Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος λογικός που να θεωρεί έκπληξη ότι ο ΠΑΟ επικράτησε του Ολυμπιακού στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Το πράγμα φώναζε από μακριά ότι θα συμβεί: στη SportDay του Σαββάτου είχα εξηγήσει γιατί ο ΠΑΟ ήταν φαβορί και είχε τον πρώτο λόγο. Εχει δυναμώσει πολύ με τις μεταγραφές που έκανε, είχε παίξει καλά σε όλα τα προηγούμενα ντέρμπι (πλην του ματς με τον ΠΑΟΚ που αντιμετώπισε με σύνθεση ανάγκης χάνοντας τέσσερις παίκτες σε τρεις μέρες), τρέχει ένα σπουδαίο σερί αποτελεσμάτων και κυρίως ξέρει να παίζει αυτό το ματς: χρόνια τώρα αυτό είναι όλη η χρονιά του. Αντίθετα από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός αυτό το παιχνίδι τα τελευταία χρόνια το αντιμετωπίζει χωρίς να κοιτάζει τη βαθμολογία του πρωταθλήματος. Ζει για να κερδίσει αυτό το παιχνίδι και όχι για να κερδίσει το παιχνίδι και να πάρει το πρωτάθλημα κλονίζοντας τον Ολυμπιακό, όπως συμβαίνει με τους άλλους. Ο Παναθηναϊκός ξέρει τα κυβικά του κι αντίθετα από τους άλλους που αεροβατούν κατανοεί το είδος της ιστορικής υποχρέωσης, που έχει απέναντι στον κόσμο του. Κάνει ό,τι μπορεί. Το ίδιο έκανε και χθες. Αρκούσε.

Η θέληση έκανε τη διαφορά

Τον Ολυμπιακό δεν τον έσωσε η βελτίωσή του στο τελευταίο εικοσάλεπτο: το ότι μείωσε κι έδωσε χαρακτήρα θρίλερ στο φινάλε του παιγνιδιού οφείλεται κυρίως στην κόπωση του ΠΑΟ και στο ένστικτο του Ελ Αραμπί, που βρήκε ένα γκολ σχεδόν από το πουθενά. Όταν κάνεις δώρο δυο γκολ σε ένα ντέρμπι δεν μπορείς να είσαι βέβαιος ότι θα κάνεις αποτέλεσμα, όσο κι αν πιέσεις στο τέλος.  

Η θέληση στα ντέρμπι κάνει τη διαφορά. Καταργεί κάθε βαθμολογική διαφορά, κάνει τον θεωρητικά χειρότερο να μοιάζει για ενενήντα λεπτά πιο ψυχωμένος, πιο εύστροφος και πιο δυνατός. Ο ΠΑΟ κέρδισε και γιατί ο προπονητής του καταλαβαίνει σε ποια ομάδα βρίσκεται και πόσο η ομάδα αυτή έχει ανάγκη νίκες σε τέτοια ματς. Ο Ολυμπιακός στα εκτός έδρας παιγνίδια με τον Παναθηναϊκό υπέφερε και πέρυσι: στο ΟΑΚΑ είχε δυο ισοπαλίες – στο ματς του πρωταθλήματος ο Σα είχε πιάσει πέναλτι, και στο ματς των play off ο ΠΑΟ είχε σταθεί ισάξια απέναντι στον Ολυμπιακό, που ερχόταν από συνεχόμενες νίκες. Τώρα που από συνερχόμενες νίκες ερχόταν αυτός κατάφερε και να τον κερδίσει.

Δεν υπάρχει καμία έκπληξη ούτε καν στο σκορ: ο ΠΑΟ βρήκε δυο εύκολα γκολ τιμωρώντας αμυντικές αδυναμίες του Ολυμπιακού που φαίνονται καιρό τώρα, κι ο Ολυμπιακός σκόραρε γιατί έχει τον Ελ Αραμπί. Χωρίς αυτόν αμφιβάλω αν χθες θα έβρισκε γκολ, όσο μεγάλη κι αν ήταν η κατοχή μπάλας. Ο Μπόλονι επέτρεπε στους ακραίους μπακ (κυρίως) να σεντράρουν ξέροντας ότι δεν έχει να φοβηθεί και πολλά: από τα 44 συνολικά γεμίσματα σε ελάχιστα βρέθηκε αποδέχτης της μπάλας - κυρίως γιατί τα πιο πολλά ήταν άτσαλα – τέτοια ματς με δημιουργούς τον Ανδρούτσο και τον Ρέαμπτσουκ δεν κερδίζονται. Μικροί είναι και έχουν να μάθουν πολλά. Αλλά η εκμάθηση έχει κόστος. Το ξέρουν καλά και στον ΠΑΟ που χρόνια προσπαθούν να αξιοποιήσουν νέα παιδιά. Καλά είναι κι αυτά. Αλλά στα ντέρμπι χρειάζονται ο Βέλεθ, ο Σένκεφελντ, ο Χουάνκαρ, ο Μολό, ο Σανκαρέ και ο Μαουρίσιο: οι μικροί είναι για να τρέχουν.   

Δυνατά και συγκεντρωμένα  

Ο ΠΑΟ μπήκε πολύ δυνατά και άνοιξε το σκορ στο 6΄με κεφαλιά του αφύλακτου Μαουρίσιο έχοντας ήδη προειδοποιήσει με τον Εμπαγκοτό στο 3΄. Η άμυνα του Ολυμπιακού με τον Παπασταθόπουλο αντί του Μπα και τους Ανδρούτσο και Ρέαμπτσουκ να έχουν πιο πολύ το μυαλό στην επίθεση, ήταν αλλού κι αλλού στην αρχή κι όταν η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είναι αξιόπιστη ο Ολυμπιακός το πληρώνει. Η απουσία του Εμβιλά ήταν εμφανής και η ιδέα του Μαρτίνς να αφήσει εκτός ενδεκάδας τους Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά και Μασούρα δεν ήταν η καλύτερη. Ολοι αυτοί όταν μπήκαν στο τέλος πρόλαβαν να φτιάξουν και να χάσουν ευκαιρίες. Ισως ο Μαρτίνς περίμενε ότι θα βρει χώρους: το γρήγορο γκολ του ΠΑΟ όμως άλλαξε τα δεδομένα. Στα νέα δεδομένα ο Ολυμπιακός άργησε να προσαρμοστεί: όταν άρχισε να πιέζει σοβαρά ο ΠΑΟ βρήκε από λάθος του Σα το 2-0 με τον Σανκαρέ στο 72΄. Η αντίδραση του Ολυμπιακού υπήρξε ανάλογη της υπεροχής του, αλλά ενώ ο Ελ Αραμπί μείωσε στο 81΄ο Μασούρας νικήθηκε από τον Διούδη στο 89΄και το σκορ δεν άλλαξε. Ο Ολυμπιακός είχε ευκαιρίες να ισοφαρίσει το ρευστό 1-0 (με τον Χασάν, τον Βρουσάι και τον Ελ Αραμπί), αλλά γενικά έκανε ένα ματς άνευρο – ειδικά στα πρώτα 70 λεπτά. Διαμαρτύρεται για δυο (!) πέναλτι που ο Σκωτσέζος φίλος του Κλάτενμπεργκ δεν του έδωσε: συνιστώ ψυχραιμία, μελλοντικά θα δει και χειρότερα. Οι φάσεις είναι δύσκολες, αλλά για τον Ολυμπιακό ειδικά είναι καλύτερα να παίζει αυτά τα ματς ο χειρότερος Σκωτσέζος από τον καλύτερο Ελληνα διαιτητή.  

Αμυνα με καρδιά

Ο ΠΑΟ έπαιξε κυρίως άμυνα αλλά το έκανε με την καρδιά του. Με κορυφαίους τους στόπερ του, τον Σέκεφελντ και τον Βέλεθ, παραχώρησε στον Ολυμπιακό το πρώτο κόρνερ στο 80’ και δεν άφησε μπάλα στη μεσαία γραμμή να μην κοντράρει: το τρέξιμο του Αλεξανδρόπουλου, του Μαουρίσιο και του Σανκαρέ, αλλά και του Καμπετσή και του Ιωαννίδη υπήρξε ατελείωτο. Ετσι κερδίζονται τα ντέρμπι. Με ψυχή, πλάνο, προσπάθεια και λίγη απαραίτητη τύχη.

Νομίζω δυο άνθρωποι χάρηκαν τη νίκη αυτή πιο πολύ από όλους: ο ένας είναι ο Μπόλονι κι ο άλλος ο κ. Γιάννης Αλαφούζος. Ο Μπόλονι δείχνει ότι αν είσαι προσωπικότητα δεν καταλαβαίνεις τίποτα! Οι τρόποι του είναι παλιομοδίτικοι, το ποδόσφαιρο του ίσως άλλης εποχής, αλλά ο τύπος δεν μασάει και μπράβο του. Επιβλήθηκε στους παίκτες χωρίς να παριστάνει τον στοργικό πατερούλη, έμαθε στον ΠΑΟ να παίζει άμυνα, εμφάνισε μια ομάδα που γνώριζε καλά και τις δυνατότητες του αντιπάλου του, αλλά και τις αδυναμίες του. Κυρίως διάκρινε τη χαλαρότητα του Ολυμπιακού, που εδώ και ένα μήνα δέχεται το ίδιο γκολ από στατική φάση – τα γκολ που έχει δεχτεί από τον ΠΑΟΚ, τον Απόλλωνα, τον Αρη και το δεύτερο χθεσινό είναι ίδια, καθώς όλα προκύπτουν από μια κακή εκτίμηση μιας σέντρας από μακριά, αλλάζει απλά ο παίκτης που κάνει το λάθος. Ο Μπόλονι έβαλε τον ΠΑΟ να πιέσει στην αρχή ξέροντας ότι ο Ολυμπιακός θα εμφανιστεί με μια πειραματική άμυνα και μια soft μεσαία γραμμή. To μόνο του λάθος είναι ότι δεν αξιοποίησε περισσότερο τα εξτρέμ του πάγκου του (Χατζηζιοβάνης κι Αϊτόρ μπορούσαν στους χώρους να βρουν και τρίτο γκολ) – ο ΠΑΟ στο τέλος θα μπορούσε να πληρώσει την κόπωσή του. Αλλά σε όλα τα άλλα ο Ρουμάνος πήρε άριστα.

Ο Αλαφούζος και η έλλειψη κόσμου

Όπως το ίδιο πρέπει να πει κανείς και για τον Αλαφούζο. Μετά τα πειράματα με τους Ισπανούς, (πειράματα άχρηστα αφού μιλάμε για μοντέλα που ο ΠΑΟ δεν μπορεί να υπηρετήσει), ο Αλαφούζος κάνει τα πάντα άψογα. Στάθηκε δίπλα στον προπονητή διώχνοντας και παίκτες που γκρίνιαζαν. Αποφάσισε την επιστροφή της ομάδας στη Λεωφόρο, πράγμα που αποδείχτηκε χρήσιμο. Εχει ήδη τον πρόεδρο της Σουπερλίγκας δικό του και στηρίζει εμπράκτως τον Κλάτενμπεργκ με αποτέλεσμα ο ΠΑΟ να μην έχει κανένα πρόβλημα με διαιτητές. Ακουσε τον Μπόλονι κι έφερε τον Ντρεοσί, δυνάμωσε την ομάδα τον Δεκέμβριο και θέλει να φτιάξει ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο χωρίς για αυτό ο ΠΑΟ να πληρώσει τίποτα. Είναι ο μοναδικός συνομιλητής της κυβέρνησης, όχι τυχαία. Απαλλαγμένος από την γκρίνια του κόσμου που δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο, ο Αλαφούζος φτιάχνει ένα Παναθηναϊκό που όλα δείχνουν πως θα έχει συνέχεια: στο δεύτερο γύρο η ομάδα είναι πρώτη. Με πραγματική υποστήριξη από τον κόσμο ο ΠΑΟ του χρόνου θα ήταν έτοιμος για πολλά, αλλά και φέτος έχει πράγματα να διεκδικήσει.

Όπως έχει πολλά μπροστά του να κάνει ο Ολυμπιακός, που κάνει το λάθος να νομίζει πως όλα φέτος τελείωσαν. Θα τα πούμε αύριο. Στα ντέρμπι ειδικά, πριν κάνεις κριτική σε όποιον έχασε, πρέπει να πεις μπράβο σε όποιον κέρδισε. Παραδίδοντας μάλιστα μαθήματα σοβαρότητας, κερδίζοντας δηλαδή στο επίπεδο που ο αντιπαλός του θέλει να θεωρείται ο καλύτερος...