Τη βραδιά που η UEFA ανακοίνωσε τις αλλαγές στο φορμάτ των διοργανώσεων της ώστε, όπως ειπώθηκε στο συνέδριο της στη Βιέννη «να προκύψουν νέα έσοδα που θα βοηθήσουν να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ των ομάδων», έγινε γνωστό ότι η Μάντσεστερ Σίτι αγόρασε τον Ερλινγκ Χάλαντ από την Μπορούσια Ντόρτμουντ πληρώνοντας εφάπαξ τη ρήτρα αποδέσμευσης. Δεν το έκαναν επίτηδες οι Αραβες για να εκθέσουν την ευρωπαίκή ομοσπονδία θυμίζοντας πως όλες οι ομάδες δεν είναι και ποτέ δεν θα γίνουν ίδιες: η συμφωνία με τον Νορβηγό είχε γίνει πριν από καιρό κι αν δεν είχε φύγει από τη ζωή ο Μίνο Ραϊόλα η μεταγραφή θα είχε γίνει μια εβδομάδα πριν. Το θέμα είναι ότι με ή χωρίς το νέο φορμάτ των ευρωπαϊκών διοργανώσεων τέτοιες μεταγραφές μπορεί να κάνουν ελάχιστες ευρωπαϊκές ομάδες κι αυτές που μπορούν είναι σχεδόν όλες από την Αγγλία. Η Μπάγερν είναι πιθανό να χάσει τον Λεβαντόφσκι γιατί δεν θέλει να του κάνει αύξηση συμβολαίου. Η πολυτέλεια της Γιουβέντους είναι ο Βλάχοβιτς – δηλαδή η αγορά ενός ποδοσφαιριστή από το Καμπιονάτο. Η Ρεάλ δεν αγοράζει τον ΕμΠαπέ: του χει προτείνει ένα μεγάλο συμβόλαιο απλά δελεάζοντας τον με την γοητεία της φανέλας της. Λεφτά ξοδεύουν μόνο οι Αγγλοι –σχεδόν όλοι. Ο Κλοπ είπε πως ο Χάλαντ είναι μια μεγάλη μεταγραφή από αυτές που κάνει μόνο η Σίτυ. Κι ο Τσάβι που τον ήθελε στην Μπαρτσελόνα είπε στους οπαδούς της «συγνώμη κύριοι, αλλά δεν έχουμε αυτά τα χρήματα προς διάθεση».

Φεύγουν ως ελεύθεροι

Η Μάντσεστερ Σίτυ γνώριζε τη ρήτρα των 60 εκατομμυρίων ευρώ που ο μακαρίτης ο Ραϊόλα είχε φροντίσει να υπάρχει στο συμβόλαιό του Νορβηγού: τα χρήματα που έδωσε θεωρούνται τιμή ευκαιρίας. Βέβαια τα χρήματα που θα δοθούν τελικά θα είναι πολλά περισσότερα: χάρη στις προμήθειες που θα εισπράξει το γραφείου του Ιταλού αλλά και ένα τεράστιο μπόνους που πήρε ο ίδιος ο παίκτης για να πει το ναι η μεταγραφή θα ξεπεράσει τα 85 εκατ ευρώ – οι Γερμανοί μιλάνε για 90. Αλλά και πάλι τα χρήματα που συνολικά θα κοστίσει ο παίκτης είναι λιγότερα πχ από όσα κόστισε ο Λουκάκου στην Τσέλσι πέρυσι. Νομίζω πως δύσκολα θα ξανακούσουμε να δίνονται για ποδοσφαιριστή πάνω από 70 -80 εκατομμύρια: άλλωστε για αυτούς που υπάρχουν διαθέσιμοι δεν βλέπω να τρελαίνεται και κανείς. Εμ Παπέ και Λεβαντόφκσι θα φύγουν ως ελεύθεροι από την Παρί και την Μπάγερν Μονάχου, αν φύγουν. Τον Πογκμπά που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θέλει να πουλήσει δεν βλέπω να τον κυνηγάει κανείς – ίσως πάει κι αυτός στη Σίτυ ή στην Παρί. Ο Λουκάκου που και φέτος θα αλλάξει ομάδα θέλει να επιστρέψει στην Ιντερ που όμως δεν δίνει χρήματα κι απλά είναι διατεθειμένη να χαρίσει στην Τσέλσι όσα αυτή ακόμα χρωστάει. Οποιος έχει καλούς παίκτες τους κρατάει ή ποντάρει σε μικρούς: η Ντόρτμουντ πχ πιστεύει ότι θα αντικαταστήσει τον Χάλαντ με τον Καρίμ Αντεγέμι. Που δεν είναι ανάλογης ποιότητας, δεν θα βάλει όπως ο Νορβηγός 85 γκολ σε 88 ματς, αλλά είναι ήδη διεθνής με την Εθνική Γερμανίας κι αυτό μετράει.   

Λείπουν οι ομάδες

Δεν είναι μόνο ό,τι λείπουν οι παίκτες – λείπουν από το διεθνές μεταγραφικό παζάρι κυρίως οι ομάδες που μπορεί να δώσουν σοβαρά χρήματα. Η πανδημία μείωσε πολύ τα έσοδα, παντού καταγράφονται ζημιές και αυτό φαίνεται τώρα. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα δεν είναι στην οικονομική κατάσταση που ήταν όχι το 2014, όταν μπορούσαν να έχουν τους τότε πανάκριβους Μέσι και Ρονάλντο, αλλά ούτε σε αυτή του 2018. Στην Μπάγερν ο κόουτς Ναϊγκελσμαν τσακώνεται με τον τεχνικό διευθυντή Χασάν Σαλιχάμιζιτς γιατί ο δεύτερος αρνείται όχι μεταγραφές να του κάνει, αλλά να ανανεώσει συμβόλαια παικτών πληρώνοντας κάτι παραπάνω: ο Μίλερ, που υπέγραψε χωρίς αύξηση, έγινε σύμβολο. Ομάδες όπως η Λειψία, που τάραξε το γερμανικό παζάρι πριν τρια χρόνια, σήμερα προσέχουν. Στην Ιταλία η Ιντερ έχει τους Τζέκο και Πέρισιτς, η Μίλαν τον Ιμπρα και με αυτά τα τιμημένα γερατειά οι ομάδες αυτές διεκδικούν το πρωτάθλημα. Ολοι περιμένουν πως από την Ουκρανία και ίσως και τη Ρωσία θα προκύψουν το καλοκαίρι κάποιες ευκαιρίες: αν είναι να διαλυθεί το σύμπαν για να γίνουν μεταγραφές καλύτερα να μην κάνει κανένας. Από την άλλη, το γεγονός ότι σε κάθε χώρα της Δυτικής Ευρώπης είναι δύσκολο να βρεθούν δυο ομάδες που να μπορούν να σηκώσουν έστω ακριβά συμβόλαια (ο Χάλαντ θα αμείβεται με 500 χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα…) θα έχει ως συνέπεια το 70% των ποδοσφαιριστών της προκοπής να παίζουν στο νησί: όλοι πχ κοιτάζουν με περιέργεια τι θα κάνουν φέτος οι Αραβες της Νιουκάσλ αλλά και οι νέοι ιδιοκτήτες της Τσέλσι – δεν σκορπάνε χρήματα μόνο οι δυο ομάδες του Μάντσεστερ. Λεφτά σοβαρά έχουν όλοι σχεδόν.       

Θα κέρδιζαν πριν αρχίσει

Ποιο είναι το καλό; Ότι αν είναι οι Αγγλοι να γίνουν οι απόλυτοι ηγεμόνες του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου καλώς να γίνουν διότι έχει αποδειχτεί ότι στην περίπτωσή τους δεν είναι τα χρήματα που φέρνουν την ευτυχία αλλά πολλά άλλα. Αν η Ρεάλ είχε τα χρήματα της Σίτυ ή της Γιουνάιτεντ για ξόδεμα νομίζω θα είχε καταργηθεί το Τσάμπιονς λιγκ: θα το κέρδιζαν οι Μαδριλένοι πριν αρχίσει. Στην περίπτωση των Αγγλων (και οι δυο ομάδες του Μάντσεστερ νομίζω είναι το καλύτερο παράδειγμα) οι μεταγραφικές τους τρέλες απλά δημιουργούν μια ακόμα μεγαλύτερη πίεση στις ομάδες που τις κάνουν: προπονητές και παίκτες δεν έχουν κανένα άλλοθι αποτυχίας. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι μάλλον το καλύτερο παράδειγμα: σκορπάει απίστευτα χρήματα απαιτώντας εδώ και τώρα τίτλους, δεν θεωρούν οι άνθρωποί της πλέον επιτυχία την κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ ή του κυπέλλου Αγγλίας και το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε ένα εξάμηνο επιχειρούν μια ωραία αρχή. Αλλά και η Σίτυ έχει πλέον πίεση: δεν είναι η συμπαθητική μικρομεσαία ομάδα που μεγάλωσε χάρη στα χρήματα των Αράβων και με τα αποτελέσματα της είναι όλοι οι οπαδοί της ευχαριστημένοι γιατί δεκαπέντε χρόνια πριν δεν θα μπορούσαν να τα φανταστούν. Πλέον υπάρχουν απαιτήσεις γιατί υπάρχουν και επιτυχίες. Ετσι συμβαίνει παντού.

Θα παίξει τα ρέστα του   

Σκεφτόμουν τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Δεν είναι αλήθεια πως δεν θέλει σέντερ φορ κτλ. Μπορεί στην καριέρα του να τσακώθηκε με τον Ιμπρα, αλλά με τον Λεβαντόφσκι μια χαρά τα κατάφερε. Πέρυσι το καλοκαίρι ήθελε τον Χάρι Κέιν, φέτος του πήραν τον Χάλαντ. Η προσθήκη του Νορβηγού είναι φυσικά τρομερή, καθώς πρόκειται για ένα υπερόπλο στο οπλοστάσιο της ομάδας – αν και ο Χάλαντ έχασε φέτος 16 ματς εξαιτίας τραυματισμών υπόσχεται και δίκαια να μας κάνει να τρίβουμε τα μάτια μας παίζοντας για τη Σίτυ. Αλλά ο Καταλανός κόουτς του χρόνου θα παίξει πραγματικά τα ρέστα του στο Τσάμπιονς λιγκ: αποτυχία και με τον Χάλαντ δεν νομίζω ότι επιτρέπεται. Κι αυτό από μόνο του δείχνει ότι είναι καλύτερα που ο παίκτης πήγε εκεί. Θα βοηθήσει την Σίτυ αλλά θα δυσκολέψει άθελά του και την επόμενη αποστολή της. Πουθενά αλλού δεν θα υπήρχε αυτό ως πιθανότητα…