι αν μείνει μόνο ένα εξάμηνο και αρχίσει πάλι να ψάχνει πετροδόλλαρα; Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Ο Ελ Αραμπί αποδείχτηκε ένας εξαιρετικός επαγγελματίας. Κι αργά αλλά σταθερά άρχισε να έχει και λόγο στα αποδυτήρια. Κυρίως όμως είχε λόγο πάντα στο γήπεδο: όχι μόνο με τα 94 γκολ του, επίδοση ασύλληπτη στον καιρό ενός ποδοσφαίρου όπου όλα αλλάζουν γρήγορα, αλλά κυρίως με την γενικότερη δουλειά του στο γήπεδο. Κάποτε θα γίνει κατανοητό ότι η πρόοδος του Μασούρα, η μεγάλη συνεισφορά του Βαλμπουενά, η ευκολία με την οποία χτύπησε στο μάτι των σκάουτερ της Λίβερπουλ η δουλειά του Τσιμίκα, και άλλα πάρα πολλά είχαν να κάνουν κυρίως με την δική του παρουσία. Ο τύπος υπήρξε για χρόνια μια επίθεση μόνος του. Γεμίζοντας την περιοχή ως σημείο αναφοράς και παίζοντας πάρα πολύ για όλους.

Κανείς σαν αυτόν

Ο Ελ Αραμπί είναι ο κορυφαίος ξένος φορ στην ιστορία του Ολυμπιακού γιατί είναι πρώτος σε τρεις τομείς που παίζουν ρόλο σε κάθε αξιολόγηση. Εχει πετύχει γκολ που δεν έχει πετύχει κανείς άλλος – και πολλά και ειδικά. Δεν είναι μόνο τα γκολ του στο ελληνικό πρωτάθλημα: έχει σκοράρει στην Αρσεναλ, στην Μπάγερν Μονάχου, στον Ερυθρό Αστέρα, στην Τότεναμ, στην PSV – σε όποιον βρήκε μπροστά του. Εχει επίσης τεράστια προσφορά: δεν πέρασε από την Ελλάδα ένα χρόνο, έβγαλε μάτια κι έφυγε, αλλά είναι εδώ ήδη πέντε. Τέλος έχει εντυπωσιακή σταθερότητα: φέτος που (κακώς) αγωνίστηκε λίγο έχει πετύχει γκολ σε όλα τα ματς που βρέθηκε στο γήπεδο πάνω από 20 λεπτά. Εχει 7 γκολ. Κι αν δεν υπήρχαν οι ατελείωτες αλλαγές προπονητών και επιθετικού προσανατολισμού της ομάδας θα είχε περισσότερα.

Κανείς δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του κι ας έχουν φορέσει την φανέλα του φορ του Ολυμπιακού πάρα πολλοί καλοί ξένοι παίκτες. Ο Ζιοβάνι δεν ήταν φορ και δεν ήθελε να παίζει ως φορ: όποτε το έκανε το έκανε ανόρεχτα – ο Βραζιλιάνος γεννήθηκε «δεκάρι». Ο μεγάλος Ιλία Ιβιτς επίσης δεν ήταν φορ, αν και πολλές φορές έπαιξε κι έτσι. Ο Κοβάσεβιτς πέτυχε κάποια ιστορικά γκολ, αλλά αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό λίγο: ούτε δυο χρόνια μέσα στα οποία πάντως πέτυχε 30 γκολ σε 60 ματς! Ο Μιραλάς, που κι αυτός φορ έγινε εδώ από τον Βαλβέρδε, είχε ένα εντυπωσιακό πρώτο πέρασμα, έφερε στο ταμείο του συλλόγου 7 εκατομμύρια, αλλά είχε και μια καταστροφική δεύτερη παρουσία που χάλασε την εικόνα του. Ο Γκόγκιτς έκανε εντυπωσιακά πράγματα αλλά κι αυτός για λίγο: ήρθε αργά δυστυχώς – ίσως είναι ο μόνος ωστόσο που μπορεί να συγκριθεί με τον Γιουσέφ. Ο Μπακαμπού θα μπορούσε να έχει γράψει ιστορία αλλά έφυγε πολύ γρήγορα όπως κι ο μεγάλος Φούνες. Ολοι οι άλλοι (Τούρμπο Μπεν Κρίστενσεν, Ντερμπισάιρ, Γιουσκόβιακ, Πάντελιτς κτλ) είναι φαντασιώσεις – παίκτες που αγαπήθηκαν για συγκεκριμένα γκολ ή αδικήθηκαν κι αυτό πάντα μεγαλώνει την δημοφιλία. Αλλά δεν συγκρίνονται με τον Ελ Αραμπί.

Ρεκόρ ακατάρριπτα  

Ο Ελ Αραμπί είναι ο Μαροκινός με τα περισσότερα γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά αυτό που για τον Ολυμπιακό μετράει  είναι ότι πρόκειται για τον ξένο παίκτης του με τα περισσότερα γκολ σε αυτές: έχει 20 και πρόκειται για ρεκόρ που θα μείνει χρόνια ακατάρριπτο όπως και το ρεκόρ των πέντε χατ τρικ του με την φανέλα του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είναι ένας γίγαντας και ας του το λένε όλοι τώρα που είναι ακόμα εδώ. Γιατί όταν κάποτε φύγει η νοσταλγία θα τον κάνει ένα από τους Θεούς της ομάδας κομμάτι καθυστερημένα. Δεν χρειάζεται κάθε φορά πρώτα κάποιος να φεύγει κι έπειτα να αποθεώνεται. Ας το έχουν όλοι στα υπόψιν τους τώρα: άλλος όπως αυτός δύσκολα θα υπάρξει…