Λατρεύω πάντα την καταπληκτική ικανότητα που έχουμε στην Ελλάδα, σε κάθε σχεδόν ιστορία, να προτάσσουμε μια εντύπωση από την ίδια την πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση των γνωστών δηλώσεων του αρχηγού της Εθνικής Σωκράτη Παπασταθόπουλου μετά το τέλος του ματς Ελλάδα – Αρμενία (2-3). Αν κάποιος δεν έχει δει τον Παπασταθόπουλο στην τηλεόραση ή δεν έχει μπει στον κόπο να διαβάσει τι είπε και ενημερωθεί για τις δηλώσεις του ακούγοντας τι ειπώθηκε και τι γράφτηκε από δημοσιογράφους, το λιγότερο που θα πιστέψει είναι ότι ο αρχηγός της Εθνικής έβρισε τον Αγγελο Αναστασιάδη, απαίτησε την απόλυσή του ή την παραίτησή του, του χρέωσε τις ήττες επισημαίνοντας προπονητικά λάθη κτλ. Ενδεχομένως η άποψη του Παπασταθόπουλου για τον Αναστασιάδη να είναι η χειρότερη και δεν αποκλείω ο αρχηγός της Εθνικής να θεωρεί ως πρώτο βήμα για να λυθούν κάποια προβλήματα την αντικατάστασή του – αυτό, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, φέρεται και να ζήτησε από τον πρόεδρο της ΕΠΟ με τον οποίο χθες μίλησε. Αλλά αυτό που είπε μετά το ματς με την Αρμενία ήταν ολότελα διαφορετικό και το ακούσαμε. Ενώ το τι είπε στον πρόεδρο της ΕΠΟ, το ξέρει αυτός και ο Γραμμένος.

Τι είπε και ενόχλησε

Τι είπε ο Παπασταθόπουλος; Ότι ήττα από την Αρμενία «ήταν αποτέλεσμα σειράς λαθών που έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό». Δεν νομίζω ότι αμφιβάλει κανείς. Αναφέρθηκε ειδικά στον προπονητή; Καθόλου – τόνισε μάλιστα ότι δεν θέλει να κάνει κάποια ιδιαίτερη επισήμανση: «δεν θα σας πω για θέματα προπονητικής. Δεν είναι η θέση μου να μπω σε αυτά τα θέματα» είπε χαρακτηριστικά. Εβγαλε έξω από το κάδρο της κριτικής του παίκτες; Ούτε για αστείο. «Γίνονται τραγικά λάθη από τους παίκτες, τα οποία είναι δύσκολο να εξηγηθούν και από εμάς. Είναι γκολ για παιδική χαρά αυτά που δεχτήκαμε. Φέρουμε μεγάλη ευθύνη οι παίκτες, την οποία πρέπει να αναλάβουμε οι μεγαλύτεροι, με πρώτον εμένα. Την αναλαμβάνω όλη» είπε, προσθέτοντας πως αν αυτός είναι αγωνιστικό πρόβλημα και «πρέπει να μείνει έξω για να πάει καλά η Εθνική, να μείνει έξω».

Ποιες ήταν οι επίμαχες φράσεις που μεταξύ άλλων προκάλεσαν και την οργή του Αναστασιάδη; Ολες κι όλες ήταν δυο. Η μία αφορά την πρόβλεψή του για το τι θα συμβεί. «Θα υπάρχουν εξελίξεις και πρέπει να υπάρξουν για το καλό όλων. Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί δεν είμαι αρμόδιος» είπε. Η δεύτερη έχει να κάνει με το αν η ομάδα αξίζει να προκριθεί. «Στα προηγούμενα προκριματικά έγινε καλή προσπάθεια. Χάσαμε στο μπαράζ από μια καλύτερη ομάδα. Τουλάχιστον παλέψαμε. Στα δύο τελευταία ματς χάσαμε με κάτω τα χέρια. Όταν παίζεις με την Αρμενία και πρέπει να φας άλλα δύο γκολ, δεν αξίζουμε να πας στο Euro» τόνισε. Νομίζω πως η πρόβλεψη ότι θα υπάρξουν εξελίξεις βασίστηκε στο ότι είχε σκοπό να μιλήσει με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας: ως αρχηγός της ομάδας οφείλει να το κάνει. Με την δε εκτίμηση ότι μια ομάδα που κινδυνεύει να δεχτεί εντός έδρας πέντε γκολ από τους Αρμένιους δεν αξίζει να προκριθεί, δεν νομίζω ότι διαφωνεί λογικός άνθρωπος. Τότε γιατί μας ενόχλησε ο Παπασταθόπουλος;

Ανεπίτρεπτο να μείνει σιωπηλός

Στην κριτική που έγινε στον αρχηγό της Εθνικής σέβομαι μόνο τη θέση εκείνων που συνδέουν το δικαίωμά της επίκρισης με την ίδια του την απόδοση: ως θέση το καταλαβαίνω χωρίς να συμφωνώ απαραίτητα. Η αντίληψη ότι πρέπει να μιλά όποιος έχει κερδίσει το δικαίωμα αυτό στο γήπεδο με την εμφάνιση και την απόδοσή του είναι παλιά, αλλά έχει μια βάση: έχουμε να κάνουμε με αθλητές και όχι με παράγοντες και η σοβαρότερη έκφραση κάθε αθλητή είναι πάντα η ίδια του η απόδοση. Ο Παπασταθόπουλος στο ματς με την Αρμενία δεν ήταν καλός: ίσως δεν έπρεπε να παίξει καν.  Ωστόσο ο Σωκράτης τα γαλόνια του νομίζω ότι τα έχει κερδίσει στο γήπεδο – αν κάποιος όφειλε να μιλήσει μετά από ένα ντροπιαστικό αποτέλεσμα ήταν αυτός κυρίως. Για μένα θα ήταν πρόβλημα να μη μιλούσε: για το ότι πήρε θέση, αντί να κρυφτεί ή να μιλήσει λέγοντας γενικότητες, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω. Ακούω πολλούς που λένε ότι δεν θα έκανε μια τέτοια τοποθέτηση μετά από ένα ματς της Αρσεναλ:  πιστεύω ότι άνετα θα μπορούσε να πει κάτι ανάλογο μετά από μια μαύρη βραδιά της ομάδας του, πρώτα από όλα διότι η ίδια η τοποθέτηση δεν έχει απολύτως τίποτα το προσβλητικό για κανένα. Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως στην Αρσεναλ δεν θα το έκανε, ως ένσταση αυτό δεν στέκει: διότι η Εθνική ομάδα είναι κάτι σημαντικότερο από τον εργοδότη σύλλογο κι ο αρχηγός της Εθνικής έχει μια επιπλέον ευθύνη. Και μπράβο του που την ανέλαβε: το ότι μπορεί η τοποθέτησή του αυτή να έχει κόστος κάνει την στάση του αντρίκεια.

Ο Παπασταθόπουλος μπορεί να τιμωρηθεί, μπορεί να χάσει τη θέση του στην ομάδα, ή μπορεί να χάσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού ή ακόμα και την εκτίμηση κάποιων συμπαικτών του – το είπε και ο Αναστασιάδης. Αλλά αυτό που θα ήταν  ανεπίτρεπτο είναι να μείνει σιωπηλός, μπροστά στον φόβο μιας τιμωρίας. Υπάρχουν στιγμές που αξίζει και να τιμωρηθείς (αν κριθεί ότι έχεις ξεπεράσει τα όρια). Ποιος είπε ότι η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η αντρίκια συμπεριφορά δεν έχουν κόστος;

Μην χάσουμε και τη δουλειά

Δεν μου έκανε εντύπωση πάντως που αρκετοί αθλητικογράφοι έκαναν συστάσεις στον Παπασταθόπουλο, καυτηρίασαν την συμπεριφορά του, μίλησαν για ανεπίτρεπτο λάθος κτλ, ενώ μάλιστα την ίδια στιγμή περνάνε γενιές δεκατέσσερις τον Αναστασιάδη. Αρκετοί είδαν στη στάση του Παπασταθόπουλου μια απειλή για το ίδιο τους το επάγγελμα. Ξέρετε τι θα θέλανε; Να μην πει δημοσίως κουβέντα αλλά πίσω από την πλάτη του προπονητή και των παικτών του, στα πάντα ανοιχτά τηλέφωνα, να λέει τα χειρότερα για όλους μιλώντας μαζί τους. Τέτοιους ποδοσφαιριστές θέλουμε: «να μας τα λένε». Δεν μας πειράζει καθόλου αν μας λένε μπούρδες γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο να τσεκάρουμε περιστατικά που γίνονται σε κλειστά αποδυτήρια και δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα το ότι αυτές οι ρουφιανιές αποτελούν πάντα απόδειξη έλλειψης σεβασμού για τους συμπαίκτες και τους προπονητές: εμείς τη δουλειά μας θέλουμε να κάνουμε. Αλίμονο στο επάγγελμα αν αύριο κάθε ποδοσφαιριστής και κάθε προπονητής έχει το θάρρος της γνώμης του και μιλάει δημόσια και ξεκάθαρα χωρίς να χρειάζεται «κύκλους» και «φιλαράκια». Αλήτες ποτέ δεν ήμασταν. Δημοσιογράφοι παρότι προσπαθούμε είναι δύσκολο να γίνουμε. Ε όχι να σταματήσουμε να διατηρούμε και δίκτυα ρουφιανιάς! Τι θα κάνουμε δηλαδή; Θα ασχοληθούμε με τους πρωταγωνιστές; Κι εμείς τι είμαστε; Κομπάρσοι;