Θα ήταν καταστροφή μια ήττα της Εθνικής ομάδας μπάσκετ από την Νέα Ζηλανδία; Ναι για το ελληνικό μπάσκετ θα ήταν. Αν βρισκόταν η Εθνική μας στην Α2 του παγκόσμιου μπάσκετ θα αργούσε να συνέρθει. Δεν είμαστε η Γαλλία που έχει μετάλλια στις εννέα τελευταίες διοργανώσεις που έχει πάρει μέρος και που για αυτό και μόνο θα αντέξει τον αποκλεισμό της από τον πρώτο γύρο με ήττες από την Λετονία και τον Καναδά.  Αν η ομάδα βρισκόταν να παίξει για την 17^η θέση η κατρακύλα θα δημιουργούσε εφιαλτικά δεδομένα – στην επόμενη διοργάνωση η προσμονή θα ήταν να μην επαναληφθεί το ίδιο τραγικό αποτέλεσμα. Θα λύσει η πρόκριση στους 16 κάποιο από τα προβλήματα αυτής της ομάδας; Όχι φυσικά. Είναι αμφίβολο αν η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη θα κάνει άλλη νίκη: σήμερα η Λιθουανία και το Μαυροβούνιο που θα βρει μπροστά της στο δεύτερο γύρο μοιάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια. Αλλά ήττες από αυτές τις ομάδες δεν είναι ντροπή. Κι αν οι εμφανίσεις είναι καλές θα υπάρξει κατανόηση: σε τελική ανάλυση η ομάδα έχει μείνει με 11 παίκτες και οι απώλειες είναι τεράστιες. Αλλά ένας αποκλεισμός από τη Νέα Ζηλανδία θα αποτελούσε πιθανότατα το σημείο μηδέν για μια ομάδα αλλιώς μαθημένη. Θα απειλούταν η ίδια η συνοχή της – θα σταματούσε να είναι προορισμός. Ενώ τώρα, ανεξάρτητα με ό,τι ακολουθεί θα υπάρξει ψύχραιμη αποτίμηση. Προβληματισμός σίγουρα. Αλλά όχι ισοπέδωση.

Βοηθά και ο τρόπος που η ομάδα κέρδισε: θα το θυμόμαστε το Ελλάδα – Νέα Ζηλανδία 83-74 ως μεγάλο ματς. Κυρίως για την μεταμόρφωση της ομάδας του Ιτούδη από το πρώτο στο δεύτερο ημίχρονο – μεταμόρφωση που δείχνει πως υπάρχει εντός της ομάδας τουλάχιστον φιλότιμο. Και εγωισμός – καλός και κάμποσος.

Ένα κάκιστο ημίχρονο

Το πρώτο ημίχρονο της Εθνικής μας πρέπει να είναι τηρουμένων των αναλογιών ένα από τα χειρότερα όλων των εποχών στην πρόσφατη ιστορία της. Η ομάδα κυνηγά από το πρώτο λεπτό τους Νεοζηλανδούς αδυνατώντας να φανεί αντάξια της ανάγκης να παίξει ένα τελικό. Κυρίως μοιάζει χωρίς κανονικούς παίκτες αφού σχεδόν όλοι δείχνουν τον χειρότερο εαυτό τους με μια προσέγγιση του ματς πραγματικά απερίγραπτη. Δεν είναι ότι Νεοζηλανδοί κάνουν τρομερά πράγματα και  προηγούνται συνεχώς: είναι ότι σχεδόν κανένας από τους παίκτες που ο Ιτούδης χρησιμοποιεί δεν έχει κάτι καλό να μας δείξει. Ο Παπαγιάννης νομίζεις ότι κυνηγάει οποιονδήποτε αντίπαλο πλησιάζει απλά για να του ρίξει μια τάπα και να πανηγυρίσει σαν να έβαλε γκολ: δεν φαίνεται να τον απασχολεί τίποτα άλλο. Ο Λαρεντζάκης έχει αποφασίσει ότι στην επίθεση υπάρχει αυτός και κανείς συμπαίκτης του – οι επιλογές του είναι τραγικές. Ο Γουόκαπ είναι απόντος 17,5 λεπτά: ο Ιτούδης μοιάζει να τον εκλιπαρεί να βάλει ένα σουτ. Ο Λούντζης κάνει ένα από τα πιο ανόητα φάουλ για τεχνική ποινή στο τουρνουά. Ο Παπανικολάου έχει κάνει δύο φάουλ πριν αρχίσει ο αγώνας. Ο Ιτούδης ψάχνει βαθιά στον πάγκο για να βρει παίκτες να βοηθήσουν όπως ο Μωραΐτης που είναι να αναρωτιέσαι πως βρίσκονται στη Μανίλα. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο μας κάνει απλά να νοσταλγούμε το Γιάννη και να στεναχωριόμαστε για την απουσία του. Ο Ρογκαβοπουλος δίνει ένα ρεσιτάλ αστοχίας. Η Νεοζηλανδοί μοιάζουν με ομάδα που ήρθε από το NBA γιατί υπάρχει στο παρκέ μόνο ένας Ελληνας παίκτης που τους προβληματίζει: ο Ιωάννης Παπαπέτρου τον οποίο σίγουρα θυμούνται από όσα τους είχε κάνει τέσσερα χρόνια πριν σε ένα αντίστοιχο ματς στην Κίνα. Τότε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παραλίγο να γίνει ο πρώτος παίκτης που θα έκανε τριπλ νταπλ στην ιστορία του Μουντομπάσκετ, αλλά ο Ιωάννης ήταν αυτός που είχε πάρει το ματς με 5 τρίποντα! Χθες δεν έχει τέτοιο σερί πίσω από 6,75μ αλλά κάνει ακόμα περισσότερα. Η διή του επιθετική προσφορά και το πρώτο τρίποντο του Γουόκαπ στο 17’ βοηθάνε ώστε οι Νεοζηλανδοί να κλείσουν το ημίχρονο με + 11 πόντους, που είναι λίγοι διότι έχουν προηγηθεί και με + 15.  Έχουν 7/14 τρίποντα - 4 εντελώς ελεύθερα - αλλά έχουν και 24 ριμπάουντ παρόλο που παίξανε και με τρία γκαρντ κι ένα κοντό σχήμα ένα γεμάτο πεντάλεπτο.

Η απόλυτη μεταμόρφωση

Το ματς αλλάζει στο δεύτερο ημίχρονο γιατί η Εθνική μας δεν μπορεί να παίξει χειρότερα. Ξυπνάνε πρώτοι κι αποφασίζουν να βοηθήσουν τον Παπαπέτρου ο Θανάσης και ο Παπανικολάου. Ο πρώτος βγάζει δυο – τρεις προσωπικές άμυνες κι ο δεύτερος, βλέποντας ότι από το τρίποντο δεν έχει τύχη βρίσκει τρία καλάθια με λέι απ. Η εθνική μας πλησιάζει στο -5 σε δυόμιση λεπτά, αλλά οι διαιτητές τιμωρούν όλες τις επαφές και αυτό δεν είναι καθόλου καλό για την ομάδα η οποία προσπαθεί να επιστρέψει το ματς. Ο Ιτούδης που βλέπει τον Παπαπέτρου να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε παίζει την κάρτα σμολ μπολ χρησιμοποιώντας τον και «πεντάρι». Είναι τρελό αλλά οι Νεοζηλανδοί όταν το βλέπουν σταματάνε να ψάχνουν το σουτ κι αποφασίσουν να πάνε κοντά: γίνονται ξαφνικά τσαπατσούληδες κι αρχίζουν τα λάθη. Ετσι παρά την δυσκολία την επιθετική και μολονότι ο μαχητικός Θανάσης φτάνει γρήγορα τα τέσσερα φάουλ, η Εθνική μας δεν φοβάται όταν τους βλέπει να φτάνουν στο +9  και με τον Παπαπέτρου πάντα μπροστάρη πλησιάζει στον πόντο. Προκύπτουν μάλλον καταστροφικές επιλογές επιθετικά αλλά η Εθνική μας κερδίζει το δεκάλεπτο με 18-11 και όλοι καταλαβαίνουν πως αν βρεθεί κάποιος να βοηθήσει τον Ιωάννη υπάρχει ελπίδα. Και βρίσκονται δυο: ο Λαρεντζάκης που στην τέταρτη περίοδο κάνει ό,τι έκανε και με την Ιορδανία κι ο Γουόκαπ που αντέχει στην πίεση και μένει στο παρκέ μέχρι το τέλος του ματς βάζοντας όση τάξη ήταν δυνατόν στο επιθετικό χάος. Οι Νεοζηλανδοί κουράζονται καθώς ο Τε Ράνγκι (με 19 πόντους (1/2 δίποντα, 4/8 τρίποντα, 5/7 βολές, 5 ριμπάουντ), ο  Ίλι (με 27 πόντους (5/11 δίποντα, 3/5 τρίποντα, 8/9 βολές, 5 ριμπάουντ, 8 ασίστ) και ο Ντιλέινι ( με 10 πόντους, 14 ριμπάουντ, 4 ασίστ) έχουν τρυπήσει το ταβάνι τους. Δεν παρατάνε τίποτα, αλλά τα λάθη τους είναι ασταμάτητα: όταν ο Παπαγιάννης, εκτός από δυο σερί καλάθια στο φινάλε, βρίσκει και τις δυο τάπες που έψαχνε σε όλο το ματς, η σεμνή τελετή παίρνει τέλος.

Οι κάκιστοι στο πρώτο ημίχρονο παίκτες της Εθνικής γίνονται οι επιστήμονες του μπάσκετ τα σπέκουλας στο δεύτερο. Ο Παπαγιάννης ορθώνει το ανάστημά του την κρίσιμη στιγμή. Ο Λαρεντζάκης είναι ανελέητος. Ο Παπανικολάου μένει στο ματς και παίζει τις άμυνές του φορτωμένος νωρίς με φάουλ – σιγά το πρόβλημα. Ο Θανάσης παρότι βγαίνει νωρίς δείχνει όλη του την χρησιμότητα. Ο Γουόκαπ είναι πολυεργαλείο. Ο Παπαπέτρου ήταν καλός από την αρχή και κάνει ρεκόρ σκοραρίσματος στην Εθνική. Είναι δική του πιο πολύ από τη μισή νίκη. Κι ο Ιτούδης στον ανταρτοπόλεμο αποδεικνύεται ο αρχηγός των άτακτων.  

Αυτά μπορεί, αυτό κάνει

Η Ελλάδα μπαίνει στους 16. Το η αποστολή εξετελέσθη ακούγεται με ανακούφιση. Δεν μπορείς να πεις ότι η ομάδα θα πάει μακριά. Αλλά αρκεί που δεν κατέληξε να παίζει για την 17^η θέση γιατί δύσκολα θα την έπαιρνε κι αυτή. Ας την δούμε με συμπάθεια αυτή την ομάδα: μοιάζει να κάνει πιο πολλά από όσα μπορεί…