Δεν με έκανε σε τίποτα σοφότερο το πρώτο από τα τρία σερί ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ: κάπως έτσι το περίμενα. Θα είναι έτσι και τα άλλα δυο που θα ακολουθήσουν; Πιθανότατα ναι. Εκτός αν κάποια από τις δυο ομάδες δεν καταφέρει να διαχειρισθεί το άγχος και την πίεση να κάνει αποτέλεσμα και κλατάρει. Η εικόνα των δυο δύσκολα θα αλλάξει.

Ο καλός και εργατικός Μανόλο

Ποτέ δεν κατάλαβα την γκρίνια μιας μερίδας οπαδών της ΑΕΚ για τον Μανόλο Χιμένεθ: μετά την ισοπαλία που έφερε η ΑΕΚ στη Λάρισα π.χ άκουσα κάτι απίστευτα πράγματα. Είναι αλήθεια ότι ο Χιμένεθ δίνει βάρος στην άμυνα – όχι τυχαία φέτος παίζει όλα τα δύσκολα ματς με τρία σέντερ μπακ, που έχουν μάλιστα διαφορετικά χαρακτηριστικά, ώστε να μπορούν να μαρκάρουν διαφορετικού τύπου κυνηγούς και όχι απλά να καλύπτουν χώρους. Επίσης είναι αλήθεια ότι οι ομάδες του πρεσάρουν με βασικό μέλημα, όχι τόσο να κλέψουν τη μπάλα και να βγάλουν επιθετικούς σε θέση βολής, αλλά κυρίως για να μην αφήσουν τον αντίπαλο να κυκλοφορήσει τη μπάλα – και οι κυνηγοί του συχνά πυκνά άμυνα παίζουν.

Συμβαίνει επίσης στην επίθεση μερικές φορές να γίνονται απλοϊκά πράγματα: ο σκοπός όλων μοιάζει να είναι να πάει η μπάλα μπροστά γρήγορα και όπου υπάρχει περισσότερος χώρος – συνήθως στο πλάι. Καμιά φορά το επιθετικό παιγνίδι γίνεται μονοδιάστατο, η ΑΕΚ σεντράρει πολύ χωρίς να έχει ένα ψηλό και δυνατό παίκτη περιοχής, κι αν λείπουν οι προσωπικές ενέργειες του Λιβάγια και του Χριστοδουλόπουλου (η του Μπακασέτα) το γκολ γίνεται δύσκολη υπόθεση. Αλλά αμφιβάλω αν τη δεδομένη στιγμή άλλος προπονητής θα είχε καλύτερα αποτελέσματα με αυτό το υλικό και το είδαμε και χθες. Η ΑΕΚ ήταν οργανωμένη, πανικοβλήθηκε μόνο στο ξεκίνημα των δυο ημιχρόνων, βρήκε γρήγορα τον προσανατολισμό της χάρη στο σχήμα της που μοιάζει περισσότερο με 3-4-3 παρά με 5-3-2 και τελείωσε το ματς καλύτερα από ό,τι το άρχισε ακριβώς γιατί έχει και ραχοκοκαλιά και αγωνιστική ταυτότητα, χάρη στη δουλειά του Μανόλο. Αν δεν μπόρεσε να φτιάξει δυο καλές ευκαιρίες, αυτό οφείλεται στην καλή δουλειά που έκαναν πάλι τα στόπερ του Ολυμπιακού, αλλά και στο γεγονός ότι παίκτες όπως ο Λιβάγια και ο Χριστοδουλόπουλος μοιάζουν κομμάτι κουρασμένοι. Αλλά τι να κάνει ο Χιμένεθ; Η διαφορά των βασικών από τους αναπληρωματικούς είναι μεγάλη κι αν έπαιζε στο Καραϊσκάκη με τον Κλωναρίδη και τον Μασουντ κι έχανε θα ξεσηκωνόταν εναντίον του το σύμπαν. Ο άνθρωπος ξέρει που βρίσκεται και για αυτό στη Λάρισα κράτησε εκτός αρχικής ενδεκάδας τον Γαλανόπουλο και τον Λόπεθ, δηλαδή δυο παίκτες που εγγυόνται πολύ τρέξιμο. Κανείς δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα με το συγκεκριμένο υλικό: άλλο το τι θέλω κι άλλο το τι μπορώ.  

Ποντάροντας στις μονάδες

 Ο κανόνας του «άλλο τι θέλω και άλλο το τι μπορώ» ισχύει και στον Ολυμπιακό. Ο Γκαρσία αγαπάει το οργανωμένο ποδόσφαιρο αλλά είναι υποχρεωμένος να ποντάρει στις μονάδες του – και στο αμυντικό και στο επιθετικό παιγνίδι. Σας το έγραφα τη Δευτέρα ότι ο Ολυμπιακός είναι ακόμα πολύ μακριά από αυτό που θέλει ο προπονητής του και είναι λογικό: ο άνθρωπος καλά καλά δεν ξέρει ακόμα τους παίκτες. Από την ενδεκάδα, που κατέβασε, έγινε κατανοητό ότι για αυτόν τα ματς του πρωταθλήματος που ακολουθούν είναι σημαντικότερα. Η προσέγγιση του αγώνα δεν ήταν ούτε σωστή, ούτε λάθος: ήταν απλά λογική. Απέναντι στο Λιβάγια και τον Αραούχο χρειαζόταν ένας στόπερ γρήγορος και ένας στόπερ έμπειρος κι έτσι έπαιξαν ο Σισέ και ο Μποτία.

Επειδή ένα βασικό μέλημα για τον Ολυμπιακό ήταν να μην δεχτεί γκολ η τετράδα της άμυνας προστατεύθηκε από τον Ρομαό και τον Ζιλέ, που είχαν περισσότερο το μυαλό τους στα αμυντικά καθήκοντα. Απόμεινε μια τετράδα παικτών που έπαιξαν μπροστά (ο Μάριν, ο Φορτούνης, ο Τζούρτζεβιτς και ο Σεμπά) και που με όπλο το όποιο ατομικό τους ταλέντο όφειλαν να βρουν το γκολ, που θα ξεκλείδωνε το ματς. Ταλέντο δεν έχουν όλοι αλλά είναι αλήθεια ότι το ψάξανε, μόνο που ποτέ αυτό δεν είναι εύκολο, όταν λείπουν οι καλές συνεργασίες και οι οργανωμένες προσπάθειες. Επιπλέον είναι δύσκολο να μεταμορφωθούν οι παίκτες, όταν από το ξεκίνημα της σεζόν πλάνο επιθετικό απουσιάζει. Μερικοί δεν έχουν και καλό φεγγάρι. Ο Σεμπά έχει βαρύνει πολύ μετά τον τραυματισμό του κι αν δεν έχει δύναμη και εκρηκτικότητα γίνεται πρόβλημα. Ο Τζούρτζεβιτς παίζει ένα ποδόσφαιρο το οποίο καταλαβαίνει μόνο ο ίδιος: είναι αδύνατο να καταλάβεις πότε θα πασάρει και πότε θα σουτάρει, ενώ πολλές φορές χάνεται τελείως από το ματς. Τελευταία δεν είναι στα καλύτερά του και ο Φορτούνης. Χθες δεν βρήκε εστία μόνος και αμαρκάριστος μέσα στην περιοχή της ΑΕΚ και λίγο αργότερα σε μια παρόμοια φάση δείλιασε προτιμώντας μια ανόητη πάσα. Εμεινε ο Μάριν που ξεκίνησε καλά, αλλά έμπλεξε με τον Μπακάκη και κακώς δεν άλλαξε για λίγο έστω πλευρά: ξεκινώντας από τα αριστερά είναι πάντα πιο επικίνδυνος.

Η ΑΕΚ έπαιξε για το 0-0 και το πήρε: αν έχει κάνει καλά τους υπολογισμούς της απέκτησε ένα προβάδισμα. Ο Ολυμπιακός ήθελε να κερδίσει, δεν εκμεταλλεύτηκε ευκαιρίες και στραβοπάτησε. Αν κατάλαβε ότι για να περάσει από την Τρίπολη και να κερδίσει την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, πρέπει να παίξει ακόμα καλύτερα μπορεί να βγει κερδισμένος. Αν ψάξει δικαιολογίες και παρηγοριές για την αστοχία του θα χάσει και την κορυφή του πρωταθλήματος, που με νύχια και δόντια κρατάει.

Βήμα πίσω, βήμα μπροστά

Είναι κομμάτι δύσκολο οι δυο ομάδες να έχουν μεγάλα κέρδη από το χθεσινό ματς. Η ΑΕΚ γίνεται το φαβορί για την πρόκριση και μετά τη χθεσινή της εμφάνιση θα πρέπει στο ματς του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό να κυνηγήσει τη νίκη στο Καραϊσκάκη – αν αυτό συμβεί η χθεσινή της ισοπαλία θα αποδειχτεί πολύτιμη, αν όχι κάποιοι θα μιλάνε για ένα ακόμα άχρωμο 0-0 σαν αυτά που της έχουν στερήσει την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα: η γκρίνια για τον Μανόλο θα μεγαλώσει. Ο Ολυμπιακός από την άλλη κινδυνεύει να χαθεί σε λάθος συζητήσεις: το βασικό δεν είναι, για μένα, να κερδίσει τίτλους, αλλά να οπλιστεί με υπομονή και επιμονή για να φτιάξει μια ομάδα κανονική – σήμερα εξαρτάται μόνο από τα κέφια των μονάδων του. Βήμα μπροστά δεν είναι οι νίκες: είναι να προκύψει μια ομάδα ικανή να παίξει κάποιου τύπου οργανωμένο, αμυντικά και επιθετικά, ποδόσφαιρο. Και βήμα πίσω δεν είναι οι ήττες: είναι να συνεχίζει να πιστεύει ο κόσμος πως για όλα λύση είναι οι μεταγραφές αεροδρομίου και πως χρειάζεται ένας προπονητής που θα προσεγγίζει παιγνίδια σαν το χθεσινό με μοναδικό μπούσουλα το πώς θα εμφανίσει μια ομάδα που θα παίζει με μαγκιά και τσαμπουκά. Βήμα μπροστά είναι να βρεθεί το χαμένο ποδοσφαιρικό κριτήριο. Βήμα πίσω είναι οι γραφικότητες…