Εγω Μπραντ σε καταλαβαίνω. Δε σε κόφτει προφανώς, αφού φίλοι δεν είμαστε και μάλλον δεν θα γίνουμε. Σε έχω δει πιτσιρικά στη Ρώμη, όταν είχες έρθει να προμοτάρεις το «Επτά χρόνια στο Θιβέτ». Εσύ ήσουν ήδη σταρ κι εγώ έγραφα για το περιοδικό Σινεμά – είχες εμφανιστεί στους δημοσιογράφους στις επτά το απόγευμα με γυαλί μαύρο για να μην φαίνεται το από το ξενύχτι πρησμένο μάτι: από τότε σε συμπάθησα. Όταν διάβασα ότι παράτησες την Τζένιφερ Ανιστον για την Αντζελίνα Τζολί είπα καλά έκανε το παλληκάρι – στο φινάλε πάντα ο εχθρός του καλού πρέπει να είναι το καλύτερο και η Αντζελίνα τότε ήταν θεά. Ηταν τριαντάρα, είχε αφήσει πίσω ήδη δυο γάμους και ένα δηλωμένο δεσμό με τη μοντέλα Τζένη Σιμίζου – όλα αυτά μπορεί και να σου άρεσαν, αφού θέλουν και λίγη τρέλα. Οι τρελές μας αρέσουν – ειδικά όταν είμαστε κι εμείς λίγο νούμερα κι όταν αυτές, εκτός από τρελές, είναι και θεογκόμενες. Σε καταλαβαίνω.     

Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια

Το ξέρω Μπραντ ότι δεν προβληματίστηκες καθόλου για το πως διάβολο την παράτησαν οι προηγούμενοι τέτοια κουκλάρα – θα σου είπε ότι αυτή βγήκε από τη σχέση (κάπως έτσι δε μιλάνε όλες;) και μάλλον το έφαγες, αφού με κάτι τέτοια όλοι τσιμπάμε όταν τις πρωτογνωρίζουμε. Στο φινάλε ποιος ήταν αυτός ο Τζόνι Λι Μίλερ με τον οποίο είχε πρωτοπαντρευτεί, πριν γνωρίσει τη Τζένη; Ο Μπίλι Μπομ Θόρτον βέβαια, για χάρη του οποίου άφησε τη Τζένη, μια χαρά τύπος ήταν όταν τον παντρεύτηκε, αλλά αυτή ήταν 25 χρονών κι αυτός 45 και μάλλον σκέφτηκες ότι αυτή ήταν ακόμα στην αρχή κι αυτός στο παρά πέντε: σε καταλαβαίνω. Να πας να τον βρεις τώρα το Μπίλι – θα χετε πολλά να πείτε για αυτή, μια χαρά θα περάσετε. Είναι πάντα ωραία η συζήτηση ανάμεσα σε δυο ώριμους (;) άντρες, που έχουν ταλαιπωρηθεί από την ίδια γκόμενα.

Εγω αδερφέ όσα αυτή λέει τώρα δεξιά κι αριστερά τα πιστεύω, εκτός από τις κατηγορίες ότι τάχα μου κακομεταχειριζόσουν τα παιδιά: αυτά τα λένε σε όλα τα διαζύγια οι γυναίκες για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Οι γυναίκες, να ξέρεις, θέλουν σε κάθε διαζύγιο την ιστορία να την γράψουν αυτές – οι άντρες δεν μιλούν πολύ. Αυτή έχει δυο διαζύγια: είναι προπονημένη καλά και καλά κάνεις και δεν λες κουβέντα και κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Ας την να λέει. Εμείς που σε καταλαβαίνουμε ξέρουμε την αλήθεια. Και με την Κοτιγιάρ πρέπει κάτι να έγινε, (και σιγά μην την άφηνες την Γαλλίδα τη χαμηλοβλεπούσα, που σε διαφορετική περίπτωση θα γύρναγε στο Παρίσι και θα σε έκανε ρόμπα…), κι αυτά που λέει η Αντζελίνα για Ρωσίδες και πάρτι και ξενύχτια αλήθεια πρέπει να είναι και κανα ποτό παραπάνω άρχισες να πίνεις και κανα τσιγάρο πρέπει να έστριβες. Και πώς να μην τα κάνεις όλα αυτά με δαύτη που έμπλεξες;

Μια παρένθεση και μόνο  

Εσυ Μπράντ γνώρισες το 2005 μια θεά. Παίζατε στον κύριο και στην κυρία Σμιθ και στα γυρίσματα αναστέναζε το συνεργείο: όταν η κυρία περνούσε τρίζανε τα τσιμέντα. Δεν ήταν η δράση της στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, ούτε η ευαισθησία της στα θέματα των προσφύγων που σε τράβηξαν: με την κορμάρα της είχες πάθει κάτι, όπως όλοι μας. Αν από τότε μπορούσες να φανταστείς πως θα έρχονταν κάποτε να δει τον Τσίπρα για να συζητήσουν για το προσφυγικό, πιστεύω θα έμενες με τη Τζένιφερ Ανιστον, που τουλάχιστον σαν καλή ελληνοπούλα θα έμαθε από τη μάνα της να φτιάχνει και κανα μπριάμ. Γιατί ήταν κουκλάρα την καψουρεύτηκες την Αντζελίνα – κι ας νόμιζε αυτή ότι την ερωτεύτηκες για το μυαλό της: όλες κάτι τέτοια νομίζουν. Που να φανταστείς αδερφέ ότι μετά από μια δεκαετία θα σου προκύψει κάτι ανάμεσα σε Αννα Διαμαντοπούλου και Λίλα Καφαντάρη; Από τα χείλι της κρεμόσουν τότε, κυριολεκτικά.

Το ξέρω αδερφέ ότι πέρασες ένα σωρό βράδια με μόνη συντροφιά τη σκέψη «που διάολο έμπλεξα». Το ξέρω ότι ήθελες να την κοπανήσεις, αλλά δεν ήθελες να την αφήσεις με έξι παιδιά και να σε βρίζουν οι φίλες της. Το ξέρω ότι δεν ήθελες να πάρεις την ευθύνη της καταστροφής – δεν είσαι για τέτοια. Είσαι ο Μπραντ Πιτ, ο πλούσιος γκόμενος, ο διάδοχος του Ρέντφορντ, ο κολλητός του Κλούνεϊ και του Ματ Ντέιμον: άμα η κυρία ήθελε άντρα να της συμπαραστέκεται για τη φιλανθρωπική δράση, ας διάλεγε ένα παλληκάρι από τους γιατρούς χωρίς σύνορα. Εσύ συνεπής παρέμεινες, αυτή έγινε στο μεταξύ η Αννα η Βαγένα του Χόλυγουντ. Μην έχεις ενοχές. Αν δεν την είχες πατήσει κάποτε μαζί της, τι θα έκανες τώρα; Τα λεφτά σου θα έτρωγες, θα είχες ένα μωρό σε κάθε πόλη να σε περιμένει, θα έπινες τα ουίσκι σου με τον Κλούνεϊ στο Κόμο και θα ρώταγες την Αλαμουντίν μήπως έχει καμία φιλενάδα να σε αποκαταστήσει – έτσι για να κάνεις την πλάκα σου, αφού αποκατάσταση θέλουν μόνο τα εκθέματα.

Πήρα τους δρόμους μια βραδιά

Από τη στιγμή που η Αντζελίνα πήρε τους δρόμους και σ άφησε μόνο, λογικά ζεις και εσύ όπως θα ζούσες, αν στη ζωή σου δεν υπήρχε. Μήπως υπήρχε στη ζωή σου; Ανάθεμα κι αν την έβλεπες! Εσύ έτρεχες στα πλατό κι αυτή στο Σουδάν, στην  Ιορδανία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Το ριξες στη δουλειά μπας και σώσεις το γάμο: το 2015 έκανες πέντε ταινίες (τη μια χειρότερη από την άλλη παρεμπιπτόντως), μήπως και η εργασιομανία σε κρατήσει μακριά από τους πειρασμούς, αλλά δε γίνεται έτσι αδερφέ μου. Όταν προ διετίας την παντρεύτηκες (και μάλιστα στη Νίκαια της Γαλλίας) νόμιζες ότι θα συμμαζευτεί, θα παίξει και σε καμιά ταινία της προκοπής (σουξέ έχει να κάνει χρόνια ολόκληρα): αλλά που μυαλό η κυρία! Νόμιζε ότι ο γάμος ήταν η δική σου παράδοση άνευ όρων, λες και το μυστήριο εκτός από τη βέρα προβλέπει και ευνουχισμό. Που να καταλάβει ότι της άνοιξες την τελευταία κάρτα, της πρόσφερες μια ευκαιρία να ξαναγίνει η πρωταγωνίστρια σου, δεν παραδόθηκες, αλλά εξάντλησες τις πιθανότητες – ούτε αυτό δεν το εκτίμησε.

Αδερφέ γνώρισες μια κουκλάρα το 2005 κι ενώ ήθελες να τη χαρείς, από μια στιγμή κι έπειτα στη ζωή σου δεν υπήρχε ποτέ: μιλάμε για βάσανο. Στεφάνι έβαλες, παιδιά της έκανες, μαλλί μακρύ άφησες μπας και καταλάβει ότι είσαι πενηντάρης πλην όμως ένας νέος της εποχής, σε ταινία της πήγες κι έπαιξες για να νομίζει το ψώνιο ότι έγινε και σκηνοθέτης κι αυτή σε έκανε να νοιώθεις ότι σε εκτιμάει λιγότερο από όσο το Βουδούρη πριν παραιτηθεί από Γενική Γραμματεία προσφύγουν. Το βράδυ που την άκουσες στον ύπνο της να ψιθυρίζει κάτι για το Μουζάλα, πρέπει να τρελάθηκες: σε συμπονώ. Κι αν έκανες άτακτη ζωή, δικό σου είναι λογαριασμός: κοίτα να βρεις κανα μωρό να συνέρθεις και μακριά από τις ηθοποιές – δε βρίσκεις άκρη. Με τα παιδιά όλα θα πάμε καλά. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι στο Χόλυγουντ δεν έχει μπουζούκια. Αμα ήσουν εδώ θα σε πηγαίναμε να πάρεις δυο στροφές και μετά το «Το δικό μου αμάρτημα» θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί το «Την αγαπούσα το παραδέχομαι, μα τώρα πια δεν την ανέχομαι». Αυτή ας πήγαινε στη Θεοδωρίδου.

Σιγά το κελεπούρι την Αντζελίνα! Εχει κάτι φίλες η Αλαμουντίν…