Είπα αυτές τις μέρες να μην γράψω τίποτα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά με έχετε τρελάνει με «το φορ του Ολυμπιακού» και θα κάνω μια παρένθεση. Εγώ θα σας πω τη γνώμη μου κι ο Ολυμπιακός θα πάρει φυσικά όποιον θέλει.  Ποια είναι η γνώμη μου; Ότι ο Σολδάνο π.χ ήταν μια χαρά λύση – κι ας μην τον έχω δει παρά μόνο από τα βιντεάκια του Youtube. Σε μένα αρκεί ότι ο παίκτης μοιάζει επιλογή που προέκυψε μετά από ψάξιμο κι όχι μια ακόμα μεταγραφή που θα γίνει για να χαρεί ο κόσμος. Διότι αν πρόβλημα στη θέση του φορ υπάρχει δυο – τρία χρόνια τώρα, αυτό υπάρχει γιατί επιλέγονται ποδοσφαιριστές με βάση τα ονόματά τους, χωρίς οι προπονητές να έχουν στο μυαλό τους ένα σχέδιο για το πώς θα τους αξιοποιήσουν.      

Η γνωστή παγίδα

Στην παγίδα που λέγεται «πάμε να πάρουμε ένα γνωστό όνομα που να αρέσει στον κόσμο» ο Ολυμπιακός κινδυνεύει να πέσει καιρό τώρα – αρκεί να δείτε τα ονόματα του κυκλοφόρησαν ως λύσεις. Αρχικά κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο Ολυμπιακός ενδιαφέρθηκε για τον Κώστα Μήτρογλου: το γράψανε στη Γαλλία και αναμεταδόθηκε εδώ σε χρόνο ρεκόρ. Μετά μάθαμε ότι ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για τον Αραούχο: πάλι το πράγμα γράφτηκε στην Ισπανία και μετά κυκλοφόρησε κι εδώ. Στο ενδιάμεσο των δυο αυτών ειδήσεων κυκλοφόρησε ότι ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται και για τον Ιντέγιε: δεν έμεινε πολύ στην επικαιρότητα, αλλά γράφτηκε κι αυτό. Στην εφημερίδα πριν κανα δίμηνο είχα προβλέψει πως θα γραφτεί και ότι ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται για τον Μπεργκ. Είναι αλήθεια αυτά; Δεν έχει σημασία. Οποιος προτείνει αυτούς τους παίκτες ξεκινά από το δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που θεωρεί ως λύση ένα παίκτη που έχει περάσει από την Ελλάδα και δεν θα έχει προβλήματα προσαρμογής: με βάση αυτό το σκεπτικό οι παίκτες προτείνονται. Μόνο που όλο αυτό είναι μια παγίδα και τίποτα παραπάνω.

Το να βρεις ένα καλό σέντερ φορ έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη δουλειά: όχι στην Ελλάδα, παντού. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι  θα πρέπει να παίρνεις κάποιον μόνο και μόνο γιατί τον γνωρίζεις εσύ κι ο κόσμος σου: και τον Μιραλάς τον γνώριζες καλά κι ο κόσμος χάρηκε για την επιστροφή του - θυμόσαστε πως κατέληξε το πράγμα. Κι ο Εμενίκε κι ο Τζούρτζεβιτς κι ο Καρντόζο γνωστοί παίκτες ήταν – για διαφορετικούς λόγους. Δεν νομίζω ότι τους νοσταλγεί κανείς.

Δεν θα ήταν λύση μια επιστροφή

Από όλους αυτούς που θα επέστρεφαν για να λύσουν το πρόβλημα για μένα ιδανική λύση δεν είναι κανένας. Τον Αραούχο τον κράτησε το καλοκαίρι στη Λας Πάλμας με το έτσι θέλω ο Χιμένεθ, που είχε μια ιδανική συνεργασία μαζί του δυο σεζόν στην ΑΕΚ. Αλλά ο Αραούχο στη Β΄ Εθνική της Ισπανίας δεν έκανε τη διαφορά και από τη στιγμή που ο Χιμένεθ έφυγε είναι λογικό οι Ισπανοί να ψάχνουν κάποιον να τον πουλήσουν. Στην ΑΕΚ τον έδωσαν δυο χρόνια δανεικό: τρίτη φορά να τον δώσουν δανεικό το βλέπω δύσκολο και  τα δέκα εκατομμύρια που η Λας Πάλμας αξιώνει μου μοιάζουν υπερβολικά πολλά. Αν ο παίκτης ερχόταν, θα το έκανε μάλλον ανόρεχτα και μετά θα είχε ένα μόνιμο μπελά μπροστά του: τις συγκρίσεις με όσα έκανε στην ΑΕΚ – δοκιμασία πραγματικά δύσκολη.

Η περίπτωση του Μήτρογλου έχει άλλα προβλήματα: ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός ψηνόταν να τον πάρει για ένα εξάμηνο, διευκολύνοντας την Μαρσέιγ που θέλει κάπου να τον παρκάρει, δεν ξέρω αν θα έλυνε το πρόβλημά του. Ο παίκτης ταλαιπωρείται τελευταία από τραυματισμούς: το είδαμε και στην Εθνική. Αν έκανε ένα καλό εξάμηνο, το καλοκαίρι θα έψαχνε ομάδα αξιώνοντας να πληρωθεί η Μαρσέιγ και να πάρει κι ο ίδιος 2,5 εκατ ευρώ το χρόνο – ο Ολυμπιακός θα έψαχνε το καλοκαίρι πάλι φορ. Αν έκανε ένα κακό εξάμηνο, δεν θα βοηθούσε τον Ολυμπιακό και θα δημιουργούσε και εκνευρισμούς. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν βλέπω το κέρδος: στην καλύτερη θα ήταν απλά μια ακριβοπληρωμένη προσωρινή λύση.  Ισως ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα με τον Ιντέγιε. Αυτός αν έβρισκε τα πατήματα του θα έμενε στην Ελλάδα: πήγε στην Κίνα, πήγε στην Αγγλία, απέκτησε και δόξα και χρήματα, ψάχνει ένα λιμάνι. Αλλά για να φέρεις τον Ιντέγιε σε καλή κατάσταση πρέπει να του δώσεις τη δυνατότητα να παίξει πέντε φιλικά και να κάνει και μίνι προετοιμασία, αφού έρχεται από ένα πρωτάθλημα που έχει τελειώσει. Κι ο Ολυμπιακός δεν μοιάζει να έχει τέτοιες πολυτέλειες. Το ίδιο περίπου ισχύει και για τον Μπεργκ: ακόμα κι αν βρισκόταν τρόπος να ντριπλάρει κανείς τις ρήτρες που έχει το συμβόλαιό του και αφορούν τον ΠΑΟ, και πάλι μετά από δυο χρόνια στη Σαουδική Αραβία ο Σουηδός θα ήταν στοίχημα. Ισως στον Ολυμπιακό τους αρέσουν – εγώ τα έχω ψιλοβαρεθεί.     

Τι πιστεύω ; Οτι φορ που να σου εγγυηθεί 15 γκολ το χρόνο δεν είναι εύκολο να βρεις το καλοκαίρι, πόσο μάλλον τον Δεκέμβρη – και πέντε εκατομμύρια να δώσεις μόνο για την αγορά του αυτός που θα πάρεις θα πρέπει να προσευχηθείς να σου προκύψει λύση αξιόπιστη. Οι τιμές στην Ευρώπη έχουν ξεφύγει και το καταλαβαίνει κανείς κι από τις απαιτήσεις της Λας Πάλμας για τον Αραούχο: πριν τέσσερα χρόνια θα τον αγόραζες με 3 εκατ το πολύ, τώρα οι Ισπανοί ζητάνε 10 και καλά κάνουν.

Υλικά αντοχής

Ο κόσμος νομίζει πως μπορεί να βρεις κάποιον που θα πατήσει το χόρτο και θα αρχίσει να σκοράρει – το βρίσκω δύσκολο. Κατά τη γνώμη μια καλή ομάδα πρέπει πια στην επίθεση να έχει παίκτες ικανούς να κάνουν διαφορετικές δουλειές: ένας που να τα κάνει όλα είναι δυσεύρετος. Χρειάζεται ένα που να μπορεί ν ανοίγει και να τελειώνει αντεπιθέσεις και να παίζει πιο πολύ εκτός έδρας, ένα που να λειτουργεί σαν παίκτη περιοχής, ένα διψασμένο για μια καλή χρονιά έτοιμο ν αρπάξει ευκαιρίες– έγκειται στον προπονητή το πως θα τους αξιοποιήσει. Η αξιοποίηση του φορ απαιτεί πρώτον αυτός να έχει καλά στοιχεία και δεύτερον να του δώσεις και χρόνο. Σε μια χρονιά που ο Ολυμπιακός ισορροπεί ανάμεσα στο «θέλω να διεκδικήσω το πρωτάθλημα» και «στο θέλω να αξιοποιήσω το χρόνο» για μένα η προτεραιότητα θα πρεπε να είναι το δεύτερο, δηλαδή η απόκτηση ενός ποδοσφαιριστή 24-25 χρονών, που να έχει τη δυνατότητα να μπει στην ομάδα χωρίς μεγάλη πίεση, να προσαρμοστεί, να την μάθει και να δώσει παραπάνω λύσεις. Ενας παίκτης π.χ καλύτερος από το Μάνο (που ο προπονητής θεωρεί χειρότερη λύση στα φορ από το Χριστοδουλόπουλο) θα ήταν μια καλή προσθήκη. Κι αν είχε και προοπτική μεγάλης βελτίωσης μπορεί να έλυνε το πρόβλημα, όχι τώρα, αλλά από το επόμενο καλοκαίρι.

Από ένα παίκτη πάνω από τα τριάντα που θα προβληθεί ως «κίλερ με βιογραφικό», εγώ προτιμώ ένα εξελίξιμο με μέλλον, αρκεί να τον διαλέξει ο Μαρτίνς. Γιατί η χρονιά προσφέρεται για να χτίσεις και σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζονται «μεσσίες», αλλά υλικά αντοχής.