Κάθε καλοκαίρι που υπάρχει στο πρόγραμμα μια ποδοσφαιρική διοργάνωση Εθνικών ομάδων συνηθίζω να κάνω λίγη ποδοσφαιρική αποτοξίνωση πριν την έναρξη της. Αυτό κάνω και τώρα περιμένοντας την έναρξη του Euro2024 η έναρξη του οποίου είναι προγραμματισμένη την επόμενη Παρασκευή με πρώτο ματς αυτό ανάμεσα στην γηπεδούχο Γερμανία και την Σκοτία στο Μόναχο. Μέχρι αυτό να αρχίσει δεν πρόκειται να δω καθόλου ποδόσφαιρο: θέλω να μου λείψει και θα αποφύγω να παρακολουθήσω τα φιλικά ματς που γίνονται παντού αυτές τις μέρες – θα σας πρότεινα το ίδιο. Για αυτό δεν έγραψα τίποτα και για τα φιλικά της Εθνικής μας: απλά δεν τα είδα.

Πρωταθλητές των φιλικών

Και το Euro να μην υπήρχε ωστόσο, τα συγκεκριμένα φιλικά της Εθνικής μας δύσκολα θα τα παρακολουθούσα. Γενικά δεν παρακολουθώ τα φιλικά της Εθνικής. Δεν είναι ματς πραγματικά για ένα απλό λόγο: διότι ενώ η δική μας ομάδα τα αντιμετωπίζει σοβαρά, οι άλλες ομάδες απλά κάνουν δοκιμές. Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι γνωστό: ειδικά τον καιρό του Τζον Φαν’ τ Σιπ, η Εθνική μας ήταν ένα είδος «πρωταθλήτριας των φιλικών» - αν γινόταν ένα Euro στο οποίο όλοι θα έπαιζαν φιλικά, η Εθνική μας θα το κέρδιζε! Διάβασα ότι με την Γερμανία η Εθνική μας ήταν πολύ καλή και ότι την Μάλτα χθες την κέρδισε με συνοπτικές διαδικασίες. Στην πραγματικότητα τα δυο αυτά ματς δεν έχουν σχεδόν καμία χρησιμότητα αφού χάρη στην ΕΠΟ και τον απίθανο προγραμματισμό της η Εθνική μας τα έδωσε χωρίς προπονητή – ο σοβαρός άνθρωπος που λέγεται Νίκος Παπαδόπουλος έκανε ό,τι καλύτερο (είμαι σίγουρος), πλην όμως δεν θα συνεχίσει. Οπότε το μόνο καλό της ιστορίας είναι ότι αποφύγαμε τις υπερβολές: αν είχε αναλάβει την ομάδα κάποιος και ήταν στον πάγκο στα ματς αυτά που δόθηκαν μετά τον οριστικό αποκλεισμό της ομάδας μας από το Euro δεν αποκλείεται να διαβάζαμε ότι η ομάδα «πετάει»,  ότι «μοιάζει έτοιμη για νέο ξεκίνημα», ότι «εντυπωσιάζει» κτλ. Από την άλλη χίλιες φορές να είχε προπονητή και να μην έχανε χρόνο κι ας γράφανε ότι ο νεοφερμένος περπατάει στο νερό, κάνει θαύματα κτλ.

Τι είχε πει ο Δέλλας

Να ανοίξω μια παρένθεση: δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα – θέλω να πω υπήρχε μια εποχή που η λογική δεν μας έλειπε. Λίγοι π.χ θυμούνται τα φιλικά που είχε δώσει η Εθνική μας πριν την έναρξη του περίφημου Euro 2004. Τότε έχασε από την Πολωνία με 1-0, διαλύθηκε από την Ολλανδία  (4-0) και κέρδισε με τα χίλια ζόρια το Λιχτενστάιν (2-0). Ο Τραϊανός Δέλλας έλεγε κάποτε ότι μετά την ήττα από τους Ολλανδούς οι παίκτες είχαν καθίσει στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και είχαν συμφωνήσει πως αν δεν σοβαρευτούν θα γίνουν στην Πορτογαλία περίγελος. Φυσικά σοβαρεύτηκαν, αλλά εκείνες ήταν εποχές που συνέβαιναν φυσιολογικά πράγματα: οι παίκτες στα φιλικά περπατούσαν και στα επίσημα έδιναν την ψυχή τους. Ενώ τώρα «σκίζονται» στα φιλικά κι όταν αρχίσουν τα επίσημα λειώνουν από άγχος: από την Γεωργία η Εθνική μας εν τέλει αποκλείστηκε από το άγχος της – αυτό την τσάκισε. Κάτι προφανώς γίνεται λάθος, αλλά το τι λάθος γίνεται δεν μοιάζει να απασχολεί και κανένα: τα ρίχνουν όλα στους προπονητές και μετά αναζητούνται αποτελέσματα, έστω και στα φιλικά, για να πανηγυρίζουμε. Τουλάχιστον τώρα δεν πανηγύρισε κανένας.  

Χωρίς μια πρόβα

Ηταν άχρηστα τα ματς με τη Γερμανία και τη Μάλτα; Όχι προς Θεού. Πάντα χρειάζονταν τα παιγνίδια σε μια Εθνική ομάδα και βέβαια και τα καλά αποτελέσματα (έστω κι αν είναι από αυτά που δεν μετράνε) για να αλλάξει λίγο το κλίμα διότι μετά τον αποκλεισμό από την Γεωργία και την φυγή του Γουστάβο Πογέτ που η ομάδα ήθελε να παραμείνει, υπάρχει μια μουντάδα. Αλλά χωρίς προπονητή η ομάδα έχασε την ευκαιρία να κάνει έστω μια πρώτη πρόβα ενόψει των  παιγνιδιών με την Φινλανδία και την Ιρλανδία που έχει να δώσει τον Σεπτέμβριο για το UEFA Nations League. Και μακάρι να κάνω λάθος αλλά πολύ φοβάμαι πως ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής θα μετατρέψει σε παιγνίδια δοκιμών τα ματς αυτά για να καταλάβει το υλικό, να ξεχωρίσει το σε ποιους θα βασιστεί και να έχει μια καλύτερη εικόνα ενόψει των προκριματικών του Παγκοσμίου κυπέλλου. Και θα πρέπει να ελπίζουμε και να ευχόμαστε να μην έρθουν σε αυτά τα ματς (που δοκιμές θα γίνουν υποχρεωτικά) τίποτα ήττες που θα στοιχίσουν όχι την πρώτη θέση στον όμιλο (που πάντα δίνει μια δεύτερη ευκαιρία), αλλά την ίδια την συνοχή της ομάδας και το καλό κλίμα στα αποδυτήρια που η Εθνική με τόσο κόπο απόκτησε τον καιρό του Πογέτ.

Ο φαύλος κύκλος

Ο αποκλεισμός από την Γεωργία δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο. Αν η Εθνική μας είχε αποκλείσει την Γεωργία θα είχε προκριθεί. Ο Πογέτ θα ήταν προπονητής της. τα ματς με τους Γερμανούς και του Μαλτέζους θα ήταν κανονικά φιλικά προετοιμασίας για μια μεγάλη διοργάνωση. Τώρα θα κάναμε τις εκτιμήσεις μας για το τι είδους τύχη έχουμε στον όμιλο, ποιο είναι το ματς κλειδί, σε τι κατάσταση είναι οι αντίπαλοι κτλ. Μετά η Εθνική μας, με την φούρια της επιστροφής της στα τελικά ενός Euro, θα έμπαινε στο UEFA Nations League: θα περιμέναμε τα ματς με την Αγγλία εντελώς διαφορετικά – θα ονειρευόμασταν πως σε αυτά θα παίζονταν η πρώτη θέση. Ηρθε ο αποκλεισμός στα πέναλτι κι ακολούθησε η απόλυτη βουτιά στο κενό. Δεν υπάρχει προπονητής, οι παίκτες παίζουν με την Μάλτα και μετράνε τις ώρες για να πάνε διακοπές σαν τους φαντάρους που μετράνε τις ώρες για να φύγουν για ΠΣΚ. Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη μέρα και μια καλή φουρνιά παικτών που έχουν κι όνειρα και φιλοδοξίες και έμαθαν την ομάδα να την αγαπούν κινδυνεύει να μην φτάσει σε κανένα στόχο αν δεν βρεθεί ένας θαυματοποιός να οργανώσει στο άψε σβήσε την συμμετοχή της και το UEFA Nations League και στα προκριματικά του μουντιάλ του 2026. Ένα χαμένο πέναλτι μας έβαλε σε περιπέτειες πιο μεγάλες από όσες αρχικά νομίζαμε…