Λίγο πριν αρχίσουν τα Final 8 των εφετινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων είχα καταθέσει στην εφημερίδα μια παρατήρηση από τις δικές μου. Εγραφα πως έχω παρατηρήσει ότι σε όλη την Ευρώπη πάρα πολλοί δήλωναν πόσο τους έλλειψε το Τσάμπιονς λιγκ και το Γιουρόπα λιγκ (ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες φυσικά και οπαδοί), ενώ κανείς δεν έγραψε ποτέ του κάτι για το ποδόσφαιρο των Εθνικών ομάδων – για το Euro που αναβλήθηκε πχ. Εγραφα ότι μου φαίνεται σαν οι καραντίνες και οι διακοπές της αγωνιστικής δράσης να το εξαφάνισαν από το μυαλό μας το ποδόσφαιρο των Εθνικών ομάδων. Η επιστροφή της Εθνικής μας, μετά από περίπου εκατό μέρες, απέδειξε ωστόσο ότι πάντα θα ασχολούμαστε με τις Εθνικές – λίγο ή πολύ. Πρώτα πρώτα γιατί μπορούμε εύκολα να γκρινιάζουμε.

Μια ομάδα που αναρρώνει

Η Εθνική ομάδα του Τζόνι Φαν’τ Σιπ, τον οποίο εγώ εκτιμώ απεριόριστα γιατί είναι εκπρόσωπος μιας σχολής που βάζει ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, αγωνίστηκε χθες με την Σλοβενία και η αλήθεια είναι ότι δεν μάγεψε με την απόδοσή της. Όμως πήρε το αποτέλεσμα που εμφανώς ήθελε: έπαιξε (με τον τρόπο της κι όχι παθητικά) πρώτα από όλα για να μην χάσει και το κατάφερε μάλλον άνετα. Φυσικά δεν έκανε ένα καλό ματς, όπως δήλωσε ο προπονητής της για να μην φορτώσει με άγχος τους παίκτες του, αλλά η εμφάνισή της δεν ήταν και η χειρότερη που έχουμε δει τελευταία: θυμίζω ότι ο Φαν τ’ Σιπ δεν παρέλαβε την πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά μια ομάδα που έχανε από την Αρμενία στην έδρα της και δεν μπορούσε να κερδίσει το Λιχτενστάιν. Καταλαβαίνω ότι η γκρίνια, όταν μάλιστα πασπαλίζεται από ονειρώξεις που έχουν να κάνουν με την τακτική ή τις διατάξεις κτλ, έχει μια γοητεία. Αλλά ας μην χάνουμε το μέτρο. Η Εθνική μας αναρρώνει από την χειρότερη κρίση που πέρασε τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν είναι μια ομάδα γεμάτη υγεία, αλλά μια ομάδα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.

Μας αρέσει η κριτική στους ομοσπονδιακούς γιατί είναι εύκολη, όπως κάθε κριτική που έχει να κάνει κυρίως με πρόσωπα. Το «γιατί έπαιξε αυτός κι όχι ο άλλος» είναι μια ερώτηση που πάντα ακούγεται ενδιαφέρουσα, αλλά έχει να κάνει κυρίως με φαντασιώσεις: αυτός που δεν παίζει, ως γνωστόν, είναι πάντα καλός. Αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς κριτική: κριτική πρέπει να κάνεις σε ό,τι υπάρχει και σε ό,τι είδες – το τι διαφορετικό θα μπορούσε να γίνει είναι επιθυμία, ελπίδα, υπόθεση εργασίας κτλ. Το θέμα, ειδικά με τους προπονητές των Εθνικών ομάδων, είναι να έχουν πάρει αποφάσεις που να στηρίζονται σε μια λογική – τη δική τους λογική.

Η καταλληλότερη με βάση τη λογική του

Η ενδεκάδα που παράταξε χθες ο Φαν’τ Σιπ ήταν η καταλληλότερη με βάση τα προηγούμενα που μας έχει δείξει και βέβαια με βάση και τον αντίπαλο: η Σλοβενία δεν είναι μεγαθήριο, αλλά είναι πιο δυνατή από την Αρμενία, το Λιχτενστάιν και διάφορους άλλους που μας έκαναν πλάκες σχετικά πρόσφατα, παρά τη βοήθεια της Παναγιάς. Ο Ολλανδός επέλεξε τον Μπάρκα γιατί έχει ματς στα πόδια του, ενώ ο Διούδης και ο Πασχαλάκης δεν έχουν. Ηθελε ένα ψηλό σέντερ μπακ (γιατί οι Σλοβένοι γεμίζουν πολύ) κι ο έμπειρος Σιόβας ήταν για αυτή τη δουλειά ο καλύτερος. Ηθελε ένα μπακ να βγαίνει πρώτο στη μπάλα (γιατί οι Σλιβένοι παίζουν έτσι κι αλλιώς με ένα κυνηγό) και διάλεξε το Σβάρνα που σε αυτό είναι καλύτερος από το Σταφυλίδη. Στα δεξιά είχε το Μπακάκη (άλλωστε άλλος δεξιός μπακ δεν υπάρχει) κι αριστερά έβαλε το Γιαννούλη που είναι ο βασικός του. Δεν είχε τον Γαλανόπουλο, που με το τρέξιμό του γεμίζει την μεσαία γραμμή και προτίμησε τον έμπειρο Ζέκα δίπλα στον Κουρμπέλη. Εδωσε ελευθερία κινήσεων στο Μπακασέτα (όπως και στα προηγούμενα ματς), κράτησε στα δεξιά τον Λημνιό, είχε φορ τον Παυλίδη και αν μια ένσταση μπορεί να γίνει αυτή αφορά την χρησιμοποίηση του Μάνταλου στα αριστερά – κυρίως γιατί είναι γνωστό ότι ο παίκτης της ΑΕΚ δεν αγαπάει να παίζει στο πλάι. Αλλά στη διάρκεια του ματς ο Μάνταλος έπαιξε και πιο κεντρικά και η επιλογή του έγινε για ένα λόγο που φάνηκε: για να υπάρχει ένας ακόμα παίκτης που να μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να κάνει κατοχή μπάλας.

Κατοχή μπάλας ήθελε ο Ολλανδός κι αυτό έγινε. Το ότι δεν βγήκαν φάσεις έχει να κάνει κυρίως με το ότι η συγκεκριμένη ομάδα ξαναβρέθηκε μετά από εκατό μέρες, πήγε στην Λουμπλιάνα με τρεις προπονήσεις όλες κι όλες - η Ελπίδων του Γκούμα με προετοιμάσια ανάλογη δέχτηκε απο την Κροατία πέντε γκολ! Δεν έχει επίπλέον η Εθνική μας κάποιους παίκτες που θα μπορούσαν να κρίνουν ένα ματς με μια τους ενέργεια: για να κερδίσει πρέπει να παίξει όσο πιο καλά μπορεί. Χρέος μας είναι να την ενθαρρύνουμε να παίξει καλύτερα.  

Είναι αλήθεια πως ο Φαν’τ Σιπ δεν χρησιμοποίησε τις αλλαγές του: ο Φούντας δεν είναι φορ κι ο Μασούρας μπήκε αργά. Ο λόγος που έγιναν αυτά είναι ωστόσο προφανής: η πειραματική άμυνα της ομάδας (μια άμυνα φτιαγμένη από παίκτες που έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί) δεν έδινε στον προπονητή το δικαίωμα κάποιου επιπλέον ρίσκου και η φάση του 85΄(η μοναδική ευκαιρία των Σλοβένων…) κάνει κατανοητό το φόβο του. Η ισοπαλία απέναντι στην θεωρητικά δυνατότερη αντίπαλο που μπορεί να υπάρχει σε αυτό τον όμιλο, για μια ομάδα σαν την δική μας που έρχεται από στραπάτσα και ψάχνει βεβαιότητες, είναι ανεκτό αποτέλεσμα. Όχι για πανηγύρια, ούτε για μπράβο. Αλλά ούτε και για γκρίνια.

Οι γνωστές θεωρίες συνωμοσίας

Ακούω από χθες θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν τον Ολλανδό να αγνοεί τους παίκτες του Ολυμπιακού κτλ. Να πω ότι αυτά τα θεωρώ καλά σημάδια, γιατί τα ίδια έλεγαν πολλοί και για τον Οττο Ρεχάγκελ και μαζί του περάσαμε υπέροχα. Επί της ουσίας ωστόσο κι αυτές οι γκρίνιες είναι άδικες για τον προπονητή. Ποιοι παίκτες του Ολυμπιακού είναι διαθέσιμοι; Ο Φορτούνης πρέπει να κερδίσει τη θέση του. Προέρχεται από ένα τραυματισμό κι όταν ο Φαν τ΄Σιπ δούλευε με το Μπακασέτα και τον Μάνταλο αυτός έλειπε. Τον Μασούρα και τον Μπουχαλάκη οι ίδιοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού τους φαντάζονται αναπληρωματικούς στην ομάδα τους – πως θα γίνουν βασικοί στην Εθνική; Οσο για τον Τσιμίκα, που δεν ανήκει πιά στον Ολυμπιακό, ο Ολλανδός προτιμά τον Γιαννούλη γιατί τον θεωρεί σκληρότερο αμυντικό – πιο ικανό από τον Τσιμίκα στο να αμυνθεί χωρίς βοήθειες. Για να φτιάξει μια ομάδα παίκτες για την Εθνική χρειάζεται τους παίκτες αυτούς να τους στηρίξει. Αρκετοί από τους τελευταίους Ελληνες που πέρασαν από τον Ολυμπιακό αυτή την στήριξη δεν την κέρδισαν: ο Γιαννιώτης, ο Καπίνο, ο Φετφατζίδης, ο Γιάννης Μασούρας, ο Κούτρης, ο Ταχτσίδης δεν καθιερώθηκαν, κι όταν δεν καθιερώνεσαι στον Ολυμπιακό δύσκολα παίζεις στην Εθνική. Επιπλέον στην Ελλάδα ευκαιρίες σε Ελληνες παίκτες δίνονται όταν χρήματα δεν υπάρχουν πολλά: ο Ολυμπιακός ευτυχώς έχει.

Αδίκησε κάποιους χθες ο Φαν’ τ Σιπ; Ισως και. Τον Φετφατζίδη π,χ που δεν τον κάλεσε καν. Τον Χατζηζιοβάνη επίσης: είναι εξτρέμ, ενώ ο Μάνταλος δεν είναι. Λένε διάφοροι ότι ο Ολλανδός πιέζεται από τους προϊστάμενούς του στην ομοσπονδία να χρησιμοποιεί παίκτες από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ για να ανεβεί η αξία τους. Αν αυτό συμβαίνει, αν ήμουν ο Μελισσανίδης ή ο Σαββίδης τους «προϊστάμενους» θα τους κρεμούσα. Γιατί μια άχρωμη ισοπαλία με την Σλοβενία δεν ανεβάζει την αξία των παικτών μου: μάλλον την ρίχνει στα τάρταρα!

Δεν πιστεύω σε τίποτα από αυτά. Εξακολουθώ πάντα να αναρωτιέμαι αν ο Τζόνι ξέρει που χει μπλέξει. Αλλά θεωρώ βέβαιο πως η ομάδα του θα παίξει καλή μπάλα. Κι ας έχει μόνο ένα δεξί μπακ, ένα μόνο φορ, ένα μόνο πραγματικό κόφτη. Πράγμα για το οποίο δεν φταίει φυσικά ο προπονητής της…