Το ματς του Ολυμπιακού με την πάμπλουτη Μάντσεστερ Σίτυ στο Εντιχαντ ήταν το δυσκολότερο που είχε να δώσει ο πρωταθλητής φέτος στους ομίλους. Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε με 3-0 γιατί ξεκίνησε άσχημα και γιατί έμεινε από δυνάμεις και ιδέες στο τέλος. Αλλά και γιατί έπαιζε με την Μάντσεστερ Σιτυ, που έχει τη δυνατότητα να επαναλαμβάνει στους ομίλους φέτος το ίδιο ματς: και στα τρία που έχει δώσει έχει βάλει τρία γκολ και στα τρία σκόραρε στο τέλος.
Η μεγάλη ομοιότητα
Σε κάποια πράγματα το χθεσινό ματς έμοιαζε με αυτό που ο Ολυμπιακός έδωσε στο Ντραγκάο πριν μια εβδομάδα: σε σχέση με εκείνο το ματς υπήρχαν δυο ομοιότητες και δυο διαφορές. Η πρώτη ομοιότητα είναι ότι και στο χθεσινό ματς, όπως και σε εκείνο με την Πόρτο, ο Ολυμπιακός άρχισε άσχημα και βελτιώθηκε στην επανάληψη. Η δεύτερη ομοιότητα είναι ότι και χθες όπως και στο Ντραγκάο δέχτηκε γκολ στο τέλος πληρώνοντας την κόπωση του Βαλμπουενά, (χθες και του Καμαρά). Ο μόνος τρόπος για να γλυτώσεις από τη Σίτυ και την πίεση των παικτών του Πεπ είναι αυτή να μην γίνεται κοντά στην περιοχή σου και για να συμβεί αυτό πρέπει η μπάλα να παίζεται μακριά της. Όταν οι δυο αυτοί κομβικοί παίκτες του Ολυμπιακού κουράστηκαν κι ο Γκουαρντιόλα έριξε στο ματς παίκτες με έφεση στην ατομική ενέργεια, όπως ο Ζεσούς κι ο Κανσέλο, αλλά και με τρεξίματα όπως ο Ρόντρι, (κρατώντας μάλιστα στο γήπεδο τον Στέρλινγκ μέχρι το 82΄και τον Ντε Μπρόιν μέχρι το 85΄), η Σίτυ κέρδισε μέτρα και μετέτρεψε το ρευστό 1-0 σε 3-0 με δυο γκολ μετά το 80΄ - όχι τυχαία στο τελευταίο δεκάλεπτο είχε σκοράρει και η Πόρτο.
Ωστόσο ανάμεσα στα δυο ματς υπήρχαν και δυο διαφορές. Η μια διαφορά είναι ότι στο Εντιχαντ το πρώτο ημίχρονο ήταν για τον Ολυμπιακό αληθινός εφιάλτης. Ο Μαρτίνς είχε ξανά τον Μαντί Καμαρά κι αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να εμφανίσει τον γνωστό Ολυμπιακό του 4-3-3 με τον Μπουχαλάκη και τον σπουδαίο χθες ΕνΒιλά δίπλα του. Αλλά από την άλλη πλευρά στη μεσαία γραμμή της Σίτυ υπήρχαν ο Ντε Μπρόιν, ο Γκουντογκάν και ο Μαχρέζ και η δική τους επικράτηση στάθηκε η βασική αιτία της αδυναμίας του Ολυμπιακού να προβάλει την παραμικρή αντίσταση για 45 λεπτά. Σε αυτό το πρώτο ημίχρονο η δυσκολία του Ολυμπιακού υπήρξε μεγάλη και γιατί δεν ξόδεψε το παραμικρό φάουλ για να περιορίσει τη Σίτυ: έκανε ένα και μόνο! Η εξήγηση για αυτή του τη συμπεριφορά έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο αντίπαλός του στρατοπέδευσε στα πέριξ της περιοχής του: ο Ολυμπιακός προσπαθούσε ματαίως να βγάλει τη μπάλα από ζώνες κινδύνου – να αποφύγει σουτ, πάσες, μπασίματα και συνεργασίες των παικτών του Πεπ που δημιουργούσαν όχι ευκαιρίες, αλλά προϋποθέσεις για γκολ. Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να τους χαρίσει και στημένες φάσεις, αλλά αδυνατώντας να βγάλει σωστά τη μπάλα μπροστά, απλά υπέφερε.
Η μεγάλη διαφορά
Η δεύτερη διαφορά σε σχέση με το Ντραγκάο είναι ότι η βελτίωσή του Ολυμπιακού αυτή τη φορά δεν ήρθε γιατί απλά ανέβηκε η απόδοση των παικτών του, αλλά ήταν αποτέλεσμα παρεμβάσεων του προπονητή στο ημίχρονο και καλής απόδοσης νεοφερμένων παικτών: ο Μπρούμα και ο Πέπε άλλαξαν την εικόνα στην επανάληψη κι αυτό είναι ενθαρρυντικό για την συνέχεια της σεζόν. Ο Μαρτίνς είδε κι από τους δυο αυτά που περιμένει: από τον Μπρούμα κίνηση με τη μπάλα στα πόδια και από τον Πέπε πάσες και κάθετο ποδόσφαιρο – και οι δυο έχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης, αλλά χθες έδειξαν την χρησιμότητα τους.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο Μαρτίνς άλλαξε λιγάκι και το σχήμα φέρνοντας στη γραμμή των χαφ και τον Βαλμπουενά, που ξεκινώντας σαν εξτρέμ δεν μπορούσε να έχει συμμετοχή στο ματς, ο Ολυμπιακός κατάφερε να κρατήσει τη μπάλα, αποφεύγοντας το δαιμονισμένο πρέσινγκ των γηπεδούχων, αλλά και να αμυνθεί στοιχειωδώς σοβαρά. Για τον Ολυμπιακό που έχασε ευκαιρίες με τον Βαλμπουενά, τον Ελ Αραμπί, τον Χολέμπας και τον Καμαρά (όλες στην επανάληψη) το σκορ είναι βαρύ κι άδικο. Η ήττα όχι: η Σίτυ έπαιξε πολύ περισσότερη ώρα από αυτόν ποδόσφαιρο. Τιμά σίγουρα τον Ολυμπιακό ότι υποχρέωσε τον Γκουαρντιόλα να ρίξει στο ματς παίκτες που θα θελε να ξεκουράσει – το κάνε γιατί όπως παραδέχτηκε το 1-0 ήταν ρευστό αποτέλεσμα και η νίκη ήταν υποχρεωτική και απαραίτητη: τη νίκη αυτή την «κλείδωσε» μόλις στο 80΄μια αλλαγή του. Ο Ζεσούς, που επέστρεψε από τον τραυματισμό του με ένα γκολ θαύμα (κεραυνός στην κλειστή γωνιά του Σα από το πλάι και με τον Σισέ πάνω του) δικαίωσε το προσωνύμιό του. Και μας θύμισε ότι αν οι παίκτες αυτοί πληρώνονται εκατομμύρια, είναι γιατί μπορούν να κάνουν τα πάντα πολύ γρήγορα. Έχουν άλλη έκρηξη, άλλη ταχυδύναμη, άλλη σπιρτάδα.
Το εγκώμιο του ανακουφισμένου Πεπ
Πολύ εντυπωσιακά και κολακευτικά βρήκα και τα λόγια του Γκουαρντιόλα για τον Ολυμπιακό στο τέλος. Ο Καταλανός αφού δήλωσε πως χάρηκε γιατί ξαναείδε τον Ραφίνια κι αφού τόνισε πως η ομάδα του έπαιξε με τη φωτιά γιατί δεν τελείωσε το ματς στο πρώτο ημίχρονο όταν ήταν, όπως είπε, «σε τέλεια κατάσταση» έμπλεξε το εγκώμιο του Ολυμπιακού, όχι μιλώντας με γενικότητες, αλλά με συγκεκριμένες αναφορές στο παιγνίδι και στους παίκτες του. «Νομίζω είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο τι είναι πραγματικά ο Ολυμπιακός» είπε και τόνισε πως αυτό που έγινε στην επανάληψη «είναι μια προειδοποίηση για το τι μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός στο ματς στην Ελλάδα». «Δεν λέω πως φοβηθήκαμε, αλλά ήμασταν τυχεροί που κάναμε τη δουλειά μας γιατί μας απείλησαν με τον Βαλμπουενά και τους μέσους τους. Είχαν πολυπρόσωπο κέντρο και καλή κυκλοφορία της μπάλας γιατί είναι πολύ καλή ομάδα» υπογράμμισε και αφού προειδοποίησε πως η Σίτυ είναι υποχρεωμένη να ψάξει και στην Αθήνα μια νίκη – πρόκριση έδειξε πόσο πολύ γνωρίζει τον Ολυμπιακό επισημαίνοντας πως περίμενε να δει «και τον Φορτούνη που έμεινε όμως στην Αθήνα». «Παίζουν πάντα για τη νίκη και το κάνουν καλά» είπε για τον Ολυμπιακό ο Καταλανός. «Οι κεντρικοί αμυντικοί είναι εξαιρετικοί. Τον Χολέμπας τον γνωρίζω από όταν αγωνιζόταν στη Γουότφορντ. Ο Ελ Αραμπί είναι ένας εκπληκτικός στράικερ, ο Βαλμπουενά είναι πολύ καλός ανάμεσα στις γραμμές. Πρόκειται για μια πολύ οργανωμένη ομάδα, με πολύ γρήγορους παίκτες στην επίθεση». Ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει πολλούς προπονητές να μιλάνε τόσο κολακευτικά, αλλά και τόσο αναλυτικά για μια ελληνική ομάδα στο Τσάμπιονς λιγκ.
Λίγα και καλά
Τι κρατάει ο Ολυμπιακός; Την καλή εμφάνιση των νεοφερμένων του: ο Πέπε και ο Μπρουμα μπορούν να τον βοηθήσουν. Την φανταστική απόδοση του Ενβιλά μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, όταν άρχισε να παίρνει τη μπάλα. Τη μεγάλη προσπάθεια του Βαλμπουενά, που δείχνει γιατί είναι αναντικατάστατος. Και την βεβαιότητα ότι σε αυτό το επίπεδο απέναντι σε τέτοιες ομάδες, αν ψάχνεις ανάσες, σε δέκα λεπτά μπορεί να δεις το Χριστό φαντάρο. Για την ακρίβεια τον Ζεσούς…
