Κανείς σχεδόν δεν θυμόταν ότι υπάρχει η Εθνική Ελλάδος – ή για να το πω πιο σωστά ελάχιστοι γνώριζαν ότι είχε να δώσει ένα εκτός έδρας φιλικό με την Ολλανδία: κάμποσοι το έμαθαν χθες αργά το βράδυ κι αφού η Εθνική μας είχε νικήσει. Καλύτερα έτσι. Η Εθνική μας για να έχει μια μικρή ελπίδα να διεκδικήσει την πρόκριση για τα τελικά του μουντιάλ της Ρωσίας, που είναι στο πρόγραμμα το 2018, πρέπει να έχει τη σπάνια τύχη να μην ασχολείται κανείς μαζί της. Να μην ασχολούνται οι δημοσιογράφοι, εκτός εκείνων που την παρακολουθούν εξαιτίας επαγγελματικής υποχρέωσης, να μην ασχολούνται οι σχολιαστές, που μιλάνε για αυτή τα τελευταία χρόνια έχοντας πάντα στο μυαλό τους τι θέλουν ν ακούσουν οι παράγοντες και οι οπαδοί των ομάδων που υποστηρίζουν, να μην ασχολούνται πρώτα από όλα οι ίδιες οι ομάδες. Οσες φορές με την Εθνική ασχολήθηκαν ομάδες το έκαναν ή για να γίνει πεδίο προβολής των παικτών τους ή για να την καταστρέψουν ώστε να ρίξουν μετά την ευθύνη στην ΕΠΟ για την κατάντια του ποδοσφαίρου μας κτλ. Όταν με την Εθνική μας δεν ασχολείται κανείς, κάτι σπουδαίο μπορεί να κάνει: μπορεί πχ να κερδίσει την Ολλανδία για πρώτη φορά στην ιστορία της. Το χθεσινό αποτέλεσμα είναι σαφώς ιστορικό, αλλά έχω μάθει από τέτοια να μην ενθουσιάζομαι. Αν κάτι μου άρεσε είναι ότι ξαναείδα μετά από κάμποσο καιρό ομολογώ τον Κώστα Μήτρογλου – το μοναδικό ποδοσφαιριστή που μπορεί πραγματικά ν αλλάξει την διαγραφόμενη μοίρα της ομάδας του Σκίμπε.

Ο Μήτρογλου είναι εξωγήινος

Ο Μήτρογλου ήρθε στη γη κάποια χρόνια πριν κατευθείαν από τον «πλανήτη των Μήτρογλου»: είναι ένας μακρινός πλανήτης, όπου ζουν μόνο κάποιοι σαν αυτόν. Το παιδί προφανώς χρειάστηκε ν αλλάξει περιβάλλον και ήρθε εδώ χάρη σε κάποιο χαμένο επεισόδιο του Star Trek. Όπως συμβαίνει με όλους τους καλούς εξωγήινους ο Μήτρογλου προσαρμόστηκε στα δικά μας παριστάνοντας τον κανονικό γήινο, μολονότι πολλά προδίδουν την εξωγήινη καταγωγή του. Το στυλ, κάτι ανάμεσα σε φραγκισκανό καλόγερο και ινδουιστή φιλόσοφο, μοιάζει να αποφάσισε να το υιοθετήσει πριν έρθει εδώ, μόνο και μόνο γιατί στα χέρια του έπεσαν παλιές φωτογραφίες από τη ζωή στη γη. Εμαθε το ρόλο του ποδοσφαιριστή γιατί τρέφεται με τον ενθουσιασμό που νοιώθει όταν σκοράρει: στο σώμα του έχει κρυμμένο ένα συσσωρευτή, που μετατρέπει τον ενθουσιασμό σε ενέργεια – για αυτό καμιά φορά μοιάζει να χει κιλά παραπάνω. Δεν έχει, απλά φεύγει το μηχάνημα από τη θέση του.

Ως σωστός εξωγήινος ο Μήτρογλου έγινε ποδοσφαιριστής γιατί, αν έκανε κάτι άλλο, θα τραβούσε πιο πολύ τα βλέμματα και η καταγωγή του θα αποκαλυπτόταν. Ο Μήτρογλου έχει ένα πρόβλημα: υποφέρει το γεγονός ότι πρέπει να συμπεριφέρεται σαν κανονικός γήινος. Κάποιες στιγμές σκάει από την αυτόκαταπίεση και δείχνει τις απίθανες ικανότητές του – μαζί και τις διαστροφές του: μπορεί πχ να πανηγυρίζει πυροβολώντας τον κόσμο ή να ξεβρακωθεί στα καλά καθούμενα. Αν ήταν υδραυλικός, σε ανάλογες στιγμές θα επισκεύαζε μια βρύση και θα τη μεταμόρφωνε σε σιντριβάνι. Αν ήταν μπογιατζής, αντί να σου βάψει το σαλόνι γαλάζιο, θα σου ζωγράφιζε ένα πίνακα του Ιερώνυμου Μπος στα καλά καθούμενα. Ως ποδοσφαιριστής μπορεί να κάνει διάφορα απίθανα και να περνά σχεδόν απαρατήρητος γιατί είναι ο Μήτρογλου. Μπορεί να πετύχει τέσσερα χαρτ τρικ στη σειρά και μετά να φρενάρει πάνω στο καλύτερο εξαιτίας ενός ασήμαντου τραυματισμού. Μπορεί να βάλει 19 γκολ με τον Ατρόμητο – πράγμα που κανείς άλλος ποτέ δεν θα κάνει. Μπορεί να πάει στη Φούλαμ και να μην παίξει ποτέ μόνο και μόνο για να μην υποψιαστούν την εξωγήινη καταγωγή του στο νησί, που συμβαίνει να είναι αυτό τον καιρό το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παλκοσένικο. Μπορεί να γυρίσει στον Ολυμπιακό και να πετύχει 16 γκολ κάνοντας ένα μέτριο έως κακό πρωτάθλημα: μόνο αυτός το μπορεί. Μπορεί να βάλει 25 γκολ με τη φανέλα της Μπενφίκα σε ένα χρόνο και τον ίδιο χρόνο να μην μπορεί να βάλει γκολ στα Νησιά Φερόε και την Φινλανδία. Ο Μήτρογλου από την Εθνική είχε σχεδόν χαθεί κοντά δυο χρόνια. Το ότι χθες επέστρεψε, δείχνοντας τόσο μεγάλο κέφι για μπάλα, είναι μια σημαντική είδηση. Θα το γιορτάσουν και στον πλανήτη των Μήτρογλου.

Κινήσεις παράδοξες, αλλά αναγκαίες

Η Εθνική μας έχει λιγότερους καλούς παίκτες από όσους είχε στο πρόσφατο παρελθόν και ως εκ τούτου έχει και προβλήματα. Όπως συμβαίνει σε όλες τις ομάδες που έχουν κάμποσους καλούς παίκτες, αλλά ελάχιστους από αυτούς που κάνουν τη διαφορά, ο προπονητής κάνει πειράματα ονομάζοντας κάθε παραδοξότητα «κίνηση ανάγκης». Παλιά ο Ρεχάγκελ έβαζε αριστερό μπακ τον Καραγκούνη κι αριστερό χαφ τον Γιαννακόπουλο. Χθες είδαμε αριστερό χαφ τον Χολέμπας, δεξί μπακ τον Σταφυλλίδη, εξτρέμ τον Μπακασέτα. Είδαμε τον Σκίμπε να παρακολουθεί το Μανιάτη να ταλαιπωρείται από τον Σνάιντερ και να μην κάνει τίποτα. Είδαμε τον Τζαβέλα να προσπαθεί να θυμηθεί πως είναι να παίζεις ακραίο μπακ – είδαμε και τι δεν είδαμε. Αλλά κυρίως ξαναείδαμε τον Μήτρογλου και φτάνει η δική του παρουσία σε αυτή την ομάδα για να διορθώσει κάθε λάθος και να καλύψει κάθε ατέλεια. Αρκεί ο Μήτρογλου να είναι εδώ και να μην ταξιδεύει στον πλανήτη των Μήτρογλου για τις δουλειές του, ξεχνώντας να επιστρέψει εγκαίρως κι αφήνοντας στη θέση του κάποια ρέπλικα που απλώς μας τον θυμίζει.

Μπορεί να γίνουν πολλά

Η Εθνική μπορεί να πάρει περισσότερα πράγματα από τον Φορτούνη. Μπορεί να βρει κάποιο κανονικό και φορμαρισμένο αμυντικό χαφ, που τόσο πολύ της χρειάζεται. Μπορεί να ξαναδούμε να παίζουν καλά σε αυτή, αγωνιζόμενοι ο ένας δίπλα στον άλλο, ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς που μοιάζουν σε τόσα πολλά, ώστε συχνά η ταυτόχρονη παρουσία τους γίνεται δύσκολη. Ο Σκίμπε μπορεί να είναι τυχερός και να χει στα χέρια του τον Κυριάκο Παπαδόπουλο υγιέστατο, μπορεί να δει τον Μάνταλο να αποκτά χαρακτήρα ηγέτη και επειδή είναι Γερμανός κι ο ίδιος μπορεί και να συνεννοηθεί με τον Χολέμπας – πράγμα που απλό δεν, είναι πιστέψτε με. Αλλά αν ο Μήτρογλου δεν βάζει γκολ και δεν αγωνίζεται όπως χθες το βράδυ, η Εθνική μας δεν θα χει καμία τύχη γιατί άλλο σέντερ φορ που να βάζει γκολ με ευκολία δεν έχει. Πιθανότατα τέτοιος άλλος να μην υπάρχει ούτε καν στον πλανήτη των Μήτρογλου. Ενα είχαν, κι ευτυχώς τον στείλανε σε μας…