Ομολογώ ότι πριν ξεκινήσει η περίοδος των μεταγραφών περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα κυρίως από τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ που θέλουν να πάρουν το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Ο ΠΑΟΚ άφηνε να κυκλοφορήσει ότι θα ενισχυθεί σοβαρά και ως απόδειξη για αυτό είχε χρησιμοποιηθεί και η επιστροφή του Ρασβάν Λουτσέσκου στον οποίο ο Ιβάν Σαββίδης έχει εμπιστοσύνη. Για την ΑΕΚ και τον ΠΑΟ υπήρχε η εντύπωση ότι θα αλλάξουν ριζικά τις περσινές τους ομάδες. Για την ώρα έγιναν λίγα. Αλλο είναι το τι περιμένει κανείς κι άλλο το τι μπορεί να γίνει. Είναι πρόβλημα χρημάτων; Ισως, αλλά όχι κι απαραίτητα. Περισσότερο διακρίνω μια σχετική ανασφάλεια.

Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Ας δούμε κάποια δεδομένα. Μετά τον Τζαβέλα και τον Αραούχο η ΑΕΚ έφερε πίσω και τον Βράνιες. Ο ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει για την ώρα τέσσερις παίκτες και οι δυο είναι από το ελληνικό πρωτάθλημα: ο ελεύθερος Ολιβέιρα και ο Τζίμας από τον Αστέρα Τρίπολης. Από την Τρίπολη έχει έρθει το ένα από τα δυο νέα αποκτήματα του ΠΑΟ: ο Κότσιρας. Είναι φανερό ότι οι τρεις ανταγωνιστές του Ολυμπιακού προσπαθούν να μειώσουν το ρίσκο των επιλογών μετά τα περσινά παθήματα. Αλλά μπορεί πραγματικά έτσι να δυναμώσουν;

Η λογική του ελάχιστου ρίσκου

Οσα κάνουν φέτος ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ γίνονται στη λογική του ελάχιστου ρίσκου – πρώτα από όλα το είδαμε στις επιλογές των προπονητών που εμπιστεύθηκαν. Ο Ρασβάν Λουτσέσκου, ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επιλέχθηκαν γιατί έχουν δουλέψει στην Ελλάδα και δεν είναι άνθρωποι με μεγάλες απαιτήσεις γιατί ξέρουν που βρίσκονται. Συχνά, όποιος έχει πάρει προηγούμενες αποφάσεις γεμάτες ρίσκο, αλλάζει εντελώς ρότα κι όχι μόνο στην Ελλάδα: η Γιουβέντους π.χ μετά από μια χρονιά χωρίς πρωτάθλημα έφερε πίσω τον Μαξ Αλέγκρι επενδύοντας στην πρακτικότητά του. Εδώ βέβαια πήγαμε ένα βήμα πιο πέρα: μετά τους προπονητές έπρεπε να γίνουν κι επιλογές παικτών με βάση το ίδιο περίπου κριτήριο.

Η ΑΕΚ του πρωταθλήματος

Η ΑΕΚ φανερά κάνει μια προσπάθεια να ξαναφτιάξει την ομάδα που κέρδισε το πρωτάθλημα: η επιστροφή του Βράνιες και του Αραούχο αποφασίστηκε για αυτό κυρίως το λόγο. Το ότι ο Αραούχο έχει επιστρέψει ήδη μια φορά, χωρίς να τα καταφέρει να βοηθήσει, και το ότι ο Βράνιες έχει συνδεθεί με καυγάδες και μπερδέματα, πήγαν στην άκρη γιατί οι παίκτες πρόσφεραν πολλά τη χρονιά του πρωταθλήματος.

Στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου είχε κυκλοφορήσει και ότι η ΑΕΚ θα έκανε μια προσπάθεια να φέρει πίσω το Μπάρκα: τότε δεν το πίστευα, τώρα το πιστεύω. Πιστεύω επίσης πως στην ΑΕΚ θα ήθελαν με ένα μαγικό τρόπο να πάει ο χρόνος πίσω και να ξαναβρεθούν στην Ενωση κι ο Λιβάγια, κι ο Μπακασέτας, κι ο Χριστοδουλόπουλος ίσως και ο Γκάλο στην κατάσταση που ήταν τη χρονιά που η ΑΕΚ κέρδισε τον τίτλο. Μόνο που όποιος αυτά τα ονειρεύεται δεν προσέχει μια λεπτομέρεια: εκείνη τη σεζόν οι βαθμοί που έκανε η ΑΕΚ για να βγει πρωταθλήτρια ήταν μόλις 70, ήταν δηλαδή σημαντικά λιγότεροι σε σχέση με τους βαθμούς που συγκέντρωσαν ο ΠΑΟΚ ένα χρόνο μετά κι ο Ολυμπιακός τρία χρόνια στη σειρά. Ο ΠΑΟΚ συγκέντρωσε 80. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο το 2019-20 αήττητος και πέρυσι με μια ήττα, ενώ όταν ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα οι βαθμοί του ήταν 75. Θέλω να πω πως και αν βρίσκαμε μια χρονομηχανή και πηγαίναμε το χρόνο πίσω για να πάρει η ΑΕΚ κι άλλους παίκτες από αυτούς που είχε στην πρωταθληματική σεζόν της και πάλι δεν ξέρω αν η ΑΕΚ θα ήταν αξιόμαχη κι έτοιμη να γίνει πρωταθλήτρια του χρόνου. Μετά την επιστροφή της στην κατηγορία δεν υπάρχει χρονιά που να μην έχει απώλειες βαθμών σε τουλάχιστον 11 ματς κάθε χρόνο. 

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις επιλογές του ΠΑΟΚ και του ΠΑΟ. Καλό είναι να μην πετάς χρήματα από το παράθυρο, όπως συνέβη και στις δυο ομάδες πέρυσι. Καλό είναι να περνάς από κόσκινο κάθε πρόταση ώστε να μην γεμίσεις με παίκτες που δεν μπορούν να βοηθήσουν ή με δανεικούς που δεν μπορεί να συνεχίσουν. Αλλά χωρίς ποδοσφαιριστές ικανούς να σε ανεβάσουν επίπεδο είναι δύσκολο να γίνουν θαύματα. Οσο καλά π.χ και αν παίξουν ο Ολιβέιρα ή ο Κότσιρας θα ναι δύσκολο να μεταμορφώσουν ο πρώτος την επίθεση του ΠΑΟΚ κι ο δεύτερος την άμυνα του ΠΑΟ. Και βάζω και τον ΠΑΟ στην εξίσωση γιατί για να επιστρέψει στην Ευρώπη, όπως θέλει, πρέπει του χρόνου να κάνει ένα πρωτάθλημα στο οποίο να βρίσκεται κοντά στην κορυφή. 

Πρόγραμμα αυτοκαταστροφής

Μια ομάδα για να κάνει πρωταθλητισμό, όταν έρχεται από μια χρονιά που τελείωσε την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος με είκοσι βαθμούς διαφορά από τον πρωτοπόρο, πρέπει να κόψει δρόμο θεαματικά, επενδύοντας σε νέους παίκτες και σε προπονητές που μπορεί να δημιουργήσουν κάτι αληθινά καινούργιο και διαφορετικό. Οσο η μεταγραφική περίοδος περνά γίνεται φανερό πως για να έχουμε του χρόνου ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα θα πρέπει να συμβεί κάτι άλλο: να βάλει μπροστά ο Ολυμπιακός ένα πρόγραμμα αυτοκαταστροφής. Αν καταστραφεί η ομάδα που ο Πέδρο Μαρτίνς παρουσίασε δυο χρόνια τώρα, μπορεί να αρχίζουν να ελπίζουν ότι θα τον ξεπεράσουν οι συντηρητικοί και λίγο φοβιτσιάρηδες ανταγωνιστές του που μπερδεύουν τις μνήμες των θριάμβων με την πραγματικότητα. Αν ο Ολυμπιακός δεν αυτοκαταστραφεί και χάσει του χρόνου στην κανονική διάρκεια 11 και 12 βαθμούς, όπως πέρυσι και πρόπερσι, πάλι τα θεωρητικά δύσκολα play off θα είναι για τον πρωτοπόρο μια τυπική διαδικασία.

Πιο σημαντικό από τις μεταγραφές

Μπορεί να αυτοκαταστραφεί ο Ολυμπιακός; Αν βρισκόμασταν σε μια κανονική ποδοσφαιρική χώρα θα έλεγα όχι, αλλά μιλάμε για την Ελλάδα. Πως μπορεί στην Ελλάδα να προκύψει η αυτοκαταστροφή; Με τον πλέον απλό και ανώδυνο τρόπο: τον εφησυχασμό. Αν π.χ ο Ολυμπιακός κοιτάζει τι κάνουν οι ανταγωνιστές του μπορεί να κάνει διάφορα που να έχουν ως αποτέλεσμα να πυροβολήσει τα πόδια του. Μπορεί να πουληθούν παίκτες (όπως λογικά συμβαίνει κάθε χρόνο), αλλά για την αντικατάστασή τους να μπουν μόνο στοιχήματα. Η μπορεί να μην ενισχυθεί η ομάδα εκεί που και πέρυσι πονούσε και να γίνει επένδυση σε νέους που πρέπει να πάρουν ευκαιρίες κτλ. «Στοιχήματα», «λαβράκια», «ευκαιρίες σε νέους» και λίγη έπαρση μπορεί να δημιουργήσουν εύκολα συνθήκες αυτοκαταστροφής. Μαζί με ένα στραβοπάτημα στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ π.χ που θα φέρει γκρίνια για τον προπονητή, τις επιλογές του, τις εμμονές του κτλ.   

Πρέπει να πω πως για την ώρα δεν έχει συμβεί τίποτα από αυτά που περιγράφω: ο Ολυμπιακός από βασικούς έχει χάσει μόνο τους Σα και Χολέμπας. Εχει αντικαταστήσει τον τερματοφύλακα και ψάχνει και για την αντικατάσταση του Χοσέ, ενώ πρόσθεσε στο ρόστερ του τον Τικίνιο και τον Κουντε που είναι έμπειροι παίκτες. Ψάχνει επίσης εξτρέμ (και άλλα και άλλους). Αλλά όσο πληθαίνουν οι φήμες ότι θα φύγουν ο Καμαρά, ο Σεμέδο κι ο Μπουχαλάκης, όσο εξτρέμ δεν έρχονται, όσο τα ακραία μπακ είναι ο Ρέαμτσουκ κι ο Ανδρούτσος κι όσο δεν υπάρχει αντικαταστάτης του Φορτούνη (που χτύπησε) και του Βαλμπουενά (που μεγάλωσε), οι αντίπαλοί του πρωταθλητή δικαιούνται να κοιτάζουν τα προκριματικά του, να προσεύχονται ότι η Νέφσκι Μπακού αύριο (ή η Λουντογκόρετς κτλ μεθαύριο) θα του κάνουν ζημιά. Και να ελπίζουν ότι δεν θα έχουν αντίπαλο στο πρωτάθλημα τον περσινό Ολυμπιακό, αλλά μια άλλη ομάδα που θα αρχίσει πάλι από την αρχή και που θα πρέπει να «χτίσει» παίκτες.

Κι αυτό για τους ανταγωνιστές του μοιάζει να  είναι σημαντικότερο από την όποια ενίσχυσή τους…