Από την ώρα που ο Ρόνι Λόπεζ πέτυχε το γκολ της νίκης του Ολυμπιακού με τον ΠΑΣ ακούω διαρκώς ότι ο ποδοσφαιριστής αδικήθηκε από τον Πέδρο Μαρτίνς. Επειδή κανείς δεν έχει επιχειρηματολογήσει για το γιατί ας δούμε τα δεδομένα.

Λίγες σχετικά παρουσίες

Πρώτα οι αριθμοί. Ο Λόπεζ ήρθε στον Ολυμπιακό τέλος Αυγούστου κι ο Μαρτίνς τον έστειλε στο γήπεδο αμέσως: στη Μπρατισλάβα, στο ματς με τη Σλόβαν, στις 26 Αυγούστου πατάει γήπεδο. Το ίδιο και στα ματς που ακολουθούν για το πρωτάθλημα. Ξεκινά βασικός με τον Ατρόμητο και παίζει ένα ημίχρονο. Αγωνίζεται 14 λεπτά στη Λαμία, 23 λεπτά με τον Απόλλωνα και μετά σιγά σιγά χάνεται. Στο πρωτάθλημα επανεμφανίζεται τέλη  Νοεμβρίου και παίζει πέντε ματς στη σειρά ξεκινώντας ως βασικός: με Βόλο, ΟΦΗ, Αρη, Ατρόμητο, Λαμία.

Ακολουθεί διακοπή πρωταθλήματος κι ο Λόπεζ φεύγει για τριήμερο Χριστουγέννων και παθαίνει κορωνοϊό: μετάλλαξη Δέλτα. Δεν το περνά και με τον πλέον ανώδυνο τρόπο: ανεβάζει πυρετό και μένει δυο εβδομάδες εκτός προπονήσεων. Επανεμφανίζεται στο ματς κυπέλλου με τον Παναιτωλικό κι έχει καλή απόδοση για 45 λεπτά: στην πρόκριση έχει συμμετοχή. Ο Μαρτίνς του δίνει μια ευκαιρία επιστροφής στο ματς με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο: είναι κακός και γίνεται αλλαγή στο ημίχρονο. Εκτοτε παίζει 4 λεπτά με τον ΠΑΣ στο πρωτάθλημα και για να ξαναπαίξει πρέπει να παίξει ο Ολυμπιακός πάλι με τον ΠΑΣ, αυτή τη φορά στα play off. Στα 12 τελευταία ματς, πριν το χθεσινό παιγνίδι, έχει απλά καθίσει όλες κι όλες δυο φορές στον πάγκο. Φυσικά δεν υπάρχει λόγος να δει κανείς τι έχει κάνει σε ευρωπαίκά ματς: σκόρπια ημίχρονα και σποραδικές εμφανίσεις - τίποτα σπουδαίο. 

Για να παίξει δυο λεπτά  

Αυτά λένε οι αριθμοί και λένε ότι αδικήθηκε: κανείς δεν μπορεί να βρει ρυθμό παίζοντας τόσο λίγο. Θα λεγα ότι ο λόγος που πιθανότατα θα πρεπε να έχει νεύρα δεν είναι μόνο το ότι έχει αγνοηθεί από τον προπονητή του το τελευταίο τρίμηνο, αλλά και ότι ακόμα και στο πρώτο διάστημα, όταν και αγωνιζόταν, μπήκε στο γήπεδο σε ματς όπως αυτό με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ ή με τον  ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη για να παίξει(;) δυο λεπτά.

Πριν ωστόσο καταδικάσουμε τον προπονητή χρειάζεται και μια δεύτερη ανάγνωση: αυτή που έχει να κάνει με τις υποχρεώσεις του προπονητή. Ο Λόπεζ άργησε να ρθει κι έχασε και μέρος της προετοιμασίας. Μπορούσε να αγωνιστεί ως εξτρέμ αλλά και ως «δεκάρι», έτσι έλεγε το βιογραφικό του. Ως «δεκάρι» δεν υπήρχε για αυτόν χώρος: υπάρχουν στη θέση αυτή ο μικρός Καμαρά που αρχικά άρπαξε την ευκαιρία, ο πάντα χρήσιμος Βαλμπουενά, ο Μαντί που στα δύσκολα ματς στο 4-3-3 καλύπτει τη θέση πρεσάροντας ψηλά και ο Καρβάλιο που τον Ιανουάριο που αποκτήθηκε φάνηκε σαφώς έτοιμος να βοηθήσει – τουλάχιστον εντός έδρας. Ως εξτρέμ ο Λόπεζ έχει μια δύσκολη (αν και όχι αδύνατη) συνύπαρξη με το Μασούρα: κανένας από τους δυο δεν δίνει πλάτος και οι δυο θέλουν να πατάνε την περιοχή και οι δυο μπορεί να είναι πιο χρήσιμοι όταν στην ενδεκάδα υπάρχει κάποιος σαν τον Ροντρίγκεζ ή ακόμα και τον Βαλμπουενά, που μπορεί να ανοίγει το γήπεδο.

Κάποια άλλα δεδομένα

Ας μην ξεχνάμε και κάποια άλλα δεδομένα. Ο Ονιεκούρου ήρθε πιο έτοιμος κι ο Ροντρίγκεζ στα πρώτα του ματς μπήκε δυνατά διότι ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Λόπεζ θα πρεπε να παίζει στη θέση του Μασούρα αλλά ο Μασούρας είναι  πιο αξιόπιστος σκόρερ:  στο διάστημα που ο Λόπεζ ζορίζεται αυτός προσφέρει γκολ και ασίστ. Πώς να τον αφήσεις έξω;

Για τον Λόπεζ κυκλοφορούν μύθοι και μυστήρια. Λένε ότι ήρθε υπέρβαρος. Ισως, αλλά όπως είδαμε ματς πήρε αμέσως. Λένε ότι τον Ιανουάριο ήταν να φύγει: δεν ισχύει – είχε κορωνοϊό και δεν το ήθελε η Σεβίλλη. Λένε επίσης ότι ο παραγκωνισμός του προέκυψε γιατί ήταν δανεικός, είχε υψηλή ρήτρα κι ο Ολυμπιακός δεν θα έδινε τα χρήματα που προβλέπονται για να τον αποκτήσει: ούτε αυτό ισχύει. Οι ρήτρες του Κάμπελ, του Ρομπέρτο, του Σα, του Μπρούμα δεν αποτρέψανε προπονητές του Ολυμπιακού να χρησιμοποιήσουν ως βασικούς όλους αυτούς κι ας ήταν δανεικοί: κάποιοι αποκτήθηκαν, κάποιοι όχι, αλλά όλοι έπαιξαν πιο πολύ από τον Ρόνι.

Το γιατί της επιλογής του Μαρτίνς να τον παραγκωνίσει έχει περισσότερο να κάνει με την απόδοση του παίκτη αλλά και με τα αποτελέσματα της ομάδας σε ένα πρωτάθλημα που αυτή θέλει να κερδίσει. Από τον Πορτογάλο δεν περνά απαρατήρητο ότι ο Λόπεζ στα πέντε ματς στη σειρά που παίζει βασικός έχει πραγματικά καλή απόδοση σε δυο (με τον Παναιτωλικό και τον ΟΦΗ) κι είναι απλά υποφερτός στα άλλα τρία. Στα δε δώδεκα ματς που δεν παίζει ο Ολυμπιακός κάνει μια ισοπαλία στην Τούμπα και επτά νίκες σερί – πριν την ήττα με τον Αρη και τα προβλήματα στα play off. Στο διάστημα αυτό παίρνει μερικές από τις πιο άνετες νίκες της: με Παναιτωλικό, Ιωνικό, ΟΦΗ, Αστέρα σκοράρει 13 φορές – πολύ δηλαδή. Οχι τυχαία ο κόουτς θυμάται τον Λόπεζ μετά την ήττα στη Λεωφόρο: γιατί επί των ημερών του η ομάδα αλλάζει μόνο όταν δεν κερδίζει.   

Αν κάνει ένα λάθος ο Μαρτίνς είναι αυτό κυρίως: πιστεύει πως όλα τα ματς είναι τόσο δύσκολα, ώστε δεν πρέπει να πειράζει πολύ μια ομάδα που κερδίζει. Και στα δικά του μάτια η ομάδα που κερδίζει είναι αυτή που του έδωσε τα πρωταθλήματα: η ομάδα του Μασούρα, του Ελ Αραμπί, του Καμαρά, του Εμβιλά, του Βαλμπουενά, του Μπουχαλάκη κτλ. Στην πραγματικότητα δεν αδικεί τον Λόπεζ: λόγω της μακρόχρονης παρουσίας του δυσκολεύεται να δει όλους τους παίκτες με το ίδιο μάτι – στους παλιούς του συγχωρεί πολλά περισσότερα κι από τους νεοφερμένους έχει παραπάνω απαιτήσεις. Είναι σκληρό αλλά είναι ανθρώπινο και είναι ένα πρόβλημα που έχουν όλοι οι προπονητές που έχουν μείνει σε μια ομάδα πολύ: δένονται με όσους έχουν περάσει πολλά. Ως διοίκηση το ζυγίζεις. Όπως όλα στο ποδόσφαιρο η μακρόχρονη παραμονή έχει και τα υπέρ και τα κατά της: για τον κόουτς όποιος και να ρθει για να παίξει θα πρέπει γρήγορα να ξεπεράσει σε απόδοση τον «παλιό» που πρέπει να βγάλει από την ενδεκάδα.    

Η μεγάλη ερώτηση

Δεν είναι παράξενο που την Κυριακή αυτοί που πανηγύρισαν με τον Λόπεζ είναι ο Κουντε, ο Τικίνιο κι ο Βρουσάι: όλοι θα ήθελαν να έχουν παραπάνω ευκαιρίες. Η μεγάλη ερώτηση είναι πως ένας ποδοσφαιριστής αδικημένος από ένα προπονητή μπαίνει και σώζει τον κόουτς από την πιο δύσκολη θέση στην οποία έχει βρεθεί στα χρόνια της καριέρας του στην Ελλάδα. Υπάρχουν δυο απαντήσεις. Η ο Λόπεζ είναι ένα καλό παιδί που δεν κρατά την παραμικρή κακία σε κανένα ποτέ του ή ξέρει πως η συνολική του παρουσία φέτος ήταν τέτοια ώστε και να ήθελε να τον βοηθήσει περισσότερο ο Μαρτίνς ο ίδιος δεν μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό του. Δεν αποκλείεται να συμβαίνουν και τα δυο.

Τον κρατάς; Φυσικά όχι στα χρήματα της προσυμφωνημένης ρήτρας. Σε πάρα πολύ λιγότερα εγώ θα το σκεφτόμουν. Γιατί του χρόνου θα έχει «παλιώσει» κομμάτι κι αυτός. Κι ο Μαρτίνς, το γκολ που ο Λόπεζ έβαλε στον ΠΑΣ, δύσκολα θα το ξεχάσει στη ζωή του…