Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου στην Κέρκυρα ο Ολυμπιακός χάνει με 1-0 και δεν του πάει τίποτα καλά. Οι γηπεδούχοι έχουν βρει ένα γκολ στην πρώτη κατεβασιά  τους και παραλίγο να κάνουν το 2-0, μετά από μια απίστευτη φάση όπου καραμπόλες και στραβοκλωτσιές έφεραν τον Παμπλίδη, μόνο απέναντι από τον Προτό. Η κακή απόδοση του Κούτρη στην άμυνα έχει κάνει τον Γεωργίου να μοιάζει Μπεμπέτο, ο Ανσαριφάρντ δεν έχει πάρει μια πάσα της προκοπής, ο Φορτούνης ασφυκτιά και η βροχή δυναμώνει. Ο Ζαχαριάδης σφυρίζει τη λήξη του ημιχρόνου κι ο Τάκης Λεμονής έχει το χρόνο να κάνει κάτι απλό: να κοιτάξει τον πάγκο του. Από εκεί θα σηκώσει τον Μάριν, που θα μπει αντί του Ταχτσίδη και τον Τζούρτζεβιτς, που θα αντικαταστήσει τον Πάρντο. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός παίζει με Σεμπά, Τζούρτζεβιτς, Καρίμ, Μάριν και τον Φορτούνη πίσω τους, ενώ πατάει περιοχή και ο Ρομαό, που έχει και δοκάρι μετά από μια επέλαση. Ανορθόδοξο; Ναι. Αλλά απέναντι υπάρχει η Κέρκυρα, όχι η Γιουβέντους. Με δυο ενέργειες του Μάριν και ένα σπουδαίο γκολ του Τζούρτζεβιτς, παρά τα αμυντικά κενά, το 1-0 γίνεται 1-3. Και το μπλόκο που είχε στηθεί, γκρεμίζεται.

Σκοράρουν πολλοί και πολύ

Πιο σπουδαίο κι από το αποτέλεσμα είναι ότι σιγά σιγά αξιοποιείται το πιο μεγάλο όπλο, που έχει όλα τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός: ο πάγκος του. Υπάρχουν κάθε χρόνο διάφορες γκρίνιες για το ότι ο Ολυμπιακός κάνει πολλές μεταγραφές, για το ότι η ομάδα αλλάζει πολύ, για το ότι παίκτες φεύγουν σε χρόνο ρεκόρ – μερικοί καλά καλά χωρίς καν να παίξουν. Όμως από τότε που έφυγε ο Ερνέστο Βαλβέρδε, παρά το γεγονός ότι  υπήρξε και σύγχυση και λάθος αξιολογήσεις στα μεταγραφικά, ένα πράγμα ήταν πάντα δεδομένο: ότι κάθε προπονητής είχε στον πάγκο του λύσεις πολλές και ποιοτικά σπουδαίες – ειδικά μεσοεπιθετικά. Στην Ελλάδα το πρωτάθλημα το κερδίζεις σκοράροντας πολύ. Όταν η επίθεση φρακάρει εξαιτίας της έλλειψης ομοιογένειας, είναι βασικό να έρχονται από τον πάγκο παίκτες με ποιότητα και προσωπικές ενέργειες. Που ανοίγουν κλειστές άμυνες, βοηθώντας την ομάδα να φτάσει σε ανατροπές πολύτιμες.

Οι λύσεις από τον πάγκο

Ας τα δούμε αναλυτικά μιλώντας μόνο για το πρωτάθλημα:

• Το 2012-13 οι βασικοί της επίθεσης είναι ο Ιμπαγάσα, ο Αμπτούν, ο Τζεμπούρ και ο Μασάδο. Στον πάγκο υπάρχουν ο Μήτρογλου, ο Φουστέρ, ο Φετφατζίδης, ο Πάντελιτς κι ο Βλαχοδήμος, που δίνουν συνολικά 15 γκολ.
• Το 2013-14 έχουν ξεκινήσει ως βασικοί ο Μήτρογλου, που κάνει την έκρηξη του το πρώτο τρίμηνο, και ο Βάις, ο Τσόρι και ο Σαβιόλα. Στην πορεία γίνεται βασικός ο Κάμπελ. Στον πάγκο είναι πάντα έτοιμοι να μπουν και να βάλουν τάξη ο Ιμπαγάσα και ο Φουστέρ, ο Μασάδο, ο Ολαϊτάν, που καταλήγει βασικός, ενώ τον Δεκέμβρη έρχονται ο Βαλντέζ και ο Πέρεζ, που για διαφορετικούς λόγους βοηθάνε λίγο: ωστόσο ο Ολυμπιακός έχει στο πρωτάθλημα 15 διαφορετικούς σκόρερ.
• Μια χρονιά αργότερα, πίσω από τους Μήτρογλου, Αφελάι, Τσόρι και Ντουρμάζ, υπάρχουν ο Μπενίτεθ και ο Χάρα, ο Ντοσεβί, πάντα ο Φουστέρ και φυσικά ο νεοφερμένος Φορτούνης, που πετυχαίνουν 14 γκολ όλοι μαζί.
• Την σεζόν 2015 -15, αυτή του Σίλβα, ο πάγκος έχει τεράστιες πολυτέλειες. Βασικοί θεωρούνται ο Ιντέγιε, ο Φορτούνης, ο Ντουρμάζ και ο Σεμπά, και περιμένουν καρτερικά την στιγμή να μπουν να βοηθήσουν ο Φινμπόγκασον, ο Τσόρι, ο Πάρντο, ο Καμπιάσο κι ο Πουλίδο, ενώ συχνά εκτός δεκαοκτάδας είναι ο Φουστέρ, ο Κολοβός και ο Ερνάνι – πουλέν του προπονητή. Ο Ολυμπιακός έχει 15 διαφορετικούς σκόρερ και 24 γκολ από παγκίτες!
• Πέρυσι ο Μπέντο κάνει το απίθανο: καταργεί ουσιαστικά τον πάγκο, αφήνοντας στη ναφθαλίνη τον Μάριν, τον Τσόρι, τον Καμπιάσο, τον Ρομαό, και χρησιμοποιεί ως αλλαγές τους πιτσιρίκους Ανδρούτσο και Μανθάτη και τον Καρντόσο που σημαδεύει τα δοκάρια. Φέτος η λογική μοιάζει σιγά σιγά να επιστρέφει και τα ματς με τον Λεβαδειακό και την Κέρκυρα είναι καλά σημάδια: και στα δυο παίκτες που έρχονται από τον πάγκο βοηθάνε καθοριστικά – στην Κέρκυρα κάνουν και τη διαφορά. Όπως κάνουν όλα αυτά τα χρόνια πολύτιμοι παγκίτες, που στοιχίζουν αρκετά και σε όλες σχεδόν τις άλλες ομάδες θα ήταν βασικότατοι.

Το αντίδοτο στις αδυναμίες

Ο εφετινός Ολυμπιακός είναι κομμάτι κακοφτιαγμένος - σίγουρα έχει πιο πολλούς παίκτες από αυτούς που χρειάζεται. Οταν κάποιοι λείπουν και η ομάδα δεν αποδίδει καλά, είναι λογικό να θεωρούνται οι απόντες η λύση σε όλα τα προβλήματα. Με τον Λεβαδειακό δεν ξεκίνησε ο Πάρντο κι έπαιξε ο Καρσελά και η έλλειψή του φάνηκε τεράστια. Δεν υπήρχε ο Οφόε και, μολονότι ο Ζιλέ σκόραρε, η μεσαία γραμμή έμοιαζε στατική και χωρίς πολλές ιδέες. Το καλοκαίρι η ομάδα δεν απέκτησε μια απαραίτητη εσωτερική ιεραρχία, σήμερα δεν έχει την καλύτερη ομοιογένεια κι αυτό φαίνεται σε κάθε γραμμή: ξεχωρίζουν όσοι δεν κρύβονται και όσοι παίρνουν πρωτοβουλίες. Τα ακούνε πολύ, όσοι, είτε στην άμυνα, είτε στην επίθεση δυσκολεύονται στο «ένας εναντίον ενός». Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο θέμα παικτών, όσο θέμα μηχανισμών: στην επίθεση λείπουν ακόμα οι συνεργασίες και στην άμυνα οι αλληλοκαλύψεις. Όμως, πάλι, το αντίδοτο σε αυτές τις τακτικές αδυναμίες υπάρχει και είναι ο μεγάλος πάγκος. Αν παίζουν βασικοί ο Σεμπά, ο Καρίμ, ο Πάρντο και ο Φορτούνης, πίσω τους υπάρχουν ο Μάριν, ο Τζούρτζεβιτς, ο Οφόε, ο Μπεν, ο Καρσελά, ο Ανδρούτσος. Αν δεν υπάρχουν εγωισμοί, γκρίνιες και μουτρώματα χρόνος υπάρχει για τον καθένα που θέλει να μπει και να κάνει τη διαφορά.

Οι πάγκοι των άλλων

Δείτε τους πάγκους των άλλων. Ο ΠΑΟΚ πίσω από τον Πρίγιοβιτς έχει τον Κουλούρη - και μιλάμε για μια σεζόν στην οποία είναι και γεμάτος πολύ σε σχέση με το παρελθόν. Στην ΑΕΚ ο Χιμένεθ κρατά έναν από τους Λιβάγια, Αραούχο και Χριστοδουλόπουλο στον πάγκο για να έχει μια αλλαγή. Πέρυσι στην αρχή της σεζόν πίσω από τον Πατίτο υπήρχε ο Πλατέλας και τις λύσεις στην επίθεση έπρεπε να τις δώσουν ο Πέκχαρντ και ο Αλμέιδα που φέτος είναι αλλού. Ο ΠΑΟ, στα χρόνια του Αναστασίου, πίσω από τον Μπεργκ είχε κάποιον που είχε έρθει για τα τελευταία ένσημα (τον Πέτριτς π.χ) και πίσω από τον Καρέλη είχε τον Ντίνα: όταν ο Στραματσόνι μεγάλωσε λίγο το ρόστερ ήρθε η οικονομική διάλυση! Αλλά ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να κοιτάζει τους άλλους: είναι λάθος. Το βασικό από εδώ και πέρα είναι ο Λεμονής να κοιτάξει πως θα αξιοποιήσει το μεγάλό του ρόστερ απλά διαλέγοντας προσεχτικά. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο.