Ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει ποτέ του στο Ντραγκάο. Πήγε στην Πορτογαλία με μεγάλα όνειρα, γυρίζει έχοντας πάρει ένα μεγάλο μάθημα: για να είναι αληθινά ανταγωνιστικός εκτός έδρας με ομάδες τέτοιου επιπέδου πρέπει να είναι αλάνθαστος. Χθες δεν ήταν. Το τελικό 2-0 είναι βαρύ με βάση την σε γενικές γραμμές καλή απόδοσή του. Αλλά μαρτυρά και τα λάθη που έκανε.

Κάποτε στο ίδιο γήπεδο

Στην εφημερίδα πριν το ματς είχα γράψει μια ιστορία που μου είχε πει κάποτε ο Κούλης Καραταϊδης – μια ιστορία διδακτική. Το 1999 όταν ο Ολυμπιακός πήγε για τελευταία φορά στο Οπόρτο είχε αρχίσει να συζητιέται ήδη εντός της ομάδας η περίφημη κατάρα των εκτός έδρας αναμετρήσεων: ο Ολυμπιακός μακριά από την έδρα του έχανε παντού. Στα αποδυτήρια του γηπέδου των Δράκων, μου έλεγε ο κάποτε αρχηγός του Ολυμπιακού, πριν το ματς αρχίσει, υπήρξε η μεγαλύτερη προσπάθεια πώρωσης στην ιστορία εκείνου του Ολυμπιακού: όλοι έδωσαν όρκο νίκης με κραυγές και ουρλιαχτά που είχαν τρομάξει τους Πορτογάλους. «Παρόλα αυτά» μου έλεγε ο Καραταϊδης «κι ενώ είχαμε ορκιστεί να φάμε σίδερα, με το που άρχισε το ματς χάναμε ήδη με 1-0 στο  πεντάλεπτο»! Είχα γράψει στην ιστορία για να υπενθυμίσω πως σε αυτό το επίπεδο δεν αρκεί απλά κάτι να το θες. Χρειάζονται και πάρα πολλά άλλα. Όπως για παράδειγμα να μην πουλάς την μπάλα και να τελειώνεις καλά τις φάσεις.

Το λάθος του Μπουχαλάκη στο 10 λεπτό είναι πολύ μεγάλο – το ξέρει νομίζω κι ο ίδιος. Είναι μια κακιά στιγμή που οφείλεται ωστόσο πολύ και στην επιμονή του Ολυμπιακού να κάνει build up – δηλαδή να χτίζει τις φάσεις αρχίζοντας από την άμυνα. Αν σε αυτή την κατασκευή των φάσεων συμμετέχουν παίκτες που παίζουν καιρό μαζί, η πιθανότητα του λάθους είναι πάντα υπαρκτή, αλλά μικρή. Ο Μπουχαλάκης παίζει καιρό στον Ολυμπιακό αλλά σε αυτό το μηχανισμό πέρυσι δεν είχε συμμετοχή: ήταν δουλειά του Γκιγιέρμε να βοηθά το Σεμέδο και τους υπόλοιπους. Η απουσία και του Καμαρά υποχρέωσε τον Ελληνα παίκτη να πάει να κάνει μια δουλειά που δεν ξέρει καλά – και η Πόρτο το εκμεταλλεύτηκε. Και γιατί έχει τη σωστή νοοτροπία ομάδας που πρεσάρει και γιατί είχε νωρίς νωρίς γεμίσει την περιοχή με παίκτες: σκοράρει ο Βιέρα που απλά ακολουθεί τη φάση κι όχι κάποιο φορ. Ο Ραφίνια είπε πως ένα γκολ τόσο νωρίς δεν κρίνει ποτέ ένα ματς: τυπικά έχει δίκιο, πλην όμως αυτός έπαιζε στη Μπάγερν Μονάχου. Όπου όντως η επίθεση μπορεί να διορθώσει κάθε λάθος της άμυνας. Στον Ολυμπιακό το πράγμα δεν είναι τόσο απλό.     

 Κατοχή και πρωτοβουλίες

Με ένα γκολ στην καμπούρα του πολύ νωρίς ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε μια τρομερά δύσκολη θέση απέναντι σε μια ομάδα που παίζει τρομερά στις αντεπιθέσεις: αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τι θα πει transition game αυτό που κάνει η Πόρτο είναι ο ορισμός του. Ο Ολυμπιακός φλέρταρε με την καταστροφή και γιατί δεν είχε τον Καμαρά, δηλαδή αυτόν που μπορεί να πρεσάρει τον αντίπαλο στο ξεκίνημα της αντεπίθεσης. Η απουσία του Μπα μάλιστα  δημιουργούσε φόβους και για την σταθερότητα της άμυνας, αλλά ο Σισέ που κλήθηκε να τον αντικαταστήσει ήταν ίσως ο κορυφαίος του ματς: χάρη στην καλή εμφάνιση των κεντρικών αμυντικών του και την αθόρυβη αλλά ουσιαστική δουλειά του ΕνΒιλά στα μετόπισθεν, ο Ολυμπιακός βρίσκει το αντίδοτο απέναντι στα πέντε χαφ του Κονσεϊσάο: κάνει κατοχή μπάλας κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο μπαίνει ο Φορτούνης την κάνει ακόμα πιο καλά! Ο Βαλμπουενά έχει κέφια κι όταν η Πόρτο κλείνει πάνω του με τρεις παίκτες, οι ωραίες αλλαγές παιγνιδιού από τα δεξιά προς τα αριστερά (δηλαδή προς την πλευρά του Χολέμπας που έχει χώρο) δεν αφήνουν την άμυνα των γηπεδούχων σε ησυχία. Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός πατάει περιοχή είναι επικίνδυνος: μια φορά ο Βαλμπουενά, δυο ο Σεμέδο, δυο ο Ελ Αραμπί, μια ο Φορτούνης και μια ο Ρατζέλοβιτς τρομάζουν τον Πέπε και τους υπόλοιπους που μέχρι το 70΄δεν έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν και καμία από τις φαρμακερές τους αντεπιθέσεις. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν βρίσκει το γκολ που μπορεί να αλλάξει το ματς για τρεις λόγους. Πρώτον γιατί ο Ελ Αραμπί δεν έχει χώρους να κινηθεί εντός περιοχής και παίζει διαρκώς στο όριο του οφσάιντ μήπως και φτάσει πρώτος στη μπάλα, δεύτερον γιατί τα εξτρέμ του Ολυμπιακού δεν είναι όσο απειλητικά πρέπει σε ένα τέτοιο ματς και τρίτον γιατί χτυπάει δέκα κόρνερ που περνούν όλα ανεκμετάλλευτα. Κι έτσι η ερώτηση πιο πολύ και από το αν θα καταφέρει να ισοφαρίσει γίνεται πόσο θα αντέξει να πιέζει.   

Μακάρι να μην τις έκανε

Αυτή η ερώτηση «τρώει» και τα σωθικά του Μαρτίνς που κοιτάζει τον πάγκο του για να ρίξει στο ματς τον Βινάγκρε και τον Μπρούμα – εκ των υστέρων μπορείς να πεις «μακάρι να μην το έκανε», αλλά αν δεν το έκανε ακούω από τώρα τις ερωτήσεις για το γιατί δεν το τόλμησε. Το τόλμησε κι έχασε το ματς. Οι δυο δεν του έδωσαν απολύτως τίποτα κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για τη συνέχεια: αν ο Ολυμπιακός δεν πάρει πράγματα από τις μεταγραφές του είναι αδύνατο να βγάλει τη σεζόν – ο Χολέμπας θα πρέπει να παίξει 50 ματς ακόμα. Ο Μαρτίνς πιστεύω πως αν είχε τον Σουντάνι, έστω κι ανέτοιμο, θα προτιμούσε αυτόν από αυτούς που έβαλε, αλλά με τα αν και τα ίσως δεν κάνεις τίποτα. Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό ήταν ότι ο Κονσεϊσάο φάνηκε προετοιμασμένος και για αυτό το ενδεχόμενο: όταν είδε ότι βγήκε από το ματς ο Χολέμπας τράβηξε στα δεξιά της επίθεσής του τον Μαρεγκά και η Πόρτο άρχισε να παίζει από εκεί αποκλειστικά. Κι έτσι ήρθε το δεύτερο γκολ στο 85΄, όχι τυχαία κι αυτό από ένα μέσο, τον Ολιβέιρα, και το ματς τελείωσε. Μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία με τον Χασάν στο φινάλε ήρθε για να μας θυμίσει ότι μπορεί όλοι σήμερα να συζητάνε για το Μπουχαλάκη (που δεκαπέντε μέρες πριν έπρεπε να είναι βασικός στην Εθνική…) αλλά αστοχίες υπήρξαν και στην επίθεση. Πολλές μάλιστα.

Μικρότερη κατοχή, πιο πολύ τρέξιμο 

Ο Κονσείσάο αναλύοντας τον Ολυμπιακό κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να τον χτυπήσει πρέπει να παίξει με πέντε χαφ: δυο από αυτά, ο Βιέρα και ο Ολιβέιρα, πέτυχαν τα γκολ της νίκης, όχι τυχαία. Η Πόρτο ήθελε το ματς και το κέρδισε γιατί φάνηκε πιο διαβασμένη: έκανε μικρότερη κατοχή μπάλας αλλά έτρεξε πιο πολύ. Από την άλλη αν κάνεις αργά μεταγραφές, αν δυο παίκτες έρχονται με θλάσεις, αν δεν ιεραρχείς τις προτεραιότητές σου (δεν ξεκινάς δηλαδή την μεταγραφική σου ενίσχυση βρίσκοντας νωρίς ένα αληθινό αντικαταστάτη του Ποντένσε) αυτά θα τα βρεις μπροστά σου. Ο Ολυμπιακός μπορεί να ήταν και καλύτερος από ό,τι περίμενα – συνυπολογίζοντας το γρήγορο γκολ που δέχτηκε, όπως και με τη Γουλβς, έκανε πολλά. Αλλά αν ο Μαρτίνς δεν βρει ένα μαγικό τρόπο να πάρει κάτι από τους νεοφερμένους η συνέχεια θα ναι Γολγοθάς – και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Η νίκη της Σίτυ επί της Μάντσεστερ Σίτυ στη Μασσαλία  ελαχιστοποίησε το κακό. Αλλά ο Ολυμπιακός για να προκριθεί πρέπει να κάνει υπερβάσεις. Χθες αδίκησε τον εαυτό του. Και τον ιδρώτα του. Το λέω γιατί ο Μπουχαλάκης που κάνει το μεγάλο λάθος ήταν πάλι ένας από αυτούς που έτρεξαν πιο πολύ…